DOI Artikel:
Papabasileios, Georgios A.: Epigraphē Xenokrateias
DOI Artikel:Papabasileios, Georgios A.: Paratērēseis eis Tamynōn epigraphēn
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0091
Εις Ταμννών έπίγραφήν
άλλοθεν μαρτυρεΐται) δεν δυνάμεθα νά νοήσωμεν,
τίνα παράστασιν έΟεώντο οί προσερχόμενοι ουδέ τί
ήτο δυνατόν νά διδαχθώσιν εκ τοΟ δώρου τούτου
της ςίενοκρατείας. Τούτων ούτως εχόντων, ερωτά-
ται: τίς λοιπόν ήτο ή διδασκαλία, άνθ' ή: ή £ενο-
κράτεια άνέθηκε το άνάγλυφον; Ώς ήμεΐς είκάζο-
μεν, εί<: το παρά τον Κηφισόν Νυμφαΐον, ένθα προς
τω Κηφισώ έλατρεύοντο αί γενέθλιαι Νύμφαι, ή
λοχεία "Αρτεμις και ή ΕίλείΟυια, αί γυναίκες αί
πρόσκαιρον στείριυσιν πάσχουσαι ένεκα παθήσεως
τίνος της μήτρας και θεραπείας δεόμεναι προς κύ-
ησιν κατέ^ευγον ζητουσαι μαντείαν ή μάλλον
ίατρικήν συμβουλήν. Και ή ώενοκράτεια λοιπόν
οΰπω τέκνον κεκτημένη και σφόδρα τούτου νά
τύχη ποθούσα και έξ άδαδουχήτων γάμων πιθα-
νώς, ώς τεκμαιρόμεθα εκ της μή αναγραφής τοΟ
ονόματος τοΟ πατρός του υιού αυτής Ξενιάδου,
άλλα μόνον του εαυτής, ήτήσατο παρά των γενε-
θλίων Νυμφών και τών συμβώμων θεών την πλή-
ρωσιν του πόθου αύτής. Διδαχθεΐσα οέ ύπό τών
και ίατρικάς γνώσεις πιθανώς εχόντων ιερέων, οΐ-
τινες ίσως τάς συμβουλάς αυτών παρεΐχον ύπό
μορφήν μαντειών ή χρησμών, τίνι τρόπω ήδύνατο
νά τύχη τοΟ ποθουμένου και τεκοΟσα τον όμώνυ-
ύπδ Γ. Παπαβαοιλείου. 81
μον τω πατρι αύτής ώενιάδην εξεδήλωσε τήν επί
διδασκαλία έπιτελέστων άγαθών (== αγαθών ά έπι-
τετέλεσται) εύγνωμοσύνην αυτής τά τε ιερόν ίδρύ-
σασα καί ώς δώοον το άνάγλυφον άναθεΐσα. Την
είκασίαν ημών ταύτην ενισχύει λίαν αύτό τούτο
το άνάγλυφον, όπερ, ώς πειστικώτατα ό κ. Στάης
ήρμήνευσεν, άπεικονίζει τήν ύπό του Ξούθου άνεύ-
ρεσιν τοΟ 'ΐωνος, όν έτεκεν ή Κρέουσα έκ του Α-
πόλλωνος, ό δε ώοΰθος πεισθείς εις τον χρησμόν,
όν ό θεός διά τής Πυθίας άνεΐλεν αϋτώ, ώς ίδιον
τέκνον ύπέλαβεν. Τούτο δέ ήμεϊς τουλάχιστον νο-
μίζομεν πιθανόν, πλην αν ύποθέσωμεν ότι ή Ξενο-
κράτεια συνειδυΐα τους μετά τίνος θνητού Απόλ-
λωνος έρωτας αυτής έπείσθη ύπό τών ιερέων κα'ι
υιοθέτησε ξένον τέκνον, ό'περ, ώς ο Ξούθος, ώς
ίδιον ύπέλαβεν. Ούτω δέ ήμεΐς τούλάχιστον δυνά-
μεθα νά νοήσωμεν, τίνος ένεκα ή Ξενοκράτεια ώς
δώρον άνέθηκε τω Κηφισώ και τοις συμβώμοις
θεοΐς εικόνα, έν ή απεικονίζεται ή άνεύρεσις και
άναγνώρισις του "Ιωνος ύπό τοΟ Ξούθου ώς υίοΰ
αύτοΰ καί ούνί άλλο τι.
Έν Αθήναις, τί] 20ό [Λαίου 1910.
Γεώργιος Ά. Παπαβαοιλείου.
Παρατηρήσεις εις Ταμυνών έπίγραφήν
(ΑΕ 1907, 23)
ύπό
Γεωργίου Ά. Παπαβαοιλείου.
Τής έν τή ΑΕ 1907 σελ. 23 δημοσιευθείσης
επιγραφής δημοσιεύομεν ένθάδε εικόνα (έν σελ.
82) λαβόντες άφορμήν έκ τής συμπληρώσεως, ήν
έποιήσατο ό κ.\νΠ1ΐθ1ιη έν ΒβϊίΓ&β'θ ζην §ύϊθο1ι.
Ιηθοίιπίίβηΐίαηάβ , ώς μανθάνομεν έξ ών ο κ.
Ζϊθο&γΙΙι γράφει έν τη ΡΜοΙοβίδοΙιβ "ννοοίιβη-
8ο1ιγϊ£1 περί αύτής. Έκ τών ύπό τοϋ' κ. ΖϊβοείΓίΙι
λεγομένων τεκμαιρόμεθα, ότι ό κ. λΥ. νομίζει ότι
ή ύφ'ήμών δημοσιευθείσα έπιγραφή εϊνε μέρος τής
ϋπ' αύτοΟ δημοσιευθείσης έν τη ΑΕ (1892 σελ.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1911
159). Η μεγάλη όμως διαφορά τών έν έκάστω
στίχω γραμμάτων καί ό διάφορος χωρισμός τών
συλλαβών έν έκατέρα τών επιγραφών τούτων, ώς
δρθότατα παρατηρεί ό κ. ΖίθΟ&ΓίΙι, άποδεικνύουσιν
ότι ή ημετέρα έπιγραφή δέν δύναται νά εινε μέρος
τής ύπό του κ. \νίΠΐθ1ηι προδημοσιευθείσης. Πλήν
τούτου προσθετέον πρώτον μέν ότι τό πλάτος τοϋ'
λίθου, έν ώ εϊνε κεχαραγμένη ή ύπό \νί11ΐθ1ιυ δη-
μοσιευθείσα, δέν εϊνε τό αύτό προς τον λίθον, έν φ
ή ημετέρα, είτα ότι, έν ώ συνήθως αί στήλαι αΐ
11
άλλοθεν μαρτυρεΐται) δεν δυνάμεθα νά νοήσωμεν,
τίνα παράστασιν έΟεώντο οί προσερχόμενοι ουδέ τί
ήτο δυνατόν νά διδαχθώσιν εκ τοΟ δώρου τούτου
της ςίενοκρατείας. Τούτων ούτως εχόντων, ερωτά-
ται: τίς λοιπόν ήτο ή διδασκαλία, άνθ' ή: ή £ενο-
κράτεια άνέθηκε το άνάγλυφον; Ώς ήμεΐς είκάζο-
μεν, εί<: το παρά τον Κηφισόν Νυμφαΐον, ένθα προς
τω Κηφισώ έλατρεύοντο αί γενέθλιαι Νύμφαι, ή
λοχεία "Αρτεμις και ή ΕίλείΟυια, αί γυναίκες αί
πρόσκαιρον στείριυσιν πάσχουσαι ένεκα παθήσεως
τίνος της μήτρας και θεραπείας δεόμεναι προς κύ-
ησιν κατέ^ευγον ζητουσαι μαντείαν ή μάλλον
ίατρικήν συμβουλήν. Και ή ώενοκράτεια λοιπόν
οΰπω τέκνον κεκτημένη και σφόδρα τούτου νά
τύχη ποθούσα και έξ άδαδουχήτων γάμων πιθα-
νώς, ώς τεκμαιρόμεθα εκ της μή αναγραφής τοΟ
ονόματος τοΟ πατρός του υιού αυτής Ξενιάδου,
άλλα μόνον του εαυτής, ήτήσατο παρά των γενε-
θλίων Νυμφών και τών συμβώμων θεών την πλή-
ρωσιν του πόθου αύτής. Διδαχθεΐσα οέ ύπό τών
και ίατρικάς γνώσεις πιθανώς εχόντων ιερέων, οΐ-
τινες ίσως τάς συμβουλάς αυτών παρεΐχον ύπό
μορφήν μαντειών ή χρησμών, τίνι τρόπω ήδύνατο
νά τύχη τοΟ ποθουμένου και τεκοΟσα τον όμώνυ-
ύπδ Γ. Παπαβαοιλείου. 81
μον τω πατρι αύτής ώενιάδην εξεδήλωσε τήν επί
διδασκαλία έπιτελέστων άγαθών (== αγαθών ά έπι-
τετέλεσται) εύγνωμοσύνην αυτής τά τε ιερόν ίδρύ-
σασα καί ώς δώοον το άνάγλυφον άναθεΐσα. Την
είκασίαν ημών ταύτην ενισχύει λίαν αύτό τούτο
το άνάγλυφον, όπερ, ώς πειστικώτατα ό κ. Στάης
ήρμήνευσεν, άπεικονίζει τήν ύπό του Ξούθου άνεύ-
ρεσιν τοΟ 'ΐωνος, όν έτεκεν ή Κρέουσα έκ του Α-
πόλλωνος, ό δε ώοΰθος πεισθείς εις τον χρησμόν,
όν ό θεός διά τής Πυθίας άνεΐλεν αϋτώ, ώς ίδιον
τέκνον ύπέλαβεν. Τούτο δέ ήμεϊς τουλάχιστον νο-
μίζομεν πιθανόν, πλην αν ύποθέσωμεν ότι ή Ξενο-
κράτεια συνειδυΐα τους μετά τίνος θνητού Απόλ-
λωνος έρωτας αυτής έπείσθη ύπό τών ιερέων κα'ι
υιοθέτησε ξένον τέκνον, ό'περ, ώς ο Ξούθος, ώς
ίδιον ύπέλαβεν. Ούτω δέ ήμεΐς τούλάχιστον δυνά-
μεθα νά νοήσωμεν, τίνος ένεκα ή Ξενοκράτεια ώς
δώρον άνέθηκε τω Κηφισώ και τοις συμβώμοις
θεοΐς εικόνα, έν ή απεικονίζεται ή άνεύρεσις και
άναγνώρισις του "Ιωνος ύπό τοΟ Ξούθου ώς υίοΰ
αύτοΰ καί ούνί άλλο τι.
Έν Αθήναις, τί] 20ό [Λαίου 1910.
Γεώργιος Ά. Παπαβαοιλείου.
Παρατηρήσεις εις Ταμυνών έπίγραφήν
(ΑΕ 1907, 23)
ύπό
Γεωργίου Ά. Παπαβαοιλείου.
Τής έν τή ΑΕ 1907 σελ. 23 δημοσιευθείσης
επιγραφής δημοσιεύομεν ένθάδε εικόνα (έν σελ.
82) λαβόντες άφορμήν έκ τής συμπληρώσεως, ήν
έποιήσατο ό κ.\νΠ1ΐθ1ιη έν ΒβϊίΓ&β'θ ζην §ύϊθο1ι.
Ιηθοίιπίίβηΐίαηάβ , ώς μανθάνομεν έξ ών ο κ.
Ζϊθο&γΙΙι γράφει έν τη ΡΜοΙοβίδοΙιβ "ννοοίιβη-
8ο1ιγϊ£1 περί αύτής. Έκ τών ύπό τοϋ' κ. ΖϊβοείΓίΙι
λεγομένων τεκμαιρόμεθα, ότι ό κ. λΥ. νομίζει ότι
ή ύφ'ήμών δημοσιευθείσα έπιγραφή εϊνε μέρος τής
ϋπ' αύτοΟ δημοσιευθείσης έν τη ΑΕ (1892 σελ.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1911
159). Η μεγάλη όμως διαφορά τών έν έκάστω
στίχω γραμμάτων καί ό διάφορος χωρισμός τών
συλλαβών έν έκατέρα τών επιγραφών τούτων, ώς
δρθότατα παρατηρεί ό κ. ΖίθΟ&ΓίΙι, άποδεικνύουσιν
ότι ή ημετέρα έπιγραφή δέν δύναται νά εινε μέρος
τής ύπό του κ. \νίΠΐθ1ηι προδημοσιευθείσης. Πλήν
τούτου προσθετέον πρώτον μέν ότι τό πλάτος τοϋ'
λίθου, έν ώ εϊνε κεχαραγμένη ή ύπό \νί11ΐθ1ιυ δη-
μοσιευθείσα, δέν εϊνε τό αύτό προς τον λίθον, έν φ
ή ημετέρα, είτα ότι, έν ώ συνήθως αί στήλαι αΐ
11