Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1911)

Επιγραφικά'

της Πλάτ. Πολιτ. 608 Ο, ταύτης έπίχειρα 'Αρι-
στοφ. Σφ. 581. Το ύπό της .^ενοκρατείας λοιπόν
άφιερωθέν ανάθημα είχε δοθη εις αύτήν ώς δώρον
αντί διδασκαλίας τινός, ήν αυτή παρέσχεν εις τον
δωρησάμενον. Κατά ταΰτα λοιπόν ή επιγραφή πρέ-
πει νά έρμηνευθή ώς έςης' Ή Ξενοκράτεια, &υγά-
τηρ τον Ξενιάδον εκ Χολλειδών μετά της μητρός
αυτής καθίδρυσε και άνέΰηκεν εις τον Κηφισόν

ύπό Σ. Βάση. ™

και τους σνμβώμονς αύτοϋ ΰεούς ώς άφιέρωμα
τούτο τό αντί διδασκαλίας δοϋ·εν ε'ις αύτήν δώρον,
ινα '&ύγι έντανϋα δ βουλόμενος διά τά άγαΰά τά
όποια εχει επιτύχει.

Ή διδασκαλία, ήν παρέσχεν εις τον δωρητήν ή
Ξενοκράτεια, εινε άδηλος.

Ανδρέας Ν. Σκιάς.

Επιγραφικά

ύπό

Σπυρίδωνος Βάση.

Α'.

ΑΕ 1910 σελ. 73, άρ»Λ ε εξεδόθη ύπό τοΰ
κ.Ί. Δραγάτση Πειραϊκόν έπίγραμμα οδ ό πρώτος
στί/ος άνεγνώσθη ύπό τοΟ εκδότου ώδε'

[ο]ύ τό χρεών εΐμαρται- δρα τέλος ήμέτερον νϋν.

Ιό ου τοΰτο απεκοουσαμεν ημείς εν ΑΕ 1910
σελ. 400, διότι «ή φράσις ού τό χρεών εΐμαρται
ουδέν άλλο δύναται νά σημαίνη ή τδ πεπρω-
μένον ού πέπρωται, όπερ άτοπον". Προυτείναμεν
δε, «άν είναι πάντως έν τω λίθω κε/αραγμένον
ΟΥ», νά ληφθη τοΰτο = ου, ότε ό νοΟς τοΟ ό'λου
στίχου εσται' «Συ, ου τδ χρεών τ. ε. τό τέλος εΐ-
μαρται, δρα νυν τό ήμέτερον τέλος και προςδόκα
το σόν » .

Άλλ' ό κ.Ά. Σκιάς (έν ΑΕ 1911, 207 κέ.) τήν
του εκδότου άνάγνωσιν ευρίσκει όρθήν λαμβάνων
το χρεών άντί του προςήκον, ήν σημασίαν εχει
δντως τό άναρθρον χρεών ου μόνον έν οίς ό κ. Σκιάς
παρατίθεται χωρίοις,άλλά και έν άλλοις,οίον έν τω
γνωριμωτάτω έκείνω τοΟ Εύριπίδου (Φοινισσ. 524)·
εΐπερ γαρ άδικεϊν χρή, τυραννίδος πέρι
κάλλιστον άδικεϊν, ταλλα δ' εύσεβεΐν χρεών.

'Αλλά ταΰτα και τά τοιαΟτα^ωοία 2 δεν άποδει-

1 Πρβ. ΚΕΟ (= Κ&ϊϋβΐ Ερί§Γ3Π1Π13ΐ;Εΐ ΟΓ3Θ03) 344 «"Αν-
θρωπος τοΰτ' έστι' τί; ε! βλέπε, και τό μένον σε1 εικόνα τη\δ'έσο-
ρων τό σόν τέλος λόγισαι».

2 Οίον ΚΕΟ. 667 : έχρήν σ' ετι ζην.

κνυουσιν ότι και τό σύναρθρον τό χρεών δύναται έν
έπιτυμβίω μάλιστα έπιγράμματι νά εχη άλλην ση-
μασίαν ή τήν του πεπρωμένου τέλους, της μοιραίας
άνάγκης.ΤοΟτοδέχεται μένκατ'άρχήν και ό κ.Σκιάς,
άλλ' ό'μως Φρονεί ό'τι «και έν τή περιπτώσει ταύτη
ή πρώτη (;) και κυρία (;) αύτοΟ σημασία δέν εχει
έξαφανισΟή, έπειδή το πεπρωμένον είναι τό κατ'
έξοχήν (;) προςηκον και άναγκαϊον3, ώς είκότως
και κατά <ρύσιν τελούμενον, επομένως ή πρώτη
σημασία της λέξεως (;) ήδύνατο και έν τή στενω-
τέρα έννοια αυτής νά μή είνε πάντοτε άμυδρά».
'Αλλά τοΰτο εδει νά βεβαιωθή διά παραθέσεως
χωρίων έξ έπιτυμβίων έπιγραμμάτων, έν οις τισι τό
σύναρθρον τό χρεών άναγκαίως σημαίνει το προςή-
κον. 'Αλλά τοιαύτα χωρία δέν παρατίθεται ό κ.
Σκιάς. Τούναντίον δέ ύπάρχουσι χωρία έν οΐς τό
χρεών ώς ού προςήκον παρίσταται, οίον ΚΕΟ
519,6: ούδε παρώσασϋ·αι μόρσιμον ήν τό χρεών,
'Εν τούτω τώ χωρίω τό χρεών παρίσταται ώς τό ον
προςήκον, διότι τό χρεών είναι ό θάνατος οΰπω
εικοσαετούς νεανίου πένϋ~ος λνγρόν στυγνόν τε
γονεϋσι καταλιπάντος άίδιον γήρα. τειρομένοις ,
άλλ όμως, επιφέρεται, μόρσιμον ήν τό χρεών,
τ.ε. ακριβώς το άντίθετον τώ δήθεν έν τώ ήμΐν
προκειμένω έπιγράμματι ύπάρχοντι: ον τό χρεών

8 Τά δεύτερον τούτο πάντως παρέλχει, διότι περί της του αναγ-
καίου σημασίας ουδείς αμφιβάλλει, άλλα μόνον περί της του προςή■
κοντός αμφισβητείται.