DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0060
28 Θεσσαλικοί επιγραφαί: Γ) Γόννων υπό Α. Αρβανιτοπονλου.
ή μή κολληγονς κατοίκους, οίς οί ΐοιοκτήται των
άγρών, μικροί ή μεγάλοι, όφείλουσι να έπιτρέ-
ψωσι οωρεάν νά στα/υολογήσωσι τους θερισθέντας
άγροϋς της περιφερείας της ανηκούσης τω /ωρίω,
να απαγορευσωσι οε τούτο τοις ςενοις.
Συγκομίζουσι ο' έκ της στα/υολογίας οί πτω-
'/οί, μάλιστα αί γυναίκες, σημαντικά πολλάκις
ποσά καρπών κατά το θέρος του 1911 ανέγραψαν
αί θεσσαλικά! εφημερίδες δτι οί άκτήμονε; χωρι-
κοί της Χασάμπαλης (βλ. περί αυτής ΠΑΕ 1910,
184 κέ.) έστα/υολόγησαν ύπέρ τάς 40,000 οκά-
δας σίτου άςίας 15,000 δρ. περίπου.Έν Αρκαδία
δέ, ενθα επίσης το αύτο συμβαίνει ώς προς την
κοιθήν και τον σϊτον, ϊγει μεγάλην άνάλογον ση-
μασίαν, διά την πληθΰν των αμπέλων, το λεγό-
μενον τσεγγουρολόγημα, ήτοι ή μετά τον τρυγη-
τΌν περισυλλογή των υπολειμμάτων και των μι-
κρών σταφυλών (τσέγγονρα).
Στίν. 3 κέ.. Εντεύθεν αί αναγνώσεις και συμ-
πληρώσεις καθίστανται πιΟανώταται ή ασφαλείς"
ή βοσκή τών ποιμνίων του χωρίου δωρεάν έπί
ιδιαιτέρως ώρισμένης έκτάσεως κοινής γης (κοι-
νώς ό μεριάς), ύπό της πόλεως χορηγουμένης ή
ύπδ του ιδιοκτήτου αύτοΰ, είναι σήμερον έν μεγί-
στη χρήσει, καί μά/αι περί τοΟτο τελούνται πολ-
λάκις" είναι δέ ίσ/υροτέρα ά~άδειςΊς ιδιοκτησίας ή
βοσκή ή ή σιτολογία. Πρέπει όμως νά διακρίνων-
ται τούτουν τά μεγάλα ποίμνια τών ές επαγγέλ-
ματος ιδιοκτητών, άτινα μόνον έπι ένοικίω δύναν-
ται νά βόσκοοσιν έν κοινοτικοϊς λιβαδίοις.
Ενταύθα καί έν στί'/. 14 είναι πιθανόν δτι πρό-
κειται περί τών ολίγων έκάστου πολίτου προβά-
τοον, ατινα φυλάττει κοινός ποιμήν, ώς καί σήμε-
οον, οπότε έπιτρέπεται έκάστω νά βόσκη Ο-30
πρόβατα ή αίγας έν ώρισμένη έκτάσει, πληρωνο-
υ,ένου τοΟ κοινού ποιαένο; συνήθοκ 50 λεπτά κατά
κεφαλήν ζώου έπι έν ετος καί λαμβάνοντος τινας
δωρεάς έκ τών παραγομένων τοιοΰτον κοινον ποι-
μένα αναφέρει ή περί ής ό λόγος έπιγραφή έν στί/.
10-11.
Στί/· 4-0. Συνεπληρώσαμεν δραγατεύοντας,
ού/ι άρονντας, γεωργοϋντας κττ., ένεκα της οια-
ζεύξεως έπι νομάς. Τό δραγατεύειν, βεβαιούμενον
έκ τών στί/. 14 και 16, είναι πρωτοφανής έν τή
γραπτή παραδόσει λέξις, καίπερ συνηθέστατη κοι-
νώς σήμερον ανά τον Έλληνικον κόσμον, σημαί-
νουσα ένταΰθα δτι καί νυν ακριβώς.
Δραγάτης δήλα δή καλείται σήμερον έν Αρκα-
δία καί τή λοιπή Ελλάδι ό φύλας τών αμπελώ-
νων, τών αραβοσίτων καί κηπαι'ων καοπών καί
οπωρών (μποστάνια κοινώς), μάλιστα τών ποώ-
Λον ορίζεται οε απο της πρώτης αυτών εμφανι-
σεους άωρων (αγουρίδα) μέχρι τέλους του τρυγη-
τού. Ποιεί δέ ό δραγάτης έφ' ϋψηλου' καλύβην
ύψηλήν επίσης, ήτις καλείται δραγασούρα ή <5ρα-
γασονλα, οπόθεν περισκοπεϊ τά φυλασσόμενα φόβ(ι>
κλοπών, ήτοι δραγατενει' καλείται δέ καί εκάστη
περιφέρεια αμπελώνων δραγασειδ (λογιώτερον δέ
βεργασεϊον ή (5ρα^ασεΓοΐ').
Η κατά τήν Γ π. Χρ. έκατονταετηρίδα παρου-
σία της λέςεως ταύτης νυν αποδεικνύει ότι ή έκ.
του βέργα, βεργάτ?)ς παραγωγή αυτής δεν είναι
πιθανή- τουναντίον παρητυμολογήθη ένιαχου' σή-
μερον τό δραγάτης εις βεργάτης κττ. παρά τήν
βέργαν, ήτοι τήν κληματίδα. Ούτω καθίσταται
πιθανόν ότι όντως υπόκειται έν αύτη ρίζα του δέρ-
κομαι, δράκων κττ., ώς ήκασεν, άν καλώς ένθυ-
μώμαι, ό αείμνηστος Κοραής.
Είναι εύνάητον ότι ή δραγάτευσις τόπου τινός,
πιθανώς λιβαδίιον ένταΟθα, είναι μεγίστη άπόδειςις
της κτήσεως και χρήσεως, τουναντίον δ'ή μή δρα-
γάτευσις. Ούτως ή μαρτυρία του δτι οί Ήρα-
κλειώται δεν έφύλασσον τήν πόαν της θέσεως, ούτε
ποίμνια ήγον προς βοσκήν, αποδεικνύει ότι άνε-
γνώριζον και αύτο! τήν ύπ' άλλων κυριότητα,
ένεκα τοιούτου νοΟ, εξαγομένου έκ του οντε, συνε-
πληρώσαμεν ώς άνω. Νομαι δέ είναι τά λιβάδια,
αί βοσκαί, δραγατευόμενα σήμερον αύστηρότατα
έν Θεσσαλία, ώς οί άαπελώνες έν Άοκαδία.
Στί/. 6-7. Είναι πιθανωτάτη ή συμπλήρωσις
οικόπεδα κατά τον στί/. 21, περί ών βλ. και τά
προειρημένα έν αριθ. 84, ενθα έξεφράσαμεν τήν
είκασίαν δτι ή έπιγραφή εκείνη είναι σ/ετική τή
ένταυθα 1. Τό όνομα της θέσεως άπαντα καί έν
στί/. 18" 21 καί ομοιάζει κατά τον σ/ηματισμόν
τώ Θρινναεύς, Φαλαιενς της έν Κθνιιβ άβ Ρΐιϊΐ.
1911 μνημονευθείσης μεγάλης επιγραφής. Φαίνε-
1 Έν ΑΕ 19] 1 245 έγράψαμεν δτι της συμπληρώσεως έν άριθ. 84
στίν· 6 «τα ο]ίζο'-[ε]οα τα έν [Ποβναιεϊ» πιΟανωτε'οα θα ήτο «τά έν
ΓΠυθίωι»* άλλα δεν είναι πιθανωτίρα.
ή μή κολληγονς κατοίκους, οίς οί ΐοιοκτήται των
άγρών, μικροί ή μεγάλοι, όφείλουσι να έπιτρέ-
ψωσι οωρεάν νά στα/υολογήσωσι τους θερισθέντας
άγροϋς της περιφερείας της ανηκούσης τω /ωρίω,
να απαγορευσωσι οε τούτο τοις ςενοις.
Συγκομίζουσι ο' έκ της στα/υολογίας οί πτω-
'/οί, μάλιστα αί γυναίκες, σημαντικά πολλάκις
ποσά καρπών κατά το θέρος του 1911 ανέγραψαν
αί θεσσαλικά! εφημερίδες δτι οί άκτήμονε; χωρι-
κοί της Χασάμπαλης (βλ. περί αυτής ΠΑΕ 1910,
184 κέ.) έστα/υολόγησαν ύπέρ τάς 40,000 οκά-
δας σίτου άςίας 15,000 δρ. περίπου.Έν Αρκαδία
δέ, ενθα επίσης το αύτο συμβαίνει ώς προς την
κοιθήν και τον σϊτον, ϊγει μεγάλην άνάλογον ση-
μασίαν, διά την πληθΰν των αμπέλων, το λεγό-
μενον τσεγγουρολόγημα, ήτοι ή μετά τον τρυγη-
τΌν περισυλλογή των υπολειμμάτων και των μι-
κρών σταφυλών (τσέγγονρα).
Στίν. 3 κέ.. Εντεύθεν αί αναγνώσεις και συμ-
πληρώσεις καθίστανται πιΟανώταται ή ασφαλείς"
ή βοσκή τών ποιμνίων του χωρίου δωρεάν έπί
ιδιαιτέρως ώρισμένης έκτάσεως κοινής γης (κοι-
νώς ό μεριάς), ύπό της πόλεως χορηγουμένης ή
ύπδ του ιδιοκτήτου αύτοΰ, είναι σήμερον έν μεγί-
στη χρήσει, καί μά/αι περί τοΟτο τελούνται πολ-
λάκις" είναι δέ ίσ/υροτέρα ά~άδειςΊς ιδιοκτησίας ή
βοσκή ή ή σιτολογία. Πρέπει όμως νά διακρίνων-
ται τούτουν τά μεγάλα ποίμνια τών ές επαγγέλ-
ματος ιδιοκτητών, άτινα μόνον έπι ένοικίω δύναν-
ται νά βόσκοοσιν έν κοινοτικοϊς λιβαδίοις.
Ενταύθα καί έν στί'/. 14 είναι πιθανόν δτι πρό-
κειται περί τών ολίγων έκάστου πολίτου προβά-
τοον, ατινα φυλάττει κοινός ποιμήν, ώς καί σήμε-
οον, οπότε έπιτρέπεται έκάστω νά βόσκη Ο-30
πρόβατα ή αίγας έν ώρισμένη έκτάσει, πληρωνο-
υ,ένου τοΟ κοινού ποιαένο; συνήθοκ 50 λεπτά κατά
κεφαλήν ζώου έπι έν ετος καί λαμβάνοντος τινας
δωρεάς έκ τών παραγομένων τοιοΰτον κοινον ποι-
μένα αναφέρει ή περί ής ό λόγος έπιγραφή έν στί/.
10-11.
Στί/· 4-0. Συνεπληρώσαμεν δραγατεύοντας,
ού/ι άρονντας, γεωργοϋντας κττ., ένεκα της οια-
ζεύξεως έπι νομάς. Τό δραγατεύειν, βεβαιούμενον
έκ τών στί/. 14 και 16, είναι πρωτοφανής έν τή
γραπτή παραδόσει λέξις, καίπερ συνηθέστατη κοι-
νώς σήμερον ανά τον Έλληνικον κόσμον, σημαί-
νουσα ένταΰθα δτι καί νυν ακριβώς.
Δραγάτης δήλα δή καλείται σήμερον έν Αρκα-
δία καί τή λοιπή Ελλάδι ό φύλας τών αμπελώ-
νων, τών αραβοσίτων καί κηπαι'ων καοπών καί
οπωρών (μποστάνια κοινώς), μάλιστα τών ποώ-
Λον ορίζεται οε απο της πρώτης αυτών εμφανι-
σεους άωρων (αγουρίδα) μέχρι τέλους του τρυγη-
τού. Ποιεί δέ ό δραγάτης έφ' ϋψηλου' καλύβην
ύψηλήν επίσης, ήτις καλείται δραγασούρα ή <5ρα-
γασονλα, οπόθεν περισκοπεϊ τά φυλασσόμενα φόβ(ι>
κλοπών, ήτοι δραγατενει' καλείται δέ καί εκάστη
περιφέρεια αμπελώνων δραγασειδ (λογιώτερον δέ
βεργασεϊον ή (5ρα^ασεΓοΐ').
Η κατά τήν Γ π. Χρ. έκατονταετηρίδα παρου-
σία της λέςεως ταύτης νυν αποδεικνύει ότι ή έκ.
του βέργα, βεργάτ?)ς παραγωγή αυτής δεν είναι
πιθανή- τουναντίον παρητυμολογήθη ένιαχου' σή-
μερον τό δραγάτης εις βεργάτης κττ. παρά τήν
βέργαν, ήτοι τήν κληματίδα. Ούτω καθίσταται
πιθανόν ότι όντως υπόκειται έν αύτη ρίζα του δέρ-
κομαι, δράκων κττ., ώς ήκασεν, άν καλώς ένθυ-
μώμαι, ό αείμνηστος Κοραής.
Είναι εύνάητον ότι ή δραγάτευσις τόπου τινός,
πιθανώς λιβαδίιον ένταΟθα, είναι μεγίστη άπόδειςις
της κτήσεως και χρήσεως, τουναντίον δ'ή μή δρα-
γάτευσις. Ούτως ή μαρτυρία του δτι οί Ήρα-
κλειώται δεν έφύλασσον τήν πόαν της θέσεως, ούτε
ποίμνια ήγον προς βοσκήν, αποδεικνύει ότι άνε-
γνώριζον και αύτο! τήν ύπ' άλλων κυριότητα,
ένεκα τοιούτου νοΟ, εξαγομένου έκ του οντε, συνε-
πληρώσαμεν ώς άνω. Νομαι δέ είναι τά λιβάδια,
αί βοσκαί, δραγατευόμενα σήμερον αύστηρότατα
έν Θεσσαλία, ώς οί άαπελώνες έν Άοκαδία.
Στί/. 6-7. Είναι πιθανωτάτη ή συμπλήρωσις
οικόπεδα κατά τον στί/. 21, περί ών βλ. και τά
προειρημένα έν αριθ. 84, ενθα έξεφράσαμεν τήν
είκασίαν δτι ή έπιγραφή εκείνη είναι σ/ετική τή
ένταυθα 1. Τό όνομα της θέσεως άπαντα καί έν
στί/. 18" 21 καί ομοιάζει κατά τον σ/ηματισμόν
τώ Θρινναεύς, Φαλαιενς της έν Κθνιιβ άβ Ρΐιϊΐ.
1911 μνημονευθείσης μεγάλης επιγραφής. Φαίνε-
1 Έν ΑΕ 19] 1 245 έγράψαμεν δτι της συμπληρώσεως έν άριθ. 84
στίν· 6 «τα ο]ίζο'-[ε]οα τα έν [Ποβναιεϊ» πιΟανωτε'οα θα ήτο «τά έν
ΓΠυθίωι»* άλλα δεν είναι πιθανωτίρα.