DOI article:
Chabiaras, Nikētas; Chabiaras, Mikaēl: Epigraphai Peraias tōn Rhodiōn
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0077
Έπιγραφαί Περσίας τής "Ροδίων
'Αρίΰ1. 67. θραϋσμα μαρμάρινον ύψους 0Ί5,
πλ'. 0:24, πάχ. ΟΌδ.Τψ. γραμμ. Ο θί4-0 023.
ΑΓΙΔΟΣ [Ό δείνα] "Αγιδος ?) Νικ]άγιδος.
Άριϋ>. 68. Βάσις λιθίνή Οψ. 0 51, -λ. ΟοΟ,
πάχ. 0-37. Τψ. γραμμ. 0Ό14-0Ό2.
ΟΑΡΣΥΝ§ΝΤΙ [Θ]αρσΰν[ο]ντι
ΗΡΩΙ ήρωϊ.
Η'). Τνμνον (Αόστας).
Έν τΫ] νοτία παραλία του Δωρικού κόλπου, του
σημερινού" κόλπου της «Ρένας», κείται ή «Αό-
στα», λιμήν αρκετά ευρύς και έχων το στόμιον
στενόν. Περί τον λιμένα της Λάστας το έδαφος
εΐναι μέν λίαν άνώμαλον, κατατεμνόμενον εις λό-
φους, κοιλάδας, φάραγγας και διαφόρους άλλους
σχηματισμούς, άλλά διαρρέεται υπό άφθονων υδά-
των πολλών πηγών, καΟιστάντων τό έδαφος αυτής
εύφορώτατον. Σήμερον κατοικείται Οπό Οθωμα-
νών, ών αί καλύβαι είναι διεσπαρμέναι εις διαφό-
ρους θέσεις.
Έν ώ ολόκληρος ό λιμήν και ή περ'ι αύτον πε-
ριφέρεια λέγεται εν γένει «Λόστα», οί κάτοικοι
ΌθωμανοΊ « Λόσταν » καλοΟσι μόνον το κεντρικόν
μέρος της εσωτερικής περιφερείας του λιμένος,
ενθα και αρχαία ακρόπολις μικρόν άπό τής πα-
ραλίας άπέχουσα. Τό δέ προς άνατολάς μέρος κα-
λοΰσι «Λαππάν», ό'που έπί λόφου κατηρειπωμέ-
νον μεσαιωνικον φρούριον. Περαιτέρω ή ξηρά σχη-
ματίζει οιονεί γλώσσαν, προχωρούσαν άρκετά εις
τήν θάλασσαν. Αυτόθι φαίνεται ότι ύπήρχεν ό
κυρίως άρχαΐος λιμήν, διότι και σήμερον τό μέρος
τοϋτο του λιμένος θεωρείται ύπό τών ναυτικών ώς
τό άσφαλέστατον. Πρόκειται δέ τής θέσεως ταύτης
νησις μικροτάτη, καλυπτομένη ύπό μεσαιωνικοί;
κατηρειπωμένου πύργου.
Τό προς δυσμάς τοΟ εσωτερικού του λιμένος μέ-
ρος λέγεται «Γεμετζίκ», τό δέ προς τάριστερά τη
εΐσάδω οί μέν ΌθωμανοΊ καλοΟσιν « Ερλε», οί δέ
Συμαΐοι « Φετρά» άπό τών έν αύτώ φρεάτων. Εν-
ταύθα έκτος τών άλλων ύπάρχουσι και ερείπια δύο
ναών. Διακρίνονται δ' έ'τί εις άμφοτέρους έστρω-
μένα διά πλακών τά διά τάς θυσίας διαμερίσματα
και αί βάσεις, έφ' ών οί βωμοί, και αί οΓ ών έρ-
νπο Μιχαήλ και Νικήτα Χαβιαρά. ϋ7
ρεον τά αίματα τών σφαγίων αύ'λακες και τά επι-
μελώς λελαξευμένα τών αίματοδόχων στόμια.
Η προκειμένη του λιμένος και οιονεί κλείουσα
αυτόν μικρά χερσόνησος ύπό τών Όθ(υμανών λέ-
γεται « Σίλ ιμαν» ,ύπό δέ τών Συμαίων «ΠαλοΟντα».
Έν τή παραλία τής Αόστας φαίνονται τά ερεί-
πια μεγάλης εκκλησίας βυζαντιακής, άνεγερθείση,
επί τών έρειπίων αρχαίου μνημείου. Έν τοις τοί-
χοις αύτής ύπάρχει έντετειχισμένον τό βάθρον,
έφ' ού ή ύπ' άρ. 76 επιγραφή, και άλλα μετ' άνα-
γλύφων στεφάνων.
Άξιοσημείωτον το μεταξύ δύο βουνών παρά τά
ερείπια εκκλησίας βυζαντιακής άρχαΐον φρέαρ,
έκτισμένον δι' ώραιοτάτων ίσοδομικών λευκών λί-
θων, ό'περ καλείται τουρκιστί «τσάι κουγιοΰ » (πο-
ταμού φρέαρ). Κατά τήν μαρτυρίαν του οδηγού
Όθωμανοϋ' το φρέαρ ήτο άνοικτόν άνωθεν και άρ-
κετά επίμηκες και κατήρχοντο εϊς αύτό εκ τής
άνατολικής πλευράς διά κλίμακος. Προ ολίγων
δμως έτών οί ΌθωμανοΊ έφραξαν αύτό άνωθεν
διά λίθων ογκωδών και άφήκαν μόνον προς τήν
δυσμικήν πλευράν άνοιγμα στρογγύλον, έξ ου κάλ-
λιστα παρατηρείται τό έσωτερικόν του φρέατος και
ή ένδότατα κειμένη κλΐμαξ.Ό αύτός οδηγός Όθω-
μανός έβεβαίωσεν ή μας ότι προς τάνατολικά τοϋ
Φρέατος τούτου ύπάρχ_ει ύδραγωγεΐον άρχαΐον, οιο-
χετεΟον τά ύδατα προς τήν Αόσταν, καΊ άλλαι
πηγαί « γετί κουγιου » (επτά φρέατα) καλούμεναι,
άτινα δεν έπεσκέφθημεν.
Έν Αόστα λοιπόν εκείτο κατά τήν άρχαιότητα
πόλις ούχι άναξία λόγου. ΈνταΟθα τίθεται υπό
τοΟ Ηιιία και Βζ&ηίο ή Ίγασσός και ό ομώνυμος
αυτή δαμος Ύγασσέων (8. Β. λΥϊθηΘΓ Αΐί 1894,
I, 33). Τούτοις ήκολούθησεν ό ΗϊΙΙθγ νοη Ο&θγ-
ίπη^βη ^03ΐ VII 86) Ό δέ Κ. ΚϊθρθΓί (Κ&γΙθ
νοη Κΐθϊηβδϊβη, 1904, ϋΐ Βαάπιηι) τίθησι τήν
Ιγασσον εκεί, ενθα σήμερον κείται το τουρκικον
χωρίον «Παΐρι» εϊς ίκανην άπό τής Αόστας προς
τά βορειανατολικά αύτής άπίστασιν. Άλλ' ουδέ-
τερα τών θέσεων τούτων τής ΎγασσοΟ συμφωνεί
προς το χωρίον Στεφάνου του Βυζαντίου (Έθν. έν
τή λ.) « Ιγασσάς, πόλις Καρίας, ώς Βουβασσός,
Κρυασσός' το έθνικον ϊγάσσιος ώς Βουβάσσιος'
λέγεται και Ύγάσσειον πεδίον διά διφθόγγου, άφ'ού
και Ύγασσεύς», διότι ούτε έν τή Αόστα και τή
'Αρίΰ1. 67. θραϋσμα μαρμάρινον ύψους 0Ί5,
πλ'. 0:24, πάχ. ΟΌδ.Τψ. γραμμ. Ο θί4-0 023.
ΑΓΙΔΟΣ [Ό δείνα] "Αγιδος ?) Νικ]άγιδος.
Άριϋ>. 68. Βάσις λιθίνή Οψ. 0 51, -λ. ΟοΟ,
πάχ. 0-37. Τψ. γραμμ. 0Ό14-0Ό2.
ΟΑΡΣΥΝ§ΝΤΙ [Θ]αρσΰν[ο]ντι
ΗΡΩΙ ήρωϊ.
Η'). Τνμνον (Αόστας).
Έν τΫ] νοτία παραλία του Δωρικού κόλπου, του
σημερινού" κόλπου της «Ρένας», κείται ή «Αό-
στα», λιμήν αρκετά ευρύς και έχων το στόμιον
στενόν. Περί τον λιμένα της Λάστας το έδαφος
εΐναι μέν λίαν άνώμαλον, κατατεμνόμενον εις λό-
φους, κοιλάδας, φάραγγας και διαφόρους άλλους
σχηματισμούς, άλλά διαρρέεται υπό άφθονων υδά-
των πολλών πηγών, καΟιστάντων τό έδαφος αυτής
εύφορώτατον. Σήμερον κατοικείται Οπό Οθωμα-
νών, ών αί καλύβαι είναι διεσπαρμέναι εις διαφό-
ρους θέσεις.
Έν ώ ολόκληρος ό λιμήν και ή περ'ι αύτον πε-
ριφέρεια λέγεται εν γένει «Λόστα», οί κάτοικοι
ΌθωμανοΊ « Λόσταν » καλοΟσι μόνον το κεντρικόν
μέρος της εσωτερικής περιφερείας του λιμένος,
ενθα και αρχαία ακρόπολις μικρόν άπό τής πα-
ραλίας άπέχουσα. Τό δέ προς άνατολάς μέρος κα-
λοΰσι «Λαππάν», ό'που έπί λόφου κατηρειπωμέ-
νον μεσαιωνικον φρούριον. Περαιτέρω ή ξηρά σχη-
ματίζει οιονεί γλώσσαν, προχωρούσαν άρκετά εις
τήν θάλασσαν. Αυτόθι φαίνεται ότι ύπήρχεν ό
κυρίως άρχαΐος λιμήν, διότι και σήμερον τό μέρος
τοϋτο του λιμένος θεωρείται ύπό τών ναυτικών ώς
τό άσφαλέστατον. Πρόκειται δέ τής θέσεως ταύτης
νησις μικροτάτη, καλυπτομένη ύπό μεσαιωνικοί;
κατηρειπωμένου πύργου.
Τό προς δυσμάς τοΟ εσωτερικού του λιμένος μέ-
ρος λέγεται «Γεμετζίκ», τό δέ προς τάριστερά τη
εΐσάδω οί μέν ΌθωμανοΊ καλοΟσιν « Ερλε», οί δέ
Συμαΐοι « Φετρά» άπό τών έν αύτώ φρεάτων. Εν-
ταύθα έκτος τών άλλων ύπάρχουσι και ερείπια δύο
ναών. Διακρίνονται δ' έ'τί εις άμφοτέρους έστρω-
μένα διά πλακών τά διά τάς θυσίας διαμερίσματα
και αί βάσεις, έφ' ών οί βωμοί, και αί οΓ ών έρ-
νπο Μιχαήλ και Νικήτα Χαβιαρά. ϋ7
ρεον τά αίματα τών σφαγίων αύ'λακες και τά επι-
μελώς λελαξευμένα τών αίματοδόχων στόμια.
Η προκειμένη του λιμένος και οιονεί κλείουσα
αυτόν μικρά χερσόνησος ύπό τών Όθ(υμανών λέ-
γεται « Σίλ ιμαν» ,ύπό δέ τών Συμαίων «ΠαλοΟντα».
Έν τή παραλία τής Αόστας φαίνονται τά ερεί-
πια μεγάλης εκκλησίας βυζαντιακής, άνεγερθείση,
επί τών έρειπίων αρχαίου μνημείου. Έν τοις τοί-
χοις αύτής ύπάρχει έντετειχισμένον τό βάθρον,
έφ' ού ή ύπ' άρ. 76 επιγραφή, και άλλα μετ' άνα-
γλύφων στεφάνων.
Άξιοσημείωτον το μεταξύ δύο βουνών παρά τά
ερείπια εκκλησίας βυζαντιακής άρχαΐον φρέαρ,
έκτισμένον δι' ώραιοτάτων ίσοδομικών λευκών λί-
θων, ό'περ καλείται τουρκιστί «τσάι κουγιοΰ » (πο-
ταμού φρέαρ). Κατά τήν μαρτυρίαν του οδηγού
Όθωμανοϋ' το φρέαρ ήτο άνοικτόν άνωθεν και άρ-
κετά επίμηκες και κατήρχοντο εϊς αύτό εκ τής
άνατολικής πλευράς διά κλίμακος. Προ ολίγων
δμως έτών οί ΌθωμανοΊ έφραξαν αύτό άνωθεν
διά λίθων ογκωδών και άφήκαν μόνον προς τήν
δυσμικήν πλευράν άνοιγμα στρογγύλον, έξ ου κάλ-
λιστα παρατηρείται τό έσωτερικόν του φρέατος και
ή ένδότατα κειμένη κλΐμαξ.Ό αύτός οδηγός Όθω-
μανός έβεβαίωσεν ή μας ότι προς τάνατολικά τοϋ
Φρέατος τούτου ύπάρχ_ει ύδραγωγεΐον άρχαΐον, οιο-
χετεΟον τά ύδατα προς τήν Αόσταν, καΊ άλλαι
πηγαί « γετί κουγιου » (επτά φρέατα) καλούμεναι,
άτινα δεν έπεσκέφθημεν.
Έν Αόστα λοιπόν εκείτο κατά τήν άρχαιότητα
πόλις ούχι άναξία λόγου. ΈνταΟθα τίθεται υπό
τοΟ Ηιιία και Βζ&ηίο ή Ίγασσός και ό ομώνυμος
αυτή δαμος Ύγασσέων (8. Β. λΥϊθηΘΓ Αΐί 1894,
I, 33). Τούτοις ήκολούθησεν ό ΗϊΙΙθγ νοη Ο&θγ-
ίπη^βη ^03ΐ VII 86) Ό δέ Κ. ΚϊθρθΓί (Κ&γΙθ
νοη Κΐθϊηβδϊβη, 1904, ϋΐ Βαάπιηι) τίθησι τήν
Ιγασσον εκεί, ενθα σήμερον κείται το τουρκικον
χωρίον «Παΐρι» εϊς ίκανην άπό τής Αόστας προς
τά βορειανατολικά αύτής άπίστασιν. Άλλ' ουδέ-
τερα τών θέσεων τούτων τής ΎγασσοΟ συμφωνεί
προς το χωρίον Στεφάνου του Βυζαντίου (Έθν. έν
τή λ.) « Ιγασσάς, πόλις Καρίας, ώς Βουβασσός,
Κρυασσός' το έθνικον ϊγάσσιος ώς Βουβάσσιος'
λέγεται και Ύγάσσειον πεδίον διά διφθόγγου, άφ'ού
και Ύγασσεύς», διότι ούτε έν τή Αόστα και τή