Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1915)

138 Βοηδρομιώνος είκοστήι. — Αλεξανδρινά όστέϊνα άνάγλυφα.

ΑΕ 1915

Στοιχ. 38.

[Έπ' Ά]ντιμαχου [αρχ]ο[ν]τος επί της'Ιππο[θωντίδος]
[τρίτη]ς πρυτα[νεί]ας, ήι Χ[«ι]ρ[ι]γένης [Χοαριγένο]
[υΜυ]ρρινοΰσι[ος] εγ[ρ]αμμ[(ί]τευεν·[Β]ο[ηδρομιώνος]
[εικοστε]ι μ[ι]α[ι κ«]ϊ είκοσ[τ]|ι της π[ρυτανεία;.]

Άλλ' έν Εά. Μ. 7(58 Ό ΚΐνοΙιηβν παρατηρεί οτι
αί συμπληρώσεις αύται τοΟ ΚοθΙιΙθγ (Πΐβομίθ βρ&-
ϊπβ οοηνβηίηηί, ηβηαβ ρΓοβίιοίΙβ ββί άϊβ 20 Βοθ-
<3ι·οιτποηΪ8, φΐί ίη ηαιηβΐΌ άΐθηιπι ίθβίοπιπι
Εΐβπδϊηϊοπιηι Ββοοίιϊ 830θγ θγ&Ι, οοηίίοηθίη \\ά-

Ιο'ύΆΐΏ. β88θ; Κθΐιβοΐι. δΐιΐϊΐίάί. ϋη^βΓ. Μοπιιηδθη.
Ιίβφΐβ Ιβοίϊοηθίη νβίδβηΐ βί ϋη^βη ΓθΟθρίπιιΐδ».

Τήν ύπο του Κϊι·ο1ιηβΓ δεκτήν γενομένην ανά-
γνωση της Ιπιγραφής συμφωνώ; τη γνώμη τοΰ
νβίδβη και ϋιι^ΘΓ, δεν έδέχθην (δρα ΑΕ 1914,
189), ώς παρέχουσαν άνώμαλον διανομήν της διαρ-
κείας των πρυτανειών, έπρότεινα δε εκεί έτέραν
συμπλήρωσιν, σύμφωνον προς τά χρονολογικά δε-
δομένα και προς τον κενόν χώρον των στοίχων.

Κωνσταντίνος Μαλτέξος.

Αλεξανδρινά όστέϊνα άνάγλυφα
τοΰ έν ΆΦήναις ΈΦνικοΰ Αρχαιολογικού Μουσείου

ύπό

Ανδρέου Ξυγγοπούλου.

Ή αιγυπτιακή συλλογή του Εθνικού αρχαιο-
λογικού Μουσείου Αθηνών, ήτις προέρχεται έκ
τών δωρεών Ίωάν. Δημητρίου και Άλ. Ρόστοβιτς,
πλήν αρκετά πλούσιας συλλογής κοπτικών υφα-
σμάτων, περί ών προσεχώς θέλομεν άσχοληθή, πε-
ριέχει και πέντε μικρά έξ οστοΰ άνάγλυφα αξιολο-
γότατα ώς έκ τών έπ' αυτών παραστάσειυν.

Τοιαύτα όστέϊνα άνάγλυφα ευρέθησαν εις μέγα
πλήθος, ιδίως άπο του 1880 κέ. εις τάς παρά τήν
Άλεςανδρειαν νεκροπόλεις — κυρίως εις το Κοπι.
Ή χρήσις τών μικρών τούτων άναγλύφων είναι
γνωστή. Έχρησίμευον ταΟτα δια τον στολισμον
επίπλων ή κιβωτίων έφ' ών προσηλοΟντο .

Ή σημασία δε τών άναγλύφων τούτων διά τήν
ίστορίαν της χριστιανικής τέχνης και ιδίως τών
χριστιανικών έλεφαντουργημάτων είναι μεγίστη,
ώς δύναται πάς τις νά έννοήση. Πλείστα δέ είναι
τά διακοσμητικά θέματα τών μικρών τούτων άνα-
γλύφων τά διατηρηθέντα έν τή βυζαντινή τέχνη
άναλλοίωτα. Ούτω, διά ν' άνα^έρω εν μόνον πα-

7 ΜίΙΙβΙ, Ι,'3ΐ·1 βγζαη1ίη (παρα ΜίβΚβΙ ΗΐδΙοΪΓβ άβ Ι'ΆΓί
τό[Α.Ι ο. 263. \νιύίΐ Α1ιο1\ΓΪ8ί1ϊο1ιβ υηά βγζ3ηΙίηΪ8ο1ιβ ΚιιηβΙ
ΒβιΉη-Νβιι&βββΙδββΓ^ (Α1ί3<ϊθΐτπ8θηβ νβΓΐ3§8£β8β1ΐ8. Α-
Ιηβη3Ϊοη) α. 189 κέ.

ράδειγμα, απεδείχθη, δτι ή παράστασις τής Νίκης
κρατούσης διά τών υψωμένων χειρών μετάλλιον,
ή όποια έν τή παλαιοβυζαντινη τέχνη μεταβάλ-
λεται εις άγγελον, όπως εις τά μωσαϊκά τής Ρα-
βέννης, κατάγεται έκ παραστάσεως ευρισκομένης
έπί τοιούτων άναγλύφων 2.

Αιά τους λόγους τούτους τά μικρά ταΰτα μνη-
μεία, έφ ών δυνάμεθα νά εύρωμεν τά πρότυπα
θεμάτων τόσον άγαπητών εις τήν μετέπειτα βυ-
ζαντινήν τέχνην, είναι μεγίστης σπουδαιότητος
και χρήζουσι λεπτομερέστατης έρεύνης.

Τά πέντε άνάγλυφα τοΟ ήμετέρου μουσείου δύ-
νανται νά κατανεμηθώσιν εις τρεις ομάδας: τήν
τών νηρηίδων, τήν τών χορευτριών ώς και τήν τοΟ
ισταμένου γυμνού άνδρός.

Και πρώτον ή ομάς τών νηρηίδων:

ϊ, (Ν° 947). Νηρηίς καθημένη έπι του έλισσο-
μένου λεπιωτοΟ σώματος θαλασσίου τέρατος. Εί-
ναι εντελώς σχεδόν γυμνή και κάθηται προς δεςιά
στρέφουσα τήν κεφαλήν προς το άντίθετον μέρος.

2 8ίτζι/90ϊν8Μ ΗθΙΙθηϊδΙϊοΙιβ ιιηά Ιίορίϊδοηβ ΚυηδΙ. ίη
Α1βχ3Π(3η'3 (Βυΐΐ. άβ 13 δοοϊβΐθ 3Γοηβο1. ά'ΑΙβχαηάι-ΐβ, V
1902) σ. 6 χέ