Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Editor]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1915)

ΑΕ 1915

Αεΰτεραι ανακαλύψεις μνημείων υπό Ν. Γιαννόπουλου. 1(1!)

τάφων της Αβύδου (Εναιίδ, Ριιν- ύπάρχει ανά εν γράμμα ή σημειον, ολως διαφό-

ίΚ&τ Όίδβον. σ. 383, είκ. 35). Επί- ρων όντων προς άλληλα. Πέριξ δέ δια διπλών

ση; εΰρηται το ΰπ άρ. 1 σύμβολον γραμμών ίιπάρχει περιθώριον κοσμούμενον δια μι-

κα'ι έν έπιγραφαις έκ Φαιστού Κρή- κρών γραμμιδίων. Τα δέ τρίγωνα είναι κενά. (Ίδέ

της (Μοηιιηι. Αηίίβΐιί ιίβί ΙΛηββί XII, 23). πίν. Α', 24):

23. Η. Ό ύπ' αριθ. Η δακτύλιος, χαλκούς, ει- ,λβπππ

ναι

:ου καί μέρους του δακτυλίου. Έπι της σφενδόνης
είναι έγκεναραγμένον το κατωτέρω σημεϊον έν ειδει
λάοουο; υ,ετά δυο ΤΤ-Π ένθεν και ένθεν αύτοΟ κα'ι

Δεξιά προ τοΟ Π υπάρχει Λ' Β'φυσ. μ

^. υ υπ αριν. ο οακτυΛίος, χαΛκους, ει- ΧΓΣΠΣΠΙΙΖΕΧ

ιι έφθαρμένος, σωζόμενης μόνον της σφεδόνης αϋ-__ ^0 κ^)

>0 καί μέρους τοΟ δακτυλίου.'Επί της σφενδόνης ' Π "^"~#"γ "

:ινα.

I//

στιγμή. ^),Ι)Ι>ΓΤ

8^

£Ί'κ. ΧαΑκοΰί δακτύλιο;.

Εν αεγεθύνσει.

Ιόν δακτύλιον τούτον έν [/έν τω πίνακι Β ,
δεν ήδυνήθημεν νά άποδώσωυεν φωτογραφικώς δια

Και τον μεν λάορυν (άμφίστομον πέλεκυν) εύ- ">Ψ άμυδρότητα τών έν αύτώ γραμμάτων, όντιον

ρίσκομεν ώς σημείον γραφής έν Κρητικαϊς έπιγρα- άναγλύπτων και δια τήν χροιάν αύτοΟ, ούσαν μέ-

φαις Εν3Π8, ΡηΗΗβν ΌΪΜονβνϊβζ θία σελ. 384 λαιναν. Άποδίδομεν δμως αυτόν ΐχνογραφικώς έν

πίν. III. 386 πίν. IV, 19)· άδηλον δέ διατί ένα- μεγεθύνσει έν τω αϋτώ πινάκι Α', αριθ. 24 ζ. Ό-

ράχθησαν διπλαΐ γραμμαΐ έπι τών άνω σκελοιν ποί*ν *Κ·ωί διάταξιν εχουσι τά γράμματα; άγνό-

καί κάτω έπι της πλάγιας, της ένούσης τά κάτω οΟμεν. Ότι όμως ό δακτύλιος περιέχει έπιγραφήν

σκέλη του Χ. Επίσης δέ εΰρίσκομεν τον λάορυν προελληνικην, ουδεμία αμφιβολία χωρεί. Νομίζο-

έπι οστράκων αγγείων του ΈθνικοΟ έν Αθήναις ,"ίν " ίζ' 'Λν ε'ναι 8λω<5 άγνωστοι τΰποι προ; τους

μουσείου έγχάρακτον (ΘΠΕπ. 77, Β'). ήδη γνωστούς έκ Κρήτης και Ηεσσαλίας.

ϊά δέ ένθεν και ένθεν του λάοουος δυο Π ευοί- Οιανδήποτε δέ διάταξιν και εάν έ/ωσι τά γράμ-

σκομεν έν έπιγραφαϊς έν Ηεσσαλία μέν έν έπιγοα- ματα ταύτα, νομιςομεν οτι:

φαΐς έπϊ βράχων του χωρίου Τσιώτι I δήμου Φαρ- { \
καδόνος), προεκβεβλημένης ούσης της έγκαρσίου

γραμμής (ΘΠΕπ. 18, πίν. Β ), και άγνωστου έπι- 1
γραφής του μουσείου Βόλου Π (ΗΓΙΚπ. 35, αριθ.
80 και πι'ν. Ρ'), έν Κρήτη δέ και άλλα/οΰ παρ'

Εν3ΐΐ8 [ΡηΗΗ. Όίββον. 386, πίν. IV, 34). 'υ 11 1Α.

γ7 ^>ΡΛ5ν 9,

β 9 ,ο

24. 9. 1ου ύπ' αριθ. 9 δακτυλίου, άργυροϋ,

σώζεται μόνον ή σφενδόνη, σχήματος τετραγώνου *° υπ άριΟ. 1 εύρισκομεν ώς σημειον έπϊ άγ-

μετά κεκομμένων τών γωνιών. Όπισθεν δέ σώζε- γ^'°υ τσΟ χαλκοΟ αιώνος έκ Δελφών [ΒβΗρ.ΜίηΛ,

ται άργυροΟν έλασμα ρομβοειδές έπικεκολλημένον, ^9» εΐκ. 35). 'Επΐ πινακίδος δ' έκ Φυλακω-ής

δι' ου συνείχετο ό δακτύλιος έκ σύρματος στρογ- (^βτ. Μη. I 112, εΐκ. 46 και σ. 70, εί/..

γύλου, ού έσώθη λείψανον. Ή σφενδόνη είναι διη- i Κ), α \ ' ΡηΤ^1· ^*5β·Ι 38Γ>,

ρημένη καθέτως και πλάγιους δια τριών καθέτων πίν. IV, 7). ^*

γραμμών και τριών πλαγίων, ούτως ώστε άποτε- Τό ΰπ' άριθ. 2 άγνοουμεν. Φαίνεται δέ οτι είναι

λουνται 12 τετράγιονα καϊ τέσσαρα ήμιτετράγ<ονα άν μή ταΰτόν όμοιον σμως προς το έπι πίθου, άνα-

ήτοι τρίγωνα. Εφ' έκάστου δέ τών τετραγώνοον καλυΐθέντος έν Φαιστώ Κρήτης ύπό τών Ιταλών