DOI Artikel:
Kugeas, Sōkratēs: Eis tous anō papyrous
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0051
Εις τους άνω παπύρους' υπό Σ. Κονγέα. 11)
92. Γενεύης 23), λ,ευκομυόχρους (Πάπ. Βρετταν.
Μουσ. 303), μέλας (ΒΟϋ 46. 373) κλπ.. Άλλα
οιά της λέξεως χε'κιδονιαϊος ούδαμοΟ των παπύ-
ρων χαρακτηοίζεται ζώόν τι.Ή λέξις άπαντα άπαξ
εν παπύρω του Βρεττανικου Μουσείου (Κβηγοί) τ.
1.130 στ. 104) « επί τοϋ χελιδονιαίου Ιγβνος κατα-
βιβάζων», άλλ' έκεϊ πρόκειται περί του αστερισμού
του χελιδονίου ίχϋύος (Σχόλ. εϊς'Άρατον 242). χε-
λιδονίας λαγωούς αναφέρε; άπόστ:ασμα του κωμι-
κού ποιητου Διφίλου (Κοοίί ΑΟΡ II 541 £γ§. 1),
όπερ διασωθέν παρ'ΆΟηναίω (θ'401 Α) ερμη-
νεύει ό Ευστάθιος (192ο 43) «χελιδονίαι λαγωοί
... οι άνω μεν μέλανες, τα δε κάτω ύπόλχυκοι,
όποϊαι και αι χελιδόνες ». Έκ τοΟ τοιούτου δε χρώ-
ματος ίΰνοαάζοντο -αρά τοις άρχαίοις και χελιδό-
νιοι ισχάδες (Άθήν. I1 7ο Ο) καϊ χελιόόνιος λίϋος
(Πλίνιος 11 37). Χε/αδονιαΐος λοι~όν όνος είναι
ο έχων μέλαιναν μεν τήν ράχιν, λευκήν δέ την
γαστέρα. Και σήμερον δέ πολλαχοΟ της Ελλάδος
ό λαός ονομάζει χελιδόνα και γελίδα τήν αγελάδα
(Πόντος ΚΦΣ 1883/4 σ.176), νε^οΊ-^ τόνκύνα
(Κάρπαθος , χελαδονιάν δ' έν γένει τον έχοντα το
χρώμα της χελιδόνος (Πάρος) ι.
■Στίχ. 0-6. τούτον τοιούτον άναφόριφον. Ή φρά-
σις, συνηθέστατη ούσα έν τοϊς παπυρίνοις έγγρα-
φοι; τοιούτων πράσεων 3, δηλοϊ ότι ο άγοραστής
δέν δικαιούται να άποορίψη τ. ε. νά έπιστρέψη εις
τον πωλητήν το αγορασθέν ζωον ή άνδράποόον.
Ό τύπος άναφόριφος άπαντα σπανιώτατα3 αντί
τοϋ άναπόρ{ρ)ιφος.
Στίχ. ΊΟ. Ανληρίων. Ή εναλλαγή τών υγρών
λ και ρ είναι 3εβαίως συχνοτάτη έν τη γλώσση
τών παπύοων 4, άλλ' έν τω συνηΟεστάτω ονόματι
Αυρήλιος ή εναλλαγή αύτη αποτελεί ένταυΟα μο-
ναδι/.όν παράδειγμα και ίσως είναι λάθος του γρα-
φέως μάλλον ή γλωσσικόν φαινόμενον.
ΆριΌ". 2. Τό έγγραφον τούτο άκέφαλον δυστυ-
χώς όν και κολοβόν, ούτε τήν χρονολογίαν παρέ-
χει, ούτε ύποδηλοϊ τό πρόσωπον ή τήν άρχήν,
1 Κατί τά ο:λτία του Άρνβίου τη; Ελληνικής γλώσση;.
2 "Ιο; ΜϊΙιβϊβΛνίΙοΚ-βη. 'έ. α. τ. II* -. 192 σηυ. 4.
:' ΙΙρί. ΙΙαπ. Ιί^ττ. Μο^ι. 339 (τ. II α. 195) «-ποίζα^ν σοι
ονον 0>|λεαν καϊ τόν ταύτη; πωλον θηλίαν ταύτα; το;αύτα; άναφορϊ-
ψονς » .
4 Πρδ. Μ3_γ8βι·, (1ι·3ηιηΐ3ΐϊ1ν άβΓ ^πβοίπδοΐιβιι Ρβρ,νπ
σ. 188.
προς ήν άπευΟύνεται. Άλλ' έκ μεν της γραφής
αύτοΰ είκάζομεν ό'τι ανήκει εις τους χρόνους τών
Πτολεμαίων και δή εις τον Β' π. Χρ. αιώνα, εκ
δέ του περιεχομένου του διασωθέντος τεμαχίου,
ότι ήτο υπόμνημα και ούχϊ εντενξις, ότι δηλαδή
άπηυΟύνετο προς άνώτατον δικαστικον ύττάλληλον
τοΰ κράτους και ούχι προς τον αύτο το κράτος έκ-
προσωποΟντα βασιλέα. Ιοΰτο οέ γίνεται δήλον έκ
της έν στ. 18 λέξεως άξιώ, διότι έν ταΐς έντεύ-
ξεσιν έγίνετο συνήθως χρησις της λέξεως δέομαι
σου. Τό έγγοαφον είναι κυοίως ένδιαφέοον άπό νο-
μικής άπόψεως. Τό μεν πρώτον μέρος, έν ω οί εγ-
καλούμενοι ένοικιαστα'ι παραβάντες τήν συμφιυνίαν
της μισθώσεως παρεκράτησαν τό εις τον ίδιοκτή-
την άνηκον μίσθωμα του παραδείσου και τον φό-
ρον, όν κατά τήν συμφωνίαν της μισθώσεως ώφει-
λον, ώς φαίνεται, νά καταοάλωσιν ούτοι τώ ίοιο-
κτήτη, είναι πολιτικής φύσεως {υπόμνημα — αγω-
γή), το δέ δεύτεοον αέοοζ, καθ δ οί ένοικιαστα'ι
έ/.όιώςαντες τόν φύλακα έγκατέλιπον τον παρά-
δεισον ερημον καϊ άφύλακτον παραλαβόντες και
τάς εις τον ίδιοκτήτην άνηκούσας σκα~άνας, φέ-
ρει μάλλον ποινικόν χαρακτήρα [προσαγγελία -
μήνυσις, καταγγελία). Ο μηνυτής οέν απαιτεί
μόνον τήν άπόδοσιν του κατακρατουμένου μισθώ-
ματος, άλλα κα'ι τήν ποινικήν καταδίωξιν τών άδι-
κησάντιον. Διότι τά μέτρα τ» ΰπονοούαενα δια
τοΟ εν στ. 18-19 όήματος άοφαλάζεοΰαι (= συλ-
λαμοάνειν, φυλακίζειν) έζήτει κυρίως ό άδικού-
μενος παρά άρχής άσκούσης ποινικήν ή άστυνο-
μικήν έξουσίαν (πρβ. τό εις τόν έπιστάτην της κώ-
μης ύ-όμνημα έν ΤβρΙαηΪ8 Ρ&ρ. 283 19: «άξιώ,
τον προγεγραμμένον Πατυν άσφαλίσασΟαι» , το
εις τον κωμογραμματέα έν Παπ. Βρ. Μουσ.1309,
Κβηγοη III σ. 2οΊ «τους φονεύσαντας τον άγρο-
φύλακα πάραυτα ποιήσατε έτι' άσφάλειαν», το εις
τόν ϊππαργον έν ΤβρΙπηΐδ Ρ&ρ. 53 29 « αύτούς
δέ άναζητήσας άσφαλίσασΟαι»). Κατά τά ανω-
τέρω το έγγρα^ον Οά άπηυΟύνετο προς δικαστικον
ϋπάλληλον έχοντα πολιτικήν και ποινικήν έξου-
σίαν, τοιοΟτος δέ ήτο ό στρατηγός, ό επιστάτης της
κώμης, ό κωμογραμματεύς ή κα'ι ό ίππαρχος.
Σωκράτης Β. Κονγέας.
92. Γενεύης 23), λ,ευκομυόχρους (Πάπ. Βρετταν.
Μουσ. 303), μέλας (ΒΟϋ 46. 373) κλπ.. Άλλα
οιά της λέξεως χε'κιδονιαϊος ούδαμοΟ των παπύ-
ρων χαρακτηοίζεται ζώόν τι.Ή λέξις άπαντα άπαξ
εν παπύρω του Βρεττανικου Μουσείου (Κβηγοί) τ.
1.130 στ. 104) « επί τοϋ χελιδονιαίου Ιγβνος κατα-
βιβάζων», άλλ' έκεϊ πρόκειται περί του αστερισμού
του χελιδονίου ίχϋύος (Σχόλ. εϊς'Άρατον 242). χε-
λιδονίας λαγωούς αναφέρε; άπόστ:ασμα του κωμι-
κού ποιητου Διφίλου (Κοοίί ΑΟΡ II 541 £γ§. 1),
όπερ διασωθέν παρ'ΆΟηναίω (θ'401 Α) ερμη-
νεύει ό Ευστάθιος (192ο 43) «χελιδονίαι λαγωοί
... οι άνω μεν μέλανες, τα δε κάτω ύπόλχυκοι,
όποϊαι και αι χελιδόνες ». Έκ τοΟ τοιούτου δε χρώ-
ματος ίΰνοαάζοντο -αρά τοις άρχαίοις και χελιδό-
νιοι ισχάδες (Άθήν. I1 7ο Ο) καϊ χελιόόνιος λίϋος
(Πλίνιος 11 37). Χε/αδονιαΐος λοι~όν όνος είναι
ο έχων μέλαιναν μεν τήν ράχιν, λευκήν δέ την
γαστέρα. Και σήμερον δέ πολλαχοΟ της Ελλάδος
ό λαός ονομάζει χελιδόνα και γελίδα τήν αγελάδα
(Πόντος ΚΦΣ 1883/4 σ.176), νε^οΊ-^ τόνκύνα
(Κάρπαθος , χελαδονιάν δ' έν γένει τον έχοντα το
χρώμα της χελιδόνος (Πάρος) ι.
■Στίχ. 0-6. τούτον τοιούτον άναφόριφον. Ή φρά-
σις, συνηθέστατη ούσα έν τοϊς παπυρίνοις έγγρα-
φοι; τοιούτων πράσεων 3, δηλοϊ ότι ο άγοραστής
δέν δικαιούται να άποορίψη τ. ε. νά έπιστρέψη εις
τον πωλητήν το αγορασθέν ζωον ή άνδράποόον.
Ό τύπος άναφόριφος άπαντα σπανιώτατα3 αντί
τοϋ άναπόρ{ρ)ιφος.
Στίχ. ΊΟ. Ανληρίων. Ή εναλλαγή τών υγρών
λ και ρ είναι 3εβαίως συχνοτάτη έν τη γλώσση
τών παπύοων 4, άλλ' έν τω συνηΟεστάτω ονόματι
Αυρήλιος ή εναλλαγή αύτη αποτελεί ένταυΟα μο-
ναδι/.όν παράδειγμα και ίσως είναι λάθος του γρα-
φέως μάλλον ή γλωσσικόν φαινόμενον.
ΆριΌ". 2. Τό έγγραφον τούτο άκέφαλον δυστυ-
χώς όν και κολοβόν, ούτε τήν χρονολογίαν παρέ-
χει, ούτε ύποδηλοϊ τό πρόσωπον ή τήν άρχήν,
1 Κατί τά ο:λτία του Άρνβίου τη; Ελληνικής γλώσση;.
2 "Ιο; ΜϊΙιβϊβΛνίΙοΚ-βη. 'έ. α. τ. II* -. 192 σηυ. 4.
:' ΙΙρί. ΙΙαπ. Ιί^ττ. Μο^ι. 339 (τ. II α. 195) «-ποίζα^ν σοι
ονον 0>|λεαν καϊ τόν ταύτη; πωλον θηλίαν ταύτα; το;αύτα; άναφορϊ-
ψονς » .
4 Πρδ. Μ3_γ8βι·, (1ι·3ηιηΐ3ΐϊ1ν άβΓ ^πβοίπδοΐιβιι Ρβρ,νπ
σ. 188.
προς ήν άπευΟύνεται. Άλλ' έκ μεν της γραφής
αύτοΰ είκάζομεν ό'τι ανήκει εις τους χρόνους τών
Πτολεμαίων και δή εις τον Β' π. Χρ. αιώνα, εκ
δέ του περιεχομένου του διασωθέντος τεμαχίου,
ότι ήτο υπόμνημα και ούχϊ εντενξις, ότι δηλαδή
άπηυΟύνετο προς άνώτατον δικαστικον ύττάλληλον
τοΰ κράτους και ούχι προς τον αύτο το κράτος έκ-
προσωποΟντα βασιλέα. Ιοΰτο οέ γίνεται δήλον έκ
της έν στ. 18 λέξεως άξιώ, διότι έν ταΐς έντεύ-
ξεσιν έγίνετο συνήθως χρησις της λέξεως δέομαι
σου. Τό έγγοαφον είναι κυοίως ένδιαφέοον άπό νο-
μικής άπόψεως. Τό μεν πρώτον μέρος, έν ω οί εγ-
καλούμενοι ένοικιαστα'ι παραβάντες τήν συμφιυνίαν
της μισθώσεως παρεκράτησαν τό εις τον ίδιοκτή-
την άνηκον μίσθωμα του παραδείσου και τον φό-
ρον, όν κατά τήν συμφωνίαν της μισθώσεως ώφει-
λον, ώς φαίνεται, νά καταοάλωσιν ούτοι τώ ίοιο-
κτήτη, είναι πολιτικής φύσεως {υπόμνημα — αγω-
γή), το δέ δεύτεοον αέοοζ, καθ δ οί ένοικιαστα'ι
έ/.όιώςαντες τόν φύλακα έγκατέλιπον τον παρά-
δεισον ερημον καϊ άφύλακτον παραλαβόντες και
τάς εις τον ίδιοκτήτην άνηκούσας σκα~άνας, φέ-
ρει μάλλον ποινικόν χαρακτήρα [προσαγγελία -
μήνυσις, καταγγελία). Ο μηνυτής οέν απαιτεί
μόνον τήν άπόδοσιν του κατακρατουμένου μισθώ-
ματος, άλλα κα'ι τήν ποινικήν καταδίωξιν τών άδι-
κησάντιον. Διότι τά μέτρα τ» ΰπονοούαενα δια
τοΟ εν στ. 18-19 όήματος άοφαλάζεοΰαι (= συλ-
λαμοάνειν, φυλακίζειν) έζήτει κυρίως ό άδικού-
μενος παρά άρχής άσκούσης ποινικήν ή άστυνο-
μικήν έξουσίαν (πρβ. τό εις τόν έπιστάτην της κώ-
μης ύ-όμνημα έν ΤβρΙαηΪ8 Ρ&ρ. 283 19: «άξιώ,
τον προγεγραμμένον Πατυν άσφαλίσασΟαι» , το
εις τον κωμογραμματέα έν Παπ. Βρ. Μουσ.1309,
Κβηγοη III σ. 2οΊ «τους φονεύσαντας τον άγρο-
φύλακα πάραυτα ποιήσατε έτι' άσφάλειαν», το εις
τόν ϊππαργον έν ΤβρΙπηΐδ Ρ&ρ. 53 29 « αύτούς
δέ άναζητήσας άσφαλίσασΟαι»). Κατά τά ανω-
τέρω το έγγρα^ον Οά άπηυΟύνετο προς δικαστικον
ϋπάλληλον έχοντα πολιτικήν και ποινικήν έξου-
σίαν, τοιοΟτος δέ ήτο ό στρατηγός, ό επιστάτης της
κώμης, ό κωμογραμματεύς ή κα'ι ό ίππαρχος.
Σωκράτης Β. Κονγέας.