DOI Artikel:
Xyngopulos, Andreas: Plax trapezēs christianikē
DOI Artikel:Wilhelm, Adolf: Dogma Aitōlōn hyper Mytilēnaiōn
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14282#0091
84 Πλάξ τραπέζης χριστιανική. — Δόγμα Αιτωλών ύπερ Μυτιληναίων.
ΑΕ 1914
Το δτι δε ίνα άποδείςωμεν τήν αϊγυπτιακήν αύ-
τοΟ καταγωγήν άνεφέραμεν παραδείγματα, ϊ\ ών
τινά είναι μεταγενέστερα του ανάγλυφου, τούτο
δέν νομίζω δτι έμποδίζει νά θέση τις αυτό εις πα-
λαιοτέραν των παραδειγμάτων έποχήν, βασιζόμε-
νος έπΐ άλλων ασφαλέστερων δεδομένων. Ότι δ
τύπος ούτος της οιακοσμήσεως ευρίσκεται έπ'ι έρ-
γων νεωτέρων του Δ' αιώνος, δεν είναι λόγος νά
μή θεωρήσϊ) τις αύτον σ·/ετιζόμενον προς τον δια-
κοσμητικόν τύπον, τον οντά έν χρήσει και κατά
τον Δ' αιώνα και προ αυτού ακόμη.
Τελευταϊον έρχεται το ζήτημα της /ρήσεως τοΟ
άναγλύΐου ώς και τών άλλων ομοίων προς αύτό.
Κατ' άρ/άς ένόμισάν τίνες, ώς έπί παραδείγματι
ό Όβ Ια Μανβ (ΚΑ 1849 I 196), δτι τά ανά-
γλυφα ταΰτα έ/ρησίμευον ώς /είλη εις μεγάλα
δο/εϊα, φρέατα, δο/εϊα άγιασμου κτλ.. Εις την
γνώμην ταύτην συνετέλεσεν ίσως το γεγονός, δτι
τά τεμάχια, άτινα εί/ε προ οφθαλμών δ Ζ>6 ία
Ματβ είναι λίαν τεθραυσμένα, διακρινόμενης έπ'
αυτών μόνον της άναγλύφου παρυφής, ενώ τδ έσω-
τερικόν κοίλωμα έχει τελείως έςαοανισθή.
Άλλοι υπέθεσαν δτι ταΰτα είναι μεγάλαι τρά-
πεζαι ή * μεγάλα πινάκια ελαφρώς κοίλα» [Μί·
βΐιοη ε. ά. 157). Ό ΤΓ«<Ζ/·/ (ΑΙίοΙίΓ. ΒΠάθΐ·\ν. Ν°
21) νομίζει, δτι κατ' άρ-/άς έχρησιμοποιοΟντο ΰπο
τών εθνικών ώς τράπεζαι ή λεκάναι και δτι ές αυ-
τών παρέ/αοον οί χριστιανοί χρησιμοποιήσαντες
ταύτας εις τάς Αγάπας. Αυτό τούτο νομίζει και
δ ΕδβτβοΙί (ΚΑ 1913 I 336).
Ή γνώμη, δτι ίγρησιμοποιοΟντο ώς τράπεζαι,
φαίνεται λίαν πιθανή. Ώς λεκάναι δεν ήτο δυνατόν
να χρησιμεύσωσι, διότι το κοίλωμα αυτών είναι
λίαν αβαθές.
Εάν όμως έχρησιμοποιοΟντο εις θρησκευτικούς
σκοπούς, ή ήσαν καθημερινής /ρήσεως είναι άδη-
λον. Καϊ θά έτεινε μεν νά παραδενθή τις τον θρη-
κευτικον αυτών προορισμόν, βασιζόμενος επί του
γεγονότος, δτι ή έτέρα δμάς τών άναγλύφω,ν κο-
σμείται, ώς είπομεν, δια σκηνών εκ τών Γραφών.
Αλλά τοΰτο δέν είναι άπόδειξις επαρκής, διότι
είναι γνωστόν, δτι έπΐ σκευών και μάλιστα επί
υφασμάτων ουδόλως προωρισμένων δια θρησκευ-
τικούς σκοπούς, άπεικονίζοντο σκηναί έκ τών Γρα-
φών. Ο Αστέριος 'Αμασείας επί παραδείγματι
αναφέρει, δτι οί πλούσιοι της εποχής αύτοΟ, έκό-
σμουν τά ενδύματα των διά παραστάσεων τών θαυ-
μάτων τοΰΊησοϋ [Μίψηβ, Ραίτοΐ. 6γ3Θ0& Τόμ. XI·
168). Επίσης δ θεοδώρητος Κύρου λέγει, δτι
δέν είναι σπάνιον κατά τους χρόνους του νά ίδη τις
δλόκληρον τόν βίον του Ίησοΰ ένυφασμένον έπϊ
τής τηίένου ένος γερουσιαστου Μϊί/ηβ ε. ά. Τόμ.
ΕΧΧΧΙΙΙ 017).'Αλλά πλην τών μαρτυριών τού-
των περ'.εσώθη μέ/ρις ήμών και παράδειγμα τής
τοιαύτης συνήθειας. Έν τώ γνωστώ μωσαικώ τοΟ
8αη νϊίδΐβ τής Ραβέννης δ μανδύας τής Θεοδώ-
ρας φέρει κάτω παρυφήν έφ' ής εικονίζεται ή προσ-
κύνησις τών Μάγων [ΒίβΜ ε· ά. 248).
Ουδεμία λοιπόν βεβαιότης υπάρχει περί του
θρησκευτικού τών τραπεζών τούτων -ροοοισμιΟ.
Ανδρέας Ξνγγόπονλος.
Δόγμα Αΐτωλών ύπερ Μυτιληναίων
ύπό
Αάοΐί λνΐΐΐΐθΐιη.
Έν ΑΕ 1912, 225 δ Πέτρος Παπαγεωργίου
ού μετά λύπης μανθάνω τον πρόωρον θάνατον
προέτεινε διά την έν 1(3 XII2 16 έκ Μυτιλήνης
έπιγραιιήν δύο συμπληρώσεις, ών την μεν έθεώ-
ρησεν εύληπτον, την δε ασφαλή" και αί δύο όμως
συμπληοώσεις αύται ευκόλως αποδεικνύονται πε-
πλανημένα;. ΤΙ έπιγραφή, περί ής πρόκειται, κατά
τό άντίγραφον του \Υ. Κ. Ραίοη ε/ει ώς έςής:
ΑΕ 1914
Το δτι δε ίνα άποδείςωμεν τήν αϊγυπτιακήν αύ-
τοΟ καταγωγήν άνεφέραμεν παραδείγματα, ϊ\ ών
τινά είναι μεταγενέστερα του ανάγλυφου, τούτο
δέν νομίζω δτι έμποδίζει νά θέση τις αυτό εις πα-
λαιοτέραν των παραδειγμάτων έποχήν, βασιζόμε-
νος έπΐ άλλων ασφαλέστερων δεδομένων. Ότι δ
τύπος ούτος της οιακοσμήσεως ευρίσκεται έπ'ι έρ-
γων νεωτέρων του Δ' αιώνος, δεν είναι λόγος νά
μή θεωρήσϊ) τις αύτον σ·/ετιζόμενον προς τον δια-
κοσμητικόν τύπον, τον οντά έν χρήσει και κατά
τον Δ' αιώνα και προ αυτού ακόμη.
Τελευταϊον έρχεται το ζήτημα της /ρήσεως τοΟ
άναγλύΐου ώς και τών άλλων ομοίων προς αύτό.
Κατ' άρ/άς ένόμισάν τίνες, ώς έπί παραδείγματι
ό Όβ Ια Μανβ (ΚΑ 1849 I 196), δτι τά ανά-
γλυφα ταΰτα έ/ρησίμευον ώς /είλη εις μεγάλα
δο/εϊα, φρέατα, δο/εϊα άγιασμου κτλ.. Εις την
γνώμην ταύτην συνετέλεσεν ίσως το γεγονός, δτι
τά τεμάχια, άτινα εί/ε προ οφθαλμών δ Ζ>6 ία
Ματβ είναι λίαν τεθραυσμένα, διακρινόμενης έπ'
αυτών μόνον της άναγλύφου παρυφής, ενώ τδ έσω-
τερικόν κοίλωμα έχει τελείως έςαοανισθή.
Άλλοι υπέθεσαν δτι ταΰτα είναι μεγάλαι τρά-
πεζαι ή * μεγάλα πινάκια ελαφρώς κοίλα» [Μί·
βΐιοη ε. ά. 157). Ό ΤΓ«<Ζ/·/ (ΑΙίοΙίΓ. ΒΠάθΐ·\ν. Ν°
21) νομίζει, δτι κατ' άρ-/άς έχρησιμοποιοΟντο ΰπο
τών εθνικών ώς τράπεζαι ή λεκάναι και δτι ές αυ-
τών παρέ/αοον οί χριστιανοί χρησιμοποιήσαντες
ταύτας εις τάς Αγάπας. Αυτό τούτο νομίζει και
δ ΕδβτβοΙί (ΚΑ 1913 I 336).
Ή γνώμη, δτι ίγρησιμοποιοΟντο ώς τράπεζαι,
φαίνεται λίαν πιθανή. Ώς λεκάναι δεν ήτο δυνατόν
να χρησιμεύσωσι, διότι το κοίλωμα αυτών είναι
λίαν αβαθές.
Εάν όμως έχρησιμοποιοΟντο εις θρησκευτικούς
σκοπούς, ή ήσαν καθημερινής /ρήσεως είναι άδη-
λον. Καϊ θά έτεινε μεν νά παραδενθή τις τον θρη-
κευτικον αυτών προορισμόν, βασιζόμενος επί του
γεγονότος, δτι ή έτέρα δμάς τών άναγλύφω,ν κο-
σμείται, ώς είπομεν, δια σκηνών εκ τών Γραφών.
Αλλά τοΰτο δέν είναι άπόδειξις επαρκής, διότι
είναι γνωστόν, δτι έπΐ σκευών και μάλιστα επί
υφασμάτων ουδόλως προωρισμένων δια θρησκευ-
τικούς σκοπούς, άπεικονίζοντο σκηναί έκ τών Γρα-
φών. Ο Αστέριος 'Αμασείας επί παραδείγματι
αναφέρει, δτι οί πλούσιοι της εποχής αύτοΟ, έκό-
σμουν τά ενδύματα των διά παραστάσεων τών θαυ-
μάτων τοΰΊησοϋ [Μίψηβ, Ραίτοΐ. 6γ3Θ0& Τόμ. XI·
168). Επίσης δ θεοδώρητος Κύρου λέγει, δτι
δέν είναι σπάνιον κατά τους χρόνους του νά ίδη τις
δλόκληρον τόν βίον του Ίησοΰ ένυφασμένον έπϊ
τής τηίένου ένος γερουσιαστου Μϊί/ηβ ε. ά. Τόμ.
ΕΧΧΧΙΙΙ 017).'Αλλά πλην τών μαρτυριών τού-
των περ'.εσώθη μέ/ρις ήμών και παράδειγμα τής
τοιαύτης συνήθειας. Έν τώ γνωστώ μωσαικώ τοΟ
8αη νϊίδΐβ τής Ραβέννης δ μανδύας τής Θεοδώ-
ρας φέρει κάτω παρυφήν έφ' ής εικονίζεται ή προσ-
κύνησις τών Μάγων [ΒίβΜ ε· ά. 248).
Ουδεμία λοιπόν βεβαιότης υπάρχει περί του
θρησκευτικού τών τραπεζών τούτων -ροοοισμιΟ.
Ανδρέας Ξνγγόπονλος.
Δόγμα Αΐτωλών ύπερ Μυτιληναίων
ύπό
Αάοΐί λνΐΐΐΐθΐιη.
Έν ΑΕ 1912, 225 δ Πέτρος Παπαγεωργίου
ού μετά λύπης μανθάνω τον πρόωρον θάνατον
προέτεινε διά την έν 1(3 XII2 16 έκ Μυτιλήνης
έπιγραιιήν δύο συμπληρώσεις, ών την μεν έθεώ-
ρησεν εύληπτον, την δε ασφαλή" και αί δύο όμως
συμπληοώσεις αύται ευκόλως αποδεικνύονται πε-
πλανημένα;. ΤΙ έπιγραφή, περί ής πρόκειται, κατά
τό άντίγραφον του \Υ. Κ. Ραίοη ε/ει ώς έςής: