DOI Heft:
Heft 13
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.12174#0034
344
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
διάφορος είναι ενταύθα, και τα έκ τοΰ περιεχομένου
των διαθηχών (δρ. Κ. ΕΥ. Ηβηϋ. Ρ. Α11. § 63 και
64), καθ' δ ένταϋθα χαι οι νόθοι υιοί εις την σειράν
των κληρονόμων ειςάγονται, και μάλιστα ιτρο των
έγγυτάτω συγγενών, και τά έκ τοΰ τύπου των δια-
θηκών τοΰ γνωστού ήμϊν έκ τοΰ Διογένους τοϋ Λαέρ-
τιου (ΠΙ, 41. V, 11, 51, 69., Χ, 16) χαι έξ άρ-
χαίων μνημείων (3ρ. 0. I. Ο. 4 την έκ ΓΙετηλίας δια-
θήκην και 1850 την έκ Κερχύρας), ετι δέ χαΐ την έν
ταΐς πλευραϊς της πλακός αυτής όρθογραφιχήν δια-
φοράν(πρβ. πλ. α ς-ίχ. 3 άποθάνει,πλ. β. στίχ 3ζόη,
Έν τή πλευρά α.
Έν τή πλευρά β.
Περίεργον εΐναι} ό'τι ο παρακαταθεσας το άργυ-
ριον δεν ονομάζει εαυτόν, άλλ' ίσως είναι αυτός ο πα-
τήρ του Ξουθίου Φιλάχαιος. Ή έν τή πλ. α δια-
θήχη άκυρουται όπό της εν τή πλευρά β και έν τω
χαλκώματι έξηλείφθη δια της σούρας. Τούτου δ' ε-
νεχεν ή πλάξ κατέστη πλατυτέρα τό άνω μέρος. Ό
διαθέτης,φαίνεται,πλουσιώτερος γενόμενος έν τω με-
ταξύ, ήκύρωσε την πρώτην διαθήκην και έν τή β άνπ
διακοσίων παρακαταθέτει τετρακοσίας μνας αργυρίου
πλ. α 5 Ηηβώντι (;),πλ. β. 5 ήβάσωντι), πάντα ταύτα
άφίνομεν εις άλλους να συλλέξωσι και νά χρίνωσι εξ
αυτών περί της πλακός ταύτης. Έμεΐς όμσλογοϋμεν,
δτι, καίτοι τάς διαφοράς ταύτας παρατηρήσαντες,
καίτοι πολλάς υποψίας συλλαβόντες περί της νοθείας
τήςπλακός, δεν ήδυνήθημεν νά πεισθώμεν, ούχί δτι
ή επιγραφή είναι νόθος, άλλ' δτι ή πλάξ δεν είναι τό
πρωτότυπον αυτό.
Αέγουσι δέ τά έν ταΐς πλευραϊς αυτής γεγραμ-
μένα κατά την ήμετέραν άνάγνωσιν και την μεταγε-
νεστέραν γραφήν τά έξή;.
ήτοι 4-3 χιλιάδας περίπου δραχμάς σημερινάς. Τάς
λέξεις ταύτας βεβαίως ανέγνωσαν οι εύρόντες την
χαλκίνην ταότην δέλτον και τούτου ένεκα ίσως έκρυ-
πτον αυτήν επί τοσούτον χρόνον, αναζητούντες τό
άργύριον έν τω τόπω, ένθα ευρέθη ή δέλτος, καθώς
άλλη τις πλάξ λιθίνη πολύν χρόνον εκείτο έν τή
εκκλησία χωρίου τινός, κειμένου πλησίον των Αθη-
νών, άλλ' άμα άνεγνώσθη έν αύτή «ταμίαι των ιερών
χρημάτων» έκρύβη και κρύπτεται ήδη τέσσαρα έτη
Ξουθία τω Φιλαχαίω διαχατί-
αι μναΐ. Αί κ' αυτός [ε]ΐ, τ ώ άνελέσ-
θω. Αι δέ κ' αποθάνει, των τέκνων
ημεν, έπεί κα πέντε Ρέτεα
5 βηβώντι. Αί δέ κα μήγένητα-
ι πέ[ντ'] ετών, έπιδικάτων ήμεν
Διαγνόμεν δέ τός Τεγεάτα[ς]
κβτόν θεθμόν.
Ξουθία παρκάθηκα τω Φιλαχα-
ίω. τίετρακατίαι μναΐ άργυρίω. Εί μ-
έν κα ζόη, αυτός άνελέσθω. Αί δέ κ-
α μή ζόη, τοί υιοί άνελάσθω τοί γνή-
5 σιοι, έπεί κα ήβάσωντι πέντε Ρέτε-
α. Εί δέ κα ,μή ζώντι, ταί θυγατέρες
ά]νελόσθω ταί γνήσιαι. Εί δε κα μη
ζώ]ντι, τοί νόθοι άνελόσθω. Ει δέ κα
μή νόθοι ζώντι, τοί σ ά σ ι σ τ α π ο θ ι κ-
10 ες άνελόσθω. Εί δέ κ5 άνφιλέγωντ(ι, τ)
οι Τεγεαται διαγνόντω κατόν
θεθμόν.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
διάφορος είναι ενταύθα, και τα έκ τοΰ περιεχομένου
των διαθηχών (δρ. Κ. ΕΥ. Ηβηϋ. Ρ. Α11. § 63 και
64), καθ' δ ένταϋθα χαι οι νόθοι υιοί εις την σειράν
των κληρονόμων ειςάγονται, και μάλιστα ιτρο των
έγγυτάτω συγγενών, και τά έκ τοΰ τύπου των δια-
θηκών τοΰ γνωστού ήμϊν έκ τοΰ Διογένους τοϋ Λαέρ-
τιου (ΠΙ, 41. V, 11, 51, 69., Χ, 16) χαι έξ άρ-
χαίων μνημείων (3ρ. 0. I. Ο. 4 την έκ ΓΙετηλίας δια-
θήκην και 1850 την έκ Κερχύρας), ετι δέ χαΐ την έν
ταΐς πλευραϊς της πλακός αυτής όρθογραφιχήν δια-
φοράν(πρβ. πλ. α ς-ίχ. 3 άποθάνει,πλ. β. στίχ 3ζόη,
Έν τή πλευρά α.
Έν τή πλευρά β.
Περίεργον εΐναι} ό'τι ο παρακαταθεσας το άργυ-
ριον δεν ονομάζει εαυτόν, άλλ' ίσως είναι αυτός ο πα-
τήρ του Ξουθίου Φιλάχαιος. Ή έν τή πλ. α δια-
θήχη άκυρουται όπό της εν τή πλευρά β και έν τω
χαλκώματι έξηλείφθη δια της σούρας. Τούτου δ' ε-
νεχεν ή πλάξ κατέστη πλατυτέρα τό άνω μέρος. Ό
διαθέτης,φαίνεται,πλουσιώτερος γενόμενος έν τω με-
ταξύ, ήκύρωσε την πρώτην διαθήκην και έν τή β άνπ
διακοσίων παρακαταθέτει τετρακοσίας μνας αργυρίου
πλ. α 5 Ηηβώντι (;),πλ. β. 5 ήβάσωντι), πάντα ταύτα
άφίνομεν εις άλλους να συλλέξωσι και νά χρίνωσι εξ
αυτών περί της πλακός ταύτης. Έμεΐς όμσλογοϋμεν,
δτι, καίτοι τάς διαφοράς ταύτας παρατηρήσαντες,
καίτοι πολλάς υποψίας συλλαβόντες περί της νοθείας
τήςπλακός, δεν ήδυνήθημεν νά πεισθώμεν, ούχί δτι
ή επιγραφή είναι νόθος, άλλ' δτι ή πλάξ δεν είναι τό
πρωτότυπον αυτό.
Αέγουσι δέ τά έν ταΐς πλευραϊς αυτής γεγραμ-
μένα κατά την ήμετέραν άνάγνωσιν και την μεταγε-
νεστέραν γραφήν τά έξή;.
ήτοι 4-3 χιλιάδας περίπου δραχμάς σημερινάς. Τάς
λέξεις ταύτας βεβαίως ανέγνωσαν οι εύρόντες την
χαλκίνην ταότην δέλτον και τούτου ένεκα ίσως έκρυ-
πτον αυτήν επί τοσούτον χρόνον, αναζητούντες τό
άργύριον έν τω τόπω, ένθα ευρέθη ή δέλτος, καθώς
άλλη τις πλάξ λιθίνη πολύν χρόνον εκείτο έν τή
εκκλησία χωρίου τινός, κειμένου πλησίον των Αθη-
νών, άλλ' άμα άνεγνώσθη έν αύτή «ταμίαι των ιερών
χρημάτων» έκρύβη και κρύπτεται ήδη τέσσαρα έτη
Ξουθία τω Φιλαχαίω διαχατί-
αι μναΐ. Αί κ' αυτός [ε]ΐ, τ ώ άνελέσ-
θω. Αι δέ κ' αποθάνει, των τέκνων
ημεν, έπεί κα πέντε Ρέτεα
5 βηβώντι. Αί δέ κα μήγένητα-
ι πέ[ντ'] ετών, έπιδικάτων ήμεν
Διαγνόμεν δέ τός Τεγεάτα[ς]
κβτόν θεθμόν.
Ξουθία παρκάθηκα τω Φιλαχα-
ίω. τίετρακατίαι μναΐ άργυρίω. Εί μ-
έν κα ζόη, αυτός άνελέσθω. Αί δέ κ-
α μή ζόη, τοί υιοί άνελάσθω τοί γνή-
5 σιοι, έπεί κα ήβάσωντι πέντε Ρέτε-
α. Εί δέ κα ,μή ζώντι, ταί θυγατέρες
ά]νελόσθω ταί γνήσιαι. Εί δε κα μη
ζώ]ντι, τοί νόθοι άνελόσθω. Ει δέ κα
μή νόθοι ζώντι, τοί σ ά σ ι σ τ α π ο θ ι κ-
10 ες άνελόσθω. Εί δέ κ5 άνφιλέγωντ(ι, τ)
οι Τεγεαται διαγνόντω κατόν
θεθμόν.