DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0137
10ο
Εις Πειραιώς επίγραμμα
(ΑΕ 1910 73)
Γρηγορίου Βερναρδάκη.
Ερωτηθείς γνώμη ν περί τοΟ πολυθρυλήτου έχ
Πειραιώς επιγράμματος, περί ου τοσάκις έγένετο
λόγος έν τη ΑΕ, διατυπώ αυτήν διά βραγυτάτων
ώδε.
Ο ποιητής τοΟ τριστίχου επιγράμματος δια τοΟ
πρώτου στίχου ώς προεισαγωγικού ηθέλησε νά έκ-
φραση τΌ κοινον και παντι άνθρώπω, έπι παρο-
μοίαις συμφοραϊς, έπερχόμενον νόημα: «"Οπου είνε
πεπρωμένον, έκεΐ θά άποθάνη τις». Προτάξας ό' ό
έπιγραμματοποιος το νόημα τοΰτο επιφέρει εν τοις
εφεξής δυο στί/οις ώς παράδειγμα τήν Οαυμασίως
έπικυροΰσαν τά είρημένα άθλίαν τύ/ην των τριών
νεκρών, οί'τινες μίαν οίκογένειαν συναποτελοΰντες
συναπώλοντο και οί τρεις έν τοις κύμασι του Αι-
γαίου.
Και το μεν νόημα του πρώτου στί/ου (έν τού-
τω οέ κυρίως ή δυσκολία) θά μοι συνομολογηθή,
πιστεύω, ότι είνε άναντίρρητον. Άλλ' έκ ποίας
συντάξεως ποριζόμεθα το νόημα τούτο; Ηώς ΐγιι
ή σύνταςΊς; Αυτη προηγουμένη τοΟ νοήματος είνε
ούχ ήττον σπουδαία δυσκολία.
Ό ποιητής ήναγ*ασμένος νά έκφραση το προ-
εισαγωγικόν τούτο νόημα έν έν'ι τώ πρώτω στίχω
μετε/ειρίσθη βρα/υλογίαν τινά' έγραψε λοιπόν
« οΰ τό χρεών εΐμαρτοα, δρα τέλος ήμέτερον νϋν»,
τ. ε. που είνε πεπρωμένον ν' άποθάνη τις, βλέπε
το ήμέτερον τέλο; νυν (και κρίνε). Έν άλλαις λέ-
Εεσι: "Ινα μάθης, ότι έκαστος θ'άποθάνη όπου είνε
πεπρωμένον, βλέπε τό ήμέτερον τέλος νυν.
Άα>' ού λοιπόν και το νόημα είνε άναντίρρητον
και ή σύνταξις καθίσταται φανερά, ουδεμίας (διότι
και το δντε του δευτέρου στίχου δεν είνε άνεξή-
γητον) διορθώσεως έχει άνάγκην το έπίγραμμα,
άλλ' ερμηνείας.
Γρηγόριος Ν. Βερναρδάκης.
Εις Πειραιώς επίγραμμα
(ΑΕ 1910 73)
Γεωργίου Γαρδίκα.
Η μεν γραφή καθ' ήμάς έστιν μένον είμαρται », ήτοι έ'/ομεν σύστοι/ον ΰποκείμε-
Τ . ^ ν ,, ί / - νον κατά το συνώνυμον.
ου το χρεών ειμαρται, ορα τέλος ημετερον νυν (
Προς τήν γνωμικήν ρήσιν « το γριών εϊ'μαρται »
τι δέ έρρ.ηνεία ενει ώδε' παραό°λητέον και το γνωμικόν, όπερ ό Πλούταρ-
ού το γριών εί'μαρται, (έκεΐ) ορα το τέλος ημών γοζ (Ήθ. 103 Β') προς παραμυθίαν τοΟ φίλου Ά-
νΟν (συμβαίνον)' ήτοι «όπου εί'μαρται ήμάς άπο- πολλωνίου έπϊ τώ του υίοΰ' θανάτω έχρήσατο'
θανεΐν, έκεΐ ορα ήμάς νυν τελευτώντας ».
Κατά ταΰτα «το γριών εί'μαρται » = «τό είμαρ- τό τοι χρεών οΰκ εστί μή χρεών ποιεΐν.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1913 14
Εις Πειραιώς επίγραμμα
(ΑΕ 1910 73)
Γρηγορίου Βερναρδάκη.
Ερωτηθείς γνώμη ν περί τοΟ πολυθρυλήτου έχ
Πειραιώς επιγράμματος, περί ου τοσάκις έγένετο
λόγος έν τη ΑΕ, διατυπώ αυτήν διά βραγυτάτων
ώδε.
Ο ποιητής τοΟ τριστίχου επιγράμματος δια τοΟ
πρώτου στίχου ώς προεισαγωγικού ηθέλησε νά έκ-
φραση τΌ κοινον και παντι άνθρώπω, έπι παρο-
μοίαις συμφοραϊς, έπερχόμενον νόημα: «"Οπου είνε
πεπρωμένον, έκεΐ θά άποθάνη τις». Προτάξας ό' ό
έπιγραμματοποιος το νόημα τοΰτο επιφέρει εν τοις
εφεξής δυο στί/οις ώς παράδειγμα τήν Οαυμασίως
έπικυροΰσαν τά είρημένα άθλίαν τύ/ην των τριών
νεκρών, οί'τινες μίαν οίκογένειαν συναποτελοΰντες
συναπώλοντο και οί τρεις έν τοις κύμασι του Αι-
γαίου.
Και το μεν νόημα του πρώτου στί/ου (έν τού-
τω οέ κυρίως ή δυσκολία) θά μοι συνομολογηθή,
πιστεύω, ότι είνε άναντίρρητον. Άλλ' έκ ποίας
συντάξεως ποριζόμεθα το νόημα τούτο; Ηώς ΐγιι
ή σύνταςΊς; Αυτη προηγουμένη τοΟ νοήματος είνε
ούχ ήττον σπουδαία δυσκολία.
Ό ποιητής ήναγ*ασμένος νά έκφραση το προ-
εισαγωγικόν τούτο νόημα έν έν'ι τώ πρώτω στίχω
μετε/ειρίσθη βρα/υλογίαν τινά' έγραψε λοιπόν
« οΰ τό χρεών εΐμαρτοα, δρα τέλος ήμέτερον νϋν»,
τ. ε. που είνε πεπρωμένον ν' άποθάνη τις, βλέπε
το ήμέτερον τέλο; νυν (και κρίνε). Έν άλλαις λέ-
Εεσι: "Ινα μάθης, ότι έκαστος θ'άποθάνη όπου είνε
πεπρωμένον, βλέπε τό ήμέτερον τέλος νυν.
Άα>' ού λοιπόν και το νόημα είνε άναντίρρητον
και ή σύνταξις καθίσταται φανερά, ουδεμίας (διότι
και το δντε του δευτέρου στίχου δεν είνε άνεξή-
γητον) διορθώσεως έχει άνάγκην το έπίγραμμα,
άλλ' ερμηνείας.
Γρηγόριος Ν. Βερναρδάκης.
Εις Πειραιώς επίγραμμα
(ΑΕ 1910 73)
Γεωργίου Γαρδίκα.
Η μεν γραφή καθ' ήμάς έστιν μένον είμαρται », ήτοι έ'/ομεν σύστοι/ον ΰποκείμε-
Τ . ^ ν ,, ί / - νον κατά το συνώνυμον.
ου το χρεών ειμαρται, ορα τέλος ημετερον νυν (
Προς τήν γνωμικήν ρήσιν « το γριών εϊ'μαρται »
τι δέ έρρ.ηνεία ενει ώδε' παραό°λητέον και το γνωμικόν, όπερ ό Πλούταρ-
ού το γριών εί'μαρται, (έκεΐ) ορα το τέλος ημών γοζ (Ήθ. 103 Β') προς παραμυθίαν τοΟ φίλου Ά-
νΟν (συμβαίνον)' ήτοι «όπου εί'μαρται ήμάς άπο- πολλωνίου έπϊ τώ του υίοΰ' θανάτω έχρήσατο'
θανεΐν, έκεΐ ορα ήμάς νυν τελευτώντας ».
Κατά ταΰτα «το γριών εί'μαρται » = «τό είμαρ- τό τοι χρεών οΰκ εστί μή χρεών ποιεΐν.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1913 14