DOI Heft:
Abschnitt
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.22955#0009
M 4 9
non exprimitur. Quum vniuerfum fcrc genus humanum dilu-
uio periret, Mofes narrauit quidem interitum, au de poenis,
pgccatores poft mortem manentibus, altum filentiüm; pari
modo de praemiis bene fadtorum, probis virjs poft obitum
conllitutis. Abraham, Ifaac, Mofes, Aaron etc. ad gentera
fuam in morte colledli dicuntur; liuic ge.nti vfrum aliqua fit
fui confcientia , an minus ? haec guaeftio verbis iltis non
decifa eft.
In jis itaque fcripturae f. V. T. locis., quibus condition*
animarum a corporibus feiun&arum defcribendae occafio ali-
qua fuiflet, nihil fere legitur, quod ad Controllern am nofiram
decidendam vim aliquam habeat, in aliis autem mortuorum
flatus non modo fomno eomparatur, fed et Scheoi, feu com-
mune manium habitaculum, locus filentii .et obliuionis dicitur;
quae voeabula quomodo veteres inteliexerint, non ita liquet,
vt certi quid de eorum fententiis in hoc diffieili quaeftionis
momento llatu-i poffit. Homines (inquit lobus capite XiVt
12) occubant non TC-furredturi, donec non fit caelum, nec ex
fuo fomno expergefiunt. Pari modo Daniel cap. XII, 2. mor-
tuos dorrhkntes nominat, qui aliquando expergifcentur., quae
verba, quo minus de corporibus folis intelligamus, vetant
loca vete-ris Teftamenti alia, quibus mortuorum flatus dulci
quieti eomparatur. Sic, vt alia praeteream, Deus ipfum
Danielem adloquitur: Tu ver.o pe-rge ad finem reqimturus
(nun). Atque hanc ipfam eile ideam, quam fibi informarent
veteres hebraei de animarum humanarum poft mortem condi-
tione, et ex eo colligitur, quod iocutn animarum a corpori-
bus feparatarum filentiüm non nominarent. Parum abfuit,
quin anima mea in loco filentii habitaffet ; quae verba 0
LXX. dederunt ttrw «Jjj \ et Pfal-
mo CXV, 17. mortui non laudabunt te, nec ii, qui defeen-
dunt in locum filentii, non, quo loco 0.1 LXX iterum voca-
B bulo
non exprimitur. Quum vniuerfum fcrc genus humanum dilu-
uio periret, Mofes narrauit quidem interitum, au de poenis,
pgccatores poft mortem manentibus, altum filentiüm; pari
modo de praemiis bene fadtorum, probis virjs poft obitum
conllitutis. Abraham, Ifaac, Mofes, Aaron etc. ad gentera
fuam in morte colledli dicuntur; liuic ge.nti vfrum aliqua fit
fui confcientia , an minus ? haec guaeftio verbis iltis non
decifa eft.
In jis itaque fcripturae f. V. T. locis., quibus condition*
animarum a corporibus feiun&arum defcribendae occafio ali-
qua fuiflet, nihil fere legitur, quod ad Controllern am nofiram
decidendam vim aliquam habeat, in aliis autem mortuorum
flatus non modo fomno eomparatur, fed et Scheoi, feu com-
mune manium habitaculum, locus filentii .et obliuionis dicitur;
quae voeabula quomodo veteres inteliexerint, non ita liquet,
vt certi quid de eorum fententiis in hoc diffieili quaeftionis
momento llatu-i poffit. Homines (inquit lobus capite XiVt
12) occubant non TC-furredturi, donec non fit caelum, nec ex
fuo fomno expergefiunt. Pari modo Daniel cap. XII, 2. mor-
tuos dorrhkntes nominat, qui aliquando expergifcentur., quae
verba, quo minus de corporibus folis intelligamus, vetant
loca vete-ris Teftamenti alia, quibus mortuorum flatus dulci
quieti eomparatur. Sic, vt alia praeteream, Deus ipfum
Danielem adloquitur: Tu ver.o pe-rge ad finem reqimturus
(nun). Atque hanc ipfam eile ideam, quam fibi informarent
veteres hebraei de animarum humanarum poft mortem condi-
tione, et ex eo colligitur, quod iocutn animarum a corpori-
bus feparatarum filentiüm non nominarent. Parum abfuit,
quin anima mea in loco filentii habitaffet ; quae verba 0
LXX. dederunt ttrw «Jjj \ et Pfal-
mo CXV, 17. mortui non laudabunt te, nec ii, qui defeen-
dunt in locum filentii, non, quo loco 0.1 LXX iterum voca-
B bulo