Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1911)

193

Λυκοσούρας αγάλματα έπι νομίσματος.

Έν ταϊς ύπ' έμοΰ γενομέναις άνασκαφαϊς της
Λυκοσούρας παρά το νότιον Ούρωμά του ναοΟ
της Δεσποίνης ηύρέθη τη 23ΐΐ άκτωβρίου 1889 νό-
μισμα χαλκοΟν σπουδαιότατον, έ<ρ οδ ένθεν μεν
εικονίζονται τά τέσσαρα γνωστά αγάλματα του
ναου τούτου, ένθεν δέ ή Ιουλία Δόμνα. Το νόμι-
σμα τούτο κομισθέν ύπ' έμοΟ συν ταϊς τρισι μεγά-
λαις κεφαλαϊς και τω τοΰ πέπλου τεμαχίω και
πλει'στοις άλλοις άρχαίοις εις Αθήνας τη 5^ Ια-

νουαρίου 1890 κατετέθη έν τω Έθνικώ αρχαιολο-
γικά) μουσείω και παρελήφθη συν τοις άλλοις άρ-
χαίοις υπό τοΟ τότε ΓενικοΟ εφόρου των αρχαιο-
τήτων. Σήμερον άσμενος εμαθον ό'τι έρευνωμένων
των έν ταΐς άποθήκαις του μουσείου τούτου άρ-
χαίων άνηυρέθη τό περί οδ ό λόγος νόμισμα.

ΆΟήνησι, τί| 25ΐΙ Ιανουαρίου 1912.

Βασίλειος Λεονάρδος.

ΛακωνικαΙ έπιγραφαι

υπό

Δημητρίου Εύαγγελίδου.

Άπό τίνων μηνών ευρισκόμενος έν Σπάρτη και διήκοντα οριζοντίως μέχρι του δεξιού άκρου της

έρευνών διάφορα μέρη εντός και εκτός της πόλεως πλακάς, και είναι μεγάλα ποικίλοντα μεταξύ 0Ό5

και ιδίως οικίας, έν αίς πολλά αρχαία είναι έντε- και 0Ό9 και ώσεϊ δια τρυπάνου έξ οπών συνεχο-

τειχισμένα, εδρον τάς έξης έκδιδομένας έπιγραφάς 1 μένων έσχηματισμένα δι' έπικρούσεως.
πλην της πρώτης, ής την δημοσίευσιν όφείλω εις
την ευγενή παραχώρησιν του κ. Κ. Ρωμαίου, εις

6ν και ένταυθα έκφράζω τάς θερμοτάτας μου ευ- ^ . .- . :·—~τ^^^^^^^^

χαριστίας. %ξ. , Π Ρ 5

;)'Γ»; Α Α Α. /^)

Άριϋ'. 1 (είκ.1). ΙΙλάξ εύθρυπτου σχιστολίθου

χρώματος ύποπρασίνου, έπιχωριάζοντος έκεϊ,έπιμή- Κκώ„ ; 'Επιτύμβι0! άρχαΐχ{) §πιγραφή.
κης, ακατέργαστος έντελώς, ευρεθείσα έν τω προς
δυσμάς της μονής Ζερβίτσης δάσει, ήμίσειαν ώραν
άπέχοντι αυτής. Άποκεκρουμένη πιθανώτατα δλί-

γον τά δεξιά ε/ει ύποστή φθοράν τινα και έν τή ΤοΟ πρώτου στίχου άναγινώσκονται έννέα γράμ-

δεξια άνω γωνία, έ'νθα άπελεπίσθη τμήμα της έπι- ματα, περαιτέρω δέ. διακρίνεται ίχνος ώσει γράμ-

«φανείας προ τής χαράξεως τής έπιγραφής. Μήκ. μααος, άλλ', ώς φαίνεται, προέρχεται έκ φθοράς του

1.·.21, πλάτ. 0'37, πάχ. 0Ό4-0Ό6. Κείται νΟν λίθου. ΤοΟ δευτέρου στί/ου διακρίνονται εξ γράμ-

έν τή αυλή τής ρηθείσης μονής. Υπεράνω ή έπι- ματα οπωσδήποτε καθαρά, το εβδομον είναι λίαν

φάνεια εΐναί πως κυρτή και τά γράμματα άρχον- δυσανάγνωστον, είτα άκολουθεΐ Ο καί τέλος φαί-

είς 0'39 άπάστασιν άπό τής αριστεράς άκρας νονται ίχνη ώσεϊ Τά τελευταία γράμματα έν

Δεσπόσιος
Παλάμο[ν]ο[ς.

:αι

γένει λίαν άμυδοα.

II ειζων 1 εγενετο εκ -/εφογραφου α-εΐ'/.ασαατος, αι δε λοι~αι 1 11

ί'Α της όπισθίας όψεως έκτύπων. ΙΌ έπιθετον όβοττοοιοζ ευρίσκεται παρ ' Αι σχυλ.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦ11ΜΕΡΙΪ 1911 20