DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12234#0028
374
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
μονάδος Χ, ώς απαιτεί το σημεϊον και ή περί αύτοϋ
παρά τών μαθηματικών παράδοσις.
Ό λόγος της δια τοΰ £ παριστανομένης μονά-
δος προς την ΔΡ ήδύνατο να έξιχνιασθή, εάν οί
λίθοι ήσαν σώοι και πλείονας είχον κλασματικάς
ποσότητας. Έάν διαφέρω της ΔΡ κατά σημασίαν καΐ
ούχ'ι κατά μορφην και χρήσιν, ήν μικρότερα αυτής,
ώς ύπεμφαίνουσι τά ^£ τά εν τω έδαφίω Α III
31 και ό λόγος της ΔΡ προς το χ. Άλλ' έκ των
επομένων αυτή σημείων τοΰ τριωβόλου δ και όβο-
λοΰ - και ήμιωβόλου Ζ> φαίνεται, οτι μο'νον κατά
μορφην διαφέρει.
Έν τοΐς Οπολογισμοϊς άρα τών λίθων έπικρα-
τοϋσι μετά τοΰ δηναρίου, δπερ παρίσταται διά τοΰ
Χ, αί πρότερον εν χρήσει λογιστικαί μονάδες κατ' ό-
νομα, ή δραχμή παριστανομένη διά τοϋ ΔΡ η 6
όβολός παριστανόμενος διά τοΰ σημείου - αντί της
πρότερον καθέτου γραμμής και το ήμιώβολον παρις-α-
νόμενον διά τοΰ και πρότερον έν χρήσει σημείου }.
Προς τούτοις διά τοΰ σημείου 1_ παρίσταται το ήμισυ
τοΰ δηναρίου η και τό ήμισυ έν γένει,διά τοϋ σημείου
8 τό ήμισυ της δραχμής ειτε το τριώβολον, διά τοΰ
σημείου δ- το τετρώβολον. Διά δέ τοΰ χαρακτήρος
Γ/ν\ ή }ν! παριστάνεται ετεροειδής μονάς δυςερμή-
νευτος. Τό δέ διώβολον καί πεντώβολον παρίσταν-
το ίσως διά τών σημείων = χαί δ=. Ό δέ όβολός
και το ήμιώβολον, άτινα ύπεμφαίνσνται έν τοις λί-
βοις, ήσαν ίσως της διά τοΰ ΔΡ παριστανομένη; μο-
νάδος ούχί τό 1/6 και 1/12, ώς ό άβολος και τό
ήμιώβολον της Αττικής δραχμής, άλλα τό 1/8 και
και 1/16 και ήσαν επομένως τό 1/48 (ό χαλκούς)
και τό 1/96 (ήμίχαλκον;) της διά τοΰ Χ παριστανο-
μένης μονάδος, ήτις κατέλαβεν ήδη την δέσιν της
άρχαιοτέρας ^Αττικής δραχμής.
Παρατηροΰμεν δέ, ότι τής διά τοΰ ΔΡ παριστανο-
μένης υποδεεστέρας λογιστικής μονάδος 6 λόγος
προς την άνωτέραν Χ είναι αυτός ό τοΰ όβολοΰ προς
την Άττικήν δραχμήν. Και δεν ειι>αι μεν άπίθανον νά
υπόθεση τις, ότι, άφοΰ ή δραχμή έπι τών αυτοκρατό-
ρων άντικατέστη υπό τοΰ δηναρίου και δηνάριον με-
τωνομάσθη, τό έκτον αυτής, ο όβολός, έχαρακτηρί-
σθη έν τοϊς ύπολογισμοϊς διά τοϋ ΔΡ και έν τω νο-
μισματικοί συστήματι έγένετο μετάθεσις τών ονομά-
των, τοϋ μεν τής δραχμής είς τον όβολόν, τοϋ δέ τοϋ
όβολοΰ εις τον χαλκοΰν άλλα πιθανώτερον είναι ό'τ ι
ΔΡ υποδεικνύει ούχί άπλώς τον όοολόν, άλλά και
ή ονομασία τής νέας μονάδος καΐ ό λόγος αύτής
προς τό δηνάριον σχέσιν έχουσι πρός τι αύτοκρατο-
ρικόν νομισματικόν σύστημα, όπερ ή*ύνατο ίσως νά
έξιχνιασθή έκ τής έποχής τών λίθων ή νά όδηγήση
εϊ; τήν έποχήν αυτών.
Τά λείψανα έκ πρώτης δψεως μαρτυροϋσιν, ότι
είναι έξ έποχής αυτοκρατορικής ούχί πάνυ αρχαίας*
άλλά πάνυ λυσιτελές είναι, έξ έρεύνης λεπτομερε-
στέρας αυτών νά όρισθή άκριβέστερον, όθεν είναι δυ-
νατόν, ή εποχή είς ην τό μνημεΐον άνήχει.
Οί λίθοι βεβαίως εΤχον τάς έπιγραφάς, ότε ένετει-
χίσθησαν είς τον τοΐχον τοϋ οχυρωματικού πύργου.
Διότι πάνυ άτοπον είναι νά υποτεθή,ό'τι οί λίθοι εγρά-
φησαν όντες έν τω τοίχω τοΰ όχυρώματος έξωθεν έν-
τετειχισμένοι. Ελήφθησαν δέ ίσως έκ στοάς τίνος,
έν ή άνεγράφοντο αί τών άπογραφών περιλήψεις.
Έάν δέ ό οχυρωματικός τοίχος, εις όν ανήκει έ
πύργος, ήν τω όντι έκ τών χρόνων τοΰ αύτοκράτορος
Ούαλεριανου (253—260), ώς κοινώς νομίζεται, αί
επιγραφαι θά ήσαν πάντως άρχαιότεραι τοΰ Ούαλε-
ριανου. Άλλ1 ό οχυρωματικός ούτος τοϊ χος είναι α-
ναμφισβητήτως πολλω νεώτερος καϊ όρθότερον ή μέν
αρχαιολογική εταιρία άνακαλύψασα αύτόν ώνομασε
Βυζαντινο'ν, άλλοι δ' έπειτα είπον αυτόν τής έποχής
τοϋ Ίους-ινιανοΰ καί τιςδέ καί τής έποχής τών Φράγ-
κων (ορ. ΟαΓί. δίαϋ. 1. σ?λ. 78, II σελ. 28). Καί βε-
βαίως έν τοιαύτη φωλεα, οίαν κατέστησε τάς Άθή^
νας ό τοίχος ούτος, καταστρέψας καί καταβροχθίσας
τάπλεϊστα τών μνημείων αυτών, οΰτε ό Ιουλιανός
έσπούδαζεν (354· μ. Χ. Ζώσ. 3, 2), οΰτε ό Συνέσιος
(έπις·. 136) είδε τήν ποικίλην στοάν, γεγυμνωμένην
τών έργων τοΰ Πολυγνώτου υπό τοϋ άνθυπάτου, δύο
!τηΰς·ερον(398 μ.Χ.) μετά τήν έπιδρομήν τοΰ Άλ -
λαρίχου (396 μ. Χ. όρ Ζίηΐνβίδβη. Οββου. Ογ. σελ.
637. ΥίαΙαγ. Οβ«οΙι. Ογ. υ. ά. ΐί. σελ. 261 γερ. με-
τάφρ.). Ή εποχή τής οικοδομής τοΰ οχυρωματικού
τοίχου καλύπτεται ετι υπό σκότους. Ώστε έκ τής έν
αύτω θέσεως τών λίθων ουδέν βέβαιον δύναται νά
προκύψη περί τής έποχής αυτών. .
Ουτε έκ τής γραφής τών λίθων είναι δυνατόν ν«
όρισθή άκριβέστβρον ή έποχή αυτών. Έκ τών πολ-
λών "Αθηναϊκών λίθων τών έχαντων ομοίαν γραφήν
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
μονάδος Χ, ώς απαιτεί το σημεϊον και ή περί αύτοϋ
παρά τών μαθηματικών παράδοσις.
Ό λόγος της δια τοΰ £ παριστανομένης μονά-
δος προς την ΔΡ ήδύνατο να έξιχνιασθή, εάν οί
λίθοι ήσαν σώοι και πλείονας είχον κλασματικάς
ποσότητας. Έάν διαφέρω της ΔΡ κατά σημασίαν καΐ
ούχ'ι κατά μορφην και χρήσιν, ήν μικρότερα αυτής,
ώς ύπεμφαίνουσι τά ^£ τά εν τω έδαφίω Α III
31 και ό λόγος της ΔΡ προς το χ. Άλλ' έκ των
επομένων αυτή σημείων τοΰ τριωβόλου δ και όβο-
λοΰ - και ήμιωβόλου Ζ> φαίνεται, οτι μο'νον κατά
μορφην διαφέρει.
Έν τοΐς Οπολογισμοϊς άρα τών λίθων έπικρα-
τοϋσι μετά τοΰ δηναρίου, δπερ παρίσταται διά τοΰ
Χ, αί πρότερον εν χρήσει λογιστικαί μονάδες κατ' ό-
νομα, ή δραχμή παριστανομένη διά τοϋ ΔΡ η 6
όβολός παριστανόμενος διά τοΰ σημείου - αντί της
πρότερον καθέτου γραμμής και το ήμιώβολον παρις-α-
νόμενον διά τοΰ και πρότερον έν χρήσει σημείου }.
Προς τούτοις διά τοΰ σημείου 1_ παρίσταται το ήμισυ
τοΰ δηναρίου η και τό ήμισυ έν γένει,διά τοϋ σημείου
8 τό ήμισυ της δραχμής ειτε το τριώβολον, διά τοΰ
σημείου δ- το τετρώβολον. Διά δέ τοΰ χαρακτήρος
Γ/ν\ ή }ν! παριστάνεται ετεροειδής μονάς δυςερμή-
νευτος. Τό δέ διώβολον καί πεντώβολον παρίσταν-
το ίσως διά τών σημείων = χαί δ=. Ό δέ όβολός
και το ήμιώβολον, άτινα ύπεμφαίνσνται έν τοις λί-
βοις, ήσαν ίσως της διά τοΰ ΔΡ παριστανομένη; μο-
νάδος ούχί τό 1/6 και 1/12, ώς ό άβολος και τό
ήμιώβολον της Αττικής δραχμής, άλλα τό 1/8 και
και 1/16 και ήσαν επομένως τό 1/48 (ό χαλκούς)
και τό 1/96 (ήμίχαλκον;) της διά τοΰ Χ παριστανο-
μένης μονάδος, ήτις κατέλαβεν ήδη την δέσιν της
άρχαιοτέρας ^Αττικής δραχμής.
Παρατηροΰμεν δέ, ότι τής διά τοΰ ΔΡ παριστανο-
μένης υποδεεστέρας λογιστικής μονάδος 6 λόγος
προς την άνωτέραν Χ είναι αυτός ό τοΰ όβολοΰ προς
την Άττικήν δραχμήν. Και δεν ειι>αι μεν άπίθανον νά
υπόθεση τις, ότι, άφοΰ ή δραχμή έπι τών αυτοκρατό-
ρων άντικατέστη υπό τοΰ δηναρίου και δηνάριον με-
τωνομάσθη, τό έκτον αυτής, ο όβολός, έχαρακτηρί-
σθη έν τοϊς ύπολογισμοϊς διά τοϋ ΔΡ και έν τω νο-
μισματικοί συστήματι έγένετο μετάθεσις τών ονομά-
των, τοϋ μεν τής δραχμής είς τον όβολόν, τοϋ δέ τοϋ
όβολοΰ εις τον χαλκοΰν άλλα πιθανώτερον είναι ό'τ ι
ΔΡ υποδεικνύει ούχί άπλώς τον όοολόν, άλλά και
ή ονομασία τής νέας μονάδος καΐ ό λόγος αύτής
προς τό δηνάριον σχέσιν έχουσι πρός τι αύτοκρατο-
ρικόν νομισματικόν σύστημα, όπερ ή*ύνατο ίσως νά
έξιχνιασθή έκ τής έποχής τών λίθων ή νά όδηγήση
εϊ; τήν έποχήν αυτών.
Τά λείψανα έκ πρώτης δψεως μαρτυροϋσιν, ότι
είναι έξ έποχής αυτοκρατορικής ούχί πάνυ αρχαίας*
άλλά πάνυ λυσιτελές είναι, έξ έρεύνης λεπτομερε-
στέρας αυτών νά όρισθή άκριβέστερον, όθεν είναι δυ-
νατόν, ή εποχή είς ην τό μνημεΐον άνήχει.
Οί λίθοι βεβαίως εΤχον τάς έπιγραφάς, ότε ένετει-
χίσθησαν είς τον τοΐχον τοϋ οχυρωματικού πύργου.
Διότι πάνυ άτοπον είναι νά υποτεθή,ό'τι οί λίθοι εγρά-
φησαν όντες έν τω τοίχω τοΰ όχυρώματος έξωθεν έν-
τετειχισμένοι. Ελήφθησαν δέ ίσως έκ στοάς τίνος,
έν ή άνεγράφοντο αί τών άπογραφών περιλήψεις.
Έάν δέ ό οχυρωματικός τοίχος, εις όν ανήκει έ
πύργος, ήν τω όντι έκ τών χρόνων τοΰ αύτοκράτορος
Ούαλεριανου (253—260), ώς κοινώς νομίζεται, αί
επιγραφαι θά ήσαν πάντως άρχαιότεραι τοΰ Ούαλε-
ριανου. Άλλ1 ό οχυρωματικός ούτος τοϊ χος είναι α-
ναμφισβητήτως πολλω νεώτερος καϊ όρθότερον ή μέν
αρχαιολογική εταιρία άνακαλύψασα αύτόν ώνομασε
Βυζαντινο'ν, άλλοι δ' έπειτα είπον αυτόν τής έποχής
τοϋ Ίους-ινιανοΰ καί τιςδέ καί τής έποχής τών Φράγ-
κων (ορ. ΟαΓί. δίαϋ. 1. σ?λ. 78, II σελ. 28). Καί βε-
βαίως έν τοιαύτη φωλεα, οίαν κατέστησε τάς Άθή^
νας ό τοίχος ούτος, καταστρέψας καί καταβροχθίσας
τάπλεϊστα τών μνημείων αυτών, οΰτε ό Ιουλιανός
έσπούδαζεν (354· μ. Χ. Ζώσ. 3, 2), οΰτε ό Συνέσιος
(έπις·. 136) είδε τήν ποικίλην στοάν, γεγυμνωμένην
τών έργων τοΰ Πολυγνώτου υπό τοϋ άνθυπάτου, δύο
!τηΰς·ερον(398 μ.Χ.) μετά τήν έπιδρομήν τοΰ Άλ -
λαρίχου (396 μ. Χ. όρ Ζίηΐνβίδβη. Οββου. Ογ. σελ.
637. ΥίαΙαγ. Οβ«οΙι. Ογ. υ. ά. ΐί. σελ. 261 γερ. με-
τάφρ.). Ή εποχή τής οικοδομής τοΰ οχυρωματικού
τοίχου καλύπτεται ετι υπό σκότους. Ώστε έκ τής έν
αύτω θέσεως τών λίθων ουδέν βέβαιον δύναται νά
προκύψη περί τής έποχής αυτών. .
Ουτε έκ τής γραφής τών λίθων είναι δυνατόν ν«
όρισθή άκριβέστβρον ή έποχή αυτών. Έκ τών πολ-
λών "Αθηναϊκών λίθων τών έχαντων ομοίαν γραφήν