DOI Artikel:
Papabasileios, Georgios A.: Symplērōseis kai paratērēseis eis tas L. Ziehen Leges Graecorum sacras, 1906
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0104
94
Εις τάς Σ- ΖίβΙιβιι Ι,βρββ Οναβαοτηπι βαβναβ' ΰπδ Γ. Παπαβασιλείου
χώροι λοιπόν οί μνημονευόμενοι έν τώ νόμω τούτω
έκειντο έ'νδον της περιοχής τοΰ Άλιβερίου, Αύλω-
ναρίου και Στύρων. Σημειωτέον δτι καί νΰν με-
ταξύ τοΰ Αρμυροποτάμου καί των Στύρων ύπάρχει
κώμη κειμένη έν τη άνατολική πλευρά τοΟ ορούς
Ζάρηκος ονομαζόμενη Μεσοχώρια, όπερ εϊνε πολύ
πιθανόν δτι ούδέν άλλο εϊνε ή μετάφρασις της άρ-
χαίας λέξεως Μεταξύ (ΔΕ 1905,25). Ώς δέ εϊκά-
ζομεν έκ των παρά τδ Αύλωνάριον εύρεθεισών ήδη
προς τη των Άρτεμιρίων και τριών άλλων εις αυ-
τούς τούτους τους άγώνας άναφερομένων επιγρα-
φών (ΑΕ 1902, 107, 108 καϊ Περί τών έν Εύβοια
αρχαίων τάφων σελ. 110) καϊ εξ οικοδομημάτων
ευρεθέντων κάτωθεν του Αύλωναρίου παρά την εις
Κύμην άγουσαν δδόν, εν τώ πεδι'ω, ένθα τελείται
ή πανήγυρις της Άγιας Θέκλης, τά Άρτεμίρια
έτελοΟντο ένταΰθα.
Εύλογωτάτη εϊνε ή απορία τοΰ Ζίβΐιβη, δτι έν
τώ νόμω οί ανληταϊ δεν αναφέρονται, έν ώ έν έπι-
γραφή μεταγενέστερα αναφερομένη εις αύτούς τού-
τους τους άγώνας και έν τώ αύτώ τοπω εύρεθείση
μνημονεύεται Φιλοκλής ή Νεοκλής τις Δημοσθέ-
νους Ααμιεύς, δστις ένίκησεν αύλητάς (ΑΕ 1902,
107.). "Οτι δεν είνε δυνατόν να ΰποτεθη δτι παρε-
λείφ^ησαν οί αΰληταί, διότι μνημονεύονται οί αύ-
λωδοί, μαρτυρεί ή διαφορά της σημασίας έκατέρου
αυτών. Επειδή δεν διεσώθη ή νεωτέρα επιγραφή
ολόκληρος καί δεν γινώσκομεν. άν χωρίς έμνημο-
νεύοντο οί αύλωδοί άπδ τών αυλητών, ώς οί κιθα-
ρίστα! άπδ τών κιθαρωδών, κατ' άνάγκην πρέπει
νά ύποθέσωμεν δτι το αυλητής κατέστη κατά τους
χρόνους της έπιγραφής ταύτης συνώνυμον τώ αν-
λωδός, δπερ λίαν άμφίβολον, ή δτι δ τών αυλητών
άγων έν τοΐς'Αρτεμιρίοις προσετέθη βραδύτερον.Οί
ένταΰθα λεγόμενοι ραψωδοί είσιν οί αύτοί τοις τών
έξαμέτρων και έπών ποιηταΐς (ίδέ Περί τών έν Εύ-
βοια αρχαίων τάφοον σελ. 110). Όρθώς δ ΖΐβΙίΘη
λέγει οτι παρωδοι ένταΰθα πρέπει νά νοηθώσι πα-
ρωδιών ποιηταί καί ουχί οί βοηθοΰντες άλλω άδοντι.
Επειδή το προσόδιον ήτο ποίημα άδόμενον ύπδ
αρρένων ή παρθένων χοροΰ κατά τά άνέκδοτα τοΰ
Κραμέρου (IV, .314) καί κατά δύο άλλας έπιγρα-
φάς κυρούσας τοΰτο (ΌΊϋ. 8γ11. 662 καί 721), Ό
Ζϊθΐιβη την φράσιν τούς δε τήμ μονσικήν αγωνι-
ζόμενους πάντας άγωνίζεσύαι προσόδιον έρμηνεύει
δ'τι οί τήν μουσικήν άγωνιζόμενοι ήγωνίζοντο, ίνα
καταδεινθή τίνος ποίημα έπρεπεν οί παίδες καί αί
παρθένοι νά άσωσι κατά τήν θυσίαν. *Αν δ άγων
ήτο μεταξύ αυτών ώς ποιητών, ίνα φανή το προ-
κριθησόμενον ποίημα, δπερ εμελλον νά άσωσιν οί
παίδες καί αί παρθένοι κατά τήν θυσίαν, πώς θά
ήτο δυνατόν νά έκμάθωσιν αύτό οί παίδες καί αί
παρθένοι εντός τοΰ χρόνου τοΰ μεταξύ τοΰ προά-
γωνος καί τοΰ άγώνος, άφ οδ κατά μεν τήν τών
Δελφών έπιγραφήν (8γ11. 662) δ κατ' ένιαυτόν χο-
ροδιδάσκαλος έδίοασκε τούς παΐδας, ίνα άδωσι το
προσόδιον, κατά δέ τήν έκ Δήλου δποιητής αυτός
έδίδαξε τούς παΐδας τών πολιτών προς λύραν αδειν
τδ μέλος; "Ινα γίνη δεκτή ή γνώμη αύτη, πρέπει
νά ύποτεθή δτι έκαστος τών διαγωνιζομένων είχεν
ίδιον χορόν έκ παίδων καί παρθένων, άλλα τοΰτο
αντίκειται προς τον δρισμόν της δαπάνης δι έκα-
στον τών διαγωνιζομένων, περί ών μόνον λαμβά-
νεται πρόνοια έν τώ νόμω, ουδεμία δέ μνεία περί
χοροΰ γίνεται. Ήμεΐς νομίζομεν δτι έκαστος τών
μουσικών, οίτινες ήγωνίζοντο κατά τούς άγώνας,
προσήρχετο έχων ίδιον προσόδιον, δπερ αυτός είχε
ποιήσει καί αύτός έμελλε νά άση διαγωνιζόμενος
προς τούς δμοτέχνους καί διά τοΰτο έπρεπεν οί δια-
γωνιζόμενοι νά φέρωσι τήν στολήν, ήν έμελλον νά
φέρωσι κατά τον αγώνα-. Τό προκρινόμενον δέ έμ-
μελές ποίημα ήδετο κατά τήν θυσίαν ύπ' αύτοΰ
τούτου ή καί ύπό πάντων ίσως τών μουσικών τών
άγωνιζομένων. Είς τινας δέ πόλεις, ώς φαίνεται,
κατηρτίζοντο χοροί παίδων καί παρθένων, οίτινες
έδιδάσκοντο ύπ' αύτοΰ τοΰ ποιητοΰ, όστις ήτο καί
μελοποιός νά άδωσι τό τε προσόδιον καί τον παι-
άνα καί τον ύμνον τον προς τον θεάν.
Ο Ζίθΐιβη τήν έν τώ στίχω 41 ήμετέραν άνά-
γνωσιν άγινήται δέν άποοέχεται, άλλά προτίμα τήν
τοΰ ΛΛ^ϊΙΙιθΙιώ κατάτοϋτα γίνηται.Ύ-ψ γραφήν ταύ-
την καί ήμεΐς θά προεκρίνομεν, άν εν τινι τών της
Ερέτριας καί ούχί της έν Ιταλία Κύμης επιγρα-
φών δ τύπος ούτος άπήντα.
Άριύ1. 93 Α'. Στίχ. 7. τά δολοσχερέα (= τά
δόλοις ! = πασσάλοις] έχόμενα) εϊνε πιθανώς τά
ξύλα, δι' ών ή κλίνη (ή νεκρική, τό φέρετρον)
ήρετο. Καί νυν τά ξύλα, δι'ών αίρεται τό φέρε-
τρον, περικαλύπτουσιν ύφάσματι συνήθως μέλανι.
Στίχ. 19. τάς γυναίκας τάς ίούσας επί τδ κήδ____
Εις τάς Σ- ΖίβΙιβιι Ι,βρββ Οναβαοτηπι βαβναβ' ΰπδ Γ. Παπαβασιλείου
χώροι λοιπόν οί μνημονευόμενοι έν τώ νόμω τούτω
έκειντο έ'νδον της περιοχής τοΰ Άλιβερίου, Αύλω-
ναρίου και Στύρων. Σημειωτέον δτι καί νΰν με-
ταξύ τοΰ Αρμυροποτάμου καί των Στύρων ύπάρχει
κώμη κειμένη έν τη άνατολική πλευρά τοΟ ορούς
Ζάρηκος ονομαζόμενη Μεσοχώρια, όπερ εϊνε πολύ
πιθανόν δτι ούδέν άλλο εϊνε ή μετάφρασις της άρ-
χαίας λέξεως Μεταξύ (ΔΕ 1905,25). Ώς δέ εϊκά-
ζομεν έκ των παρά τδ Αύλωνάριον εύρεθεισών ήδη
προς τη των Άρτεμιρίων και τριών άλλων εις αυ-
τούς τούτους τους άγώνας άναφερομένων επιγρα-
φών (ΑΕ 1902, 107, 108 καϊ Περί τών έν Εύβοια
αρχαίων τάφων σελ. 110) καϊ εξ οικοδομημάτων
ευρεθέντων κάτωθεν του Αύλωναρίου παρά την εις
Κύμην άγουσαν δδόν, εν τώ πεδι'ω, ένθα τελείται
ή πανήγυρις της Άγιας Θέκλης, τά Άρτεμίρια
έτελοΟντο ένταΰθα.
Εύλογωτάτη εϊνε ή απορία τοΰ Ζίβΐιβη, δτι έν
τώ νόμω οί ανληταϊ δεν αναφέρονται, έν ώ έν έπι-
γραφή μεταγενέστερα αναφερομένη εις αύτούς τού-
τους τους άγώνας και έν τώ αύτώ τοπω εύρεθείση
μνημονεύεται Φιλοκλής ή Νεοκλής τις Δημοσθέ-
νους Ααμιεύς, δστις ένίκησεν αύλητάς (ΑΕ 1902,
107.). "Οτι δεν είνε δυνατόν να ΰποτεθη δτι παρε-
λείφ^ησαν οί αΰληταί, διότι μνημονεύονται οί αύ-
λωδοί, μαρτυρεί ή διαφορά της σημασίας έκατέρου
αυτών. Επειδή δεν διεσώθη ή νεωτέρα επιγραφή
ολόκληρος καί δεν γινώσκομεν. άν χωρίς έμνημο-
νεύοντο οί αύλωδοί άπδ τών αυλητών, ώς οί κιθα-
ρίστα! άπδ τών κιθαρωδών, κατ' άνάγκην πρέπει
νά ύποθέσωμεν δτι το αυλητής κατέστη κατά τους
χρόνους της έπιγραφής ταύτης συνώνυμον τώ αν-
λωδός, δπερ λίαν άμφίβολον, ή δτι δ τών αυλητών
άγων έν τοΐς'Αρτεμιρίοις προσετέθη βραδύτερον.Οί
ένταΰθα λεγόμενοι ραψωδοί είσιν οί αύτοί τοις τών
έξαμέτρων και έπών ποιηταΐς (ίδέ Περί τών έν Εύ-
βοια αρχαίων τάφοον σελ. 110). Όρθώς δ ΖΐβΙίΘη
λέγει οτι παρωδοι ένταΰθα πρέπει νά νοηθώσι πα-
ρωδιών ποιηταί καί ουχί οί βοηθοΰντες άλλω άδοντι.
Επειδή το προσόδιον ήτο ποίημα άδόμενον ύπδ
αρρένων ή παρθένων χοροΰ κατά τά άνέκδοτα τοΰ
Κραμέρου (IV, .314) καί κατά δύο άλλας έπιγρα-
φάς κυρούσας τοΰτο (ΌΊϋ. 8γ11. 662 καί 721), Ό
Ζϊθΐιβη την φράσιν τούς δε τήμ μονσικήν αγωνι-
ζόμενους πάντας άγωνίζεσύαι προσόδιον έρμηνεύει
δ'τι οί τήν μουσικήν άγωνιζόμενοι ήγωνίζοντο, ίνα
καταδεινθή τίνος ποίημα έπρεπεν οί παίδες καί αί
παρθένοι νά άσωσι κατά τήν θυσίαν. *Αν δ άγων
ήτο μεταξύ αυτών ώς ποιητών, ίνα φανή το προ-
κριθησόμενον ποίημα, δπερ εμελλον νά άσωσιν οί
παίδες καί αί παρθένοι κατά τήν θυσίαν, πώς θά
ήτο δυνατόν νά έκμάθωσιν αύτό οί παίδες καί αί
παρθένοι εντός τοΰ χρόνου τοΰ μεταξύ τοΰ προά-
γωνος καί τοΰ άγώνος, άφ οδ κατά μεν τήν τών
Δελφών έπιγραφήν (8γ11. 662) δ κατ' ένιαυτόν χο-
ροδιδάσκαλος έδίοασκε τούς παΐδας, ίνα άδωσι το
προσόδιον, κατά δέ τήν έκ Δήλου δποιητής αυτός
έδίδαξε τούς παΐδας τών πολιτών προς λύραν αδειν
τδ μέλος; "Ινα γίνη δεκτή ή γνώμη αύτη, πρέπει
νά ύποτεθή δτι έκαστος τών διαγωνιζομένων είχεν
ίδιον χορόν έκ παίδων καί παρθένων, άλλα τοΰτο
αντίκειται προς τον δρισμόν της δαπάνης δι έκα-
στον τών διαγωνιζομένων, περί ών μόνον λαμβά-
νεται πρόνοια έν τώ νόμω, ουδεμία δέ μνεία περί
χοροΰ γίνεται. Ήμεΐς νομίζομεν δτι έκαστος τών
μουσικών, οίτινες ήγωνίζοντο κατά τούς άγώνας,
προσήρχετο έχων ίδιον προσόδιον, δπερ αυτός είχε
ποιήσει καί αύτός έμελλε νά άση διαγωνιζόμενος
προς τούς δμοτέχνους καί διά τοΰτο έπρεπεν οί δια-
γωνιζόμενοι νά φέρωσι τήν στολήν, ήν έμελλον νά
φέρωσι κατά τον αγώνα-. Τό προκρινόμενον δέ έμ-
μελές ποίημα ήδετο κατά τήν θυσίαν ύπ' αύτοΰ
τούτου ή καί ύπό πάντων ίσως τών μουσικών τών
άγωνιζομένων. Είς τινας δέ πόλεις, ώς φαίνεται,
κατηρτίζοντο χοροί παίδων καί παρθένων, οίτινες
έδιδάσκοντο ύπ' αύτοΰ τοΰ ποιητοΰ, όστις ήτο καί
μελοποιός νά άδωσι τό τε προσόδιον καί τον παι-
άνα καί τον ύμνον τον προς τον θεάν.
Ο Ζίθΐιβη τήν έν τώ στίχω 41 ήμετέραν άνά-
γνωσιν άγινήται δέν άποοέχεται, άλλά προτίμα τήν
τοΰ ΛΛ^ϊΙΙιθΙιώ κατάτοϋτα γίνηται.Ύ-ψ γραφήν ταύ-
την καί ήμεΐς θά προεκρίνομεν, άν εν τινι τών της
Ερέτριας καί ούχί της έν Ιταλία Κύμης επιγρα-
φών δ τύπος ούτος άπήντα.
Άριύ1. 93 Α'. Στίχ. 7. τά δολοσχερέα (= τά
δόλοις ! = πασσάλοις] έχόμενα) εϊνε πιθανώς τά
ξύλα, δι' ών ή κλίνη (ή νεκρική, τό φέρετρον)
ήρετο. Καί νυν τά ξύλα, δι'ών αίρεται τό φέρε-
τρον, περικαλύπτουσιν ύφάσματι συνήθως μέλανι.
Στίχ. 19. τάς γυναίκας τάς ίούσας επί τδ κήδ____