Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1914)

248 Άναϋηματικόν άνάγλνψον έκ Θεσσαλίας- νπδ Ν. Γιαννόπουλου

Λ Ε 1914

ρέθη ίν Βατούμ; 1. Άλλα και έν Θεσσαλία άνευ- τοΰ Πλάτωνος οτι προσεφέροντο άλέκτορες εις τον

οέθή όμοιον άνάγλυφον εν τω χωρίω Σέλω τοΟ Άσκληπιόν έκ δέ του έκ Δήλου ανάγλυφου ότι

Όλύμπου ύπο του Ηθπζθυ μεθ' ίππέως θηρεύον- χΚί κριό; προσεφέροντο εις θυσίαν, ιδίως δέ ύπό

τος, φέρον την έπιγραφήν: « Αγά&ων ήρω'ι, εν- των Αθηναίων 8. Δια δέ τοΰ ημετέρου ανάγλυφου

χήν » 2. Ό οέ Μοηοθαιιχ περιγράφων έτερον άνά- βλέπομεν οτι και βόες και ταύροι προσεφέροντο.

γλυφον ύπ'αύτοΰ εΰρεθέν έν Καίτση τοΰ Δομοκού, Ό χρόνος του άναγλύφου τούτου συμπίπτει εις

ταϊς άρχαίαις Άγγείαις, αποφαίνεται ό'τι « οί άρ- -0 τέλος τοϋ Ε'πΧ αιώνος, ή περί τάς τροπάς

χαιολόγοι δεν είναι εισέτι σύμφωνοι επί τής παρα- τοο Δ' πΧ αιώνος, εί καί, έλλειπούσης της έπι-

στάσεως των επιτύμβιων ανάγλυφων » 3. Πιθανή γραφής, δέν δυνάμεθα έκ τοΰ σχήματος τών γραα-

έπομένως έξήγησις είναι δτι ή άφηρωϊσις τοΰ νε- μάτων να κρίνωμεν. Ώς δ' εξάγεται έκ της καθό-

κροΟ έγένετο ύπο τον γενικον τύπον του ίππεως λου τεχνοτροπίας του άναγλύφου τούτου, νοαίζο-

-θηρεύοντος. Μετά δέ τους χρόνους του Μεγάλου υ.εν ότι είναι άρχαιότερον τοΰ της Φαρσάλου, όπερ

Αλεξάνδρου καί ίδια επί τών μακεδόνικων καί ρω- ό ΡΌιι^θγθβ άνήγαγεν εις το πρώτον ήμισυ της Δ'

μαϊκών χρόνων ή άφηρώ'ίσις ήν συνήθης, διό καί πΧ έκατονταετηρίδος.

έπε/.ράτησεν ο τύπος του θηρεύοντος νεαροΰ ίπ- Καίτοι δέ ή κατάστασις, έν ή έκ της φθοράς το

πέως έχοντος προ αύτοΰ βωμάν 4. Η δέ γνώμη μνημεΤον τοΰτο ευρίσκεται καί ιδίως κατά τά ποό-

τοΰ Ροιι§·βι·θ8 ότι τά νομίσματα της Φαρσάλου σωπχ, έν τούτοις όμως θ' άναγνωρίση τις έν τή

παριστώσιν έφιππον ήρωα άπλώς καί ουχί τόν Α- εργασία ταύτη μίαν τελειότητα εκτελέσεως, έπι-

χιλλέα συμφώνως τή μαρτυρία τοΰ Παυσανίου 5, μέλειαν ολίγον κοινήν εις παραστάσεις τοιούτου

έφ ης έστηρίχθησ*ν άλλοι τε άρχαιολόγοι καί Ίοίως είδους. Αί λεπτομέρεια είναι λίαν τέλειαι ώς προς

ό Ε. Μιπτθί;6, δεν φαίνεται ήμΐν ορθή, διότι τά νο- τήν στ-).σιν τ0ΰ εφήβου ήρωος, τοΰ ίππου, τοΰ λα-

μίσματα της Φαρσάλου καί ιδίως τά χαλκά έχουσι τρευτοΰ παιδός, της καθημένης θεότητος, τοΰ ήμι-

τρεΐς τύπους: 1) Αχιλλέα έφιππον μετά οόρατος κεκλιμένου πρεσβύτου, ώς προς τήν διάπλασιν τών

ή μαστιγίου. 2) Αχιλλέα έφιππον καί όπισθεν άκο- γραμμών τοΰ σώματος, ώς προς τάς πτυχάς τών

λουθοΰντα Πάτροκλον, συμφώνως προς τό άνά- ένδυμάτων. Τό πάν δέ -/αρακτηρίζει έν τή γλυ-

Οημα τών Φαρσάλων έν τω μαντείω τών Δελφών, πτική ταύτη ή έμπνευσις της άττικής σχολής

και

οπερ περιέγραψεν ό Παυσανίας: «Ανέθεσαν (έν επομένως στ^νώς συνδέεται μετά τής τε/νοτροπίας

Δελφοΐς) Φαρσάλιοι δε Αχιλλέα τε επί ΐππω και τής επιτύμβιας στήλης έκ Φερών τοΰ Κινέου καί

Πάτροκλος συμπαρα&ει οι τω ίππων καί 3) Α- τής φ?ασιμήδας. Άν μή δ' άπατώμεθα, βλέπομεν

χιλλέα έφιππον, τόν Πάτροκλον άκολουθοΰντα καί έν τω ήμετέρω αναγλύφω έ'ργον άν ού/ί καλλιτέ-

τόν Μέμνωνα προ τών ποδών τοΰ ίππου πληττό- χνου τινός διασήμου τής άττικής σχολής, πάντως

μενον ύπό τοΟ 'Αχιλλέως 7. ό'αως μαθητού αυτής.

Τέλος πρό τής κλίνης φαίνεται ή μορφή όκλά- '£}ς §ε τον τόπον τής προελεύσεως, άν μή

ζοντος ταύρου, ού ή κεφαλή άπεκόπη άποξεσθέντος {, κομιστής αύτοΰ έπ' έλπίδι μείζονος άμοιρης έμή-

τοΰ λίθου, όστις φαίνεται ότι προσηνέχθη ώς θυσία κυνε τ*ον το-ον τής εύρέσεως αύτοΰ, πάντως όμως

εις τόν Άσκληπιόν. Μέχρι τοΰδε έγνωρίζομεν έκ £εν ε?ναι ξένος τών Φερών. Είναι γνωστή έξ έ·,α-

9

' ΑΙββιΊ Πιιιτιοηί, νορα(/β βιι ΤΗναΰβ, μετάφρ. Α. Ζωηροΰ

γραφών ή λατρεία τοΰ Άσκληπιοΰ έν Φεραϊς

έν περιοδιχω Έλλ Φιλολ. Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως, τόμ. Γ' Άλλά καί έάν Οντως έν Γιαχαλάρ εύρέθη τό άνά-

σ. 376 377. ^ γλυφον, τότε τοΰτο θά άνήκη τω άρναίω Αρμε-

- Ηβιιζβγ, ΜοηΙ ΟΙι/ηιρβ, Ν° 5.— Τοΰ αϋτοΰ, Μίββίοη άβ , , , τ\ ρ ' ' \ \ * ' π <

Μαββάοίηβ, 410, σ. 26, 1. νί#· κειμενφ επι τή ΰοιοηίοι παρα το χωρίον 11ε-

1 Μοηδββιιχ, ΒΟΗ VII, 53-56. τρα (Άδδά-Τεπέ).

Έν Αλμυροί, Ίουνίω, 1914

4 Π. Καστριώτη;, Α Ε 1911, σελ. 120-121 ζαί τας παρ' αΰτώ
πηγάς.

5 Παυσαν. χ, 13, 5. Νικόλαος Ί. Γιαννόπουλος.

6 Ε. ΜιιιτβΙ, Μοηηαίβ8 άβ ΉιβββαΙίβ έν ΒΟΗ τόμ. V, ρΐ.

II σ. 285 χαί έξης. ' 8 ΒΟΗ ρϊ. II, σ. 71, άρ. 16 — Ροιι§6Γ68. αντό&ι,

7 ΊΙ παράστασις αϋτη φαίνεται έπί αγγείων τοΰ Κ' αιώνος πΧ, XVI, 1892. 149.

δημοσιευθέντος ΰπό Μί11ΪΙ1§βη. Αηβϊβηί ΗηϊϋΙβά ?ηοηΐ(»Ιβηΐ8 9 Ρθ11£0Γβ8 ΒΟΗ, 1889, 381, 3. — Ν. I Γιαννόπουλος, ΑΕ

8βΗβ$ 7, Ραίηίβά θνββά ναβββ, ρϊ. ΧΙ>. 1913. 218, 2.