DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0136
104 Εις Πειραιώς επίγραμμα· υπό Γ. Παπαβασιλείον.
αποδίδουσα τδ προσήκον νόημα, οιότι, έν ώ, ώς
γνωστόν, εν τω έπιγράμματι "ρέπει νά ύπάρχη
κέντρον τι ή κυρία τις έννοια, περί ήν το περιεχό-
μενον αύτοΰ στρέφεται, κατά τάς γενομένας ερμη-
νείας τούτο ή σαφώς δεν φαίνεται ή παρανοείται.
Και κατά μεν τήν άνάγνωσιν του κ. Παπαγε-
ωργίου ό το επίγραμμα γράψας ποιεί τους άποθα-
νόντας ούχΐ δηλοΰντας τω παροδίτη τό όντως μοι-
οαϊον τέλος αυτών, αλλ ΰπομιμνήσκοντας αύτον
άλήΟειαν, ήν δεν αγνοεί ούδέ άμοισβητεΐ, ό'τι δήλα
οή εί'μαρται και αύτω άποθανεϊν. Ή δέ του κ.
Δραγούμη ερμηνεία δεν εύαρμοστεΐ, ώς λέγει και
ό κ. Σκιάς, τοις '/ρόνοις έν οις το επίγραμμα έποι-
ήΟη (ΑΕ 1911 208). "Αν ίέ γένηται αποδεκτή ή
άνάγνωσις ον, Ό^ο~λο^ΌΌαένως, ώς λέγει /.αϊ ο Βά-
σης, ή έννοια της οράσεως, οΰ τό χρεών εί'μαρται,
εϊνε παράλογος. ΌρΟώς εΐπεν ό Βάσης ό'τι έναρθρον
το χρεών οΰδαμοΟ εΰρηται σημαίνον το προσήκον1
και ό'τι ό ^αρ δέν εϊνε αιτιολογικός, ώς ερμηνεύει
αύτον ό κ. Σκιάς, αλλά διασαφητικός, ουδέ ότι ή
πρώτη και κυρία σημασία του χρεών εϊνε ή του
προσήκοντος άλλ ή του άναγκαίου, λαμπρότατα
δ' άπέδειξε δΓ όμοιοτάτων παραδειγμάτων, ότι ή
χρήσις της αναφορικής προτάσεως κειμένης αντί
της προσωπικής αντωνυμίας εγώ ή σΰ δεν εϊνε τι
άηθες ουδέ άλλότριον τη Ελληνική συντάξει (ΑΕ
1911 212).
Τήν υπό Βάση άνάγνωσιν του ΟΥ ώς άναφορι-
κοΟ και ούχ'ι ώς άποφατικοΟ άποοε/όμεθα, άλλά
δεν έγκρίνομεν τήν έκδοχήν αύτοΰ ώς αναφορικής
αντωνυμίας, διότι ώς κέντρον του επιγράμματος
τότε χρησιμεύει ή πρός τον παροδίτην ύπόμνησις
των άποθανόντοον νά προσδοκά βλέπων το τέλος
εκείνων και το εαυτού. 'Αλλ'ήτο άρά γε ανάγκη
ό έπιγραμματοποιος νά ϋπομνήση θνητόν άνδρα
πράγμα, όπερ γινώσκει καλώς ότι θά πάθη ;
Καθ' ημάς ό ποιητής του τριστί/ου τούτου επι-
γράμματος οέν προέΟετο νά ϋπομνήση τον παρο-
δίτην οΰ'τε ότι εϊνε θνητός, οιότι τούτο κάλλιστα
γινώσκει, ούτε ότι το μοιραϊον δέν είναι μοιραΐον(Ι),
ούτε νά είρωνευΟή πικρώς τδ πεπρωμένον, ούτε νά
οείξη τήν χριστιανικήν γαλήνην της ψυχής των
1 Ό κ. Σκιάς και μετά τά γραφέντα περϊ της σημασίας τοΰ τό
χρεών επιμένει έν τη γνυίμη αυτοΰ, άλλ' οϋδεν παράδειγμα επάγεται,
καθ' ο τό σύναρΟρον το χρεών κείται συνιονύμως τω ιό προσήκον
(ΑΕ 1912 236).
έν τοις κύυ.ασι του Αιγαίου αποθανόντων, άλλά
λαβών ώς κέντρον τον τόπον, έ'νθα τδ χρεών κατέ-
λαβε ν ολην οίκογένειαν, και τόν τραγικόν τρόπον,
καθ' ον τούτο έγένετο, ήθέλησε νά δείςη, ότι ό άν-
θρωπος δέν δύναται νά γινώσκη ούτε πού ούτε πώς
θά άποθάνη, ώς μαρτυρεί Ό θάνατος όλης οικογε-
νείας, ήτις άντ'ι νά άποθάνη θάνατον ρυσικάν, ενώ
τόπω έγεννήθη ή εζη, απέθανε πνιγεΐσα έν τοις
κύμασι του Αιγαίου.
Άναγνωστέον λοιπόν και στικτέον τον α' στί-
'/ον ώδε-
Οΰ τό χρεών εϊμαρται, δρα τέλος ημέτερο ν νϋν
όπερ ταυτον τω
παροδΐτα, ποΰ τό χρεών εί'μαρται, είδείης αν όρων ή-
μέτερον τέλος νΰν
ή τω
ουδείς αν εΐδείη, ποΰ εί'μαρται άποθανεΐν, ορών ημέ-
τερο ν τέλος νϋν.
ΌρΘώς μεν ό μακαρίτης Βάσης άντικρούων τά
υπό του κ. Σκιά λεγόμενα περί του ΟΝΤΕ ώς
στηριζόμενα έπ'ι παραδειγμάτων άναρμόστων (ΑΕ
1911 212) λέγει, ότι ή χρήσις τοΰ δυϊκοΟ άντ'ι
του πληθυντικού εϊνε ανάρμοστος ποιητή έπιμελε-
στάτω, ώς δεικνύει τό μετά τον άνεκφωνήτον ι γε-
γραμμένον Φνήιΰκομεν, άλλά δέν άποδεχόμεθα
τήν γνώμην αύτου ότι τό ΟΝΤΕ πρέπει νά οιορ-
θωθή εις ΟΙΔΕ, διότι δέν δυνάμεθα νά πεισθώμεν,
ότι ό χαράκτης ήθελε χαράξει έκ παραναγνώσεως
ΟΝΤΕ άντ'ι του ΟΙΔΕ. ΤΙμεΐς ουδόλως άμφιβάλ-
λομεν, ότι ο μεν ποιητής εγραψεν ΕΝΤΕ, Ό οέ χα-
ράκτης παραναγνοΰς έχάραξεν ΟΝΤΕ.
Άναγνωστέον λοιπόν το όλον επίγραμμα ώδε'
0]ΰ τό χρεών εί'μαρται, δρα τέλος ήμέτερον νϋν
ημείς γαρ τρεις εν τε, πατήρ ύός θυγάτηρ τε,
θνήισκομεν Αιγαίου κϋμασι πλαζόμενοι.
Ούτως άναγινωσκομένου του επιγράμματος, ού
μόνον εκλείπει ή άσύγγνωστος δοκίμω έπιγραμμα-
τοποιω ασυνταξία, άλλά και έκλάμπει ή κυρία έν-
νοια, ήν διάνοια ποιητική ένέκλεισεν έν αύτω.
Το εντε (==μία οικογένεια) σαοηνίζεται έν τοις
έπομένοις, πατήρ, νός ΰνγάτηρ τε. Πρβ. τό της
συνήθειας δλοι ημείς εϊμε&α ένα, όπερ λέγεται έπ'ι
πολλών άποτελούντων μίαν οίκογένειαν ή μίαν
ομαοα.
Γεώργιος Ά. Παπαβασιλείον.
Ετνπ. 16-8-13.
αποδίδουσα τδ προσήκον νόημα, οιότι, έν ώ, ώς
γνωστόν, εν τω έπιγράμματι "ρέπει νά ύπάρχη
κέντρον τι ή κυρία τις έννοια, περί ήν το περιεχό-
μενον αύτοΰ στρέφεται, κατά τάς γενομένας ερμη-
νείας τούτο ή σαφώς δεν φαίνεται ή παρανοείται.
Και κατά μεν τήν άνάγνωσιν του κ. Παπαγε-
ωργίου ό το επίγραμμα γράψας ποιεί τους άποθα-
νόντας ούχΐ δηλοΰντας τω παροδίτη τό όντως μοι-
οαϊον τέλος αυτών, αλλ ΰπομιμνήσκοντας αύτον
άλήΟειαν, ήν δεν αγνοεί ούδέ άμοισβητεΐ, ό'τι δήλα
οή εί'μαρται και αύτω άποθανεϊν. Ή δέ του κ.
Δραγούμη ερμηνεία δεν εύαρμοστεΐ, ώς λέγει και
ό κ. Σκιάς, τοις '/ρόνοις έν οις το επίγραμμα έποι-
ήΟη (ΑΕ 1911 208). "Αν ίέ γένηται αποδεκτή ή
άνάγνωσις ον, Ό^ο~λο^ΌΌαένως, ώς λέγει /.αϊ ο Βά-
σης, ή έννοια της οράσεως, οΰ τό χρεών εί'μαρται,
εϊνε παράλογος. ΌρΟώς εΐπεν ό Βάσης ό'τι έναρθρον
το χρεών οΰδαμοΟ εΰρηται σημαίνον το προσήκον1
και ό'τι ό ^αρ δέν εϊνε αιτιολογικός, ώς ερμηνεύει
αύτον ό κ. Σκιάς, αλλά διασαφητικός, ουδέ ότι ή
πρώτη και κυρία σημασία του χρεών εϊνε ή του
προσήκοντος άλλ ή του άναγκαίου, λαμπρότατα
δ' άπέδειξε δΓ όμοιοτάτων παραδειγμάτων, ότι ή
χρήσις της αναφορικής προτάσεως κειμένης αντί
της προσωπικής αντωνυμίας εγώ ή σΰ δεν εϊνε τι
άηθες ουδέ άλλότριον τη Ελληνική συντάξει (ΑΕ
1911 212).
Τήν υπό Βάση άνάγνωσιν του ΟΥ ώς άναφορι-
κοΟ και ούχ'ι ώς άποφατικοΟ άποοε/όμεθα, άλλά
δεν έγκρίνομεν τήν έκδοχήν αύτοΰ ώς αναφορικής
αντωνυμίας, διότι ώς κέντρον του επιγράμματος
τότε χρησιμεύει ή πρός τον παροδίτην ύπόμνησις
των άποθανόντοον νά προσδοκά βλέπων το τέλος
εκείνων και το εαυτού. 'Αλλ'ήτο άρά γε ανάγκη
ό έπιγραμματοποιος νά ϋπομνήση θνητόν άνδρα
πράγμα, όπερ γινώσκει καλώς ότι θά πάθη ;
Καθ' ημάς ό ποιητής του τριστί/ου τούτου επι-
γράμματος οέν προέΟετο νά ϋπομνήση τον παρο-
δίτην οΰ'τε ότι εϊνε θνητός, οιότι τούτο κάλλιστα
γινώσκει, ούτε ότι το μοιραϊον δέν είναι μοιραΐον(Ι),
ούτε νά είρωνευΟή πικρώς τδ πεπρωμένον, ούτε νά
οείξη τήν χριστιανικήν γαλήνην της ψυχής των
1 Ό κ. Σκιάς και μετά τά γραφέντα περϊ της σημασίας τοΰ τό
χρεών επιμένει έν τη γνυίμη αυτοΰ, άλλ' οϋδεν παράδειγμα επάγεται,
καθ' ο τό σύναρΟρον το χρεών κείται συνιονύμως τω ιό προσήκον
(ΑΕ 1912 236).
έν τοις κύυ.ασι του Αιγαίου αποθανόντων, άλλά
λαβών ώς κέντρον τον τόπον, έ'νθα τδ χρεών κατέ-
λαβε ν ολην οίκογένειαν, και τόν τραγικόν τρόπον,
καθ' ον τούτο έγένετο, ήθέλησε νά δείςη, ότι ό άν-
θρωπος δέν δύναται νά γινώσκη ούτε πού ούτε πώς
θά άποθάνη, ώς μαρτυρεί Ό θάνατος όλης οικογε-
νείας, ήτις άντ'ι νά άποθάνη θάνατον ρυσικάν, ενώ
τόπω έγεννήθη ή εζη, απέθανε πνιγεΐσα έν τοις
κύμασι του Αιγαίου.
Άναγνωστέον λοιπόν και στικτέον τον α' στί-
'/ον ώδε-
Οΰ τό χρεών εϊμαρται, δρα τέλος ημέτερο ν νϋν
όπερ ταυτον τω
παροδΐτα, ποΰ τό χρεών εί'μαρται, είδείης αν όρων ή-
μέτερον τέλος νΰν
ή τω
ουδείς αν εΐδείη, ποΰ εί'μαρται άποθανεΐν, ορών ημέ-
τερο ν τέλος νϋν.
ΌρΘώς μεν ό μακαρίτης Βάσης άντικρούων τά
υπό του κ. Σκιά λεγόμενα περί του ΟΝΤΕ ώς
στηριζόμενα έπ'ι παραδειγμάτων άναρμόστων (ΑΕ
1911 212) λέγει, ότι ή χρήσις τοΰ δυϊκοΟ άντ'ι
του πληθυντικού εϊνε ανάρμοστος ποιητή έπιμελε-
στάτω, ώς δεικνύει τό μετά τον άνεκφωνήτον ι γε-
γραμμένον Φνήιΰκομεν, άλλά δέν άποδεχόμεθα
τήν γνώμην αύτου ότι τό ΟΝΤΕ πρέπει νά οιορ-
θωθή εις ΟΙΔΕ, διότι δέν δυνάμεθα νά πεισθώμεν,
ότι ό χαράκτης ήθελε χαράξει έκ παραναγνώσεως
ΟΝΤΕ άντ'ι του ΟΙΔΕ. ΤΙμεΐς ουδόλως άμφιβάλ-
λομεν, ότι ο μεν ποιητής εγραψεν ΕΝΤΕ, Ό οέ χα-
ράκτης παραναγνοΰς έχάραξεν ΟΝΤΕ.
Άναγνωστέον λοιπόν το όλον επίγραμμα ώδε'
0]ΰ τό χρεών εί'μαρται, δρα τέλος ήμέτερον νϋν
ημείς γαρ τρεις εν τε, πατήρ ύός θυγάτηρ τε,
θνήισκομεν Αιγαίου κϋμασι πλαζόμενοι.
Ούτως άναγινωσκομένου του επιγράμματος, ού
μόνον εκλείπει ή άσύγγνωστος δοκίμω έπιγραμμα-
τοποιω ασυνταξία, άλλά και έκλάμπει ή κυρία έν-
νοια, ήν διάνοια ποιητική ένέκλεισεν έν αύτω.
Το εντε (==μία οικογένεια) σαοηνίζεται έν τοις
έπομένοις, πατήρ, νός ΰνγάτηρ τε. Πρβ. τό της
συνήθειας δλοι ημείς εϊμε&α ένα, όπερ λέγεται έπ'ι
πολλών άποτελούντων μίαν οίκογένειαν ή μίαν
ομαοα.
Γεώργιος Ά. Παπαβασιλείον.
Ετνπ. 16-8-13.