DOI Heft:
Heft 5 (Μάιος 1862)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.12172#0067
115 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ: 116
έσημείωσα, 5τΐ κάτωθεν της έπιγραφής παρίσταται
έπ! της στήλης τύπος Ήλακάτης κα! δτι δ τόπος ού-
τος εΤναι απαράλλακτος σχεδόν τή προ της Ελληνι-
κής επαναστάσεως έν χρήσει Ήλακα'τη. Πρδς περισ-
σοτέραν βεοαίωσιν των λεχθέντων μοι προσθέτω, δ*τι
έν τή Ακαρνανία, Αιτωλία, Αταλάντη και άλλα/οϋ
της στέρεας Ελλάδος, υπάρχει εν χρήσει μέχρι της
σήμερον τό σχήμα τοΰτο της ΊΙλακα'της· δ βουλόμενος
δύναται νά πληροφορηθή τοΰτο επιοείςας τον τύπον εις
άνδρας τών μερών εκείνων, είσί δέ τίνες και ενταύθα
εκ τών άκροφυλάκων, τών έν τή αρχαιολογική υπηρεσία,
μαρτυροΰντες τδ εθιμον τοΰτο της πατρίδος αυτών.
Βυγάτηρ. Κ. Σ. Πιττα'κης.
άΡ. 109.
(δρα πίνακα ΙΖ.)
είσαγωγιχαί σημειώσεις.
1) η έπιγραφηεδρεθη εν τάίς άνασχαφάϊς τοΰ διονυσιακού ΰεάτρου έν μψ\ Μαΐψ τοΰ 1862 έντδς Του έν τη &έσει
της σκηνής έν υστέροις χρόνοις έκ λίθων του θεάτρου κτισθέντο; οχυρωματικού τείχους κατά την δεΧιαν πάροδον
ενεκτπμένη, νυν δε μετεφέρθη εις τό ϊπ\ 'Ρηγίλλη Ά-έατρον, δπου έν τή 8-έσει της σκηνής ν.εϊται· γέγραπται δε
έπί λίθου φαιοί) δμηττείου διασχιδόν, -ήγουν στιχηδόν χατά τον άρχαιότερον τρόπον της γραφής ταύτης, χαθ' ον
ϊχαστον γράμμα της επομένης σειράς χεϊται άκριοώς υπό τό έν τη αύ-η δέσει της ήγόυμένης χαί ουτω φαίνονται
ώς τα χιονηδόν γεγραμμένα. έκαστος στίχος περιέχει τεσσαράν.οντα στοιχεία, ων τό φυσηόν υφος έπι του λίθου
= 0,005. ίδιον δέ χαρακτήρα έχει έν τη έπι·(ραφη ταύτη τό Φ, ου ό κύκλος ούδα.μοΰ έγοάφη πλήρης, άλλ' άε\ μό-
νον τό άνω 'ημικύκλ.ιον, ώστε τό ΰλον γράμμα δμοιον γίνεται τω άνεστραμμένω Ψ.
2) τό σωζόμενον δψος του λίθου ίνε 0,90, τό δε πλάτος, άνω μεν χατά τψ άρχην 0.3ο, κάτω δέ 0,36. το
πάχος 0,15 γαλλ. μ., λεία δε έντελώς έξέσθη μόνον η τά γράμματα έχουσα ϊπιφάνεια η δέ ότζισθεν αφέθη άκατά.
ξεστος. έν τω μέσω δέ της πλ.αχος μεταξύ τού 10 και 22 στίχου υπάρχει τετραγωηχη έπιμηκης όπη δί ολου του
■πάχους του λ.ίθου διήκουσα, η έδηλ.ώθη και έν τω πινάκι, άπζξέσθη δέ τό γείσωμα χα\ ο λοιπός αρχιτεκτονικός κό-
σμος της έπιγραφης, Ίνα. μη γίνηται έμ.πόδιον εις τους μεταχειρισθέντας τον λιθιιν ώς οικοοομ/ησιμον εν τοις χρο-
νοις της βα,ρβαρότητος. ,
3) τό άπείκασμα έγένετο μετά μεγάλης α:κριβείας ΰπυ του φίλου I. Γ. Παπαδάκη, πρόθύμως και άφι/.οκερδώς
πονοΰντος υπέρ της άρχαιολογιχης έφημερίδος.
4) ή έπιγραφη αυτη, εί και έπιμελ,ώς φαίνεται, γεγραμμένη, δμως έχει και τίνα σφάλ,ματα ές αμελείας του λ,ιθο-
ξόου. ουτω το Θ σπανίως έχει την έν τω μέσω ατιγμ.ήν, ητοι μόνον έν στ. 35, 38, 4οΙ χαί 43* άλλαχοΰ δζ επιμελώς
έξετάσας δεν ευρον τό σημείον τοΰτο τό διασταλτιν.όν του Θ από του Ο, δι' ο δεν δϋναμαι έν στίχο) I νά. διι-
σχυρισθω οτι Ό νέος άρχων Εΰοιος έλέγετο ως έπί τοΰ λίθου κείται η Ευθίας, ώς έκ της αμελείας του λιθο-
ςόου λαβείν τις δύναται, τό δ μικρόν της χαταλήζεως της αυτής λέξεως έν στ. I είχε γραφβη πρώτον υπό του λ'-
θοξόου Γ και έπειτα διωρθώ'ΐη εις Ο, ώς έπί τοΰ άπείχάσματόί φαίνεται, έν στ. 5 εν λέξει ΕΠΕΨΗΦΗΖΕΝ, έ-
γραφε πρώτον 2' αντί του Ζ χάι έπειτα οιώρθωσεν αυτό εις Ζ, ουχί άντιστρόψως- διότι τοΰ 1 μόΜ; ΰποφαίνονται
τά ίχνη. έν στ. ο εις τάς λέξεις ΠΡΟΣΙΟΝΒΑΣΙΛΕΑ έγραφε Σ αντί Τ, ώς έν τω πινάκι κείται πιστώς, έν στίχο)
31 τό πρώτον γράμμα έγραφε Κ αντί I, πλανηθείς υπό τοΰ έπιφερομένου Κ. προσέτι και τό έν στίχο) 3 ΒΟίίΙ-
ΔΡΟΜΙΩΝΟΣ ά/τί ΒΟΠΔΡΟΜΙΡΛΟΣ, μάλλον της άμελείας τοΰ λιθοςόου άζωρώ πλημμέλημα η διάφορον τύπον τοΰ·
ονόματος, ουκ άγνοών οτι και τό βο ίδιο ν δόκιμον και άττικόν έστιν. ορα Φρύν. σελ. δύ' Ι,οΙι. Ούλπιαν. εις Δημ.
ΌΙΓ § 31 σελ. 134 Όίηά. και Ιοί), είς Φρύν. σελ 87.
ο) και ό Ημέτερος δέ λιθογράφος περιίπεσεν εις δύο σφάλματα- οτι έν στίχψ 20 έν λζςει ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ άφηκζ
τό Ω χολοδόν, χαί οτι ώς έπί τό πΛέΐτιτον άνοιξε τά σκέλη τοΰ 2 περισσότερον τοΰ πρέποντος.
6) τών έμών δ' έν άγκύλ.αις συμπληρώσεουν τοΰ κειμένου, οσας μέν έκρινα βεβαίας έγραφα γράμμανιν ισομ,εγέ-·
ϋεαι τοις τοΰ κειμένου, τάς δ' αμφιβόλους μικροτέροις.
λλ φαίνεται εγκεχαραγμένον είς τον λίΟον έν αλλαις
δέ τών επιγραφών και παρά τοις συγγραφεϋσιν ένί λ
γέγραπται· ή λήγουσα της δοτικής τών θηλυκών δνο-
μάτων πανταχού τής έπιγραφής τή ει γέγραπται έν τή
επιγραφή ταύτη, οΤον ένάτει (γρ. 4) τεΐ δεκάτει (γρ. 5)
άγαθεΐ τύχει (γρ. 11). Κ. Ε. Π.
Δημοσιεύσας έν τή αρχαιολογική εφημέριοι (τδ 1860
φυλλα'δ. 52) τήν έπιγραφήν υπ αριθ. 3655
θεοφίλη
Φανοδίκου
'Ραμ νουσιου
έσημείωσα, 5τΐ κάτωθεν της έπιγραφής παρίσταται
έπ! της στήλης τύπος Ήλακάτης κα! δτι δ τόπος ού-
τος εΤναι απαράλλακτος σχεδόν τή προ της Ελληνι-
κής επαναστάσεως έν χρήσει Ήλακα'τη. Πρδς περισ-
σοτέραν βεοαίωσιν των λεχθέντων μοι προσθέτω, δ*τι
έν τή Ακαρνανία, Αιτωλία, Αταλάντη και άλλα/οϋ
της στέρεας Ελλάδος, υπάρχει εν χρήσει μέχρι της
σήμερον τό σχήμα τοΰτο της ΊΙλακα'της· δ βουλόμενος
δύναται νά πληροφορηθή τοΰτο επιοείςας τον τύπον εις
άνδρας τών μερών εκείνων, είσί δέ τίνες και ενταύθα
εκ τών άκροφυλάκων, τών έν τή αρχαιολογική υπηρεσία,
μαρτυροΰντες τδ εθιμον τοΰτο της πατρίδος αυτών.
Βυγάτηρ. Κ. Σ. Πιττα'κης.
άΡ. 109.
(δρα πίνακα ΙΖ.)
είσαγωγιχαί σημειώσεις.
1) η έπιγραφηεδρεθη εν τάίς άνασχαφάϊς τοΰ διονυσιακού ΰεάτρου έν μψ\ Μαΐψ τοΰ 1862 έντδς Του έν τη &έσει
της σκηνής έν υστέροις χρόνοις έκ λίθων του θεάτρου κτισθέντο; οχυρωματικού τείχους κατά την δεΧιαν πάροδον
ενεκτπμένη, νυν δε μετεφέρθη εις τό ϊπ\ 'Ρηγίλλη Ά-έατρον, δπου έν τή 8-έσει της σκηνής ν.εϊται· γέγραπται δε
έπί λίθου φαιοί) δμηττείου διασχιδόν, -ήγουν στιχηδόν χατά τον άρχαιότερον τρόπον της γραφής ταύτης, χαθ' ον
ϊχαστον γράμμα της επομένης σειράς χεϊται άκριοώς υπό τό έν τη αύ-η δέσει της ήγόυμένης χαί ουτω φαίνονται
ώς τα χιονηδόν γεγραμμένα. έκαστος στίχος περιέχει τεσσαράν.οντα στοιχεία, ων τό φυσηόν υφος έπι του λίθου
= 0,005. ίδιον δέ χαρακτήρα έχει έν τη έπι·(ραφη ταύτη τό Φ, ου ό κύκλος ούδα.μοΰ έγοάφη πλήρης, άλλ' άε\ μό-
νον τό άνω 'ημικύκλ.ιον, ώστε τό ΰλον γράμμα δμοιον γίνεται τω άνεστραμμένω Ψ.
2) τό σωζόμενον δψος του λίθου ίνε 0,90, τό δε πλάτος, άνω μεν χατά τψ άρχην 0.3ο, κάτω δέ 0,36. το
πάχος 0,15 γαλλ. μ., λεία δε έντελώς έξέσθη μόνον η τά γράμματα έχουσα ϊπιφάνεια η δέ ότζισθεν αφέθη άκατά.
ξεστος. έν τω μέσω δέ της πλ.αχος μεταξύ τού 10 και 22 στίχου υπάρχει τετραγωηχη έπιμηκης όπη δί ολου του
■πάχους του λ.ίθου διήκουσα, η έδηλ.ώθη και έν τω πινάκι, άπζξέσθη δέ τό γείσωμα χα\ ο λοιπός αρχιτεκτονικός κό-
σμος της έπιγραφης, Ίνα. μη γίνηται έμ.πόδιον εις τους μεταχειρισθέντας τον λιθιιν ώς οικοοομ/ησιμον εν τοις χρο-
νοις της βα,ρβαρότητος. ,
3) τό άπείκασμα έγένετο μετά μεγάλης α:κριβείας ΰπυ του φίλου I. Γ. Παπαδάκη, πρόθύμως και άφι/.οκερδώς
πονοΰντος υπέρ της άρχαιολογιχης έφημερίδος.
4) ή έπιγραφη αυτη, εί και έπιμελ,ώς φαίνεται, γεγραμμένη, δμως έχει και τίνα σφάλ,ματα ές αμελείας του λ,ιθο-
ξόου. ουτω το Θ σπανίως έχει την έν τω μέσω ατιγμ.ήν, ητοι μόνον έν στ. 35, 38, 4οΙ χαί 43* άλλαχοΰ δζ επιμελώς
έξετάσας δεν ευρον τό σημείον τοΰτο τό διασταλτιν.όν του Θ από του Ο, δι' ο δεν δϋναμαι έν στίχο) I νά. διι-
σχυρισθω οτι Ό νέος άρχων Εΰοιος έλέγετο ως έπί τοΰ λίθου κείται η Ευθίας, ώς έκ της αμελείας του λιθο-
ςόου λαβείν τις δύναται, τό δ μικρόν της χαταλήζεως της αυτής λέξεως έν στ. I είχε γραφβη πρώτον υπό του λ'-
θοξόου Γ και έπειτα διωρθώ'ΐη εις Ο, ώς έπί τοΰ άπείχάσματόί φαίνεται, έν στ. 5 εν λέξει ΕΠΕΨΗΦΗΖΕΝ, έ-
γραφε πρώτον 2' αντί του Ζ χάι έπειτα οιώρθωσεν αυτό εις Ζ, ουχί άντιστρόψως- διότι τοΰ 1 μόΜ; ΰποφαίνονται
τά ίχνη. έν στ. ο εις τάς λέξεις ΠΡΟΣΙΟΝΒΑΣΙΛΕΑ έγραφε Σ αντί Τ, ώς έν τω πινάκι κείται πιστώς, έν στίχο)
31 τό πρώτον γράμμα έγραφε Κ αντί I, πλανηθείς υπό τοΰ έπιφερομένου Κ. προσέτι και τό έν στίχο) 3 ΒΟίίΙ-
ΔΡΟΜΙΩΝΟΣ ά/τί ΒΟΠΔΡΟΜΙΡΛΟΣ, μάλλον της άμελείας τοΰ λιθοςόου άζωρώ πλημμέλημα η διάφορον τύπον τοΰ·
ονόματος, ουκ άγνοών οτι και τό βο ίδιο ν δόκιμον και άττικόν έστιν. ορα Φρύν. σελ. δύ' Ι,οΙι. Ούλπιαν. εις Δημ.
ΌΙΓ § 31 σελ. 134 Όίηά. και Ιοί), είς Φρύν. σελ 87.
ο) και ό Ημέτερος δέ λιθογράφος περιίπεσεν εις δύο σφάλματα- οτι έν στίχψ 20 έν λζςει ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ άφηκζ
τό Ω χολοδόν, χαί οτι ώς έπί τό πΛέΐτιτον άνοιξε τά σκέλη τοΰ 2 περισσότερον τοΰ πρέποντος.
6) τών έμών δ' έν άγκύλ.αις συμπληρώσεουν τοΰ κειμένου, οσας μέν έκρινα βεβαίας έγραφα γράμμανιν ισομ,εγέ-·
ϋεαι τοις τοΰ κειμένου, τάς δ' αμφιβόλους μικροτέροις.
λλ φαίνεται εγκεχαραγμένον είς τον λίΟον έν αλλαις
δέ τών επιγραφών και παρά τοις συγγραφεϋσιν ένί λ
γέγραπται· ή λήγουσα της δοτικής τών θηλυκών δνο-
μάτων πανταχού τής έπιγραφής τή ει γέγραπται έν τή
επιγραφή ταύτη, οΤον ένάτει (γρ. 4) τεΐ δεκάτει (γρ. 5)
άγαθεΐ τύχει (γρ. 11). Κ. Ε. Π.
Δημοσιεύσας έν τή αρχαιολογική εφημέριοι (τδ 1860
φυλλα'δ. 52) τήν έπιγραφήν υπ αριθ. 3655
θεοφίλη
Φανοδίκου
'Ραμ νουσιου