DOI Artikel:
Skias, Andreas: Exēgēsis dyo dysermēneutōn epigraphōn
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0217
207
Έξήγησις δύο δυσερμήνευτων επιγραφών
ύπό
Ανδρέου Ν. Σκιά.
Α'
(ΑΕ 1910 σελ. 73).
Έπιτύμβιόν τινα έπιγραφήν εύρεθεϊσαν έν Πει-
ραιεΐ έξέδωκεν έν Άρχ.Έφ.1910 σελ. 73 δ Ί. Χ.
Δραγάτσης συμπληρώσας και τά έλλείποντα ή ελ-
λιπώς κεχαραγμένα γράμματα αύτής ώς έξης'
0]ύ τό χ(ρ)εών εΐμ(α)ρται° δρα | τέλος ήμέτερον νυν
ημείς γαρ τρεις δντε, | [π]ατήρ ύός (θ)υγ(ά)τηρ τε,
β]νήισκομεν Αιγ(α)ίου | κΰμασι πλαζόμενοι.
ν άνάγνωσιν ταύτην άπέκρουσεν δ Σ. Βάσης
έν Άρχ. Έφ. 1910 σελ. 399 παρατηρησας οτι ή
φράσις ού το χρεών εΐμαρται ούδέν άλλο δύναται
νά σημαίνη ή το χρεών ονχ εΐμαρται τ. ε. το πε-
πρωμένον ον πέπρωται, δ'περ παράλογον, προέτεινε
δέ έτέραν συμπλήρωσιν της έν άρχή έλλιπους λέ-
ξεως , ούτω δ' άνέγνωσε τον πρώτον στίχον της
επιγραφής ώς έξης"
ΤΩ]ι τό χρεών εΐμαρται, δρα τέλος ήμέτερον νΰν
έρμηνεύων τοΟτο ουτω' «Σύ, ώ εΐμαρται άποθα-
νεΐν (=σύ, ώ θνητέ), δ'ρα τέλος ήμέτερον και συ-
σκευάζου πρΌ; το και σοΙ αύτώ πεπρωμένον τέλος».
Άλλα καϊ ΟΥ αν πράγματι κείται έν τώ λίθω, δ
κ. Βάσης νομίζει δτι και τοΟτο πρέπει νά άναγνω-
σθή και έρμηνευθή κατά την αύτήν έ'ννοιαν, δη-
λαδή ό'τι προσφωνείται δ της επιγραφής άναγνώ-
στης ουτω' «Σύ, ο δ το χρεών, τ. ε. τδ τέλος εΐ-
μαρται, δρα νΰν το ήμέτερον τέλος καϊ προσδοκά
το σόν ».
Έκ των δυο τούτων αναγνώσεων ή πρώτη δεν
δύναται νά εϊνε όρθή, επειδή έξετάσας έπι τούτω
αύτον τον λίθον έν τω έν Πειραιεΐ μουσείω, είδον
δ'τι τδ μεν πρώτον γράμμα εΐνε τελείως ήφανισμέ-
νον άποθραυσθέντος μικρού τεμαχίου του λίθου, τδ
δέ δεύτερον εινε Υ άναγινωσκόμενον λίαν εύδια-
γνώστως, καίτοι έλλείπει ή προς άριστεράν κεραία
αύτοΟ. Έν τφ άποτεθραυσμένω δέ μέρει τοΟ λίθου
δέν υπάρχει χώρος, ειμή μόνον δι' εν γράμμα,
ώστε ουδεμία άλλη συμπλήρωσις της έν άρχή έλ-
λιποΰς λέξεως φαίνεται δυνατή πλήν της ύπδ τοΟ
πρώτου έκδοτου εύρεθείσης, δηλαδή του ΟΥ 1.Τήν
άνάγνωσιν ον και τήν κατ' αύτήν έρμηνείαν τοΰ
κ. Βάση δεν νομίζω όρθήν διά τε τδ άηθες της
συντάξεως και τδ άτοπον τοΟ νοήματος. Ή παρά-
λειψις του" υποκειμένου του δρα και ή άντ' αύτοΟ
θέσις αναφορικής προτάσεως άληθώς δέν αντίκειται
εις τήν χρήσιν της Ελληνικής γλώσσης, άν ή άνα-
φορική άντωνυμία ήτο τεθειμένη κατά τήν πτώ-
σιν του παραλειπομένου υποκειμένου του ρήματος,
ήτοι κατ' όνομαστικήν (πρβ. ΚϋΙιηβΓ-ΟθΓίΙι, Αυβί.
ΟΓαιηιη. II, 2 σ. 352 β και 401, 3), άλλ' ή κατά
πλαγίαν πτώσιν θέσις της άντωνυμίας έν τή τοι-
αύτη άναφορική προτάσει, καθ' δ'σον έγώ τουλάχι-
στον γνωρίζω, εινε άγνωστος έν τή "Ελληνική
γλώσση, καθίστα δέ και εις άκρον άσαφή τον λό-
γον. Έκτος τούτου δέ κα'ι ή ερμηνεία, ήν προτεί-
νει δ κ. Βάσης δέν μοι φαίνεται όρθή, επειδή κατά
ταύτην τδ διά του έπιγράμματος έκφραζόμενον νό-
ημα αρμόζει εις πάντα άνθρωπον τεθνεώτα, ένώ
ή τύχη τών τριών νεκρών, εις οδς άνήκει τδ επί-
γραμμα, εινε όλως εξαιρετική και έξόχως οικτρά,
δ δέ έπιγραμματοποιος εξαίρει το Ιξαιρετικδν τούτο
συνδέων τήν τελευταίαν πρότασιν προς τήν προη-
γουμένην διά τοΟ γάρ, δι' οΰ ή εξαιρετική τύχη
τών τριών νεκρών παρίσταται ώς αΐτιολογοΟσα τδ
νόημα 'τής κυρίας προτάσεως. Άν δ'μως τδ έπί-
γραμμα ήρμοζεν εις πάντα άνθρωπον, ή τοιαύτη
1 Σημειωτέον προσέτι ότι χαί τοΰ έν άρ-/η τοΰ δευτέρου στίχου Η
δέν σοίζεται, ε!υ.ή τό ανω άκρον της προς δεξιάν κεραίας.
Τή
Έξήγησις δύο δυσερμήνευτων επιγραφών
ύπό
Ανδρέου Ν. Σκιά.
Α'
(ΑΕ 1910 σελ. 73).
Έπιτύμβιόν τινα έπιγραφήν εύρεθεϊσαν έν Πει-
ραιεΐ έξέδωκεν έν Άρχ.Έφ.1910 σελ. 73 δ Ί. Χ.
Δραγάτσης συμπληρώσας και τά έλλείποντα ή ελ-
λιπώς κεχαραγμένα γράμματα αύτής ώς έξης'
0]ύ τό χ(ρ)εών εΐμ(α)ρται° δρα | τέλος ήμέτερον νυν
ημείς γαρ τρεις δντε, | [π]ατήρ ύός (θ)υγ(ά)τηρ τε,
β]νήισκομεν Αιγ(α)ίου | κΰμασι πλαζόμενοι.
ν άνάγνωσιν ταύτην άπέκρουσεν δ Σ. Βάσης
έν Άρχ. Έφ. 1910 σελ. 399 παρατηρησας οτι ή
φράσις ού το χρεών εΐμαρται ούδέν άλλο δύναται
νά σημαίνη ή το χρεών ονχ εΐμαρται τ. ε. το πε-
πρωμένον ον πέπρωται, δ'περ παράλογον, προέτεινε
δέ έτέραν συμπλήρωσιν της έν άρχή έλλιπους λέ-
ξεως , ούτω δ' άνέγνωσε τον πρώτον στίχον της
επιγραφής ώς έξης"
ΤΩ]ι τό χρεών εΐμαρται, δρα τέλος ήμέτερον νΰν
έρμηνεύων τοΟτο ουτω' «Σύ, ώ εΐμαρται άποθα-
νεΐν (=σύ, ώ θνητέ), δ'ρα τέλος ήμέτερον και συ-
σκευάζου πρΌ; το και σοΙ αύτώ πεπρωμένον τέλος».
Άλλα καϊ ΟΥ αν πράγματι κείται έν τώ λίθω, δ
κ. Βάσης νομίζει δτι και τοΟτο πρέπει νά άναγνω-
σθή και έρμηνευθή κατά την αύτήν έ'ννοιαν, δη-
λαδή ό'τι προσφωνείται δ της επιγραφής άναγνώ-
στης ουτω' «Σύ, ο δ το χρεών, τ. ε. τδ τέλος εΐ-
μαρται, δρα νΰν το ήμέτερον τέλος καϊ προσδοκά
το σόν ».
Έκ των δυο τούτων αναγνώσεων ή πρώτη δεν
δύναται νά εϊνε όρθή, επειδή έξετάσας έπι τούτω
αύτον τον λίθον έν τω έν Πειραιεΐ μουσείω, είδον
δ'τι τδ μεν πρώτον γράμμα εΐνε τελείως ήφανισμέ-
νον άποθραυσθέντος μικρού τεμαχίου του λίθου, τδ
δέ δεύτερον εινε Υ άναγινωσκόμενον λίαν εύδια-
γνώστως, καίτοι έλλείπει ή προς άριστεράν κεραία
αύτοΟ. Έν τφ άποτεθραυσμένω δέ μέρει τοΟ λίθου
δέν υπάρχει χώρος, ειμή μόνον δι' εν γράμμα,
ώστε ουδεμία άλλη συμπλήρωσις της έν άρχή έλ-
λιποΰς λέξεως φαίνεται δυνατή πλήν της ύπδ τοΟ
πρώτου έκδοτου εύρεθείσης, δηλαδή του ΟΥ 1.Τήν
άνάγνωσιν ον και τήν κατ' αύτήν έρμηνείαν τοΰ
κ. Βάση δεν νομίζω όρθήν διά τε τδ άηθες της
συντάξεως και τδ άτοπον τοΟ νοήματος. Ή παρά-
λειψις του" υποκειμένου του δρα και ή άντ' αύτοΟ
θέσις αναφορικής προτάσεως άληθώς δέν αντίκειται
εις τήν χρήσιν της Ελληνικής γλώσσης, άν ή άνα-
φορική άντωνυμία ήτο τεθειμένη κατά τήν πτώ-
σιν του παραλειπομένου υποκειμένου του ρήματος,
ήτοι κατ' όνομαστικήν (πρβ. ΚϋΙιηβΓ-ΟθΓίΙι, Αυβί.
ΟΓαιηιη. II, 2 σ. 352 β και 401, 3), άλλ' ή κατά
πλαγίαν πτώσιν θέσις της άντωνυμίας έν τή τοι-
αύτη άναφορική προτάσει, καθ' δ'σον έγώ τουλάχι-
στον γνωρίζω, εινε άγνωστος έν τή "Ελληνική
γλώσση, καθίστα δέ και εις άκρον άσαφή τον λό-
γον. Έκτος τούτου δέ κα'ι ή ερμηνεία, ήν προτεί-
νει δ κ. Βάσης δέν μοι φαίνεται όρθή, επειδή κατά
ταύτην τδ διά του έπιγράμματος έκφραζόμενον νό-
ημα αρμόζει εις πάντα άνθρωπον τεθνεώτα, ένώ
ή τύχη τών τριών νεκρών, εις οδς άνήκει τδ επί-
γραμμα, εινε όλως εξαιρετική και έξόχως οικτρά,
δ δέ έπιγραμματοποιος εξαίρει το Ιξαιρετικδν τούτο
συνδέων τήν τελευταίαν πρότασιν προς τήν προη-
γουμένην διά τοΟ γάρ, δι' οΰ ή εξαιρετική τύχη
τών τριών νεκρών παρίσταται ώς αΐτιολογοΟσα τδ
νόημα 'τής κυρίας προτάσεως. Άν δ'μως τδ έπί-
γραμμα ήρμοζεν εις πάντα άνθρωπον, ή τοιαύτη
1 Σημειωτέον προσέτι ότι χαί τοΰ έν άρ-/η τοΰ δευτέρου στίχου Η
δέν σοίζεται, ε!υ.ή τό ανω άκρον της προς δεξιάν κεραίας.
Τή