DOI Artikel:
Papabasileios, Georgios A.: Symplērōseis kai paratērēseis eis tas L. Ziehen Leges Graecorum sacras, 1906
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0102
92
Εις τάς Σ. ΖίβΙιβη Σβ§β8 θναββονηιη δαύταβ' υπό Γ. Παπαβασιλείου.
στίξις, αν ο λόγος χωρισθη μετά την λέξιν ΰύοντα
δι' άνω στιγμής, όποος το έπκρερόμενον και τϊι ϋυ-
σ'ιει αυτόν εαυτοί κατεύχεσϋαι έ'καστον, τών δε δη
μορίων τον ιερέα χρησιμεύση τούτο μεν ώς εξαι-
ρετική περίπτοοσις περιορίζουσα την πρώτην διά-
ταξιν κατεύχεσϋαι των ιερών και επί τον βωμδν
έπιτιϋεΐν, δταν παρϊι, τον Ιερέα, τούτο δέ ώς πρόσ-
θετος εις την δευτέραν, δταν δε μη παρϊι, τον Εν-
όντα. Δεν μετεχειρίσθη δέ ενταΰθα την λέξιν εορτή
άντι του ϋνσίει, ώς νομίζει ο Ζϊβηβη ότι έπρεπε,
διότι της έορτης τό κυριώτατον μέρος εϊνε ή Ουσία
ή προς τον θεόν, το άρθρον δέ τό προ του θνοίει
ορίζει και αντιδιαστέλλει την κοινήν την δημοτελη
θυσίαν άπό των άλλων θυσιών των ιδιωτών.
Άριϋ. 69. Στίχ. 34. ή δέ κ\α τι ούπεργένειτη]
άργούριον από τάν έπανγελιάων, τάν άρχάν άπο-
λϊογίττασϋη κή δόμε\ν τϋ ταμίη τν επί των κακα-
ρωμένων, τον δε τα\μίαν άποτνπώΰη ολυτ έπ'αύ-
τώ «ίαρόν τάς Δάματρος κή τάς Κόρας».
Ό Κβϊηαοη συνεπλήρωσε τό μετά τό τα\μίαν
■/άσμα γράψας άνγράψη, άλλ' ένταυθα ούτε το
άναγράφειν εύαρμοστεΐ, ού'τε τό κενόν του χώρου
πληρούται διά τοΟ άνγράψη. Τούτου ένεκα συμ-
πληρουμεν άποτνπώση.
Άριϋ. 74. Ό 50. τάς δ' άλλας ϋοίνας κάτ τάν
Ιιώραν (απ) άγεσϋαι.
Ό εκδότης σημειοΟται « άπάγεσϋαι ηοη άγαγέ-
σϋαι νβΓαηι νίάθίιΐΓ, αοηδίηηι βηϊηι ϊθγγϊ ηοη
ροδδβ ϋΐ'8§υιηϊ οοηοθάβηάηηι θδί: δβά ςυϊά ϋ-
1x1(1 άπάγεσϋαι βίοι νβΐϊΐ, ηοη &88βϋ[υοΓ; οηιηϊηο
ροδίτβιηϊ ρΓΕίθΟθρΙί ΓΒΐίοηθίη ρίΐηιηι ρβΓθρϊοίο·
Εριιΐ^θ βηίηι Αρβίΐ&βϊ βί Βυο&Ιή' ηηιη κάτ τάν
ώραν ί. β. 8ηο ίβηιροΐ'β ηοη η&οβοειηίητ? ».
Ότι ού'τε το άγαγέσϋαι ού'τε τό άπάγεσϋαι έχει
ορθώς, δηλον.ΊΙμεΐς νομίζοντες, ότι είτε τοΟ άγα-
γέσϋαι είτε τοΟ άπάγεσϋαι τά δύο πρώτα γράμ-
ματα προέρχονται έκ οιττογραφίας υπό τοΟ χαρά-
κτου γενομένης,προτείνομεν να διορθωθη (άτι ή άγ~)
άγεσϋαι, /(ώρα δέ ένταΟθα εινε τό εαρ.
Άριϋ. 75. % 5-6. μι\σϋόν μ\ηδ\ένα φέρεν
μηδεν'ι, μηδ' ένοικϊν τον αυτόν πλέον τριά\κοντά
πέντε άμεράν μηδέ γυναίκα] ένοικε\ϊν μ]ηδεμίαν
μηδέ μΰλαν ένεΐμεν μηδε δλμον αί δέ τις τ[ός νό-
μους τούτους παρβαίνοι, τοί ί\αρομν\άμ,ονες ζα-
μιόντων δτινι κα δικαίω σφ\ι\ν δοκήι ήμεν έπ\ιζα-
μίωι, αγόντων δε τοι ϋέλοντες κάξαγ γε λλόντων
ποι τός ίαρομνάμονάς: Αώτις· ά λώτις τάς Άμφ ι·
κτιονίας Άϋαναίας Η Η στατήρες Αίγινα\ϊο]ι' τό
δέ άμπέχονον πεντήκοντα και εκατόν στατψ ρες
Αίγιναϊοι, τών δ' έπϊ τούτω πορπαμάαων εκατόν
στατήρες Αίγιναϊοι- τάς στεφάνας εκατόν στατ ή-
ρες Αίγιναϊοι- γοργονίον πεντεκαίιδεκα στατήρες
Αίγιναϊοι- τάς άσπίδος διακάτιοι στατήρες Αίγι-
ιναΐοΓ τάς κόρνϋος διακάτιοι, στα τήρες Αίγι-
ναϊοι- λόφου πεντεκαίδεκα στατήρες Αίγιναϊοι- δό-
ρατίος πέντε και εϊκοΰιν στατήρες Αίγιναϊοι- και
τά πορ[π)άματα και ά στεφάνα χρύσεα έόντων.
Ό νόμος ούτος, εί και άφορα εις τά τών Άμοι-
κτιόνων, όμως, ώς οήλον έκ του 1ου στίχου, έγέ-
νετο έν Αθήναις επί Πυθέου άρχοντος. Τό χωρίον,
ούτινος την συμπλήρωσιν έπεχειρήσαμεν, άοοροί
εις τά περί τήν άμφίεσιν τών άγαλμάτων τών θεών.
Ώς οηλοΟται εκ τών συμπληρώσεων ημών, άν ή
εικασία ημών εινε όρθή, πρόκειται περι της άμοιέ-
σεως του έν Δελ^οϊς άγάλματος της Άθηνας, ή
έκείνου όπερ οί Αθηναίοι ίδρυσαν έν Δελφοΐς από
τών έν Μαραθώνι λαφύρων ίιδέ Παυσ. Γ 10, 1) η
τοΟ έν τώ ναω της Προναίας (κατά Παυσ. Γ, 6, 4
Προνοίας) Αθήνας.
Αώτις πιθανώς = τω πέπλος.
Άριϋ. 81. Στίχ. 16. εί δέ τις έννέμοι, μαστ ι-
γοϋσϋαι υπό τών στρατηγών καϊ νο\μοφυλάκ\ων
δημοαίαΐ] πλ\ηγάς εκατόν, τοΰ δέ θρέμματος
άποτίνειν εκάστου όβελόν.
Άντί του έν τη έκδόσει τον δοϋλον συμπληροΰ-
μεν δημοσίαι.
Άριϋ'. 82. Στίχ. 5. Ό μεν Ι,οΙΚη^ έφρόνει
ότι τό έλλεΐπον δηλοΐ χρονολογίαν, Ό δέ Ηοΐΐβ&ιιχ
προέτεινε άπό τοΰ \συνεδ)ρίου (ά'&ρΐ'βδ 1β8 ΟΓάι-θβ
θί 8ϋΓ ΓϊηϊίΪΛίίνβ άιι συνέδριον), περί ού ορθώς ό
Ζΐβηβη παρατηρών, ότι ένεκα του επομένου υπό
τών προγεγραμμένων άρχόντων δέν εύαρμοστεϊ,
λέγει ότι ένταυ'Οα πρόκειται περι τοΟ τόπου, ένθα
ή πώλησις έγίνετο. Ταύτην τήν γνώμην και ήμεΐς
έχοντες συνεπληρώσαμεν άπό τοΰ πωλητή\ρίου,
όπερ συναπτέον τω έν τώ στ. 3".1 πωλεϊσϋαι. Ότι
δέ ή λέξις έν ταύτη τή χρήσει κείται παρά τοις
άρχαίοις πρβ. Ξενοφ. Πόρ. 3, 13. Δημ. 25, 27.
Λουκ. Άλ. 27.
Άριϋ'. 85. Στίχ. 11: τους Φύοντας άπάρχε-
Εις τάς Σ. ΖίβΙιβη Σβ§β8 θναββονηιη δαύταβ' υπό Γ. Παπαβασιλείου.
στίξις, αν ο λόγος χωρισθη μετά την λέξιν ΰύοντα
δι' άνω στιγμής, όποος το έπκρερόμενον και τϊι ϋυ-
σ'ιει αυτόν εαυτοί κατεύχεσϋαι έ'καστον, τών δε δη
μορίων τον ιερέα χρησιμεύση τούτο μεν ώς εξαι-
ρετική περίπτοοσις περιορίζουσα την πρώτην διά-
ταξιν κατεύχεσϋαι των ιερών και επί τον βωμδν
έπιτιϋεΐν, δταν παρϊι, τον Ιερέα, τούτο δέ ώς πρόσ-
θετος εις την δευτέραν, δταν δε μη παρϊι, τον Εν-
όντα. Δεν μετεχειρίσθη δέ ενταΰθα την λέξιν εορτή
άντι του ϋνσίει, ώς νομίζει ο Ζϊβηβη ότι έπρεπε,
διότι της έορτης τό κυριώτατον μέρος εϊνε ή Ουσία
ή προς τον θεόν, το άρθρον δέ τό προ του θνοίει
ορίζει και αντιδιαστέλλει την κοινήν την δημοτελη
θυσίαν άπό των άλλων θυσιών των ιδιωτών.
Άριϋ. 69. Στίχ. 34. ή δέ κ\α τι ούπεργένειτη]
άργούριον από τάν έπανγελιάων, τάν άρχάν άπο-
λϊογίττασϋη κή δόμε\ν τϋ ταμίη τν επί των κακα-
ρωμένων, τον δε τα\μίαν άποτνπώΰη ολυτ έπ'αύ-
τώ «ίαρόν τάς Δάματρος κή τάς Κόρας».
Ό Κβϊηαοη συνεπλήρωσε τό μετά τό τα\μίαν
■/άσμα γράψας άνγράψη, άλλ' ένταυθα ούτε το
άναγράφειν εύαρμοστεΐ, ού'τε τό κενόν του χώρου
πληρούται διά τοΟ άνγράψη. Τούτου ένεκα συμ-
πληρουμεν άποτνπώση.
Άριϋ. 74. Ό 50. τάς δ' άλλας ϋοίνας κάτ τάν
Ιιώραν (απ) άγεσϋαι.
Ό εκδότης σημειοΟται « άπάγεσϋαι ηοη άγαγέ-
σϋαι νβΓαηι νίάθίιΐΓ, αοηδίηηι βηϊηι ϊθγγϊ ηοη
ροδδβ ϋΐ'8§υιηϊ οοηοθάβηάηηι θδί: δβά ςυϊά ϋ-
1x1(1 άπάγεσϋαι βίοι νβΐϊΐ, ηοη &88βϋ[υοΓ; οηιηϊηο
ροδίτβιηϊ ρΓΕίθΟθρΙί ΓΒΐίοηθίη ρίΐηιηι ρβΓθρϊοίο·
Εριιΐ^θ βηίηι Αρβίΐ&βϊ βί Βυο&Ιή' ηηιη κάτ τάν
ώραν ί. β. 8ηο ίβηιροΐ'β ηοη η&οβοειηίητ? ».
Ότι ού'τε το άγαγέσϋαι ού'τε τό άπάγεσϋαι έχει
ορθώς, δηλον.ΊΙμεΐς νομίζοντες, ότι είτε τοΟ άγα-
γέσϋαι είτε τοΟ άπάγεσϋαι τά δύο πρώτα γράμ-
ματα προέρχονται έκ οιττογραφίας υπό τοΟ χαρά-
κτου γενομένης,προτείνομεν να διορθωθη (άτι ή άγ~)
άγεσϋαι, /(ώρα δέ ένταΟθα εινε τό εαρ.
Άριϋ. 75. % 5-6. μι\σϋόν μ\ηδ\ένα φέρεν
μηδεν'ι, μηδ' ένοικϊν τον αυτόν πλέον τριά\κοντά
πέντε άμεράν μηδέ γυναίκα] ένοικε\ϊν μ]ηδεμίαν
μηδέ μΰλαν ένεΐμεν μηδε δλμον αί δέ τις τ[ός νό-
μους τούτους παρβαίνοι, τοί ί\αρομν\άμ,ονες ζα-
μιόντων δτινι κα δικαίω σφ\ι\ν δοκήι ήμεν έπ\ιζα-
μίωι, αγόντων δε τοι ϋέλοντες κάξαγ γε λλόντων
ποι τός ίαρομνάμονάς: Αώτις· ά λώτις τάς Άμφ ι·
κτιονίας Άϋαναίας Η Η στατήρες Αίγινα\ϊο]ι' τό
δέ άμπέχονον πεντήκοντα και εκατόν στατψ ρες
Αίγιναϊοι, τών δ' έπϊ τούτω πορπαμάαων εκατόν
στατήρες Αίγιναϊοι- τάς στεφάνας εκατόν στατ ή-
ρες Αίγιναϊοι- γοργονίον πεντεκαίιδεκα στατήρες
Αίγιναϊοι- τάς άσπίδος διακάτιοι στατήρες Αίγι-
ιναΐοΓ τάς κόρνϋος διακάτιοι, στα τήρες Αίγι-
ναϊοι- λόφου πεντεκαίδεκα στατήρες Αίγιναϊοι- δό-
ρατίος πέντε και εϊκοΰιν στατήρες Αίγιναϊοι- και
τά πορ[π)άματα και ά στεφάνα χρύσεα έόντων.
Ό νόμος ούτος, εί και άφορα εις τά τών Άμοι-
κτιόνων, όμως, ώς οήλον έκ του 1ου στίχου, έγέ-
νετο έν Αθήναις επί Πυθέου άρχοντος. Τό χωρίον,
ούτινος την συμπλήρωσιν έπεχειρήσαμεν, άοοροί
εις τά περί τήν άμφίεσιν τών άγαλμάτων τών θεών.
Ώς οηλοΟται εκ τών συμπληρώσεων ημών, άν ή
εικασία ημών εινε όρθή, πρόκειται περι της άμοιέ-
σεως του έν Δελ^οϊς άγάλματος της Άθηνας, ή
έκείνου όπερ οί Αθηναίοι ίδρυσαν έν Δελφοΐς από
τών έν Μαραθώνι λαφύρων ίιδέ Παυσ. Γ 10, 1) η
τοΟ έν τώ ναω της Προναίας (κατά Παυσ. Γ, 6, 4
Προνοίας) Αθήνας.
Αώτις πιθανώς = τω πέπλος.
Άριϋ. 81. Στίχ. 16. εί δέ τις έννέμοι, μαστ ι-
γοϋσϋαι υπό τών στρατηγών καϊ νο\μοφυλάκ\ων
δημοαίαΐ] πλ\ηγάς εκατόν, τοΰ δέ θρέμματος
άποτίνειν εκάστου όβελόν.
Άντί του έν τη έκδόσει τον δοϋλον συμπληροΰ-
μεν δημοσίαι.
Άριϋ'. 82. Στίχ. 5. Ό μεν Ι,οΙΚη^ έφρόνει
ότι τό έλλεΐπον δηλοΐ χρονολογίαν, Ό δέ Ηοΐΐβ&ιιχ
προέτεινε άπό τοΰ \συνεδ)ρίου (ά'&ρΐ'βδ 1β8 ΟΓάι-θβ
θί 8ϋΓ ΓϊηϊίΪΛίίνβ άιι συνέδριον), περί ού ορθώς ό
Ζΐβηβη παρατηρών, ότι ένεκα του επομένου υπό
τών προγεγραμμένων άρχόντων δέν εύαρμοστεϊ,
λέγει ότι ένταυ'Οα πρόκειται περι τοΟ τόπου, ένθα
ή πώλησις έγίνετο. Ταύτην τήν γνώμην και ήμεΐς
έχοντες συνεπληρώσαμεν άπό τοΰ πωλητή\ρίου,
όπερ συναπτέον τω έν τώ στ. 3".1 πωλεϊσϋαι. Ότι
δέ ή λέξις έν ταύτη τή χρήσει κείται παρά τοις
άρχαίοις πρβ. Ξενοφ. Πόρ. 3, 13. Δημ. 25, 27.
Λουκ. Άλ. 27.
Άριϋ'. 85. Στίχ. 11: τους Φύοντας άπάρχε-