DOI article:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0059
Θεσσαλικαι επιγραφαί: Γ ) Γόννων νπο Α. Αρβανιτοπονλον. 27
δέ ο]ΰτε δραγατεύοντα οΰτε επ[ί] χ[όρτον ίόντα προς τους τό-
που^ τούτους ούθένα οΐδα[[' 0ί5α2 δέ καΐ [πε]σόντα υπό Δ[ι]ο[φ]ά[ν]τ[ου
τον Κ]ορνέστην εν Ποθναιεΐ και τ[ή]ν [χ]ε[ρσον άρ]ουμ[ένην ήν δέ πρότε-
ρο]ν νεϊσος' και τέθαπται παρά τ[ήν ό]δ[ό]ν [την] ά'γου[σαν έκ (τοΰ)
20 Χά]ους εις Λίμναν ήκουον δέ και των πρ[εσβ]υ[τ]έ[ρω]ν [τ]ά [οικό-
πεδα τά έν Ποθναιεΐ δτι ή<ν>σαν Γοννέ[ων] Κ[α]λ?ι[ί]ου και Φ[ι]λ[ονβρότ-
ου' κ]α[ί] έγεωργοϋντο και έποικοϋντο εως τοΰ Β[ατ]α[α]ώ[π]ο[υ ά-
κμ]ήν πο?.έμου. Ίπ(π)ποκράτης ό εξ Όλοσσό[νο]ς το[ϋ] Σ[ίμ]μου [— μαρτυρεί: είδέ-
ναι] δρους Γοννεΰσιν καί Ήρακ[λ]ειώτα[ι]ς [τ]άς [σημ]ΰ[δας; τάς ----- και
25 τά]ς έσφραγισμένας προς τή έπιτολήι. Γινώσ[κ]ετ[ε οΰν ουτ]ω[ς ά-
κη]κ[οό]τας τους μάρτυρας και μεμαρτυρηκότας κα[ϊ δμόσαντας κα-
τά] τον νόμον.— Μαρτυρεί Άλέ[ξ]ανδρος [Π]ρο[ιτ]άδ[ου ό] άκε[σ-
τώ]ν έξ Έρκεί[α]ς, οίκων εν Άζ[ωρί]ωι, Τ[ρ]ιπολείτ[ης, Γον]νέων
τά σ]ημο[φ]όρ[ι]α [δν]τα παρά Κόρ[ραγον] τ[ό]ν Ά[σ£άν2]δρο[υ Γ]ον[νέα.
ώρας άπο του χωρίου Κρανιά των ημετέρων συ-
νόρων.
Προς ταΟτα συμφωνοΟσιν άρ/.ούντιυς οΟ μόνον
τά καθ' εκαστον της επιγραφής ταύτης, άλλα και
άλλων, ώς έκ των κατά στίχους Υπομνημάτων
καταφαίνεται.
Πεοι τον καθορισαον των ορίων τούτων φαίνε-
ι (Γι ι
ται δτι έγένετο μέγας και πολυχρόνιος άγων των
Γοννέιυν προς τοΰ; Ηρακλειώτας (8λ. κάτω άριθ.
Γ ι - I Γ ι
170), έως ου ή ύπόθεσις άνηνέχθη προς διαιτη-
σίαν εις τον βασιλέα της Μακεδονίας Φίλιππον τον
Ε , καθ' ά εϊκάζομεν έκ της δημοσιευθησομένης
κάτω υπ' αριθ. 173 (προ. και άριθ. 172) έπιγρα-
φής. Ύπ' αύτοΟ είναι πιθανόν δτι διετάχθη ή έκ-
τέλεσις μαρτυρικών καταθέσεων, ών το άντίγρα-
φον εστάλη προς αυτόν όπο των ορισθέντων δικα-
στών ή διαιτητών, ο'ι'τινες δέν διαφαίνονται εν-
ταύθα" ίσως λανθάνουσιν εις άλλα δημοσιευθέντα
ή ο'ημοσιευθησόμενα τμήματα έπιγραφών τών Γόν-
νων (πρβ. κάτω άρι θ. 171-172· 173).
Κατά το σχήμα τών γραμμάτιον χρονολογείται
πως ή επιγραφή αύτη ώς γραφεϊσα έντος της Γ
π. Χρ. εκατονταετηρίδας" προς τούτο δέν αντιμά-
χεται το σχήμα τών γραμμάτων ετέρων άσραλέ-
στερον αυτής '/ρονολογουμένιυν (βλ. έν τέλει τών
έπιγραφών τήν Γοννέων πο?.ιτείαν I ■ ίσως μάλιστα
οι αυτής σηυ,ειουτα; το τέρμα των πολυετών αμ-
φισβητήσεων τών δυο πόλεων, δπερ έκ τών μαρ-
τυριών τούτιυν φαίνεται άποβάν υπέρ τών Γον-
νέων δι' ό έσπευσαν ούτοι νά άναγράψωσι πάντα
τα σχετικά και στήσωσιν αυτά εις το έν τή άκρο-
πόλει ιερόν τής Αθήνας" βλ. και το χρονολογικόν
συμπέρασμα ημών κάτω έν άριθ. 173 λίαν σχε-
τικόν προς τό τής περί ής Ό λόγος επιγραφής.
Στίχ. [1]-2. Αί άναγνώσεις και συμπληρώσεις
ημών ένταΟθα δύνανται νά λογισθώσι μόλις πιθα-
ναί, διότι ή άποτριβή του λίθου είναι μεγίστη"
κατ εϊκασίαν έθέσαμεν τήν θέσιν Θρινναέα άπαν-
τώσαν έν τή μεγάλη επιγραφή, ήν έδημοσιεύσα-
μεν έν Κβνιΐθ άθ ΡΜ1. 1911 134 στίχ. 103.
Σημειωτέον οτι η τελευταία αυτη επιγραφή ου-
ναται νά άνήκη ουχί τω Ομολίω, άλλα τοις Γόν-
νοις, διότι έν στίχ. 1 αυτής τά σωθέντα ίχνη δέν
άποκρούουσι τήν συμπλήρωσιν Αγαϋ\ήί τνχηι.
παρά τώνδε έπρίατο πό[λις ή] Γ\οννέων \. "Ισιος
μάλιστα ή εις τούς Γάννους άπόδοσις αυτής δύνα-
ται νϋ'ν νά λογισθη πιθανωτέρα, το μεν ένεκα τών
προς τά μέρη ταΟτα κτήσεων τών Γοννεων, ώς έςά-
γεται έκ τών νέων τούτων έπιγραφών, το δέ έκ τής
ευρέσεως του λίθου εις τήν άριστεράν οχθην του
Πηνειού, δπου θά ήτο δυσχερές νά δεχθώμεν νυν
δ'τι έςετείνοντο τά όρια και αί κτήσεις του Όμο-
λίου, άφ οδ έκεΐ μάχονται οϊ Γοννεϊς προς τοΰς
Ηρακλειώτας περ'ι ορίων έπίσης' βλ. και κάτω
άριθ. 170 στίχ. 4.
Ή συμπλήρωσις οιτολογοϋντας είναι πιθανή*
πρβ. στίχ. 12.Ήτο δέ ή σιτολογία σπουδαία άπό-
δειςις τής ιδιοκτησίας, άν έτελεϊτο κατά τά σημε-
ρινά έν Θεσσαλία έθιμα, ό'περ είναι λίαν φυσικόν
νά είκάσωμεν. Σήμερον δήλον δτι το σταχνολογεϊν,
ή σταχολόγημα κοινώς, θεωρείται προνόμιον τοΰ
χωρίου έκαστου διά τους άκτήμονας και πτωχούς
δέ ο]ΰτε δραγατεύοντα οΰτε επ[ί] χ[όρτον ίόντα προς τους τό-
που^ τούτους ούθένα οΐδα[[' 0ί5α2 δέ καΐ [πε]σόντα υπό Δ[ι]ο[φ]ά[ν]τ[ου
τον Κ]ορνέστην εν Ποθναιεΐ και τ[ή]ν [χ]ε[ρσον άρ]ουμ[ένην ήν δέ πρότε-
ρο]ν νεϊσος' και τέθαπται παρά τ[ήν ό]δ[ό]ν [την] ά'γου[σαν έκ (τοΰ)
20 Χά]ους εις Λίμναν ήκουον δέ και των πρ[εσβ]υ[τ]έ[ρω]ν [τ]ά [οικό-
πεδα τά έν Ποθναιεΐ δτι ή<ν>σαν Γοννέ[ων] Κ[α]λ?ι[ί]ου και Φ[ι]λ[ονβρότ-
ου' κ]α[ί] έγεωργοϋντο και έποικοϋντο εως τοΰ Β[ατ]α[α]ώ[π]ο[υ ά-
κμ]ήν πο?.έμου. Ίπ(π)ποκράτης ό εξ Όλοσσό[νο]ς το[ϋ] Σ[ίμ]μου [— μαρτυρεί: είδέ-
ναι] δρους Γοννεΰσιν καί Ήρακ[λ]ειώτα[ι]ς [τ]άς [σημ]ΰ[δας; τάς ----- και
25 τά]ς έσφραγισμένας προς τή έπιτολήι. Γινώσ[κ]ετ[ε οΰν ουτ]ω[ς ά-
κη]κ[οό]τας τους μάρτυρας και μεμαρτυρηκότας κα[ϊ δμόσαντας κα-
τά] τον νόμον.— Μαρτυρεί Άλέ[ξ]ανδρος [Π]ρο[ιτ]άδ[ου ό] άκε[σ-
τώ]ν έξ Έρκεί[α]ς, οίκων εν Άζ[ωρί]ωι, Τ[ρ]ιπολείτ[ης, Γον]νέων
τά σ]ημο[φ]όρ[ι]α [δν]τα παρά Κόρ[ραγον] τ[ό]ν Ά[σ£άν2]δρο[υ Γ]ον[νέα.
ώρας άπο του χωρίου Κρανιά των ημετέρων συ-
νόρων.
Προς ταΟτα συμφωνοΟσιν άρ/.ούντιυς οΟ μόνον
τά καθ' εκαστον της επιγραφής ταύτης, άλλα και
άλλων, ώς έκ των κατά στίχους Υπομνημάτων
καταφαίνεται.
Πεοι τον καθορισαον των ορίων τούτων φαίνε-
ι (Γι ι
ται δτι έγένετο μέγας και πολυχρόνιος άγων των
Γοννέιυν προς τοΰ; Ηρακλειώτας (8λ. κάτω άριθ.
Γ ι - I Γ ι
170), έως ου ή ύπόθεσις άνηνέχθη προς διαιτη-
σίαν εις τον βασιλέα της Μακεδονίας Φίλιππον τον
Ε , καθ' ά εϊκάζομεν έκ της δημοσιευθησομένης
κάτω υπ' αριθ. 173 (προ. και άριθ. 172) έπιγρα-
φής. Ύπ' αύτοΟ είναι πιθανόν δτι διετάχθη ή έκ-
τέλεσις μαρτυρικών καταθέσεων, ών το άντίγρα-
φον εστάλη προς αυτόν όπο των ορισθέντων δικα-
στών ή διαιτητών, ο'ι'τινες δέν διαφαίνονται εν-
ταύθα" ίσως λανθάνουσιν εις άλλα δημοσιευθέντα
ή ο'ημοσιευθησόμενα τμήματα έπιγραφών τών Γόν-
νων (πρβ. κάτω άρι θ. 171-172· 173).
Κατά το σχήμα τών γραμμάτιον χρονολογείται
πως ή επιγραφή αύτη ώς γραφεϊσα έντος της Γ
π. Χρ. εκατονταετηρίδας" προς τούτο δέν αντιμά-
χεται το σχήμα τών γραμμάτων ετέρων άσραλέ-
στερον αυτής '/ρονολογουμένιυν (βλ. έν τέλει τών
έπιγραφών τήν Γοννέων πο?.ιτείαν I ■ ίσως μάλιστα
οι αυτής σηυ,ειουτα; το τέρμα των πολυετών αμ-
φισβητήσεων τών δυο πόλεων, δπερ έκ τών μαρ-
τυριών τούτιυν φαίνεται άποβάν υπέρ τών Γον-
νέων δι' ό έσπευσαν ούτοι νά άναγράψωσι πάντα
τα σχετικά και στήσωσιν αυτά εις το έν τή άκρο-
πόλει ιερόν τής Αθήνας" βλ. και το χρονολογικόν
συμπέρασμα ημών κάτω έν άριθ. 173 λίαν σχε-
τικόν προς τό τής περί ής Ό λόγος επιγραφής.
Στίχ. [1]-2. Αί άναγνώσεις και συμπληρώσεις
ημών ένταΟθα δύνανται νά λογισθώσι μόλις πιθα-
ναί, διότι ή άποτριβή του λίθου είναι μεγίστη"
κατ εϊκασίαν έθέσαμεν τήν θέσιν Θρινναέα άπαν-
τώσαν έν τή μεγάλη επιγραφή, ήν έδημοσιεύσα-
μεν έν Κβνιΐθ άθ ΡΜ1. 1911 134 στίχ. 103.
Σημειωτέον οτι η τελευταία αυτη επιγραφή ου-
ναται νά άνήκη ουχί τω Ομολίω, άλλα τοις Γόν-
νοις, διότι έν στίχ. 1 αυτής τά σωθέντα ίχνη δέν
άποκρούουσι τήν συμπλήρωσιν Αγαϋ\ήί τνχηι.
παρά τώνδε έπρίατο πό[λις ή] Γ\οννέων \. "Ισιος
μάλιστα ή εις τούς Γάννους άπόδοσις αυτής δύνα-
ται νϋ'ν νά λογισθη πιθανωτέρα, το μεν ένεκα τών
προς τά μέρη ταΟτα κτήσεων τών Γοννεων, ώς έςά-
γεται έκ τών νέων τούτων έπιγραφών, το δέ έκ τής
ευρέσεως του λίθου εις τήν άριστεράν οχθην του
Πηνειού, δπου θά ήτο δυσχερές νά δεχθώμεν νυν
δ'τι έςετείνοντο τά όρια και αί κτήσεις του Όμο-
λίου, άφ οδ έκεΐ μάχονται οϊ Γοννεϊς προς τοΰς
Ηρακλειώτας περ'ι ορίων έπίσης' βλ. και κάτω
άριθ. 170 στίχ. 4.
Ή συμπλήρωσις οιτολογοϋντας είναι πιθανή*
πρβ. στίχ. 12.Ήτο δέ ή σιτολογία σπουδαία άπό-
δειςις τής ιδιοκτησίας, άν έτελεϊτο κατά τά σημε-
ρινά έν Θεσσαλία έθιμα, ό'περ είναι λίαν φυσικόν
νά είκάσωμεν. Σήμερον δήλον δτι το σταχνολογεϊν,
ή σταχολόγημα κοινώς, θεωρείται προνόμιον τοΰ
χωρίου έκαστου διά τους άκτήμονας και πτωχούς