DOI Artikel:
Kuruniōtēs, Kōnstantinos: To en Bassais archaeioteron ieron tou Apollōnos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13159#0162
803 Τό έν Βάσσαις άρχαιότερον ιερόν τον
έξοχης ό'τι εϊχε τούτο άποσπασθή άπο σκεύους).
Ό άριστερός βραχίων λείπει κατά το πλείστον
το σωζόμενον άνω ήμισυ τούτου είνε προς τά κάτω
τεταμένον" ό δεξιός λείπει επίσης άπο του άγκώ-
νος, ήτο δ' ώς φαίνεται το πρόσθιον αύτοΟ μέρος
προσθετον έξ ιδιαιτέρου τεμαχίου έστερεωμένον εν-
τός της μικράς έπί τοΟ άνω μέρους τοΟ σωζόμενου
άκρου του βραχίονος οπής, θά ήτο δε κατά ταύτα
Ό δεξιός βραχίων πρΌς τά άνω κεκαμμένος.
Ή επιφάνεια τοΟ αγαλματίου εχει πρασίνην
χροιάν, ής ή λειότης διακόπτεται εις διάφορα ση-
μεία ένεκα κατιώσεως.
Το γυμνόν σώμα δεν εϊνε καθ ολοκληρίαν έστε-
ρημένον δεξιότητός τίνος ώς προς την άπεικόνισιν
των διαφόρων μερών, τά σκέλη ιδίως, εν οις δια-
φαίνεται ήδη ή χαράκτηρί'ζουσα τά πελοποννησιακά
έργα βραχύτης τών μορφών και ρωμαλέα εύσαρ-
κία, εχουσι βαθμόν τινα τελειότητος. Οί ώμοι εϊνε
λίαν ευρείς και ογκώδεις, τουναντίον δέ το στήθος
στενοΟται προς την όσφΰν και προσλαμβάνει ούτω
το άνω σώμα τριγωνικόν πως σχήμα. Έν γένει ή
δψις τοΟ σώματος τοΟ άγαλματίου δέν διαφέρει
πολύ άπο τών πλείστων «Άπολλώνων» και προ
πάντων τών εχόντων πελοποννησιακήν την προέ-
λευσιν, εκ τούτων δέ πάλιν ομοιάζει μάλιστα προς
τον Δελφικον «Απόλλωνα» τοΟ Άργείου Πολυ-
' ϊ ι
μηοους .
Τό άγαλμάτιον εχει προς τούτους κοινάς τας
βραχείας, ευσάρκους και μετ άνατομικής τίνος
γνώσεως διαπεπλασμένας μορφάς του σώματος.
Τό γενικόν σχήμα του στήθους και τής κοιλίας
ουδόλως σχεδόν διαφέρει άπο του Δελφικοί) « Απόλ-
λωνος», άλλά και αί άνατομικα'ι λεπτομέρειαι τών
μερών τούτων εϊνε ομοίως προς τόν Δελφικον« Απόλ-
λωνα» μεμορφωμέναι, μολονότι Ό κατασκευάσας τό
άγαλμάτιον δέν είχεν εισέτι όρθήν άντίληψιν τού-
των, διά τούτο δέ και ή διαγράφουσα τό άνω μέ-
ρος του κοιλώματος τοΟ στήθους γραμμή, τεθει-
μένη υπέρ το δέον υψηλά, δέν εχει και τό πλη-
σιάζον προς την άλήθειαν καμπύλον σχήμα τοΟ
Δελφικού «Απόλλωνος», άλλά σχηματίζει μάλ-
λον γωνίαν,ής ή κορυφή συμπίπτει μετά τοΟ άνω
άκρου τής λευκής γραμμής δεδηλωμένης διά βα-
θείας καθέτου εντομής διηκούσης μέχρι τοΟ μή
1 ΡοηϊΠβδ άθ ϋβίρΐιβδ IV πίν. I.
Απόλλωνος" υπό Κ. Κονροννιώτον. 304
παρασταθέντος επί τούτου πλαστιχώς όμοαλου.
Και έπί του άγαλματίου ήμών το προς τά κάτω
δ'ριον του θώρακος διαγράφεται σαφώς και εντόνως,
τών τεχνηέντως έστρογγυλωμένων μαζικών μυών
άρκούντως εξεχόντων. Ή κατά τό μέσον τοΟ στέρ-
νου αύλαξ εϊνε έπι τοΟ άγαλματίου μάλλον επί-
πεδος. Ουδεμία έ'νδειξις τών μαστών υπάρχει.
Και οί ώμοι τοΟ άγαλματίου εϊνε ομοίως προς
τούς τοΟ Δελφικού «Απόλλωνος» κατεσ/.ευασμέ-
νοι, μολονότι και έν τούτοις καταφαίνεται ή άδε-
ξιάτης τοΟ τεχνίτου του άγαλματίου έν συγκρίσει
προς τόν έν Δελφοϊς «Απόλλωνα».
Ή μεγίστη άδυναμία τών τεχνιτών τών άρκα-
δικών άγαλματίων καταδεικνύεται κυρίως κατά τήν
παράστασιν τής κεφαλής. Ένώ ούτοι ώς προς τήν
παράστασιν τοΟ σώματος ήκολούθουν, ώς φαίνεται,
τά δεδομένα πρότυπα τών μεγάλων άγαλμάτων,
έπεζήτουν νά άποδώσωσι τάς φυσικάς μορφάς τής
κεφαλής ελευθέρως, κατ' ίδιον τρόπον αντιλήψεως.
Διά τοΰτο δέ βλέπομεν έν τοις άγαλματίοις τού-
τοις ό'λως πρωτογενή σχηματισμόν τών διαφόρων
μερών του προσώπου, ένώ τό σώμα σχετικώς δέν
είνε πολύ κακώς εϊργασμένον. Λίαν χαρακτηριστι-
κόν παράδειγμα προς τοΟτο είνε τό άγαλμάτιον τοΟ
Έρμου (ΑΕ 1904 πίν. 9) εκ τοΟ Λυκαίου και το
άγαλμάτιον ΒΟΗ 1903 πίν. VII.
Και τοΟ ήμετέρου άγαλματίου ή κεφαλή εινε
ύπεροολικώς άδέξιος και άτεχνος και ύστερεϊ πολύ
του σώματος. Ή κατατομή είνε ξηρά και γωνιώ-
δης, οί όοθαλμοί παρά φύσιν μεγάλοι και έξωγκω-
μένοι, τό στόμα μικρόν μέ τινα άποτυχοΟσαν άπό-
πειραν μειδιάματος προσδίδουσαν μάλλον ποιάν
τινα έκφρασιν τραχ_ύτητος εις τήν μορφήν, τά δέ
ώτα ό'λως άμορφα και παρά υύσιν τεθειμένα.
Ή κόμη του άγαλματίου άνωθεν του μετώπου
είνε διεσκευασμένη ό'πως και ή τών πλείστων έκ
τών γνωστών «Άπολλώνων » εις μικρά ελικοειδή
σχήματα, άλλ' έπί τοΟ κρανίου χωρίζεται καθ' ό-
λως ίδιον τρόπον εις δύο μέρη διά γραμμής κατά
τό μέσον είνε δέ πεπλεγμένη εις πέντε στρογγυ-
λούς, παχεΐς και μακρούς πλοκάμους, ών τρεις
καταπίπτουσιν έπί τών νώτων και δύο εκατέρωθεν
έπί τών ώμων προ του στήθους.
Η τοιαύτη διασκευή τής κόμης δέν άπαντα,
καθ' δ'σον εγώ γνωρίζω, έπι άλλων αρχαίων έργων,
Έτυα 10.1.11.
έξοχης ό'τι εϊχε τούτο άποσπασθή άπο σκεύους).
Ό άριστερός βραχίων λείπει κατά το πλείστον
το σωζόμενον άνω ήμισυ τούτου είνε προς τά κάτω
τεταμένον" ό δεξιός λείπει επίσης άπο του άγκώ-
νος, ήτο δ' ώς φαίνεται το πρόσθιον αύτοΟ μέρος
προσθετον έξ ιδιαιτέρου τεμαχίου έστερεωμένον εν-
τός της μικράς έπί τοΟ άνω μέρους τοΟ σωζόμενου
άκρου του βραχίονος οπής, θά ήτο δε κατά ταύτα
Ό δεξιός βραχίων πρΌς τά άνω κεκαμμένος.
Ή επιφάνεια τοΟ αγαλματίου εχει πρασίνην
χροιάν, ής ή λειότης διακόπτεται εις διάφορα ση-
μεία ένεκα κατιώσεως.
Το γυμνόν σώμα δεν εϊνε καθ ολοκληρίαν έστε-
ρημένον δεξιότητός τίνος ώς προς την άπεικόνισιν
των διαφόρων μερών, τά σκέλη ιδίως, εν οις δια-
φαίνεται ήδη ή χαράκτηρί'ζουσα τά πελοποννησιακά
έργα βραχύτης τών μορφών και ρωμαλέα εύσαρ-
κία, εχουσι βαθμόν τινα τελειότητος. Οί ώμοι εϊνε
λίαν ευρείς και ογκώδεις, τουναντίον δέ το στήθος
στενοΟται προς την όσφΰν και προσλαμβάνει ούτω
το άνω σώμα τριγωνικόν πως σχήμα. Έν γένει ή
δψις τοΟ σώματος τοΟ άγαλματίου δέν διαφέρει
πολύ άπο τών πλείστων «Άπολλώνων» και προ
πάντων τών εχόντων πελοποννησιακήν την προέ-
λευσιν, εκ τούτων δέ πάλιν ομοιάζει μάλιστα προς
τον Δελφικον «Απόλλωνα» τοΟ Άργείου Πολυ-
' ϊ ι
μηοους .
Τό άγαλμάτιον εχει προς τούτους κοινάς τας
βραχείας, ευσάρκους και μετ άνατομικής τίνος
γνώσεως διαπεπλασμένας μορφάς του σώματος.
Τό γενικόν σχήμα του στήθους και τής κοιλίας
ουδόλως σχεδόν διαφέρει άπο του Δελφικοί) « Απόλ-
λωνος», άλλά και αί άνατομικα'ι λεπτομέρειαι τών
μερών τούτων εϊνε ομοίως προς τόν Δελφικον« Απόλ-
λωνα» μεμορφωμέναι, μολονότι Ό κατασκευάσας τό
άγαλμάτιον δέν είχεν εισέτι όρθήν άντίληψιν τού-
των, διά τούτο δέ και ή διαγράφουσα τό άνω μέ-
ρος του κοιλώματος τοΟ στήθους γραμμή, τεθει-
μένη υπέρ το δέον υψηλά, δέν εχει και τό πλη-
σιάζον προς την άλήθειαν καμπύλον σχήμα τοΟ
Δελφικού «Απόλλωνος», άλλά σχηματίζει μάλ-
λον γωνίαν,ής ή κορυφή συμπίπτει μετά τοΟ άνω
άκρου τής λευκής γραμμής δεδηλωμένης διά βα-
θείας καθέτου εντομής διηκούσης μέχρι τοΟ μή
1 ΡοηϊΠβδ άθ ϋβίρΐιβδ IV πίν. I.
Απόλλωνος" υπό Κ. Κονροννιώτον. 304
παρασταθέντος επί τούτου πλαστιχώς όμοαλου.
Και έπί του άγαλματίου ήμών το προς τά κάτω
δ'ριον του θώρακος διαγράφεται σαφώς και εντόνως,
τών τεχνηέντως έστρογγυλωμένων μαζικών μυών
άρκούντως εξεχόντων. Ή κατά τό μέσον τοΟ στέρ-
νου αύλαξ εϊνε έπι τοΟ άγαλματίου μάλλον επί-
πεδος. Ουδεμία έ'νδειξις τών μαστών υπάρχει.
Και οί ώμοι τοΟ άγαλματίου εϊνε ομοίως προς
τούς τοΟ Δελφικού «Απόλλωνος» κατεσ/.ευασμέ-
νοι, μολονότι και έν τούτοις καταφαίνεται ή άδε-
ξιάτης τοΟ τεχνίτου του άγαλματίου έν συγκρίσει
προς τόν έν Δελφοϊς «Απόλλωνα».
Ή μεγίστη άδυναμία τών τεχνιτών τών άρκα-
δικών άγαλματίων καταδεικνύεται κυρίως κατά τήν
παράστασιν τής κεφαλής. Ένώ ούτοι ώς προς τήν
παράστασιν τοΟ σώματος ήκολούθουν, ώς φαίνεται,
τά δεδομένα πρότυπα τών μεγάλων άγαλμάτων,
έπεζήτουν νά άποδώσωσι τάς φυσικάς μορφάς τής
κεφαλής ελευθέρως, κατ' ίδιον τρόπον αντιλήψεως.
Διά τοΰτο δέ βλέπομεν έν τοις άγαλματίοις τού-
τοις ό'λως πρωτογενή σχηματισμόν τών διαφόρων
μερών του προσώπου, ένώ τό σώμα σχετικώς δέν
είνε πολύ κακώς εϊργασμένον. Λίαν χαρακτηριστι-
κόν παράδειγμα προς τοΟτο είνε τό άγαλμάτιον τοΟ
Έρμου (ΑΕ 1904 πίν. 9) εκ τοΟ Λυκαίου και το
άγαλμάτιον ΒΟΗ 1903 πίν. VII.
Και τοΟ ήμετέρου άγαλματίου ή κεφαλή εινε
ύπεροολικώς άδέξιος και άτεχνος και ύστερεϊ πολύ
του σώματος. Ή κατατομή είνε ξηρά και γωνιώ-
δης, οί όοθαλμοί παρά φύσιν μεγάλοι και έξωγκω-
μένοι, τό στόμα μικρόν μέ τινα άποτυχοΟσαν άπό-
πειραν μειδιάματος προσδίδουσαν μάλλον ποιάν
τινα έκφρασιν τραχ_ύτητος εις τήν μορφήν, τά δέ
ώτα ό'λως άμορφα και παρά υύσιν τεθειμένα.
Ή κόμη του άγαλματίου άνωθεν του μετώπου
είνε διεσκευασμένη ό'πως και ή τών πλείστων έκ
τών γνωστών «Άπολλώνων » εις μικρά ελικοειδή
σχήματα, άλλ' έπί τοΟ κρανίου χωρίζεται καθ' ό-
λως ίδιον τρόπον εις δύο μέρη διά γραμμής κατά
τό μέσον είνε δέ πεπλεγμένη εις πέντε στρογγυ-
λούς, παχεΐς και μακρούς πλοκάμους, ών τρεις
καταπίπτουσιν έπί τών νώτων και δύο εκατέρωθεν
έπί τών ώμων προ του στήθους.
Η τοιαύτη διασκευή τής κόμης δέν άπαντα,
καθ' δ'σον εγώ γνωρίζω, έπι άλλων αρχαίων έργων,
Έτυα 10.1.11.