DOI Artikel:
Oikonomos, Georgios P.: Epigraphai ek tēs en Athēnais agoras
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13159#0017
13
ΒΠ1ΓΡΑΦΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΑΓΟΡΑΣ
14
πάντων μεδέοντι χοήν πελανόν τε φέρω, Ζευς είτ'
Άίδης κτέ.1. ΚαΙ άλλως δέ δέν ήτο ξένος προς τα
Αλώα Ό Ζευς (Γέννησις τοΟ Διθυράμβου κλπ.
Μοιηπιββη ΕθβΙθ 366).
Περί τών επομένων συμπληρώσεων (20-22)
των ονομάτων τών δύο Έλευσιανιακών τριάδων,
της τε χθόνιας και της μυστηριακής, δεν δύναται
νά ύπάρςη τις αμφιβολία, καθ'δσον αί αύται περί-
που έλατρεύοντο και έν τω 51!1 αίώνι 2 Εϊνε άξιον
προσοχής οτι μετά της Δήμητρος και της Κόρης
συνδέεται ό Τριπτόλεμος, δστις έν ΕΑ 38 ονομά-
ζεται μετά τών « δύο $εών » (= της Δήμητρος και
της Κόρης). Σημειωτέον ό'τι ούχι πολλώ ύστερον,
τώ 329/8 [π. Χ., φέρεται έν τοις άπολογισμοϊς
τών επιστατών έπαρχή Δήμητρι και Κόρηι και
Πλούτωνι2. Περί τοΟ Ιάκχου και του έκβαλόν-
τος αύτον Δολί/ου ίδ. Ζίθΐιβη Ε68 αριθ. 2 σελ.
9 κ.έ.
Μετά τον Εΰβουλον δέν φαίνεται πιθανόν ό'τι
έμνημονεύετο άλλος θεός.Τό διάλειμμα τοΟ κειμέ-
νου δέν συντρέχει τουλάχιστον εις τοιαύτην συμ-
πλήρωσιν. Ή δέ Άθηνα ήτις άπελάμβανε πρότε-
ρον βοΟν /ρυσάκερων (ΕΑ 40), έν τή προκειμένη
επιγραφή γίνεται αφανής παρά τόν πατέρα αύτής.
Κατά ταΟτα πρέπει ένταυθα νά ζητήσωμεν τον
καθορισμον της θυσίας. Έν ΕΑ 39 αναφέρεται
άκριβέστερον ή εις εκαστον τών θεών οφειλομένη
θυσία. Άλλ' ή νέα έπιγραφή, ώς έκ της βραχύ-
τητος του κενού είναι φανερόν, οέν ανέγραφε τά
της θυσίας λεπτομερέστερον, αλλά μόνον συντό-
μως, αναφερομένη ίσως εις έκτενεστέραν αυτών
μνείαν έν προτέρω νόμω ή ψηφίσματι, κατά πάσαν
δέ πιθανότητα έν αύτψ τώ τοΐί Χαιρημονίδου. Συμ-
φώνως προς τήν έκδο/ήν ταύτην έγραψα έν τοις
στ.22-24: ίερεΐον και προ'ΦύΙματα καϋάπερ έψή-
φισται τώι δ\ήμωι.'Αντ\ τοΟ προΰύματα ίσως ήδύ-
νατό τις νά γράψη και επιϋνοιμα, άτινα γινώσκο-
μεν έκ τών και ανωτέρω μνημονευθέντων απολο-
γισμών τών εν 'Ελευσϊνι έπιστατών ΙΟ II 834 ϋ
(=8γ11θ£θ 589) στ.295: εις τά έπώύσιμα ΡΔΔΔΔ
ιεροποιοις έγ βουλής. Άλλ' εις το συμπλήρωμα
τοΟτο άντιμάνεται ή εν τή τρίτη θέσει του 23ου
1 Και παρά ΡΐΌΐί ενθ' άν.
2 Πρβλ. ΙΤδβηβι·, Κΐΐθΐη. Μυβ. 1903 ϋΓβίΙιβίί σ. 23.
4 ΙΟ II 834 5 στήλ. II στ. 46.
στί/ου σαφώς διακρινομένη κατακόρυφος γραμμή,
ήτις δέν δύναται νά άνήκη εις Σ .
Είναι δέ τά προθύματα μεμαρτυρημένα καί
δή μετά τών έν 'Ελευσϊνι τελετών, ώς διδάσκει
έπιγραφή τοΰ τρίτου προ Χρ. αιώνος εις επαινον
τών επί Διοκλέους άρχοντος έπιμελητών τών μυ-
στηρίων άναφερομένη, καθ'ήν ούτοι «έ'ΰνσαν δε
και τά προϋνματαν 2. Και δια τοΟτο νομίζω δτι
ή γενομένη συμπλήρωσις, εί και ούχί απολύτως
άσφαλής, δμως είναι πιθανωτάτη. ΤοΟτ' αύτό έχω
νά παρατηρήσω και περί της συμπληρώσεως τοΟ
στ. 24, εις ήν ήχθην πιστεύων δτι μετά τόν περί
της έκλογής της απαρχής λόγον ώφειλεν ό νόμος
νά προ'ίδη και περί της αποστολής αύτής. Ώς προς
τήν φρ. έπειδάν δ' έκλεγβήι πρβλ. ΕΑ 16. Αλλά
μετ' ίσης πιθανότητος δύναται τις νά δεχθή δτι έν-
ταυθα έγίνετο λόγος περί ίεροποιών, εις ους άνετί-
θετο ή άποστολή αύτη και ή τέλεσις τών θυσιών
(βλέπε κατωτέρω), έν τοιαύτη δέ περιπτώσει άλ-
λως διατυπουμένη θά εΐχεν ίσως ώδε περίπου: έλο·
μένη δε ίεροποιούς δύο \ ή Βονλή πέμψει άει τήν
άπαρχήν και Φύσει κλπ.
Περί τών έπί τή απαρχή τοΟ καρπού θυσιών προ-
κειμένου είναι όλως αστήρικτος βεβαίως ή γνώμη
τοΟ Μοπιΐϊΐββη, Εβδίβ άβΓ Βί&άί Αίΐιβη σ. 361,
δτι τά έν ΕΑ αναφερόμενα ίερεΤα δέν ήσαν πραγμα-
1 Τήν λέξιν ταύτην ό ΗβΓννβΓάβη, εί καί διστάζων, σχετίζει έν
ΕβΧΪΟΟη §'ΓΕβθυηΐ πρός τήν λ. έπί&υαις. Μϊοΐΐβΐ 735, 142 επιλύ-
σεις άφειδεΐς λιβανωτόν και αρωμάτων χα! πρός τήν λ. επι&υσίαι με-
ταγενέστερα; τινός παρά τήν Σμύρνην ευρεθείσης επιγραφής ΑίΙΐβΙΙ.
ΜΪΙί. XX 242. Ε&ρίσχω δε άξιον προσοχής δτι αί έπιΟυσίαι αύται
άναφέ ονται εις τήν Δήμητρα, ήτις βεβαίως και έν 'Ελευσϊνι θά με-
τελάμδανε μέρος τών έπιΟυσίμων. Ή λέξις αϋτή δηλοϊ τι τό έπί τή
θυσία, μετά τήν θυσίαν τελυύμενον, δτι δε πρόκειται π3ρί θυμιαμάτων
κττ. Ί'σως ένισχύεται χαί έκ του εις Διόδωρον Περγαμηνοϋ ψηφίσμα-
τος Αΐΐιβη. ΜίίΙ. 1907 σ. 246 στ. 35 «έπ[ι]ΰνειν δε αυτόν και τόν
λιβανωτόν εν τε ταΐς βονλαϊς και ταϊς εκκλησίαις ταΐς έννόμοις...»
έκτός τών ήδη πρότερον γνωστών ϋϊίίβΠίβ. 8γ11θ£β 616, 21 Χ«ί
ιδία 37 «ιερεύς δε τοις εντέροις επιΰυέ τω &ύ\η και τους φ&όϊας
και σπονδαν αοινον και κεκραμέναν και στέμμα κλπ. — 804, 25
( Επιδαύρου) τή δε εξής ημέρα έπιΰύοντός μου, φλόξ άναδραμοναα
έπέψλευσε τήν χείρα. — ΙηβοΙίΓ. Μ&§ηββί& 3. Μ. 731) 15 τους
νϋν ιερείς και τάς ιέρειας άνοίξειν νους ναούς και λιβανωτόν επι·
ϋνμιαν έπευχομένους.— Λέξις έπί&νμα (Ζίβΐΐβη σ. 64) δεν είναι πα-
ραδεδομένη, ε! και είναι βεβαίως έλληνικωτάτη. Εις τά υπό τοΰ
ΕΒίίΘΓΓΠΕηη προ μικρού περί τοΰ επεργάζεοβαι είρημένα Αίΐΐβΐΐ·
ΜίΙί. 1909 δύναται πρός άλλοις νά προστεθή χαί ή λ. έπιθύειν χλπ.
ώς παράδειγμα διά τήν σημασίαν τής προθέσεως.
2 ΙΟ II Βΐιρρί. 2 σ. 103 άρ. 385ά (= 8γ11ο§θ 650) στ. 16.
Περί της Δήλου γινώσκομεν τό πράγμα έκ τή; έπιγρ. ΙΟ II 814 και
814 I). 8γ11. 86 στ. 37 «εις τά προκυμαία τής εορτής*.
ΒΠ1ΓΡΑΦΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΑΓΟΡΑΣ
14
πάντων μεδέοντι χοήν πελανόν τε φέρω, Ζευς είτ'
Άίδης κτέ.1. ΚαΙ άλλως δέ δέν ήτο ξένος προς τα
Αλώα Ό Ζευς (Γέννησις τοΟ Διθυράμβου κλπ.
Μοιηπιββη ΕθβΙθ 366).
Περί τών επομένων συμπληρώσεων (20-22)
των ονομάτων τών δύο Έλευσιανιακών τριάδων,
της τε χθόνιας και της μυστηριακής, δεν δύναται
νά ύπάρςη τις αμφιβολία, καθ'δσον αί αύται περί-
που έλατρεύοντο και έν τω 51!1 αίώνι 2 Εϊνε άξιον
προσοχής οτι μετά της Δήμητρος και της Κόρης
συνδέεται ό Τριπτόλεμος, δστις έν ΕΑ 38 ονομά-
ζεται μετά τών « δύο $εών » (= της Δήμητρος και
της Κόρης). Σημειωτέον ό'τι ούχι πολλώ ύστερον,
τώ 329/8 [π. Χ., φέρεται έν τοις άπολογισμοϊς
τών επιστατών έπαρχή Δήμητρι και Κόρηι και
Πλούτωνι2. Περί τοΟ Ιάκχου και του έκβαλόν-
τος αύτον Δολί/ου ίδ. Ζίθΐιβη Ε68 αριθ. 2 σελ.
9 κ.έ.
Μετά τον Εΰβουλον δέν φαίνεται πιθανόν ό'τι
έμνημονεύετο άλλος θεός.Τό διάλειμμα τοΟ κειμέ-
νου δέν συντρέχει τουλάχιστον εις τοιαύτην συμ-
πλήρωσιν. Ή δέ Άθηνα ήτις άπελάμβανε πρότε-
ρον βοΟν /ρυσάκερων (ΕΑ 40), έν τή προκειμένη
επιγραφή γίνεται αφανής παρά τόν πατέρα αύτής.
Κατά ταΟτα πρέπει ένταυθα νά ζητήσωμεν τον
καθορισμον της θυσίας. Έν ΕΑ 39 αναφέρεται
άκριβέστερον ή εις εκαστον τών θεών οφειλομένη
θυσία. Άλλ' ή νέα έπιγραφή, ώς έκ της βραχύ-
τητος του κενού είναι φανερόν, οέν ανέγραφε τά
της θυσίας λεπτομερέστερον, αλλά μόνον συντό-
μως, αναφερομένη ίσως εις έκτενεστέραν αυτών
μνείαν έν προτέρω νόμω ή ψηφίσματι, κατά πάσαν
δέ πιθανότητα έν αύτψ τώ τοΐί Χαιρημονίδου. Συμ-
φώνως προς τήν έκδο/ήν ταύτην έγραψα έν τοις
στ.22-24: ίερεΐον και προ'ΦύΙματα καϋάπερ έψή-
φισται τώι δ\ήμωι.'Αντ\ τοΟ προΰύματα ίσως ήδύ-
νατό τις νά γράψη και επιϋνοιμα, άτινα γινώσκο-
μεν έκ τών και ανωτέρω μνημονευθέντων απολο-
γισμών τών εν 'Ελευσϊνι έπιστατών ΙΟ II 834 ϋ
(=8γ11θ£θ 589) στ.295: εις τά έπώύσιμα ΡΔΔΔΔ
ιεροποιοις έγ βουλής. Άλλ' εις το συμπλήρωμα
τοΟτο άντιμάνεται ή εν τή τρίτη θέσει του 23ου
1 Και παρά ΡΐΌΐί ενθ' άν.
2 Πρβλ. ΙΤδβηβι·, Κΐΐθΐη. Μυβ. 1903 ϋΓβίΙιβίί σ. 23.
4 ΙΟ II 834 5 στήλ. II στ. 46.
στί/ου σαφώς διακρινομένη κατακόρυφος γραμμή,
ήτις δέν δύναται νά άνήκη εις Σ .
Είναι δέ τά προθύματα μεμαρτυρημένα καί
δή μετά τών έν 'Ελευσϊνι τελετών, ώς διδάσκει
έπιγραφή τοΰ τρίτου προ Χρ. αιώνος εις επαινον
τών επί Διοκλέους άρχοντος έπιμελητών τών μυ-
στηρίων άναφερομένη, καθ'ήν ούτοι «έ'ΰνσαν δε
και τά προϋνματαν 2. Και δια τοΟτο νομίζω δτι
ή γενομένη συμπλήρωσις, εί και ούχί απολύτως
άσφαλής, δμως είναι πιθανωτάτη. ΤοΟτ' αύτό έχω
νά παρατηρήσω και περί της συμπληρώσεως τοΟ
στ. 24, εις ήν ήχθην πιστεύων δτι μετά τόν περί
της έκλογής της απαρχής λόγον ώφειλεν ό νόμος
νά προ'ίδη και περί της αποστολής αύτής. Ώς προς
τήν φρ. έπειδάν δ' έκλεγβήι πρβλ. ΕΑ 16. Αλλά
μετ' ίσης πιθανότητος δύναται τις νά δεχθή δτι έν-
ταυθα έγίνετο λόγος περί ίεροποιών, εις ους άνετί-
θετο ή άποστολή αύτη και ή τέλεσις τών θυσιών
(βλέπε κατωτέρω), έν τοιαύτη δέ περιπτώσει άλ-
λως διατυπουμένη θά εΐχεν ίσως ώδε περίπου: έλο·
μένη δε ίεροποιούς δύο \ ή Βονλή πέμψει άει τήν
άπαρχήν και Φύσει κλπ.
Περί τών έπί τή απαρχή τοΟ καρπού θυσιών προ-
κειμένου είναι όλως αστήρικτος βεβαίως ή γνώμη
τοΟ Μοπιΐϊΐββη, Εβδίβ άβΓ Βί&άί Αίΐιβη σ. 361,
δτι τά έν ΕΑ αναφερόμενα ίερεΤα δέν ήσαν πραγμα-
1 Τήν λέξιν ταύτην ό ΗβΓννβΓάβη, εί καί διστάζων, σχετίζει έν
ΕβΧΪΟΟη §'ΓΕβθυηΐ πρός τήν λ. έπί&υαις. Μϊοΐΐβΐ 735, 142 επιλύ-
σεις άφειδεΐς λιβανωτόν και αρωμάτων χα! πρός τήν λ. επι&υσίαι με-
ταγενέστερα; τινός παρά τήν Σμύρνην ευρεθείσης επιγραφής ΑίΙΐβΙΙ.
ΜΪΙί. XX 242. Ε&ρίσχω δε άξιον προσοχής δτι αί έπιΟυσίαι αύται
άναφέ ονται εις τήν Δήμητρα, ήτις βεβαίως και έν 'Ελευσϊνι θά με-
τελάμδανε μέρος τών έπιΟυσίμων. Ή λέξις αϋτή δηλοϊ τι τό έπί τή
θυσία, μετά τήν θυσίαν τελυύμενον, δτι δε πρόκειται π3ρί θυμιαμάτων
κττ. Ί'σως ένισχύεται χαί έκ του εις Διόδωρον Περγαμηνοϋ ψηφίσμα-
τος Αΐΐιβη. ΜίίΙ. 1907 σ. 246 στ. 35 «έπ[ι]ΰνειν δε αυτόν και τόν
λιβανωτόν εν τε ταΐς βονλαϊς και ταϊς εκκλησίαις ταΐς έννόμοις...»
έκτός τών ήδη πρότερον γνωστών ϋϊίίβΠίβ. 8γ11θ£β 616, 21 Χ«ί
ιδία 37 «ιερεύς δε τοις εντέροις επιΰυέ τω &ύ\η και τους φ&όϊας
και σπονδαν αοινον και κεκραμέναν και στέμμα κλπ. — 804, 25
( Επιδαύρου) τή δε εξής ημέρα έπιΰύοντός μου, φλόξ άναδραμοναα
έπέψλευσε τήν χείρα. — ΙηβοΙίΓ. Μ&§ηββί& 3. Μ. 731) 15 τους
νϋν ιερείς και τάς ιέρειας άνοίξειν νους ναούς και λιβανωτόν επι·
ϋνμιαν έπευχομένους.— Λέξις έπί&νμα (Ζίβΐΐβη σ. 64) δεν είναι πα-
ραδεδομένη, ε! και είναι βεβαίως έλληνικωτάτη. Εις τά υπό τοΰ
ΕΒίίΘΓΓΠΕηη προ μικρού περί τοΰ επεργάζεοβαι είρημένα Αίΐΐβΐΐ·
ΜίΙί. 1909 δύναται πρός άλλοις νά προστεθή χαί ή λ. έπιθύειν χλπ.
ώς παράδειγμα διά τήν σημασίαν τής προθέσεως.
2 ΙΟ II Βΐιρρί. 2 σ. 103 άρ. 385ά (= 8γ11ο§θ 650) στ. 16.
Περί της Δήλου γινώσκομεν τό πράγμα έκ τή; έπιγρ. ΙΟ II 814 και
814 I). 8γ11. 86 στ. 37 «εις τά προκυμαία τής εορτής*.