DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12177#0013
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
419
Έπι τοΰ 62 πίνακος άπεικονίσαμεν ώς ίιόν τε πι-
στότατα εις το ήμισυ του φυσικοΰ μήκους καί πλά-
τους και διεστείλαμεν δια των αριθμών I και II
τάς δύο ενεπίγραφους αντιθέτους πλευράς τεμαχίου
στήλης ανηκούσης εις τάς προ Εύκλείδου ταμιακάς
άναγραφάς τών έν τω Παρθενώνι άνακειμένων αναθη-
μάτων. Βίετεγράψαμεν δ' ένταΰθα μικροΐς γράμμασι
κατά την προ Εύκλείδου όρθογραφίαν τά εκ τών δύο
πλευρών λείψανα και εκ τών γνωστών αναγραφών
συνεπληρώσαμεν τά αναμφισβήτητα κολοβά μέρη
και συνήψαμεν έν τω λειψάνω της πλευράς I μετά
του τρίτου στίχου τον δεύτερον. Κατά δέ την εκτα-
σιν, ην ό στίχος ούτος, ό δεύτερος, ε* της αναμφι-
σβήτητου συνάφειας τών μερών λαμβάνει, έρρυθμί-
σαμεν τά έν τοις άλλοις οτίχοις. Επειδή δέ ούτε έν
■;οϊς λειψάνοις ούτε έκ του λίθου υπεμφαίνεται ή αρχή
τών στίχων, έθέσαμεν του λόγου χάριν ώς αρχήν
αυτών τό έξώτατον έν τοις λειψάνοις κατ' άριστεράν
γράμμα. Λέγομεν δέ περί τούτων τά εξής.
Τό τεμάχιον ευρέθη έν Άκροπόλει κατά τό (3ο-
ρειανατολικόν τών Προπυλαίων τώ 1864, οτεήρευ-
νάτο ό.έκεΐ τόπος, μη ύποκάτω τών νέων έρειπίων
κρύπτη θεμέλια αρχαίου οικοδομήματος. Κείται δέ
νΰν έν τή έν Άκροπόλει συλλογή τή έν τη θόλω,
είναι λίθου πεντελικοΰ, τεθραυσμένον πανταχόθεν
τάς πλαγίας πλευράς, εχει δέ πάχος 8 εκατοστών.
Έκ τοΰ πάχους διακρίνεται ευχερώς τό τεμάχιον
από τάς τών αναγραφών τούτων δύο άλλας στήλας,
ών ή μεν παράσχουσα τα λείψανα τών πεντετηρί-
δωνΌλ.86 3—87,2 καί 91,3—92,2εχει πάχος 18
εκατοστών, ή δέ παράσχουσα τά λείψχνα της πεντε-
τηρίδος'Ολ. 89,3—1)0,2 εχει πάχος 1 0 έκατοςών.
Προς δέ τό τεμάχιον το υπό 'Ραγκαβή δημοσιευθέν
(έν ΑηΙ. ΗιΊΙ. άρ. 372), ότ.-.ρ εις τάς προ Εύκλείδου
αναγραφές ταύτις καταλέγεται (ορ. Γ\ϊίοΙΐίΐοΙΪ5 ά.
ΡάΓΐΙι. σελ. 29α. Οοΐ. 2), διατηρείται δέ νϋν έν τοις
Προπυλαίοις, ούόεμίαν ένει ομοιότητα τό τεμάχιον
τοΰτο.
Ότι τά έν τω τεμαχίω λείψανα άνήκουσιν εις τας
ταμιαχάς άναγραφάς τών έν τω ιδίως Παρθενώνι
άνακειμένων αναθημάτων, δεικνύουσι τά έντή πλευρά,
?ΐν εσημειώσαμεν δια τοΰ άριθμοϋ I, άναγινωσκόμενα
έν τη σειρά (ςίχ. 2) τετ[ράδραχμον, [ςΐχ. 3) όνυχς
χρυσός, (ς-ίχ. 4) θαλλός χρυ[σός, άτινα έν ταϊς
άναγραφαϊς τών έν τώ Παρθενώνι άναθ/,μ,άτων κα-
ταλέγονται περι τά τέλη έν τοις ετεσι τής πεντε-
τηρίοος Όλ. 89 3—90 2 και 91 3—92 2 (δρ.
ΒδοΙίΙι δΐϊΐι. σελ, 160 κ. έφ. σελ. 170 κ. εφ.). Είς
τάς άναγραφάς τών έν τω Παρθενώνι αναθημάτων
όόηγοΰσι καϊ τά έν τη πλευρά II άναγινωσκόμενα
[όρμος] ρόδων διάλιθος χρυσός, άτινα καταλέγονται
έν ταίς μετ' Εϋκλείδην ταμιακαϊς άναγραφαϊς τών
εκ τοΰ Παρθενώνος αναθημάτων (όρ. ΒδοΙΛ αυτόθι
σελ. 292 καί 295).
Είναι τά λείψανα ταΰτα έκ μέρους τών ανα-
γραφών τοιούτου, ώστε άντιπαραβάλλων τις αυτά
προς τά λείψανα τά έκ τών 2 άλλων στηλών διασω-
θέντα, διακρίνει η τουλάχιστον νομίζει, ότι διακρί-
νει καί τάς πεντετϊρίδας, είς άς πρέπει νά κατατα-
χθώσιν. Ούτως ό έν τη πλευρά I (ς-ίχ. 3) όνυχς υπάρ-
χει ηδη είς τό πρώτον έτος τής πεντετηρίδος Όλ.
89, 3—90 2 και είς αυτόν καταλήγουσι τά ετη
αυτής. Επειδή δέ έν τω της πλευράς λειψάνω (ς-ίχ.
3—5) ύπάρχουσι μετά τον όνυχα και άλλα αναθή-
ματα, τό λείψανον φαίνεται ότι ανήκει είς πεντετη-
ρίδα μεταγενεστέραν τής πεντετηρίδος Όλ. 89,3 —
90,2. Ό δέ θαλλός χρυσός (ςίχ. 4) καί τά [χρυσία]
δύο ύπάρχουσιν ηδη είς την πεντετηρίδα Όλ. 91,3—
92 2 καί είς αυτά καταλήγουσιν τό πρώτον καί δεύ-
τερον έτος, άλλά τό τρίτον ετος αυτής, ώς μαρτυ-
ρεί τό λείψανον, οπ=ρ έοημοσιεύσαμεν έν τώ άριθμω
427 τής εφημερίδος ταύτης, είχε μετά τό θαλλός
και τά χρυσία προσθήκην έξ έπετείιον ούχ'ι μικράν,
ήτις έν τω τής πλευράς ταύτης λειψάνω δεν υπάρ-
χει, άλλ', ώς μαρτυρεί τό έν τω 6 ς"ίχω κείμενον τάδε
παρέδοοαν, ούτε ήδύνατο νά ύπάρχη. Άρα τό τής
πλευράς I λείψανον (ςίχ. 1—5,) άνήχει είς πεντετη-
ρίδα προγενεστέραν τής πεντετηρίδος Όλ. 91,3—
92,2.Άνήκει άρα εις τήνπεντετηρίδαΌλ.90,3—91,2.
Επειδή δέ τά έν τώ 6 στίχω τάδε παρέδοσαν κατά
τον τύπον τών προ Εύκλείδου ταμιακών αναγραφών
οόηγοΰσιν είς την αρχήν νέας πεντετηρίδος, έπεται
ότι ενταύθα κατέληγενή πεντετηρίς Όλ. 90,3—91,2
και ήρχετο νέα πεντετηρίς. Αύτη δέ δέν ήδύνατο νά
ηναι άλλη ειμή ή πεντετηρίς Όλ. 92, 3—93,2·
διότι ή πεντετηρίς 91,3—92,2 υπάρχει ήδη έν τη
πλευρά άλλης στήλης.
Τοΰ έν τή πλευρά I ς-ίχ. 1—5 λειψάνου φαίνε-
419
Έπι τοΰ 62 πίνακος άπεικονίσαμεν ώς ίιόν τε πι-
στότατα εις το ήμισυ του φυσικοΰ μήκους καί πλά-
τους και διεστείλαμεν δια των αριθμών I και II
τάς δύο ενεπίγραφους αντιθέτους πλευράς τεμαχίου
στήλης ανηκούσης εις τάς προ Εύκλείδου ταμιακάς
άναγραφάς τών έν τω Παρθενώνι άνακειμένων αναθη-
μάτων. Βίετεγράψαμεν δ' ένταΰθα μικροΐς γράμμασι
κατά την προ Εύκλείδου όρθογραφίαν τά εκ τών δύο
πλευρών λείψανα και εκ τών γνωστών αναγραφών
συνεπληρώσαμεν τά αναμφισβήτητα κολοβά μέρη
και συνήψαμεν έν τω λειψάνω της πλευράς I μετά
του τρίτου στίχου τον δεύτερον. Κατά δέ την εκτα-
σιν, ην ό στίχος ούτος, ό δεύτερος, ε* της αναμφι-
σβήτητου συνάφειας τών μερών λαμβάνει, έρρυθμί-
σαμεν τά έν τοις άλλοις οτίχοις. Επειδή δέ ούτε έν
■;οϊς λειψάνοις ούτε έκ του λίθου υπεμφαίνεται ή αρχή
τών στίχων, έθέσαμεν του λόγου χάριν ώς αρχήν
αυτών τό έξώτατον έν τοις λειψάνοις κατ' άριστεράν
γράμμα. Λέγομεν δέ περί τούτων τά εξής.
Τό τεμάχιον ευρέθη έν Άκροπόλει κατά τό (3ο-
ρειανατολικόν τών Προπυλαίων τώ 1864, οτεήρευ-
νάτο ό.έκεΐ τόπος, μη ύποκάτω τών νέων έρειπίων
κρύπτη θεμέλια αρχαίου οικοδομήματος. Κείται δέ
νΰν έν τή έν Άκροπόλει συλλογή τή έν τη θόλω,
είναι λίθου πεντελικοΰ, τεθραυσμένον πανταχόθεν
τάς πλαγίας πλευράς, εχει δέ πάχος 8 εκατοστών.
Έκ τοΰ πάχους διακρίνεται ευχερώς τό τεμάχιον
από τάς τών αναγραφών τούτων δύο άλλας στήλας,
ών ή μεν παράσχουσα τα λείψανα τών πεντετηρί-
δωνΌλ.86 3—87,2 καί 91,3—92,2εχει πάχος 18
εκατοστών, ή δέ παράσχουσα τά λείψχνα της πεντε-
τηρίδος'Ολ. 89,3—1)0,2 εχει πάχος 1 0 έκατοςών.
Προς δέ τό τεμάχιον το υπό 'Ραγκαβή δημοσιευθέν
(έν ΑηΙ. ΗιΊΙ. άρ. 372), ότ.-.ρ εις τάς προ Εύκλείδου
αναγραφές ταύτις καταλέγεται (ορ. Γ\ϊίοΙΐίΐοΙΪ5 ά.
ΡάΓΐΙι. σελ. 29α. Οοΐ. 2), διατηρείται δέ νϋν έν τοις
Προπυλαίοις, ούόεμίαν ένει ομοιότητα τό τεμάχιον
τοΰτο.
Ότι τά έν τω τεμαχίω λείψανα άνήκουσιν εις τας
ταμιαχάς άναγραφάς τών έν τω ιδίως Παρθενώνι
άνακειμένων αναθημάτων, δεικνύουσι τά έντή πλευρά,
?ΐν εσημειώσαμεν δια τοΰ άριθμοϋ I, άναγινωσκόμενα
έν τη σειρά (ςίχ. 2) τετ[ράδραχμον, [ςΐχ. 3) όνυχς
χρυσός, (ς-ίχ. 4) θαλλός χρυ[σός, άτινα έν ταϊς
άναγραφαϊς τών έν τώ Παρθενώνι άναθ/,μ,άτων κα-
ταλέγονται περι τά τέλη έν τοις ετεσι τής πεντε-
τηρίοος Όλ. 89 3—90 2 και 91 3—92 2 (δρ.
ΒδοΙίΙι δΐϊΐι. σελ, 160 κ. έφ. σελ. 170 κ. εφ.). Είς
τάς άναγραφάς τών έν τω Παρθενώνι αναθημάτων
όόηγοΰσι καϊ τά έν τη πλευρά II άναγινωσκόμενα
[όρμος] ρόδων διάλιθος χρυσός, άτινα καταλέγονται
έν ταίς μετ' Εϋκλείδην ταμιακαϊς άναγραφαϊς τών
εκ τοΰ Παρθενώνος αναθημάτων (όρ. ΒδοΙΛ αυτόθι
σελ. 292 καί 295).
Είναι τά λείψανα ταΰτα έκ μέρους τών ανα-
γραφών τοιούτου, ώστε άντιπαραβάλλων τις αυτά
προς τά λείψανα τά έκ τών 2 άλλων στηλών διασω-
θέντα, διακρίνει η τουλάχιστον νομίζει, ότι διακρί-
νει καί τάς πεντετϊρίδας, είς άς πρέπει νά κατατα-
χθώσιν. Ούτως ό έν τη πλευρά I (ς-ίχ. 3) όνυχς υπάρ-
χει ηδη είς τό πρώτον έτος τής πεντετηρίδος Όλ.
89, 3—90 2 και είς αυτόν καταλήγουσι τά ετη
αυτής. Επειδή δέ έν τω της πλευράς λειψάνω (ς-ίχ.
3—5) ύπάρχουσι μετά τον όνυχα και άλλα αναθή-
ματα, τό λείψανον φαίνεται ότι ανήκει είς πεντετη-
ρίδα μεταγενεστέραν τής πεντετηρίδος Όλ. 89,3 —
90,2. Ό δέ θαλλός χρυσός (ςίχ. 4) καί τά [χρυσία]
δύο ύπάρχουσιν ηδη είς την πεντετηρίδα Όλ. 91,3—
92 2 καί είς αυτά καταλήγουσιν τό πρώτον καί δεύ-
τερον έτος, άλλά τό τρίτον ετος αυτής, ώς μαρτυ-
ρεί τό λείψανον, οπ=ρ έοημοσιεύσαμεν έν τώ άριθμω
427 τής εφημερίδος ταύτης, είχε μετά τό θαλλός
και τά χρυσία προσθήκην έξ έπετείιον ούχ'ι μικράν,
ήτις έν τω τής πλευράς ταύτης λειψάνω δεν υπάρ-
χει, άλλ', ώς μαρτυρεί τό έν τω 6 ς"ίχω κείμενον τάδε
παρέδοοαν, ούτε ήδύνατο νά ύπάρχη. Άρα τό τής
πλευράς I λείψανον (ςίχ. 1—5,) άνήχει είς πεντετη-
ρίδα προγενεστέραν τής πεντετηρίδος Όλ. 91,3—
92,2.Άνήκει άρα εις τήνπεντετηρίδαΌλ.90,3—91,2.
Επειδή δέ τά έν τώ 6 στίχω τάδε παρέδοσαν κατά
τον τύπον τών προ Εύκλείδου ταμιακών αναγραφών
οόηγοΰσιν είς την αρχήν νέας πεντετηρίδος, έπεται
ότι ενταύθα κατέληγενή πεντετηρίς Όλ. 90,3—91,2
και ήρχετο νέα πεντετηρίς. Αύτη δέ δέν ήδύνατο νά
ηναι άλλη ειμή ή πεντετηρίς Όλ. 92, 3—93,2·
διότι ή πεντετηρίς 91,3—92,2 υπάρχει ήδη έν τη
πλευρά άλλης στήλης.
Τοΰ έν τή πλευρά I ς-ίχ. 1—5 λειψάνου φαίνε-