DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.12177#0032
438
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
εις ΝΕ. Ανέθεσαν δεν υπήρχε, διότι δεν υπάρχει
τόπος έν τω στίχω. Μετά τό Αθηναία ήκολούθει
ίσως ά κ ρ ο θ ί ν ι ο ν, έξ ου διεσώθη έν τω 8 στίχω
τόλείψανον · · · νιον. ,— 'Εν τω 11 στίχω έγρά-
ψαμεν ούχϊ Πολιέως (δρ. 'Αρχ. Έφημ. Π. Β. 429
^. 22) άλλα Πολιώς (0Ι& 150 Α ς. 47), διότι ού-
τως άπαιτεΐ ο αριθμός των γραμμάτοον τοϋ στίχου.
— Έν τω 14 στίχω τί εκείτο προ τοϋ προτομή, εις
ήν κατέληγε τό κέρας είτε εκπωμα, μένει άδηλο ν
άλλα βεβαίως δεν εκείτο κριοΰ (όρ. Μίι;1ιαβ]Ϊ5 αυτόθι
σελ. 302, 84)· τό χάσμα εΐναι πολλώ μείζον, διότι
μένουσι προ τοΰ ο(=ου) κεναί πέντε θέσεις. Πηγάσο
ήθελε πληρώσει ακριβώς τό χάσμα. — 'Εν τω 1 5
στίχω φαίνεται ήμΐν ένεκα της αντωνυμίας τοΰτο
πιθανώτερον, δτι εκείτο ανέθεσαν Πολιάδι
παρά Αθηναία πολιάδι άνευ του ανέθεσαν, ϊδ Α πρδ
τοϋ ΙΑΔΙ είναι άναμφίσβητον.—Ή έν τω 18 στίχω
6πεμφα;νομένη φιάλη, τό ανάθημα Διϊτρεφους του
Εύμνήμονος (δρ. Ταγκ. ΑηΙ. ΙίβΠ. 844), οποία τις
5ΐν, μένει άδηλον. — Έν τοις στίχοις 21—22 έκ
των λειψάνων είκάζομεν, δτι εκειντο αί δυο λίθιναι
σφραγίδες (δρ. 016 150 Α ς. 44,151 ς. 39, Ά?χ.
Έφημ. Π. Β. 429 ς-. 20), εί καί τδ έν τω 21 στίχω
κείμενον Ο διεγείρει δισταγμόν τινα, άπαιτοϋν αριθ-
μόν δυο όλόγραφον παρά τό σύνηθες έν τ?ί στήλη
καί ή συμπλήρω^ις φαίνεται τραχύτέρα· άλλα τό
άρθρον τούτο Ιχει ανωμαλίας καί έν τοις άλλοις λί-
θοις. Τάς δύο σφραγίδας εικάζει μετά δισταγμού και
ο Μίοΐιαεϋδ (αυτόθι σελ. 302 XV), άλλα μη ύπολο-
γίσας ακριβώς την Ικτασιν τοΰ άρθρου και παροδη-
γηθεΐς υπό τών έσφαλμένων αντιγράφων, εχόντων
εν τω 22 στίχω ΔΕΤΕΡΑΑΓ άντί ΗΛΕΤΕΡΑΑΡ,
πλάττει νέον άρθρον «έτερα άγ[άλματα», ώς εί περί
αγαλμάτων έγένετο ήδη λόγος και ούχϊ περί σφρα-
γίδων.—■ Τά έν τω 23 στίχω λείψανα, έξ ων τό έν
τη αρχή Κ είναι αναμφίβολος όδηγοϋσιν είς τάς
χαλκάς σκάφας τάς Η καί τά στάθμια, άτινα έπον-
ται κατά τήν σειράν μετά τάς σφραγίδας έν τω τε-
μαχίω 016 150 Α ς. 45. Τό μένον χάσμα έ-
πλήρου ίσως άλλο επίθετον τοϋ σ/άφαι, λ. χ. με·
γάλαι ή τι τοιούτον. Τό άρθρον νομίζομεν άναμφίβο-
λον. — Έν τω 24 στίχω προ τοΟ παρέδομεν ή'ο-
χετό νέον εδάφιον, άλλ' άδηλον μένει, άν τών έπε-
τείων η άλλων τινών, εί καί «Τάδε έπέτεια» πληροί
ακριβώς τό τοΰ στίχου χάσμα. — Τά έν τω 25 στί-
χω IIροκ ...· είναι βεβαίως, λείψανα έξ ονό-
ματος άναθέτου, είς τό ανάθημα δέ τοΰτο άνήκει
ίσως ο έν τω 26 στίχω αριθμός. — Τελευταϊον στ-
μειοϋμεν, δτι έν τοϊς στίχοις 3 καί 11 έγράψαμεν
ουχί άστατος άλλα άσταθμος, ώς άπαιτοϋσι τά
χάσματα τών στίχων καί τό εν τή στήλη ύπόσταθμον.
Ούτως έχοντα νΟν έκ της συναρμογής καί της ορ-
θής αντιγραφής τά εν τοις τεμαχίοις λείψανα δύ-
νανται νά παραβληθώσι προς τά λοιπά των άναγρα-
φών τών έν τω Έκατομπέδω άναθημάτων καί νά δια-
κριθώσιν αληθώς, τίνα τών εν αΰτοϊς άναθημάτων
είναι τά αυτά καί τίνα διαφέρουσιν. Έκ της αντιπα-
ραβολής ταύτης γίνεται καταφανές, δτι τά κεφά-
λαια ΧΓ, XII καί XV τά έν σελίδι 302 τοΰάνωτέρω
μνημονευθέντος συγγράμματος τοΰ Μίεΐιαβίίδ, έν οις
εξετάζονται τά τεμάχια ταΰτα κεχωρισμένα άπ' άλ-
λων, δεν εχουσιν ορθώς. 'Αλλά μετ' αυτών συνεξετά-
ζεται ώς δμοιον καί τό τεμάχιον τό δεδημοσιευμέ-
νον υπό 'Ραγκαβή έν ΑηΙ. Ηβΐΐ. 837 καί υπό Βα5
έν ίη80Γ. βΐ\ βΐ. ΙβΙ. 194. Επειδή δέ καί τοΰ τε-
μαχίου τούτου, δπερ συνεξετάζεται μετ' αυτών καί
πολλάκις έμνημονεύθη ανωτέρω, τά δεδημοσιευμένα
άντίγραφα άντιπαραβαλλόμενα προς τον λίθον, σω-
ζόμενον έν τοις Προπυλαίοις, έξελέγχονται έσφαλ-
μένα, έχουσι δέ τά αυτά σφάλματα καί ευχερώς πα-
ροδηγοΰσιν είς εικασίας ματαίας τον μη έχοντα άφορ-
μήν άλλοθεν νά ανίχνευση τά σφάλματα ταΰτα, ίνα
παράσχωμεν πλήρη καί άκριβή τά προς τήν άντιπα-
ραβολήν ταύτην άπαιτούμενα,ΰποσυνάπτομεν ένταϋθα
μικροϊς γράμμασι πιστόν άντίγραφον τών έν τω τε·
μαχίω τούτω λειψάνων μετά τών συμπληρώσεων,
είς άς αυτά ταΰτα τά λείψανα όδηγοϋσιν. Είναι δέ
τό εξής·
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
εις ΝΕ. Ανέθεσαν δεν υπήρχε, διότι δεν υπάρχει
τόπος έν τω στίχω. Μετά τό Αθηναία ήκολούθει
ίσως ά κ ρ ο θ ί ν ι ο ν, έξ ου διεσώθη έν τω 8 στίχω
τόλείψανον · · · νιον. ,— 'Εν τω 11 στίχω έγρά-
ψαμεν ούχϊ Πολιέως (δρ. 'Αρχ. Έφημ. Π. Β. 429
^. 22) άλλα Πολιώς (0Ι& 150 Α ς. 47), διότι ού-
τως άπαιτεΐ ο αριθμός των γραμμάτοον τοϋ στίχου.
— Έν τω 14 στίχω τί εκείτο προ τοϋ προτομή, εις
ήν κατέληγε τό κέρας είτε εκπωμα, μένει άδηλο ν
άλλα βεβαίως δεν εκείτο κριοΰ (όρ. Μίι;1ιαβ]Ϊ5 αυτόθι
σελ. 302, 84)· τό χάσμα εΐναι πολλώ μείζον, διότι
μένουσι προ τοΰ ο(=ου) κεναί πέντε θέσεις. Πηγάσο
ήθελε πληρώσει ακριβώς τό χάσμα. — 'Εν τω 1 5
στίχω φαίνεται ήμΐν ένεκα της αντωνυμίας τοΰτο
πιθανώτερον, δτι εκείτο ανέθεσαν Πολιάδι
παρά Αθηναία πολιάδι άνευ του ανέθεσαν, ϊδ Α πρδ
τοϋ ΙΑΔΙ είναι άναμφίσβητον.—Ή έν τω 18 στίχω
6πεμφα;νομένη φιάλη, τό ανάθημα Διϊτρεφους του
Εύμνήμονος (δρ. Ταγκ. ΑηΙ. ΙίβΠ. 844), οποία τις
5ΐν, μένει άδηλον. — Έν τοις στίχοις 21—22 έκ
των λειψάνων είκάζομεν, δτι εκειντο αί δυο λίθιναι
σφραγίδες (δρ. 016 150 Α ς. 44,151 ς. 39, Ά?χ.
Έφημ. Π. Β. 429 ς-. 20), εί καί τδ έν τω 21 στίχω
κείμενον Ο διεγείρει δισταγμόν τινα, άπαιτοϋν αριθ-
μόν δυο όλόγραφον παρά τό σύνηθες έν τ?ί στήλη
καί ή συμπλήρω^ις φαίνεται τραχύτέρα· άλλα τό
άρθρον τούτο Ιχει ανωμαλίας καί έν τοις άλλοις λί-
θοις. Τάς δύο σφραγίδας εικάζει μετά δισταγμού και
ο Μίοΐιαεϋδ (αυτόθι σελ. 302 XV), άλλα μη ύπολο-
γίσας ακριβώς την Ικτασιν τοΰ άρθρου και παροδη-
γηθεΐς υπό τών έσφαλμένων αντιγράφων, εχόντων
εν τω 22 στίχω ΔΕΤΕΡΑΑΓ άντί ΗΛΕΤΕΡΑΑΡ,
πλάττει νέον άρθρον «έτερα άγ[άλματα», ώς εί περί
αγαλμάτων έγένετο ήδη λόγος και ούχϊ περί σφρα-
γίδων.—■ Τά έν τω 23 στίχω λείψανα, έξ ων τό έν
τη αρχή Κ είναι αναμφίβολος όδηγοϋσιν είς τάς
χαλκάς σκάφας τάς Η καί τά στάθμια, άτινα έπον-
ται κατά τήν σειράν μετά τάς σφραγίδας έν τω τε-
μαχίω 016 150 Α ς. 45. Τό μένον χάσμα έ-
πλήρου ίσως άλλο επίθετον τοϋ σ/άφαι, λ. χ. με·
γάλαι ή τι τοιούτον. Τό άρθρον νομίζομεν άναμφίβο-
λον. — Έν τω 24 στίχω προ τοΟ παρέδομεν ή'ο-
χετό νέον εδάφιον, άλλ' άδηλον μένει, άν τών έπε-
τείων η άλλων τινών, εί καί «Τάδε έπέτεια» πληροί
ακριβώς τό τοΰ στίχου χάσμα. — Τά έν τω 25 στί-
χω IIροκ ...· είναι βεβαίως, λείψανα έξ ονό-
ματος άναθέτου, είς τό ανάθημα δέ τοΰτο άνήκει
ίσως ο έν τω 26 στίχω αριθμός. — Τελευταϊον στ-
μειοϋμεν, δτι έν τοϊς στίχοις 3 καί 11 έγράψαμεν
ουχί άστατος άλλα άσταθμος, ώς άπαιτοϋσι τά
χάσματα τών στίχων καί τό εν τή στήλη ύπόσταθμον.
Ούτως έχοντα νΟν έκ της συναρμογής καί της ορ-
θής αντιγραφής τά εν τοις τεμαχίοις λείψανα δύ-
νανται νά παραβληθώσι προς τά λοιπά των άναγρα-
φών τών έν τω Έκατομπέδω άναθημάτων καί νά δια-
κριθώσιν αληθώς, τίνα τών εν αΰτοϊς άναθημάτων
είναι τά αυτά καί τίνα διαφέρουσιν. Έκ της αντιπα-
ραβολής ταύτης γίνεται καταφανές, δτι τά κεφά-
λαια ΧΓ, XII καί XV τά έν σελίδι 302 τοΰάνωτέρω
μνημονευθέντος συγγράμματος τοΰ Μίεΐιαβίίδ, έν οις
εξετάζονται τά τεμάχια ταΰτα κεχωρισμένα άπ' άλ-
λων, δεν εχουσιν ορθώς. 'Αλλά μετ' αυτών συνεξετά-
ζεται ώς δμοιον καί τό τεμάχιον τό δεδημοσιευμέ-
νον υπό 'Ραγκαβή έν ΑηΙ. Ηβΐΐ. 837 καί υπό Βα5
έν ίη80Γ. βΐ\ βΐ. ΙβΙ. 194. Επειδή δέ καί τοΰ τε-
μαχίου τούτου, δπερ συνεξετάζεται μετ' αυτών καί
πολλάκις έμνημονεύθη ανωτέρω, τά δεδημοσιευμένα
άντίγραφα άντιπαραβαλλόμενα προς τον λίθον, σω-
ζόμενον έν τοις Προπυλαίοις, έξελέγχονται έσφαλ-
μένα, έχουσι δέ τά αυτά σφάλματα καί ευχερώς πα-
ροδηγοΰσιν είς εικασίας ματαίας τον μη έχοντα άφορ-
μήν άλλοθεν νά ανίχνευση τά σφάλματα ταΰτα, ίνα
παράσχωμεν πλήρη καί άκριβή τά προς τήν άντιπα-
ραβολήν ταύτην άπαιτούμενα,ΰποσυνάπτομεν ένταϋθα
μικροϊς γράμμασι πιστόν άντίγραφον τών έν τω τε·
μαχίω τούτω λειψάνων μετά τών συμπληρώσεων,
είς άς αυτά ταΰτα τά λείψανα όδηγοϋσιν. Είναι δέ
τό εξής·