DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12176#0042
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 183
τερον τεμάχιον γλυπτικής έπίδης αρχαίας, ε'ι μή καί τό εξέχον ποτέ μετρίως ένθεν καί ένθεν περι-
καί άρχαιοτέρας, είναι πρόοηλον, ότι άνήκεν εις Οώριόν του και χρώματος δεν σώζει νΰν ουδέν λεί-
στήλην όμοίαν της γνωποτάτης εκείνης τοΰ -Αρις-ί- ψανον (ώς ουδέ τά δύο τεμάχια της β'. στήλης),
ωνος, της εν τώ θησείω. Ευρέθη τοΰτο εν τινι οικία άλλως δμως άποδείκνυται πολύ ττερίεργον τέχνης
των Αθηνών,άδηλον πώς και πόθεν έκέΐ κατάντη- έργον. Πας τις θέλει παρατηρήσει πρώτον, ότι τα
σαν, καϊ ήγοράσΟη προπέρυσιν ύπό της "Αρχαιολογ. κατά τούς μΰς άπδ των γλουτών και κατωτέρω ει-
Έταιρίας. Ό λίθος είναι λευκο'ς, δπογλαυκίζων. ναι λίαν φυσικώς και όραστικώς εκπεφρασμένα δια
Έχει ύψος 0,47, πλάτος 0,38, πάχος 0,10. Είναι δε τού γλυφάνου, πρό πάντων δέ άςΊοπαρατήρητος
το τρίτον περισωΟέν παράδειγμα των τοιούτων μο- φαίνεται εις ήμάς έκτος της ολίγον προκλινοϋς
νοπροσώπων έπιτυμβίων στηλών τοϋ Άττικοϋ έρ- στάσεως, η δλως κατά κάΟετον γραμμήν παρά
γαστηρίου. Τέταρτον άποτελοϋσι παράδειγμα τά τοο£ γλουτούς τεταμένη χειρ μέ την παλάμην
δύο τεμάχια, περί ων κατο^τέρω ιδία θά ομιλήσω, *βκ τούς δακτύλους δχι συγκεκαμμένους άλλ' έν
Πρώτη λοιπόν ή τοϋ Άριστίωνος στήλη, σχεδόν έντάσει τελεία έπικεκολλημένους τώ μηρώ, δστις
«κεραία. Δευτέρα άλλη όμοια κατά την τέχνην, σχηματισμός της παλάμης καϊ των δακτύλων δεν
αλλά κολοβή καϊ εις δύο τεμάχια νυν ού προσ- εχδΐ ούτως ούτε έν τή στήλτ) τοΰ Άριστίωνος,
κολλώμενα άλλήλοις σωζομένη. Ταύτης τό άνω ούτε έν τω έκ θήρας 'Απόλλωνι, τω έν τώ θη-
τεμά/ιον (τά από κεφαλής μέχρι περίπου τών μέ- σ£ίω, ούτε έν τώ έκ Τενέας της Κορινθίας 'Απόλ-
σων πλευρών) παρετηρήθη υπό ΑΙ. Οοΐιζΰ τώ λωνι, τώ νυν έν Μονάχω της Βαυαρίας (*), τΛαι
Ί838 έν τινι έκκλησιόίω παρά τό οϋ μακράν τών τούτοις έργοις της αρχαίας τέχνης· και λέγω, ότι
Αθηνών χωρίον Λεβή και άνασωθέν ύστερον ύπό ι^ως ούτω ώς τοΰ ημετέρου τεμαχίου τεταμέναι
της αρχαιολογικής ημών Εταιρίας άπετέθη έν τώ ήσαν αι χείρες τοΰ λίαν αρχαϊκού εκείνου άνόριάν-
θησείω (ίοε άπεικόνισιν αύτοϋ έν Έφημ. άρχαιολ. τος τοΰ Άρόαχίωνος, έργου τών αμέσως μετά την
Εερολίνου, έτ. 1860, πίν. 13ο, 2. παράβαλε καί νό'. "Ολυμπιάδα χρόνων (πρό Χρ. 56 ί·), όν ό Παυ-
τήν περιγραφήν αύτοΰ έν τώ ύπό Κβίαΐΐέ τό 1869 σανίας ειδε τον β'· μ. Χρ. αιώνα σωζόμενον έν Ψι-
εχδοθέντι γερμανιστί Καταλόγω τών τοΰ θησείου γαλεία της Πελοποννήσου καί λέγει περί αύτοΰ
γλυπτών, έν σελ. 143). Δεύτερον τεμά-/ιον ση- (8, 40, 1) τάδε· α ού όιεστασι μέν πολύ Μ πο-
μαντικόν της στήλης ταύτης (τά από τών γονά- δες, καθεΐνται δέ παρά πλευράν αί χείρες ά·/ρι τών
των έως κάτω ρ.ετά καί της συμφυούς βάσεως της γλουτών ». Έγώ τη άληθεία κλίνω πο7νυ νά Οεω-
άνεπιγράφου) εύρέθη πρό έτών έν τινι τών Άθη- ρήσω τοΰτο τό τεμάνιον ώς εν τών άρχαιοτάτων
"νών οικία κατακείμενον καί περιελθόν εις κτήσιν της Ελληνικής γλυπτικής μετά γε τούς λέοντας
τοΰ άρχιτέκτονος Κωνς-. Δεινοκράτους έδωρήθη τούς επί της πύλης τών Μυκηνών. ΤΙ δέ πατρίς
παρ'αύτοΰ ™ 1871 εις τήν αρχαιολογικών Έται- ημών έχει την παρηγορίαν ταύτην, ότι άν της ά-
Ρ'.αν, κεΤτα'. δέ νΰν έν τώ Βαρβακείω. Τοΰτο, όσον νεπτυγμάνης καί έν ακμή τελεία τέχνης πολλά και
ήξεύρω, είναι έτι άνέκδοτον, πλήν έκτυπον αύτοΰ καλά δείγματα άπώλεσεν έπηρεία τών χρόνων καί
λαβών ό έδώ γυψοπλάστης Ναπσλ. Μαρτινέλλης συλήσει βαρβάρων καί ού βαρβάρων, έσωσεν όμως
έκόμισεν εις τήν περυσινήν έκθεσιν της Βιέννης, όχι ολίγα τών παλαιοτάτων, έν τοΤς τελευταίοι;
Τρίτον παράδειγμα τών τοιούτων στηλών είναι τό μάλιστα έτεσιν άνακαλυφΟέντα, καί ούτω τήν σή-
ίήμερον έκδιδόμενον τεμάχιον, όπερ ότε πρώτον μερον ταύτα έχουσα αναδεικνύει κατά τό μέρος
εγώ είδα, ηύχήθην νά ήτο τό μεσαΐον λεΤπον μέ-
ρος της άνωτέρω ώς όευτέρας καταλεχΟείσης στή- ' "
λης, άλλ'εύΟύς μετ' ολίγον έβεοαιώθην, ότι δεν (*) Ό «οτέ & ΆΟήν*··; ~μζΖιοζ\; ?η; Α^-ρίας τιάκιχ
άνήκει εις έκείνην, διότι είναι άλλων διαστάσεων »«· ^ * ?λ^0ί - ^
<««<?ορετιζου λίθου. Καΐ.εδλαφθη μεν προπα- γ.ψίνον |χ.^,ν ίν έν ^ Β«?β«*{φ «ιλλνφ δπερ έχά:,.-
πολύ ή έπιφάνε-,ά του, άποκεκρουσμένον ε?να·. 0ϊν 6?ς άρχ*»οΧ. '£τ«φΐ«ι> 5 'Λλ. ρ, 'Ραγχαδήζ τω 18ΐ;('>.
τερον τεμάχιον γλυπτικής έπίδης αρχαίας, ε'ι μή καί τό εξέχον ποτέ μετρίως ένθεν καί ένθεν περι-
καί άρχαιοτέρας, είναι πρόοηλον, ότι άνήκεν εις Οώριόν του και χρώματος δεν σώζει νΰν ουδέν λεί-
στήλην όμοίαν της γνωποτάτης εκείνης τοΰ -Αρις-ί- ψανον (ώς ουδέ τά δύο τεμάχια της β'. στήλης),
ωνος, της εν τώ θησείω. Ευρέθη τοΰτο εν τινι οικία άλλως δμως άποδείκνυται πολύ ττερίεργον τέχνης
των Αθηνών,άδηλον πώς και πόθεν έκέΐ κατάντη- έργον. Πας τις θέλει παρατηρήσει πρώτον, ότι τα
σαν, καϊ ήγοράσΟη προπέρυσιν ύπό της "Αρχαιολογ. κατά τούς μΰς άπδ των γλουτών και κατωτέρω ει-
Έταιρίας. Ό λίθος είναι λευκο'ς, δπογλαυκίζων. ναι λίαν φυσικώς και όραστικώς εκπεφρασμένα δια
Έχει ύψος 0,47, πλάτος 0,38, πάχος 0,10. Είναι δε τού γλυφάνου, πρό πάντων δέ άςΊοπαρατήρητος
το τρίτον περισωΟέν παράδειγμα των τοιούτων μο- φαίνεται εις ήμάς έκτος της ολίγον προκλινοϋς
νοπροσώπων έπιτυμβίων στηλών τοϋ Άττικοϋ έρ- στάσεως, η δλως κατά κάΟετον γραμμήν παρά
γαστηρίου. Τέταρτον άποτελοϋσι παράδειγμα τά τοο£ γλουτούς τεταμένη χειρ μέ την παλάμην
δύο τεμάχια, περί ων κατο^τέρω ιδία θά ομιλήσω, *βκ τούς δακτύλους δχι συγκεκαμμένους άλλ' έν
Πρώτη λοιπόν ή τοϋ Άριστίωνος στήλη, σχεδόν έντάσει τελεία έπικεκολλημένους τώ μηρώ, δστις
«κεραία. Δευτέρα άλλη όμοια κατά την τέχνην, σχηματισμός της παλάμης καϊ των δακτύλων δεν
αλλά κολοβή καϊ εις δύο τεμάχια νυν ού προσ- εχδΐ ούτως ούτε έν τή στήλτ) τοΰ Άριστίωνος,
κολλώμενα άλλήλοις σωζομένη. Ταύτης τό άνω ούτε έν τω έκ θήρας 'Απόλλωνι, τω έν τώ θη-
τεμά/ιον (τά από κεφαλής μέχρι περίπου τών μέ- σ£ίω, ούτε έν τώ έκ Τενέας της Κορινθίας 'Απόλ-
σων πλευρών) παρετηρήθη υπό ΑΙ. Οοΐιζΰ τώ λωνι, τώ νυν έν Μονάχω της Βαυαρίας (*), τΛαι
Ί838 έν τινι έκκλησιόίω παρά τό οϋ μακράν τών τούτοις έργοις της αρχαίας τέχνης· και λέγω, ότι
Αθηνών χωρίον Λεβή και άνασωθέν ύστερον ύπό ι^ως ούτω ώς τοΰ ημετέρου τεμαχίου τεταμέναι
της αρχαιολογικής ημών Εταιρίας άπετέθη έν τώ ήσαν αι χείρες τοΰ λίαν αρχαϊκού εκείνου άνόριάν-
θησείω (ίοε άπεικόνισιν αύτοϋ έν Έφημ. άρχαιολ. τος τοΰ Άρόαχίωνος, έργου τών αμέσως μετά την
Εερολίνου, έτ. 1860, πίν. 13ο, 2. παράβαλε καί νό'. "Ολυμπιάδα χρόνων (πρό Χρ. 56 ί·), όν ό Παυ-
τήν περιγραφήν αύτοΰ έν τώ ύπό Κβίαΐΐέ τό 1869 σανίας ειδε τον β'· μ. Χρ. αιώνα σωζόμενον έν Ψι-
εχδοθέντι γερμανιστί Καταλόγω τών τοΰ θησείου γαλεία της Πελοποννήσου καί λέγει περί αύτοΰ
γλυπτών, έν σελ. 143). Δεύτερον τεμά-/ιον ση- (8, 40, 1) τάδε· α ού όιεστασι μέν πολύ Μ πο-
μαντικόν της στήλης ταύτης (τά από τών γονά- δες, καθεΐνται δέ παρά πλευράν αί χείρες ά·/ρι τών
των έως κάτω ρ.ετά καί της συμφυούς βάσεως της γλουτών ». Έγώ τη άληθεία κλίνω πο7νυ νά Οεω-
άνεπιγράφου) εύρέθη πρό έτών έν τινι τών Άθη- ρήσω τοΰτο τό τεμάνιον ώς εν τών άρχαιοτάτων
"νών οικία κατακείμενον καί περιελθόν εις κτήσιν της Ελληνικής γλυπτικής μετά γε τούς λέοντας
τοΰ άρχιτέκτονος Κωνς-. Δεινοκράτους έδωρήθη τούς επί της πύλης τών Μυκηνών. ΤΙ δέ πατρίς
παρ'αύτοΰ ™ 1871 εις τήν αρχαιολογικών Έται- ημών έχει την παρηγορίαν ταύτην, ότι άν της ά-
Ρ'.αν, κεΤτα'. δέ νΰν έν τώ Βαρβακείω. Τοΰτο, όσον νεπτυγμάνης καί έν ακμή τελεία τέχνης πολλά και
ήξεύρω, είναι έτι άνέκδοτον, πλήν έκτυπον αύτοΰ καλά δείγματα άπώλεσεν έπηρεία τών χρόνων καί
λαβών ό έδώ γυψοπλάστης Ναπσλ. Μαρτινέλλης συλήσει βαρβάρων καί ού βαρβάρων, έσωσεν όμως
έκόμισεν εις τήν περυσινήν έκθεσιν της Βιέννης, όχι ολίγα τών παλαιοτάτων, έν τοΤς τελευταίοι;
Τρίτον παράδειγμα τών τοιούτων στηλών είναι τό μάλιστα έτεσιν άνακαλυφΟέντα, καί ούτω τήν σή-
ίήμερον έκδιδόμενον τεμάχιον, όπερ ότε πρώτον μερον ταύτα έχουσα αναδεικνύει κατά τό μέρος
εγώ είδα, ηύχήθην νά ήτο τό μεσαΐον λεΤπον μέ-
ρος της άνωτέρω ώς όευτέρας καταλεχΟείσης στή- ' "
λης, άλλ'εύΟύς μετ' ολίγον έβεοαιώθην, ότι δεν (*) Ό «οτέ & ΆΟήν*··; ~μζΖιοζ\; ?η; Α^-ρίας τιάκιχ
άνήκει εις έκείνην, διότι είναι άλλων διαστάσεων »«· ^ * ?λ^0ί - ^
<««<?ορετιζου λίθου. Καΐ.εδλαφθη μεν προπα- γ.ψίνον |χ.^,ν ίν έν ^ Β«?β«*{φ «ιλλνφ δπερ έχά:,.-
πολύ ή έπιφάνε-,ά του, άποκεκρουσμένον ε?να·. 0ϊν 6?ς άρχ*»οΧ. '£τ«φΐ«ι> 5 'Λλ. ρ, 'Ραγχαδήζ τω 18ΐ;('>.