DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12175#0024
102
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ.
θ ο ς δέν είναι οϋτε ο πεντελικος, ώς ερμηνεύουσι τα
λεξικά (δρ. Ρα55υ\ν,Βυζάντιον) νατά τήν ύποπτον εν
τω Ήσυχίω ερμηνευτικήν προσθήκην, ούτε το Άτ-
τικόν εν γένει μάρμαρον,πεντελικον και ύμήττιον, ώς
συμπεραίνει ό ΒιίΓδίαη (6βο§ι\ I σελ. 253), ουτε το
της μεσημβρινής Αττικός μάρμαρον το εύτελέστε-
ρον του πεντελικοϋ, ώς έπορίσθη ο 'Ρόσς (Κ. Κ. τόμ.
2, σελ. 151) εκ τοϋ λίθου τοΰ έν Σουνίω ναού της
Ζουνιάδος Αθηνάς, άλλ' είναι ο εκ των λατομείων
τής χερσονήσου ταύτης εξαγόμενος πώρινος λίθος
και πάς άλλος όμοιος αΰτω.
Έκ τοιούτου πωρίνου λίθου ήν ώκοδομημένον το
έν Πεφαιεΐ Μοτρωον, οΰ λείψανα άνεκαλύφθησαν τω
1855 (όρ.ΒοΓβ. Οβθ£& σελ. 269. ΑγοΙι. ΖβιΙ. 1855,
Ν. 82*, 88*). Τοιούτος δέ πώρινος λίθος ήδύνατο
να χρησιμεύση και είς το οικοδόμημα, περί ου επρό-
κειτο έν τη επιγραφή ταύτη, ον οί έργοληπται ώ·
φειλον «τεμεϊν και κομίσαι εξ Ακτής».
Τίνες δέ είναι οί καταληπτήρες, ων μνεία γίνεται
δις εν τοις λειψάνοις (στίχ. 20 και 23), μένει άδη-
λον. Ή λέξις καταληπτής ην γνωστή άχρι τοϋδε
μ,όνον έκ τοΰ Ησυχίου έχοντος «μαχαιροδέτης έν
τοις έπλισμοΐς καταληπτήρ.» Ήδύνατό τις έκ τού-
των να νοήση Ιμάντας τινάς η δεσμούς, χρησιμεύον-
τας είς άνέλκυσιν των λίθων, άλλα τα έν τω 23
στί/ω καταληπτήρας εξεφγάσατο αΐρουσι πασαν
άμφιβολίαν, δτι νοούνται λίθοι, ονομαζόμενοι ούτως
εκ της χρήσεως,ήτις έκ τοΰ τεμαχίου δέν σαφηνίζεται.
Πολλά τινα ήθέλαμεν διδαχΟή ίσως έκ της λεπτο-
μερούς αναγραφής της στήλης, και εάν μόνον τ6
τεμάχιον τοΰτο έσώζετο πλήρες. Νυν δέ και περι
των κυριωτέρων έν τοϊς λειψάνοις διασωθέντων και
περι τοΰ έργου αΰτοϋ εν αμφιβολία" μένομεν περί δέ
της εποχής τοΰ έργου έν άγνοια πλήρει. Έν τοις
λειψάνοις ουτε δ άρχων τής στήλης έσώθη, ούτε των
έπιστατών ό Αριστείδης Άρίστωνος Περγασήθεν
και των οικοδόμων ή έργωνών ό Άρχέστρατος Λυ·
σιστράτου Καρύστιος, ών τα ονόματα έσώθηααν έν
τω τεμαχίω πλήρη, είναι ήμΐν άλλοθεν γνωστοί·
άλλο δέ τι δέν υπάρχει έν τοις λίιψάνοις δυνάμενον
νΰν να έρίση τ!ην έποχήν τής στήλης και τοΰ έργου·
'Εάν δέ έκ τής γραφής των λειψάνων θελήσωμεν νά
κρίνωμεν περι τής εποχής, είς ην ή στήλη ανήκει,
νομίζομεν, ότι δέν άπέχομεν πολύ τής αληθείας, εάν
δεχθώμεν, ότι ή στήλη είναι ή σύγχρονος των τε-
λευταίων περί νεωρίων στηλών, ών φαίνεται όμοία
κατά τον χαρακτήρα τής γραφής, ή ούχΐ πολύ νεω-
τέρα, θεσωμεν δ' αυτήν μεταξύ Όλ. 111, 1 και 127,
4 ήτοι μεταξύ 336 καΐ 270 π. Χ· ώστε έάν δέν
άνήκη είς την έποχήν του Δημοσθένους και Φω-
κίωνος, δέν είναι νεωτέρα τής εποχής τοΰ Δημοχά-
ρους. Έν τή έποχη ταύτη, νομίζομεν, πρέπει νά
ζητηθη ή αφορμή τοΰ έργου, όπερ πιθανώτατα ήν ή
επισκευή ή ή έπαύςησις τοΰ έν Πειραιεϊ ναοΟ -τοΰ
Διός τοϋ Σωτήρος.
Π. ΕΥ2ΤΡΑΤΙΑΔΗΣ,
Άριθ.
(Όρα Π
£ΦΡΑΠΔΕ£ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
Μικρά ή συμβολή ημών εις τοΰτο τής εφημερίδος
το τεύχος κα'ι μικρών πραγμάτων, ώς και άλλοτε.
"Αν τά μικρά δέν εύρίσκωσί τινας νά τά καταδέχων-
ται, θά μένουν άναντιπροσώπευτα έν τή αρχαιολογία"
τοΰτο δέ προς βλάβην και των μεγάλων, δι' ελλειψιν
δηλαδή τής άντιθέσεως, δτε και άτελής θ' άποβαίνη
71 άναπαράστασις τοΰ όλου αρχαίου βίου. Ευχής ό-
μως έργον είναι και τά μικρά και τά μεγάλα, δταν
είναι πολλά, νά θεωρώνται κατά τινα μέθοδον επί-
τομος έν η, χωρίς νά παραμελώνται αί ουσιώδεις
422.
ίν. 58)
ΞΚΕΥΗ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΑ.
διαφοραί των αρχαίων έργων, νά εξαίρεται μάλιστα
τό έν αύτοΐς κοινόν καί σημειώδες,και ούτω νά προσ-
τίθεται είς τήν καθόλου ίστορικήν γνώσιν άξιόλογόν
τι και άμα εύμνημόνευτον κεφάλαιον.Άλλά τήν τού-
των κατόρθωσιν παρ' άλλων μάλλον προσδοκώντες,
ή ημείς ύπισχνούμενοι, χωροϋμεν είς τό προκείμενον.
Συμπεριελάβομεν έν τω 58 πίνακι άπεικάσματα
18 χαλκών σκευών, απάντων έγγραμμάτων έπειδή
δέ τά πλείστα σφραγίδες, άρχόμεθα του λόγου άπό
τούτων.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ.
θ ο ς δέν είναι οϋτε ο πεντελικος, ώς ερμηνεύουσι τα
λεξικά (δρ. Ρα55υ\ν,Βυζάντιον) νατά τήν ύποπτον εν
τω Ήσυχίω ερμηνευτικήν προσθήκην, ούτε το Άτ-
τικόν εν γένει μάρμαρον,πεντελικον και ύμήττιον, ώς
συμπεραίνει ό ΒιίΓδίαη (6βο§ι\ I σελ. 253), ουτε το
της μεσημβρινής Αττικός μάρμαρον το εύτελέστε-
ρον του πεντελικοϋ, ώς έπορίσθη ο 'Ρόσς (Κ. Κ. τόμ.
2, σελ. 151) εκ τοϋ λίθου τοΰ έν Σουνίω ναού της
Ζουνιάδος Αθηνάς, άλλ' είναι ο εκ των λατομείων
τής χερσονήσου ταύτης εξαγόμενος πώρινος λίθος
και πάς άλλος όμοιος αΰτω.
Έκ τοιούτου πωρίνου λίθου ήν ώκοδομημένον το
έν Πεφαιεΐ Μοτρωον, οΰ λείψανα άνεκαλύφθησαν τω
1855 (όρ.ΒοΓβ. Οβθ£& σελ. 269. ΑγοΙι. ΖβιΙ. 1855,
Ν. 82*, 88*). Τοιούτος δέ πώρινος λίθος ήδύνατο
να χρησιμεύση και είς το οικοδόμημα, περί ου επρό-
κειτο έν τη επιγραφή ταύτη, ον οί έργοληπται ώ·
φειλον «τεμεϊν και κομίσαι εξ Ακτής».
Τίνες δέ είναι οί καταληπτήρες, ων μνεία γίνεται
δις εν τοις λειψάνοις (στίχ. 20 και 23), μένει άδη-
λον. Ή λέξις καταληπτής ην γνωστή άχρι τοϋδε
μ,όνον έκ τοΰ Ησυχίου έχοντος «μαχαιροδέτης έν
τοις έπλισμοΐς καταληπτήρ.» Ήδύνατό τις έκ τού-
των να νοήση Ιμάντας τινάς η δεσμούς, χρησιμεύον-
τας είς άνέλκυσιν των λίθων, άλλα τα έν τω 23
στί/ω καταληπτήρας εξεφγάσατο αΐρουσι πασαν
άμφιβολίαν, δτι νοούνται λίθοι, ονομαζόμενοι ούτως
εκ της χρήσεως,ήτις έκ τοΰ τεμαχίου δέν σαφηνίζεται.
Πολλά τινα ήθέλαμεν διδαχΟή ίσως έκ της λεπτο-
μερούς αναγραφής της στήλης, και εάν μόνον τ6
τεμάχιον τοΰτο έσώζετο πλήρες. Νυν δέ και περι
των κυριωτέρων έν τοϊς λειψάνοις διασωθέντων και
περι τοΰ έργου αΰτοϋ εν αμφιβολία" μένομεν περί δέ
της εποχής τοΰ έργου έν άγνοια πλήρει. Έν τοις
λειψάνοις ουτε δ άρχων τής στήλης έσώθη, ούτε των
έπιστατών ό Αριστείδης Άρίστωνος Περγασήθεν
και των οικοδόμων ή έργωνών ό Άρχέστρατος Λυ·
σιστράτου Καρύστιος, ών τα ονόματα έσώθηααν έν
τω τεμαχίω πλήρη, είναι ήμΐν άλλοθεν γνωστοί·
άλλο δέ τι δέν υπάρχει έν τοις λίιψάνοις δυνάμενον
νΰν να έρίση τ!ην έποχήν τής στήλης και τοΰ έργου·
'Εάν δέ έκ τής γραφής των λειψάνων θελήσωμεν νά
κρίνωμεν περι τής εποχής, είς ην ή στήλη ανήκει,
νομίζομεν, ότι δέν άπέχομεν πολύ τής αληθείας, εάν
δεχθώμεν, ότι ή στήλη είναι ή σύγχρονος των τε-
λευταίων περί νεωρίων στηλών, ών φαίνεται όμοία
κατά τον χαρακτήρα τής γραφής, ή ούχΐ πολύ νεω-
τέρα, θεσωμεν δ' αυτήν μεταξύ Όλ. 111, 1 και 127,
4 ήτοι μεταξύ 336 καΐ 270 π. Χ· ώστε έάν δέν
άνήκη είς την έποχήν του Δημοσθένους και Φω-
κίωνος, δέν είναι νεωτέρα τής εποχής τοΰ Δημοχά-
ρους. Έν τή έποχη ταύτη, νομίζομεν, πρέπει νά
ζητηθη ή αφορμή τοΰ έργου, όπερ πιθανώτατα ήν ή
επισκευή ή ή έπαύςησις τοΰ έν Πειραιεϊ ναοΟ -τοΰ
Διός τοϋ Σωτήρος.
Π. ΕΥ2ΤΡΑΤΙΑΔΗΣ,
Άριθ.
(Όρα Π
£ΦΡΑΠΔΕ£ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
Μικρά ή συμβολή ημών εις τοΰτο τής εφημερίδος
το τεύχος κα'ι μικρών πραγμάτων, ώς και άλλοτε.
"Αν τά μικρά δέν εύρίσκωσί τινας νά τά καταδέχων-
ται, θά μένουν άναντιπροσώπευτα έν τή αρχαιολογία"
τοΰτο δέ προς βλάβην και των μεγάλων, δι' ελλειψιν
δηλαδή τής άντιθέσεως, δτε και άτελής θ' άποβαίνη
71 άναπαράστασις τοΰ όλου αρχαίου βίου. Ευχής ό-
μως έργον είναι και τά μικρά και τά μεγάλα, δταν
είναι πολλά, νά θεωρώνται κατά τινα μέθοδον επί-
τομος έν η, χωρίς νά παραμελώνται αί ουσιώδεις
422.
ίν. 58)
ΞΚΕΥΗ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΑ.
διαφοραί των αρχαίων έργων, νά εξαίρεται μάλιστα
τό έν αύτοΐς κοινόν καί σημειώδες,και ούτω νά προσ-
τίθεται είς τήν καθόλου ίστορικήν γνώσιν άξιόλογόν
τι και άμα εύμνημόνευτον κεφάλαιον.Άλλά τήν τού-
των κατόρθωσιν παρ' άλλων μάλλον προσδοκώντες,
ή ημείς ύπισχνούμενοι, χωροϋμεν είς τό προκείμενον.
Συμπεριελάβομεν έν τω 58 πίνακι άπεικάσματα
18 χαλκών σκευών, απάντων έγγραμμάτων έπειδή
δέ τά πλείστα σφραγίδες, άρχόμεθα του λόγου άπό
τούτων.