DOI Artikel:
Papabasileios, Georgios A.: Symplērōseis kai paratērēseis eis tas L. Ziehen Leges Graecorum sacras, 1906
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0097
Είς τάς Σ. ΖίβΚβη Σ,β^ββ Οναββοΐ
ατικήν, άλλα κατ'όνομαστικήν, καθίστα τήν συ.ν-
ταξιν άνώμαλον και οϋχι άκόλουθον προς την σύν-
ταξιν τοΟ στ., δ'ν αυτός ό κ. Σβορώνος προ του 1ου
προσέθηκεν. Έν ώ δηλ. φρονεί 8τι ή επιγραφή ήρχετο
ώδε" «τάίε ό δέμαρχος ό Κολονιτόν ϋνει έν δέμοι» ,
κατόπιν άντί της αιτιατικής, ήτις αναμένεται ένεκα
τοΟ Φύει επάγεται ονομαστική, ώσεί προηγεΐτο
Φύεται. Η προσθήκη όμως τοΰ' στίχου τούτου
γέννα ήμΐν την έξης άπορίαν' κατά τον νόμον τοΟ-
τον ορίζεται προς "ίνας θεούς οφείλει νά θύη και
τίνα θύματα ό δήμαρχος των Κολωνιτών μόνον ή
και πας ιδιώτης; *Αν μόνον ό δήμαρχος, τότε
ύπάρχει άντίφασις προς τον 140ν στίχον, καθ'δν
και πας "ιδιώτης ούτως ώφειλε νά πράττη, αν δε
ούτως ώφειλε και πάς ιδιώτης νά θύη, τίνα λόγον
έχει ή προσθήκη του στίχου τούτου; "Οτι ή "Ηρα
και ή Αθηνά έλατρεύοντο, μαρτυροϋ'σι και άρ-
χαΐοι συγγραφείς και έπιγραφαί (Παυσ. θ' 31,
Πλουτ. Πλάτ. Δαιδαλ. 3. Στ. Βυζ. έν λ. Δίρφνς,
Αθηνά τόμ. Γ' σ. 612). Αί άλλαι συμπληρώσεις
έν τω στίχω τούτω του κ. Σβορώνου εϊνε μεν ακό-
λουθοι προς την γνώμην ήν περι του νόμου τούτου
έχει, άλλά στηρίζονται ΙπΊ βάσεως σαλευούσης.
Στίχ. 2. Συνεπληρώσαμεν όίν \ Άφροδί Ίτει βον\ν
και νεφάλια ιερά ■ Διον- πεισθέντες έκ της εξετά-
σεως του λίθου, ό'τι άντι των γραμμάτων ιδι, άτινα
τό πρώτον ημείς άνέγνωμεν, δυνατόν εΐνε νά άνα-
γνωσθη ΤΕΙ, διότι, εί και τοΟ Τ ή οριζόντια κε-
ραία ουδόλως φαίνεται, τό δεύτερον δμως γράμμα
εΐνε πάντως Ε, άπεδεξάμεθα τήν συμπλήρωσιν του
κ. ΖϊβΙίΘη γράψαντες Άφροδί]τει άντι του Άρτέ-
μιδι.Ότι ό'μως εΐνε δυνατόν νά συμπληρωθη Άρ-
χεγέ]τει, ώς και ό κ. Σβορώνος συνεπλήρωσε, δεν
νομίζομεν ορθόν, διότι, αν ό Άρχηγέτης ύποληφθή
ώς ήοως τις, δεν έπρεπε νά άναφέρηται έν τη πλευ-
ρά Β (στ· 7) ώς λαμβάνων ίερώσυνα τήν γλώσσαν
τοΰ θύματος.
Στίχ. 2/3. Συνεπληρώσαμεν Διονύσοι τράγ]ον\
"Εροτ ι άμνδν : Αετοί αϊγα : Άρτεμ-. Οτι έθύετο
τψ Διονύσω τράγος, τψ Έρωτι άμνός, τη Αητοΐ
αίξ, περιττον οι' έπιγραφών νά κυρώσωμεν.
Στίχ. 4. "Οτι ή κωλή, τό πλευρόν και τά κρέα
άπετέλουν τήν τράπεζαν τών θεών, ΐδέ Ζΐθΐιβη 24
κέ..Ό κ. Σβορώνος έν στ. 2/3 συμπληρών Αφρο-
δίτη χρνσηνίω δέχεται ώς θυόμενον μέλαν μήλον.
•11171 8αβνα8· νπδ Γ. Παπαβασιλείον. 87
Ήμεΐς τουλάχιστον έγινώσκομεν, ό'τι ή Αφροδίτη
έλατρεύετο ώς ονρανία, ώς πάνδημος, ώς χρυσή -
νιος, άλλ'ώς χΦονία ούχί, και δια τούτο έθύετο μεν
αύτη πλήν χοίρου, δ,τι άν τις ήθελεν άρρεν ή θήλυ,
αίξ ή νηφάλια ιερά (προ. Ζϊθΐιβη 18 σ. 76, 119,
138), άλλα μέλαν πρόβατον ή μέλαινα αίξ ούχί.
Δεν νομίζομεν ορθήν τήν χρήσιν τής λέξεως μήλον
έν ταΐς θυσίαις και τών έξης ένεκα" πρώτον μεν ή
λέξις αύτη εΐνε ποιητική, παρ' Όμήρω δε έξαιρου-
μένων δύο χωρίων τής Όδυσσείας (μ 301, ξ 105)
πανταχού άπαντα έν πληθυντικώ αριθμώ, έπειτα,
επειδή κατά τόν Όμηρον μήλον σημαίνει πρόβατον
ή αΐγα, δεν ήτο δυνατόν έν τω νόμω, ένθα εΐνε
άνάγκη νά όρίζηται σαφώς τό είδος του θύματος,
νά γίνηται χρήσις τής λέξεως ταύτης. Τούτου
ένεκα έν τοις ίεροϊς νόμοις άντ' αυτής τίθενται αί
ώρισμένον είδος δηλοϋ'σαι, άμνός, εριφος, κριός,
τράγος, οϊς. αϊξ. Κα'ι δικαίως' διότι, άν έν τοις
νόμοις έγίνετο χρήσις τής λέξεως ταύτης, ό θέλων
νά θυσιάση δεν θα έγίνωσκε τί τώ θεώ ή τή θεα.
θά ήτο μάλλον άρεστάν, οΐς ή αίξ.
Στίχ. 5. Ό κ. Σβορώνος λέγει, ό'τι δι ούδενδς
επιχειρήματος δύναται νά δικαιολογηθη ή λατρεία
τοΰ Ιππολύτου έν Χαλκίοι. Νομίζει ό κ. Σβορώ-
νος ό τη γνώμη του κ. ΥνΊΙΙίθΙπι και έν τούτω άκο-
λουθών, ότι δεν εΐνε άρκοΟσα άπόδειξις τό ό'τι ήδε
ή έπιγραφή εύρέθη έν Χαλκίδι; ή νομίζει ότι αί
ούδαμοΰ στηριζόμεναι είκασίαι αύτου εισίν άσά-
λευτα τεκμήρια τής κα'ι έν τω Κολωνώ λατρείας
τοΟ Ιππολύτου; άν τούτο ήτο άληθές, φαντάζεται
ο κ. Σβορώνος ό'τι Ό Σοφοκλής Ό μή παραλιπών νά
μνημονεύση τά παρ' αύτον ίερά έμελλε νά άποσιω-
πήση όλως τον συνδηυ.ότην αύτοΟ ήρωα Ίππόλυ-
τον; Περί τής λέξεως πρόγονος ΐδέ Ζΐθΐι. 6. Α. 9).
Στίχ. 6/7. Κατά τήν ήμετέραν συμπλήρωσιν
τήν Τριττύν ενταύθα νοητέον ώς θεότητα άφηρωϊ-
σθεΐσαν, ώς άφηρυΥισθησαν ο Αεώς, δ Δήμος. Τήν
λατρείαν αύτής έτέλουν οί έρανιοται θύοντες έκα-
στος τά νομιζόμενα, άτινα ώς γνωστά ένταυθα δεν
ορίζονται" ούτως άορίστως άπαντα και ή λέξις τρά-
πεζα και ενταύθα και άλλαχοΟ' και τά διδόμενα
ίερώσυνα (πρβ. Ζϊβΐι. 6, 29). Ό κ. ΖϊβΙίΘη έκ τής
λέξεως τριττνς είκάζων παραδέχεται, ότι ό νόμος
ούτος κανονίζει τά τών Ουσιών ούχϊ ολοκλήρου τής
Αττικής, άλλά μέρους αύτής, τής τριττύος, κα'ι
ατικήν, άλλα κατ'όνομαστικήν, καθίστα τήν συ.ν-
ταξιν άνώμαλον και οϋχι άκόλουθον προς την σύν-
ταξιν τοΟ στ., δ'ν αυτός ό κ. Σβορώνος προ του 1ου
προσέθηκεν. Έν ώ δηλ. φρονεί 8τι ή επιγραφή ήρχετο
ώδε" «τάίε ό δέμαρχος ό Κολονιτόν ϋνει έν δέμοι» ,
κατόπιν άντί της αιτιατικής, ήτις αναμένεται ένεκα
τοΟ Φύει επάγεται ονομαστική, ώσεί προηγεΐτο
Φύεται. Η προσθήκη όμως τοΰ' στίχου τούτου
γέννα ήμΐν την έξης άπορίαν' κατά τον νόμον τοΟ-
τον ορίζεται προς "ίνας θεούς οφείλει νά θύη και
τίνα θύματα ό δήμαρχος των Κολωνιτών μόνον ή
και πας ιδιώτης; *Αν μόνον ό δήμαρχος, τότε
ύπάρχει άντίφασις προς τον 140ν στίχον, καθ'δν
και πας "ιδιώτης ούτως ώφειλε νά πράττη, αν δε
ούτως ώφειλε και πάς ιδιώτης νά θύη, τίνα λόγον
έχει ή προσθήκη του στίχου τούτου; "Οτι ή "Ηρα
και ή Αθηνά έλατρεύοντο, μαρτυροϋ'σι και άρ-
χαΐοι συγγραφείς και έπιγραφαί (Παυσ. θ' 31,
Πλουτ. Πλάτ. Δαιδαλ. 3. Στ. Βυζ. έν λ. Δίρφνς,
Αθηνά τόμ. Γ' σ. 612). Αί άλλαι συμπληρώσεις
έν τω στίχω τούτω του κ. Σβορώνου εϊνε μεν ακό-
λουθοι προς την γνώμην ήν περι του νόμου τούτου
έχει, άλλά στηρίζονται ΙπΊ βάσεως σαλευούσης.
Στίχ. 2. Συνεπληρώσαμεν όίν \ Άφροδί Ίτει βον\ν
και νεφάλια ιερά ■ Διον- πεισθέντες έκ της εξετά-
σεως του λίθου, ό'τι άντι των γραμμάτων ιδι, άτινα
τό πρώτον ημείς άνέγνωμεν, δυνατόν εΐνε νά άνα-
γνωσθη ΤΕΙ, διότι, εί και τοΟ Τ ή οριζόντια κε-
ραία ουδόλως φαίνεται, τό δεύτερον δμως γράμμα
εΐνε πάντως Ε, άπεδεξάμεθα τήν συμπλήρωσιν του
κ. ΖϊβΙίΘη γράψαντες Άφροδί]τει άντι του Άρτέ-
μιδι.Ότι ό'μως εΐνε δυνατόν νά συμπληρωθη Άρ-
χεγέ]τει, ώς και ό κ. Σβορώνος συνεπλήρωσε, δεν
νομίζομεν ορθόν, διότι, αν ό Άρχηγέτης ύποληφθή
ώς ήοως τις, δεν έπρεπε νά άναφέρηται έν τη πλευ-
ρά Β (στ· 7) ώς λαμβάνων ίερώσυνα τήν γλώσσαν
τοΰ θύματος.
Στίχ. 2/3. Συνεπληρώσαμεν Διονύσοι τράγ]ον\
"Εροτ ι άμνδν : Αετοί αϊγα : Άρτεμ-. Οτι έθύετο
τψ Διονύσω τράγος, τψ Έρωτι άμνός, τη Αητοΐ
αίξ, περιττον οι' έπιγραφών νά κυρώσωμεν.
Στίχ. 4. "Οτι ή κωλή, τό πλευρόν και τά κρέα
άπετέλουν τήν τράπεζαν τών θεών, ΐδέ Ζΐθΐιβη 24
κέ..Ό κ. Σβορώνος έν στ. 2/3 συμπληρών Αφρο-
δίτη χρνσηνίω δέχεται ώς θυόμενον μέλαν μήλον.
•11171 8αβνα8· νπδ Γ. Παπαβασιλείον. 87
Ήμεΐς τουλάχιστον έγινώσκομεν, ό'τι ή Αφροδίτη
έλατρεύετο ώς ονρανία, ώς πάνδημος, ώς χρυσή -
νιος, άλλ'ώς χΦονία ούχί, και δια τούτο έθύετο μεν
αύτη πλήν χοίρου, δ,τι άν τις ήθελεν άρρεν ή θήλυ,
αίξ ή νηφάλια ιερά (προ. Ζϊθΐιβη 18 σ. 76, 119,
138), άλλα μέλαν πρόβατον ή μέλαινα αίξ ούχί.
Δεν νομίζομεν ορθήν τήν χρήσιν τής λέξεως μήλον
έν ταΐς θυσίαις και τών έξης ένεκα" πρώτον μεν ή
λέξις αύτη εΐνε ποιητική, παρ' Όμήρω δε έξαιρου-
μένων δύο χωρίων τής Όδυσσείας (μ 301, ξ 105)
πανταχού άπαντα έν πληθυντικώ αριθμώ, έπειτα,
επειδή κατά τόν Όμηρον μήλον σημαίνει πρόβατον
ή αΐγα, δεν ήτο δυνατόν έν τω νόμω, ένθα εΐνε
άνάγκη νά όρίζηται σαφώς τό είδος του θύματος,
νά γίνηται χρήσις τής λέξεως ταύτης. Τούτου
ένεκα έν τοις ίεροϊς νόμοις άντ' αυτής τίθενται αί
ώρισμένον είδος δηλοϋ'σαι, άμνός, εριφος, κριός,
τράγος, οϊς. αϊξ. Κα'ι δικαίως' διότι, άν έν τοις
νόμοις έγίνετο χρήσις τής λέξεως ταύτης, ό θέλων
νά θυσιάση δεν θα έγίνωσκε τί τώ θεώ ή τή θεα.
θά ήτο μάλλον άρεστάν, οΐς ή αίξ.
Στίχ. 5. Ό κ. Σβορώνος λέγει, ό'τι δι ούδενδς
επιχειρήματος δύναται νά δικαιολογηθη ή λατρεία
τοΰ Ιππολύτου έν Χαλκίοι. Νομίζει ό κ. Σβορώ-
νος ό τη γνώμη του κ. ΥνΊΙΙίθΙπι και έν τούτω άκο-
λουθών, ότι δεν εΐνε άρκοΟσα άπόδειξις τό ό'τι ήδε
ή έπιγραφή εύρέθη έν Χαλκίδι; ή νομίζει ότι αί
ούδαμοΰ στηριζόμεναι είκασίαι αύτου εισίν άσά-
λευτα τεκμήρια τής κα'ι έν τω Κολωνώ λατρείας
τοΟ Ιππολύτου; άν τούτο ήτο άληθές, φαντάζεται
ο κ. Σβορώνος ό'τι Ό Σοφοκλής Ό μή παραλιπών νά
μνημονεύση τά παρ' αύτον ίερά έμελλε νά άποσιω-
πήση όλως τον συνδηυ.ότην αύτοΟ ήρωα Ίππόλυ-
τον; Περί τής λέξεως πρόγονος ΐδέ Ζΐθΐι. 6. Α. 9).
Στίχ. 6/7. Κατά τήν ήμετέραν συμπλήρωσιν
τήν Τριττύν ενταύθα νοητέον ώς θεότητα άφηρωϊ-
σθεΐσαν, ώς άφηρυΥισθησαν ο Αεώς, δ Δήμος. Τήν
λατρείαν αύτής έτέλουν οί έρανιοται θύοντες έκα-
στος τά νομιζόμενα, άτινα ώς γνωστά ένταυθα δεν
ορίζονται" ούτως άορίστως άπαντα και ή λέξις τρά-
πεζα και ενταύθα και άλλαχοΟ' και τά διδόμενα
ίερώσυνα (πρβ. Ζϊβΐι. 6, 29). Ό κ. ΖϊβΙίΘη έκ τής
λέξεως τριττνς είκάζων παραδέχεται, ότι ό νόμος
ούτος κανονίζει τά τών Ουσιών ούχϊ ολοκλήρου τής
Αττικής, άλλά μέρους αύτής, τής τριττύος, κα'ι