DOI Heft:
Heft 7 (Ἰούλιος 1862)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.12172#0095
171
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
172
άΡ. 180
{δρα πίναχα ΚΕ'.)
ευρέθη τόν'Ιούνιον τδ 1862 έν τψ &εάτρφ τδ Διονύαβ, είς ου τό τέμενος χαί έξ αρχής έστήθη, ώς αύτη ή επιγραφή
μαρτηρεί έν στ. 19 χα) 55. ή στήλη έποιήθη έχ μάρμαρο ύμηττεί», ευρέθη δε, εις δύο ισα τμήματα τεθλασμένη περί το
μέσον, σχεδόν ολη, μιχρού μέρους εξαιρουμένου προς τα χάτω, ώς έν τψ πίναχι φαίνεται, το ύφος αυτής 1,28 τό <?έ
πλάτος άνω μεν 0,47 χάτω δϊ 0,50· τδ πάγος 0,12. ϋπδ τού χρόνου χαί της υγρασίας έπαθεν ό λίθος χαί εύχόλως
νυν άποτρίβεται εις λεπτήν άμμον, μάλιστα χατά τδ άνω ήμισυ, δπου χαι τά γράμματα δι αύτδ λίαν αμυδρά φαίνονται
δ πίναί έγένετο δια χειρός του γνωστού τοΊς άναγνώσταις της παρούσης εφημερίδος φίλου I. Γ. Παπαδάχη, ου τδ
αντίγραφαν πολλάχις παρεβλΑβη με τδ άρχέγραφον χαί έγένετο άχριβέστατον. περι του πρώτου γράμματος έν οτίχιρ
πρώτψ, του θ, δεν έπείσθη ό χύριος Παπαδάχης οτι φαίνεται- τδ προζέθηχα δμως εγώ ένιδών αυτού τά ϊχνη υπερ-
άνω του Ρ του & στίχου, συμμαρτυρήσαντός μοι χαί τού τεχνίτυυ Γεωργίου Αυλμάννου, ος χατέβαλε την πρέπου-
σαν έπιμέλειαν εις έγχάραί,ιν της έπιγραφής. ούτω δέ άπετελέσθη τδ πανομυ'ιωμα της έπιγραφής θαυμάσιον χαι ά.
νευ σφάλ,ματος παρ ημών δσα δε φαίνονται έπ' αΰτού είναι του παλαιού χαράχτου πλημμελήματα, ταύτα δε είναι
τά εξής- έν στίχω 10 έν λέξει ΟΙΣΟΓΣΑΜ έγραφε Μ αντί του Ν- έν στ. 15 έν λέξει ΣΤΕΦΑΝΩΣΑ!, άντί του πρώ-
τον Σ είχε γράφη Ο ν.αί έπειτα τύ διώρθωσεν εις Σ, άφήσας δμως χαί τά ϊχνη του Ο- έν στίχω 20 μετά το 43
γράμμα, τό Ν, χάϊ προ του μετ αυτό φαινομένου Α ύπάρχει τόπος δΐ εν γράμμα μόνον, ένψ λείπουσι τρία εις συμπλή-
ρωσαν της λέξεως, δηλαδή τά ΑΝΑ, χαί φαίνεται, οτι δ τεχνίτης δια τό τελιχδν Ν της Ηγουμένης λέξεως έλησμόνησε
τά δύο άρχτιχά της επομένης χαί άντί νά γράφη ΓΕΝΟΜΕΝΟΝΑΝΑΛΟ,ΜΑ, έγραφε ΓΕΝΟΜΕΝΟΝΑΛ11ΜΑ. έν
στιχω 45 εις τήν προτελ.ευταίαν λ.έξιν τό Γ άντι του Κ δεν πρέπει νά δεωρηθη σφάλμα, ώς τί έν στίχω 10 είρημένοί-
Μ, αλλά συμπνευματισμος μάλλον, τοιαύτα δέ όρθογραφιχά Ιδιώματα παρατηρούμεν χαί άλλα· οίον τψ ένιχήν δοτι-
χην των θηλυχών όνομάτων της πρώτης χλίσειος εύρίσχο\χεν ενταύθα ότέ μεν εις III χαταλήγουσαν, δτέ δέ εις ΕΙ
ούτως έν στίχω 3 χα\ 30 ΗΙ, έν στίχοι 4 χα\ 31 δις ΕΙ. ωσαύτως έν στίχω 14 χαί 38· έν στίχω 54 άναμίξ
τό μεν ούσιαστιχδν καταλήγει είς 111 τό δέ έπίθετον εις ΕΙ (ΣΤΗΑΙ1ΙΛΙΘΙΝΕΙ). Ιια τούτο έν στίχω 19, οποί» ή αύτή
φράσις εϋρίσχεται δεν δυνάμεθα μετά βεβαιότητος νά εϊπωμεν άν η λείπουσα χατάληξις τρϋ έπιθέτου ην ΕΙ τ) III.
εί χαι πιθανώτερον φαίνεται τό ΕΙ.
δσα γράμματα έν τω πίναχι φαίνονται περιεστιγμένα , δεν διαχρίνονται χαλώς έν τ% στήλ.η, αλλά λίαν άμυΖρζκ
δώ τινά αυτών δεν πρέπει νά ϋεωρηθώσιν ασφαλή, οίον χαί τό έν στίχω 9 ΚΑΤΑΑΕΓΘΕΙΣΙΙΣ, δπου του μεν 7
γράμματος, του Γ, φαίνονται ίχνη, τού δϊ όγδοου, τού θ, ουδέν, οιό δεν έδηλώθη έν τω πίναχι. τούτ αυτό δέ συν-
έβη χαι είς τά λοιπά πανταχού τής έπιγραφής. έν στίχω 40 τδ όνομα της χαλ^ς χανηφόρου χαί μετά πολλ.άς χαί
επίμονους επισχέσεις δεν έδυνήθψ νά έπαναφέρω είς τήν ζωήν , φθυνήσαντος τού δεού της. ώσαύτως δέ χαί τό
όνομα τού διδασχάλ.ου έν τψ τελευταίο) στίχω (64) έμεινε τεθαμμένον έν τή στήλη.
των λοιπών δέ ή εύρεσις δεν ήτο δύσχολος. δύο δμως μένουσιν έτι αμφίβολα- το άρχτιχόν γράμμα τού Τ ε ν έ-
μαχ ο ς έν στίχω 45, το οποίον έπιθυμούσα νά ητο μάλλον Μ, αλλά τα σωζόμενα Ίχνη δέν έσυγχώρησαν τοιαύτης
άνάγνωσιν. χαί ώς Ξοέ χαί ώς II χαί Ζ η Γ ϊχνη δυνατόν νά τά έχλάβη τις, αλλά πιθανώτερον έφάνη μοι τό Τ. τδ δεύτε-
ρον δύσχολον άνομα ίνε έν στίχψ Γ>2, δπου χατά τά ίχνη τής στήλης έγραφα ΜΙΚΑΈΟΤ. ας ειχοτολογήση δε χαί άλλος
δπως δέλει, ίδών τήν ατήλψ, χειμένην νυν έν τω έπί 'Ρηγίλλη δεάτρω πληαίυν της ΰπ άρ. 111.
έτι σημειώσεως άξια ίνε χαί ή διάατασις των ονομάτων άπ αλλήλων έν στί/ψ 41 χαί εξής, ώς έν τψ πίναχι φαί-
νεται, πρβλ. έπιγραφ. 1 χαί σελ. 45. χαί έπειοή έπί τού πραγματιχού τής έπιγραψης δέν μέλλω να έπιφέρω
παρατηρήσεις δ\ά τό πλήθος τής ΰπαρχούσης ύλης είς έχδοσιν, σημειόνω τελευταων ένταύθα δτι δ έν τη έπιγραφ^
άρχων Ζώπυρος ηδη πρώτον άναφαίνεται. περί τού Πτο^εμαιίς (ς. 1 Χα\ 29) πρβλ. Φρύνιχ. σελ. 30 έχδ. Ι,οββοΐί.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
172
άΡ. 180
{δρα πίναχα ΚΕ'.)
ευρέθη τόν'Ιούνιον τδ 1862 έν τψ &εάτρφ τδ Διονύαβ, είς ου τό τέμενος χαί έξ αρχής έστήθη, ώς αύτη ή επιγραφή
μαρτηρεί έν στ. 19 χα) 55. ή στήλη έποιήθη έχ μάρμαρο ύμηττεί», ευρέθη δε, εις δύο ισα τμήματα τεθλασμένη περί το
μέσον, σχεδόν ολη, μιχρού μέρους εξαιρουμένου προς τα χάτω, ώς έν τψ πίναχι φαίνεται, το ύφος αυτής 1,28 τό <?έ
πλάτος άνω μεν 0,47 χάτω δϊ 0,50· τδ πάγος 0,12. ϋπδ τού χρόνου χαί της υγρασίας έπαθεν ό λίθος χαί εύχόλως
νυν άποτρίβεται εις λεπτήν άμμον, μάλιστα χατά τδ άνω ήμισυ, δπου χαι τά γράμματα δι αύτδ λίαν αμυδρά φαίνονται
δ πίναί έγένετο δια χειρός του γνωστού τοΊς άναγνώσταις της παρούσης εφημερίδος φίλου I. Γ. Παπαδάχη, ου τδ
αντίγραφαν πολλάχις παρεβλΑβη με τδ άρχέγραφον χαί έγένετο άχριβέστατον. περι του πρώτου γράμματος έν οτίχιρ
πρώτψ, του θ, δεν έπείσθη ό χύριος Παπαδάχης οτι φαίνεται- τδ προζέθηχα δμως εγώ ένιδών αυτού τά ϊχνη υπερ-
άνω του Ρ του & στίχου, συμμαρτυρήσαντός μοι χαί τού τεχνίτυυ Γεωργίου Αυλμάννου, ος χατέβαλε την πρέπου-
σαν έπιμέλειαν εις έγχάραί,ιν της έπιγραφής. ούτω δέ άπετελέσθη τδ πανομυ'ιωμα της έπιγραφής θαυμάσιον χαι ά.
νευ σφάλ,ματος παρ ημών δσα δε φαίνονται έπ' αΰτού είναι του παλαιού χαράχτου πλημμελήματα, ταύτα δε είναι
τά εξής- έν στίχω 10 έν λέξει ΟΙΣΟΓΣΑΜ έγραφε Μ αντί του Ν- έν στ. 15 έν λέξει ΣΤΕΦΑΝΩΣΑ!, άντί του πρώ-
τον Σ είχε γράφη Ο ν.αί έπειτα τύ διώρθωσεν εις Σ, άφήσας δμως χαί τά ϊχνη του Ο- έν στίχω 20 μετά το 43
γράμμα, τό Ν, χάϊ προ του μετ αυτό φαινομένου Α ύπάρχει τόπος δΐ εν γράμμα μόνον, ένψ λείπουσι τρία εις συμπλή-
ρωσαν της λέξεως, δηλαδή τά ΑΝΑ, χαί φαίνεται, οτι δ τεχνίτης δια τό τελιχδν Ν της Ηγουμένης λέξεως έλησμόνησε
τά δύο άρχτιχά της επομένης χαί άντί νά γράφη ΓΕΝΟΜΕΝΟΝΑΝΑΛΟ,ΜΑ, έγραφε ΓΕΝΟΜΕΝΟΝΑΛ11ΜΑ. έν
στιχω 45 εις τήν προτελ.ευταίαν λ.έξιν τό Γ άντι του Κ δεν πρέπει νά δεωρηθη σφάλμα, ώς τί έν στίχω 10 είρημένοί-
Μ, αλλά συμπνευματισμος μάλλον, τοιαύτα δέ όρθογραφιχά Ιδιώματα παρατηρούμεν χαί άλλα· οίον τψ ένιχήν δοτι-
χην των θηλυχών όνομάτων της πρώτης χλίσειος εύρίσχο\χεν ενταύθα ότέ μεν εις III χαταλήγουσαν, δτέ δέ εις ΕΙ
ούτως έν στίχω 3 χα\ 30 ΗΙ, έν στίχοι 4 χα\ 31 δις ΕΙ. ωσαύτως έν στίχω 14 χαί 38· έν στίχω 54 άναμίξ
τό μεν ούσιαστιχδν καταλήγει είς 111 τό δέ έπίθετον εις ΕΙ (ΣΤΗΑΙ1ΙΛΙΘΙΝΕΙ). Ιια τούτο έν στίχω 19, οποί» ή αύτή
φράσις εϋρίσχεται δεν δυνάμεθα μετά βεβαιότητος νά εϊπωμεν άν η λείπουσα χατάληξις τρϋ έπιθέτου ην ΕΙ τ) III.
εί χαι πιθανώτερον φαίνεται τό ΕΙ.
δσα γράμματα έν τω πίναχι φαίνονται περιεστιγμένα , δεν διαχρίνονται χαλώς έν τ% στήλ.η, αλλά λίαν άμυΖρζκ
δώ τινά αυτών δεν πρέπει νά ϋεωρηθώσιν ασφαλή, οίον χαί τό έν στίχω 9 ΚΑΤΑΑΕΓΘΕΙΣΙΙΣ, δπου του μεν 7
γράμματος, του Γ, φαίνονται ίχνη, τού δϊ όγδοου, τού θ, ουδέν, οιό δεν έδηλώθη έν τω πίναχι. τούτ αυτό δέ συν-
έβη χαι είς τά λοιπά πανταχού τής έπιγραφής. έν στίχω 40 τδ όνομα της χαλ^ς χανηφόρου χαί μετά πολλ.άς χαί
επίμονους επισχέσεις δεν έδυνήθψ νά έπαναφέρω είς τήν ζωήν , φθυνήσαντος τού δεού της. ώσαύτως δέ χαί τό
όνομα τού διδασχάλ.ου έν τψ τελευταίο) στίχω (64) έμεινε τεθαμμένον έν τή στήλη.
των λοιπών δέ ή εύρεσις δεν ήτο δύσχολος. δύο δμως μένουσιν έτι αμφίβολα- το άρχτιχόν γράμμα τού Τ ε ν έ-
μαχ ο ς έν στίχω 45, το οποίον έπιθυμούσα νά ητο μάλλον Μ, αλλά τα σωζόμενα Ίχνη δέν έσυγχώρησαν τοιαύτης
άνάγνωσιν. χαί ώς Ξοέ χαί ώς II χαί Ζ η Γ ϊχνη δυνατόν νά τά έχλάβη τις, αλλά πιθανώτερον έφάνη μοι τό Τ. τδ δεύτε-
ρον δύσχολον άνομα ίνε έν στίχψ Γ>2, δπου χατά τά ίχνη τής στήλης έγραφα ΜΙΚΑΈΟΤ. ας ειχοτολογήση δε χαί άλλος
δπως δέλει, ίδών τήν ατήλψ, χειμένην νυν έν τω έπί 'Ρηγίλλη δεάτρω πληαίυν της ΰπ άρ. 111.
έτι σημειώσεως άξια ίνε χαί ή διάατασις των ονομάτων άπ αλλήλων έν στί/ψ 41 χαί εξής, ώς έν τψ πίναχι φαί-
νεται, πρβλ. έπιγραφ. 1 χαί σελ. 45. χαί έπειοή έπί τού πραγματιχού τής έπιγραψης δέν μέλλω να έπιφέρω
παρατηρήσεις δ\ά τό πλήθος τής ΰπαρχούσης ύλης είς έχδοσιν, σημειόνω τελευταων ένταύθα δτι δ έν τη έπιγραφ^
άρχων Ζώπυρος ηδη πρώτον άναφαίνεται. περί τού Πτο^εμαιίς (ς. 1 Χα\ 29) πρβλ. Φρύνιχ. σελ. 30 έχδ. Ι,οββοΐί.