Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1912)

Αάοΐί \νίΠΐθ1ηι.

Α'.

Εν ΑΕ 1905, 23 ό κ. Γ. Α. Παπαβασίλείου
στηριζόμενος έπι του παρά ίθΒ»8 (ούνί δίχως
Ι,θΒαβ-\ν3άάϊη§Ιοη) 1595 άντιγράφου έδημο-
σίευσε τήν έπομένην άνάγνωσιν επιγράμματος έπι-
τυμοίου έκ Χαλκίδος εί; τιμήν Άπατουρίου υίοΟ
του Λαμαρμένου:

Ί']]νθά[δε τι]μ[ή[ντα, τον έ'ξοχον εν πραπίδεσσιν,

Ε]ΰ[βο]ί[δος γαί]ας άδε κέκευθε κόνις,
έ]σθλόν έ[ν άπογόνοι]ς Άπατοΰριον δνθ' Έκαδήμου,

οί)]ς χω κλ[ειογενή]ς μϋθος έναγλάϊσεν.
Πο]λλά συν[αυαίν]ων πάριθι, ξένε, δάκρυα κανθοΐς"

ούχ όσίη [κλαίονθ'] ώι(!)δε νέμειν χάριτας,
άλ]λά προ[ααθρή]σας δνομ(χ κλυτόν έ'ννεπε χαίρειν

καΐ] τό παρ[ε|ενικό]ς ξυνόν αμειβόμενος
φ]ώ[νε]ε οΐκο[ι· γαΐ'] Έλεφηνορις όστέα κρυπτοί

ε[ύ]φυ[ί]ης [Ίδ' έή]ς εϊνεκα σωφροσΰνας.

Πολλά είναι τά παράςενα, άτινα κατά τήν σϋμ-
πλήρωσιν ταύτην άπαντώσιν έν τω έπιγράμματι,
δηλαδή το τιμήντα, όπερ καθίστα το πρώτον ήμισυ
του στί/ου πλημμελέστατον Οπό μετρικήν επο-
ψιν, ή αθησαύριστος λέξις κλειυγενής, το πρω-
τάκουστον παρεξενικός (!), το ψώνεε οϊκοι (!),
είτα δέ και το έσΦλον έν άπογόνοις και το συν·
αυαίνων. Σημειώσατε δτι, επειδή ουδεμία των λέ-
ξεων τούτων σώζεται ακέραιος έπι του λίθου, πάντα
τά άτοπα ταύτα βεβαίως δεν οφείλονται εις τον
ποιητήν του επιγράμματος, άλλ' είναι δημιουρ-
γήματα της τέ-/νης του κ. Παπαβασιλείου, όστις
όμως δεν εκρινεν άναγκαϊον όπως έςηγήση ήμΐν
αυτά, άλλ' ήρκέσθη όπως προσθέση ολίγας τινάς
παρατηρήσεις, εξ ών τούτο μόνον προκύπτει ότι
αί ύπ' αύτοΟ έπΐ'/ειρηθεΐσαι συμπληρώσεις εν τισι
νωοίοις δέν συνάδουσι διόλου ποόΐ το του ΕβΒ&8
άντίγραφον. Τω οντι τό άντίγραφον τούτο έχει έν
τή άρχή τοΟ 4ου στίχου . .ΣΧΑΙΚΛ. . . , έν δέ τή
άρ/η τοΟ 9ου στίχου . Ω. . ΣΟΙΚΟ . . . . και τέλος

έν τή άρχή του 10ου Ν.ΦΥΗΣ. . . Προς ταύτα ό
κ. Παπαβασιλείου λέγει μεταξύ άλλων: «τό εν τα>
4ί> στί'τω Χ ΑΙ νομίζομεν δτι κακώς ή έχαράγβη ή
άντεγράφη- δια τοϋτο ήμεϊς μετεγράψαμεν ΧΩ κτλ.
ήμαρτημένως ό)σαύτως φρονοϋμεν δτι, έχαράχϋη
ή άνεγνώσ&η υπό τοϋ εκδότου ή πρώτη λέξις του
ένάτου και δεκάτου στίχου- και έν μεν τω ένάτφ
άντι τοϋ Σ ήμεϊς νομίζομεν δτι εκείτο Ε' έν δέ τω
10".> άντι τοϋ πρώτου γράμματος Ν έπρεπε να είνε
Ε · μεταξύ δέ τοϋ Υ και Η παρελείφϋη τδ I ».

Ευτυχώς λεπτομερής έςετασις των σφαλμάτων,
εις ά περιέπεσεν ό κ. Παπαβασιλείου έν τή περι-
στάσει ταύτη, εινε περιττή. Όπως κρίνωμεν περ':
της ευστοχίας τών συμπληρώσεων αϋτοΰ, άρκεΐ
νά παραθέσω πληρέστερον άντίγραφον του λίθου,
όπερ ήδύνατο νά γνωρίζη και ό κ. Παπαβασιλείου,
έάν έλάμβανε τον κόπον όπως άναδράμη εις 8ι-
βλίον κοινότατον και άπαραίτητον τοις έπιγραφι-
κοΐς τοις περί τά ελληνικά επιγράμματα άσ/ολου-
μένοι:, τά Ερΐ§ταηιηΐίΐΙ,α §ΐ'αβθίΐ του μακαρίτου
Ο. Κ&ίβθΐ. Ο Καίββΐ έδημοσίευσε τήν έπιγραφήν,
περί ής Ό λόγος, έν τω έ'ργω τούτω ύπ' αριθ. 103
κατά τό άντίγραφον του Ει. δίθρίιαηϊ, Εθίδβ άΐίΓοΙι
βίηί§θ Ορ^θπάβη άθ« ηρΓάΠοΙίθΐι Οτϊβοΐιβηΐηικίδ,
Ύάϊ. II 6 κα'ι κατ' άλλο άντίγραφον του Η. Ν. ϋΐ-
Γίοΐΐδ, Κΐιβΐη. Μιΐ8. Ν. Γ. III (1845), 238.

Τό δεύτερον τών άντιγράφων τούτων ε/ει, κυρ-
τοΤς τύποις όπως έδημοσιεύθη, ώς έξης:

ΑΠΑΤΟ ΥΡΙΟΣ
ΔΑ..ΡΜΕΝΟΥ
ΧΑΙΡΕ

. ΝΘΑ____Μ. ΝΤΑ ΤΟΝΕΞΟΧΟΝΕΝΠΡΑ ΠΙΔ ΕΣΣΙΝ

.Υ..Ι.....Α ΣΑ Δ ΕΚΕΚΕ ΥΘΕΚΟΝΙΣ

. ΣΘΑΟΝ....... ΣΑ ΠΑ ΤΟ ΥΡΙΟΝΟΝΘΕΚΑ Δ Η Μ ΟΥ

. . ΣΧΑΙΚ/ ......Σ Μ ΥΘΟΣΕ .Α ΓΑ ΑΙΣΕΝ

. ΛΑΑΣΥΜ.....ΩΝ Π Α ΡΙΘΙΞΕΝ ΕΔΑΚΡΥΑΚΑΝΘΟΙΣ

Ο ΥΧΟΣΙΗΙ......ΩΙΔ ΕΝΕΜΕΙΝΧΑ ΡΙΤΑ Σ

. . Λ Α ΠΡΟ.....ΣΑ ΣΟΝΟΜΑ ΚΑ ΥΤΟΝΕΝΝΕΠΕΧΑ ΙΡΕίΧ

. . . ΤΟΠΑΡ......ΣΞΥΝΟΝΑΜΕΙΒΟΜΕΝΟΣ

. . . . ΣΟΙΚΟ.... ΕΑΕΦΗΝΟΡΙΣΟΣΤΕΑ ΚΡΥΠΤΟΙ
. . Φ Υ ΗΣ . . . ΣΕΙΝΕΚΑΣΩΦΡΟΣΥΝΑΣ