DOI Artikel:
Skias, Andreas: Exēgēsis dyo dysermēneutōn epigraphōn
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0220
210
Έξήγησις δύο δυσερμήνευτων επιγραφών ύπδ Α. Σκιά.
παθητικήν σημασίαν ώς το έπιτέλεστος εχουσι και
άλλα δμοια ρηματικά, οίον έπίϋετος, έπίκλητος,
επίκτητος, επίλεκτος, έπίσπαστος, έπίστατον, έπί-
τακτος, έπίτηκτος, έπίτριπτος, εισποίητος, έκδοτος,
αμφίχυτος, παράβυστος κτλ. Όμοίαν δέ σημασίαν
'ί-/ιι προσέτι και το παρά Σοφοκλεϊ Οίο. Κολ.1220
Ιοοτέλεοτος (—έξ ίσου τετελεσμένος, έξ ίσου άμε-
τατρέπτως ώρισμένος). Άλλα τοιαύτα όμως, ώς το
παρά Σοφοκλεϊ Άντιγ. 841 έπίφαντος, το περίρ-
ρυτος κλπ. ισοδυναμούσα προς μετοχήν ένεστώτος.
Το άπαρέμφατον ϋνειν δηλοΐ προφανώς τον σκο-
πόν, δι'δν ανετέθη τδ άνάΟημα της ώενοκρατείας ,
άλλά το άνάγλυφον, δπερ κατά τον πρώτον έκδό-
την ί'στατο έπί του βάθρου, δεν ήδΰνατο νά /ρη-
σιμεύση εις τοιούτον σκοπόν. Διά τοΰτο ύπώπτευσα
μή έπϊ του βάθρου ΐστατο έσχάρα βωμοΰ και δχι
τδ έν Άρχ. Έφ. 1909 πίν. 8 άνάγλυφον, ώς πιστεύ-
εται" έξετάσας δέ επισταμένως τδ βάθρον /.αϊ το
έπ' αύτοΰ καταλλήλως τεθειμένον γύψινον έκμα-
γεΐον τοΰ ανάγλυφου νομίζω ότι ή ύποψία αύτη
δεν εϊνε απίθανος, καίτοι τδ εμβολον τοΟ άναγλύ-
φου χωρεί καλώς εις τδν έπϊ τοΟ βάθρου τόρμον,
και μαίνεται μάλιστα οτι μέρος τι τοΰ πυθμένος
τοΰ τόρμου έ'χει άφεθή άτμητον επίτηδες, ίνα αρ-
μό ζη πρδς ελλειψίν τινα τοΟ εμβόλου τοΟ ανάγλυ-
φου. Άλλ' δμως έπειδή τδ πλάτος τοΟ ανάγλυφου
εινε πολύ μεγαλύτερον ή τδ του βάθρου, τδ δέ
έ'μβολον αύτοΰ εϊνε βραχύτατον, ώστε τδ άνάγλυ-
φον τοΰτο δεν ήδύνατο νά μένη στερεώς έμπεπηγ-
μένον έν τω τόρμω, δεν εινε άδικαιολόγητον νά
άμφιβάλλη τις, αν άληθώς έπϊ τοΰ φέροντος την
έπιγραφήν βάθρου ί'στατο τδ προειρημένον άνά-
γλυφον και ογι άλλο τι. Τδ βάθρον ό'μως εϊνε το-
σούτον ύψηλόν, ώστε έσ^άρα βωμοΰ επιτιθεμένη
έπ' αϋτοΰ θά υπερέβαινε σχεδόν τδ ανάστημα
τών πλείστων ανθρώπων, διδ ή τέλεσις θυσίας
έπ' αύτής θά ήτο λίαν δυσχερής" νά ύποτεθή δέ
ότι οί θύοντες έπάτουν έπί παρακειμένου ύποβά-
θρου, ούδαμώς εϊνε πιθανόν, έπειδή ούδεϊς λόγος
υπήρχε νά μή κατασκευασθή δ βωμός ταπεινό-
τερος. Είτε λοιπόν τδ έν Άρχαιολ. Έφημ. 1909
πίν. 8 άνάγλυφον ί'στατο έπί τοΰ βάθρου είτε άλλο
ανάθημα, τδ άπαρέμφατον ϋνειν δεν δύναται νά
1 Πρβ. Αίσ/ίν. κατά Κτηα. 150: την Α&ηναν, ην, ώς εοικε,
Φειδίας ένεργολαβεϊν είργάοατο και ενεπιορκεΐν Αημοσ&ένει.
αναφέρεται εις αύτό. Άφοΰ δέ ή έπιγραφή έτέρου
αυτόθι ευρεθέντος βάθρου δηλοΐ οτι δ Κηφισόδοτος
Δημογένους Βουτάδης έκτος τοΰ έπϊ τοΰ βάθρου άνα-
θήματος αύτοΰ ίδρύσατο και βωμόν, έ'/ομεν πάντα
λάγον νά δε/θώμεν δ'τι καϊ ή ώενοκράτεια έκτδς τοΰ
έπϊ τοΰ βάθρου άναθήματος ίδρύσατο καϊ βωμόν
τινα παρ'αύτό, εις τοΰτον δέ τδν βωμόν αναφέρε-
ται τδ άπαρέμφατον ϋνειν. Ή έπιγραφή λοιπόν δεν
άναφέρεται μόνον εϊς τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα,
άλλά προσέτι και εϊς τον παρακείμενον βωμόν, όθεν
ή φράσις διδασκαλίας τόδε δώρον άναφερομένη εις
τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα πρέπει νά θεωρηθή' ώς
άσχετος πρδς το ϋνειν 2. Ίσως μάλιστα καϊ ή θέσις
δύο ρημάτων ίδρύσατο και άνέϋηκεν δηλοΐ οτι τδ
μεν άναφέρεται εις τον βωμόν, το δέ εις τδ άνά-
Οημα, καίτοι τοΰτο δέν εινε άναγκαΐον, έπειδή δ
γράψας το επίγραμμα ήδύνατο νά άποβλέψη τδ
πρώτον μεν εις μόνον τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα,
άφοΰ έπϊ τοΰ βάθρου τούτου εγραφεν, έπειτα δέ εις
τδ όλον καθίδρυμα της ϊενοκρατείας και νά νοήση
ώς άντικείμενον τών ρημάτων καϊ τον βωμόν, ώστε
νά προσθέση το ϋύειν. Άφοΰ δέ τό τόδε δώρον
εϊνε άντικείμενον τοΰ ίδρύσατο και άνέϋηκεν, τδ
έπίθετον ιερόν πρέπει νά θεωρηθή ώς κατηγορού-
μενον τοΰ άντικειμένου τών ρημάτων. Τποκείυιενον
δέ τών ρημάτων πλήν τοΰ Ξενοκράτεια εϊνε καϊ τδ
μήτηρ, ό'περ εχει τεθή άνευ άρθρου, δπως συ/νάκις
τά δνόματα τά δηλοΰντα συγγένειαν (ίδε ΚϋΙιηβΓ-
ΟθΓίΙι, Αιΐδί. Οταιηιη. II, 1 σελ. 604)· ώστε δέν
εϊνε άποδεκταϊ αϊ βεβιασμένα», έρμηνεΐαι τοΰ τε
πρώτου έκδοτου καϊ τοΰ κ. Παπαβασιλείου. Τά δέ
ρήματα συμφωνοΰσι κατ' άριθμόν πρδς τδ πρώτον
τών δύο υποκειμένων (πρβ. ΚπΙιηΘΓ ΟθγΙΙι ε. άν.
σ.79 έξ).Ή γενική διδασκαλίας νομίζω δ'τι ούτε νά
χωρισθή τοΰ δώρον δύναται, ούτε νά έρμηνευθή
άλλως ή ώς δηλοΰσα άντίσταθμον, ώς έν τοις δώ-
ρημα της συνουσίας Σοφ. Οίδ. Κολ. 647, μισϋδς
της ομιλίας Ξεν. Άπ. Α'2,6, πρώτος τούτον (της δι-
δασκαλίας) μισ&δν άξιώσας άρννσϋαι Πλάτ.Ποωτ.
349 Α, αρετής μισϋδν Πλάτ. Πολιτ. 363 Ώ, τά
τών λόγων ξένια Πλάτ. Τίμ. 20 Ο, έπίχειρα άρε-
Ηδύνατο και τελείως να γωρισθη το Φνειν από τών προηγου-
μένων τιθεμένης τελείας στιγμής προ αϋτοΰ, άλλά το'τε τό Οποκεί-
μενον αύτοΰ έπρεπε νά τεΟί] κατ' αίτιατικην, ενώ ή δοτική τω βον-
λομένω δηλοΐ σαφώς οτι ό λόγος εϊνε συνε·/η'ς.
Έξήγησις δύο δυσερμήνευτων επιγραφών ύπδ Α. Σκιά.
παθητικήν σημασίαν ώς το έπιτέλεστος εχουσι και
άλλα δμοια ρηματικά, οίον έπίϋετος, έπίκλητος,
επίκτητος, επίλεκτος, έπίσπαστος, έπίστατον, έπί-
τακτος, έπίτηκτος, έπίτριπτος, εισποίητος, έκδοτος,
αμφίχυτος, παράβυστος κτλ. Όμοίαν δέ σημασίαν
'ί-/ιι προσέτι και το παρά Σοφοκλεϊ Οίο. Κολ.1220
Ιοοτέλεοτος (—έξ ίσου τετελεσμένος, έξ ίσου άμε-
τατρέπτως ώρισμένος). Άλλα τοιαύτα όμως, ώς το
παρά Σοφοκλεϊ Άντιγ. 841 έπίφαντος, το περίρ-
ρυτος κλπ. ισοδυναμούσα προς μετοχήν ένεστώτος.
Το άπαρέμφατον ϋνειν δηλοΐ προφανώς τον σκο-
πόν, δι'δν ανετέθη τδ άνάΟημα της ώενοκρατείας ,
άλλά το άνάγλυφον, δπερ κατά τον πρώτον έκδό-
την ί'στατο έπί του βάθρου, δεν ήδΰνατο νά /ρη-
σιμεύση εις τοιούτον σκοπόν. Διά τοΰτο ύπώπτευσα
μή έπϊ του βάθρου ΐστατο έσχάρα βωμοΰ και δχι
τδ έν Άρχ. Έφ. 1909 πίν. 8 άνάγλυφον, ώς πιστεύ-
εται" έξετάσας δέ επισταμένως τδ βάθρον /.αϊ το
έπ' αύτοΰ καταλλήλως τεθειμένον γύψινον έκμα-
γεΐον τοΰ ανάγλυφου νομίζω ότι ή ύποψία αύτη
δεν εϊνε απίθανος, καίτοι τδ εμβολον τοΟ άναγλύ-
φου χωρεί καλώς εις τδν έπϊ τοΟ βάθρου τόρμον,
και μαίνεται μάλιστα οτι μέρος τι τοΰ πυθμένος
τοΰ τόρμου έ'χει άφεθή άτμητον επίτηδες, ίνα αρ-
μό ζη πρδς ελλειψίν τινα τοΟ εμβόλου τοΟ ανάγλυ-
φου. Άλλ' δμως έπειδή τδ πλάτος τοΟ ανάγλυφου
εινε πολύ μεγαλύτερον ή τδ του βάθρου, τδ δέ
έ'μβολον αύτοΰ εϊνε βραχύτατον, ώστε τδ άνάγλυ-
φον τοΰτο δεν ήδύνατο νά μένη στερεώς έμπεπηγ-
μένον έν τω τόρμω, δεν εινε άδικαιολόγητον νά
άμφιβάλλη τις, αν άληθώς έπϊ τοΰ φέροντος την
έπιγραφήν βάθρου ί'στατο τδ προειρημένον άνά-
γλυφον και ογι άλλο τι. Τδ βάθρον ό'μως εϊνε το-
σούτον ύψηλόν, ώστε έσ^άρα βωμοΰ επιτιθεμένη
έπ' αϋτοΰ θά υπερέβαινε σχεδόν τδ ανάστημα
τών πλείστων ανθρώπων, διδ ή τέλεσις θυσίας
έπ' αύτής θά ήτο λίαν δυσχερής" νά ύποτεθή δέ
ότι οί θύοντες έπάτουν έπί παρακειμένου ύποβά-
θρου, ούδαμώς εϊνε πιθανόν, έπειδή ούδεϊς λόγος
υπήρχε νά μή κατασκευασθή δ βωμός ταπεινό-
τερος. Είτε λοιπόν τδ έν Άρχαιολ. Έφημ. 1909
πίν. 8 άνάγλυφον ί'στατο έπί τοΰ βάθρου είτε άλλο
ανάθημα, τδ άπαρέμφατον ϋνειν δεν δύναται νά
1 Πρβ. Αίσ/ίν. κατά Κτηα. 150: την Α&ηναν, ην, ώς εοικε,
Φειδίας ένεργολαβεϊν είργάοατο και ενεπιορκεΐν Αημοσ&ένει.
αναφέρεται εις αύτό. Άφοΰ δέ ή έπιγραφή έτέρου
αυτόθι ευρεθέντος βάθρου δηλοΐ οτι δ Κηφισόδοτος
Δημογένους Βουτάδης έκτος τοΰ έπϊ τοΰ βάθρου άνα-
θήματος αύτοΰ ίδρύσατο και βωμόν, έ'/ομεν πάντα
λάγον νά δε/θώμεν δ'τι καϊ ή ώενοκράτεια έκτδς τοΰ
έπϊ τοΰ βάθρου άναθήματος ίδρύσατο καϊ βωμόν
τινα παρ'αύτό, εις τοΰτον δέ τδν βωμόν αναφέρε-
ται τδ άπαρέμφατον ϋνειν. Ή έπιγραφή λοιπόν δεν
άναφέρεται μόνον εϊς τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα,
άλλά προσέτι και εϊς τον παρακείμενον βωμόν, όθεν
ή φράσις διδασκαλίας τόδε δώρον άναφερομένη εις
τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα πρέπει νά θεωρηθή' ώς
άσχετος πρδς το ϋνειν 2. Ίσως μάλιστα καϊ ή θέσις
δύο ρημάτων ίδρύσατο και άνέϋηκεν δηλοΐ οτι τδ
μεν άναφέρεται εις τον βωμόν, το δέ εις τδ άνά-
Οημα, καίτοι τοΰτο δέν εινε άναγκαΐον, έπειδή δ
γράψας το επίγραμμα ήδύνατο νά άποβλέψη τδ
πρώτον μεν εις μόνον τδ έπϊ τοΰ βάθρου άνάθημα,
άφοΰ έπϊ τοΰ βάθρου τούτου εγραφεν, έπειτα δέ εις
τδ όλον καθίδρυμα της ϊενοκρατείας και νά νοήση
ώς άντικείμενον τών ρημάτων καϊ τον βωμόν, ώστε
νά προσθέση το ϋύειν. Άφοΰ δέ τό τόδε δώρον
εϊνε άντικείμενον τοΰ ίδρύσατο και άνέϋηκεν, τδ
έπίθετον ιερόν πρέπει νά θεωρηθή ώς κατηγορού-
μενον τοΰ άντικειμένου τών ρημάτων. Τποκείυιενον
δέ τών ρημάτων πλήν τοΰ Ξενοκράτεια εϊνε καϊ τδ
μήτηρ, ό'περ εχει τεθή άνευ άρθρου, δπως συ/νάκις
τά δνόματα τά δηλοΰντα συγγένειαν (ίδε ΚϋΙιηβΓ-
ΟθΓίΙι, Αιΐδί. Οταιηιη. II, 1 σελ. 604)· ώστε δέν
εϊνε άποδεκταϊ αϊ βεβιασμένα», έρμηνεΐαι τοΰ τε
πρώτου έκδοτου καϊ τοΰ κ. Παπαβασιλείου. Τά δέ
ρήματα συμφωνοΰσι κατ' άριθμόν πρδς τδ πρώτον
τών δύο υποκειμένων (πρβ. ΚπΙιηΘΓ ΟθγΙΙι ε. άν.
σ.79 έξ).Ή γενική διδασκαλίας νομίζω δ'τι ούτε νά
χωρισθή τοΰ δώρον δύναται, ούτε νά έρμηνευθή
άλλως ή ώς δηλοΰσα άντίσταθμον, ώς έν τοις δώ-
ρημα της συνουσίας Σοφ. Οίδ. Κολ. 647, μισϋδς
της ομιλίας Ξεν. Άπ. Α'2,6, πρώτος τούτον (της δι-
δασκαλίας) μισ&δν άξιώσας άρννσϋαι Πλάτ.Ποωτ.
349 Α, αρετής μισϋδν Πλάτ. Πολιτ. 363 Ώ, τά
τών λόγων ξένια Πλάτ. Τίμ. 20 Ο, έπίχειρα άρε-
Ηδύνατο και τελείως να γωρισθη το Φνειν από τών προηγου-
μένων τιθεμένης τελείας στιγμής προ αϋτοΰ, άλλά το'τε τό Οποκεί-
μενον αύτοΰ έπρεπε νά τεΟί] κατ' αίτιατικην, ενώ ή δοτική τω βον-
λομένω δηλοΐ σαφώς οτι ό λόγος εϊνε συνε·/η'ς.