DOI Artikel:
Geōrgios Mistriōtēs
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14279#0071
ΑΕ 1!)16
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣ
Μετά βαθύτατου άλγους έ'μαθον οι απαν-
ταχού της γης "Ελληνες τον θάνατον τοϋ γε-
ραροϋ και σοφοΰ Καθηγητού των Ελληνικών
Γραμμάτων, Γεωργίου Μιοτριώτου. Ίδιαί-
τατα δ' ήλγησαν έπι τούτω και έθλίβησαν οί
εταίροι της Άρχαιολ. Εταιρείας, ής ό μεταστάς
έτύγχανεν από μακροτάτου χρόνου εταίρος, εΐτα
δε σύμβουλος, τέλος δ' από επταετίας αντι-
πρόεδρος.
Ό Γεώργιος Μιστριώτης γενηθεις τώ 1840
εν Τριπόλει της Αρκαδίας έσπούδασεν εν τω
Έθνικω ημών Πανεπιστημίω, εν ω πλειστάκις
βραβευθείς έν διαγωνισμοϊς, απεστάλη εΐτα εις
Γερμανίαν, όπου διήκουσε των μαθημάτων των
κρατίστων τότε Ελληνιστών, τοϋ Βοικχίου έν
Βερολίνω και Έρμάννου έν Λειψία ώς και
πολλών έτι άλλων περιφανών διδασκάλων. Και
έκεΐ δέ βραβευθείς διά τό σπουδαιότατον αύ-
τοΰ περί τοϋ Ομηρικού ζητήματος σύγγραμμα
έτιμήθη μεγάλως, κατελθών δ'είς Ελλάδα δι-
ωρίσθη έν τω άνωτάτω ημών έθν. Παιδευτη-
ρίορ Καθηγητής, έν τώ όποίφ έπι ήμισυν αιώνα
ώς ζωογόνος εστία φωτός και ώς άσβεστος δάς
ένθουσιασμού έφώπζε και έθέρμαινε γενεάς
όλας ελληνοπαίδων.
Διότι ό Γεώργιος Μιστριώτης, μακράν πά-
σης σχο?Λχστικότητος και ξηράς περι τό γράμμα
έρεύνης, ήν βαθύς και εύρύς ερμηνευτής τοϋ
πνεύματος καΐ τοϋ αισθητικού κάλλους των αρ-
χαίων Ποιητών και Συγγραφέων, οί δέ ώραϊοι
αυτού καΐ γλαφυροί Πρόλογοι μαρτυροϋσι περί
της ποιητικής αύτού ψυχής και εύγενοϋς δια-
νοίας, ήτις αίρεται διηνεκώς πρύς τά μεγάλα
και υψηλά.
Θαυμαστής μέγας τοΰ Σοφοκλέους, τοϋ Αι-
σχύλου, τοϋ Πλάτωνος και τοϋ Θουκυδίδου δι'
όλου τοϋ βίου και έν παντι τόπω και χρύνω
άνύμνει τό μεγαλεΐον και τό άφθιτον εκείνων
πνευματικόν κάλλος, παρορμών την έλληνικήν
νεότητα εις μίμησιν προς τά άίδια και ανυπέρ-
βλητα έκεϊνα πρότυπα. Ώς δ'ό άθάνατος Κο-
ραής, ομοίως καΐ ό μεταστάς πολύκλαυστος και
ότρηρύς ημών διδάσκαλος κατενόησε την ύπερ-
φυά ήΰοποών δύναμιν της αρχαίας φιλολογίας,
ούτω δέ δεν περιώριζε τήν διδασκαλίαν εις
άπλήν θεωρίαν, άλλ' έμπράκτοίς και διά τών
έργων και διά τοϋ ήθους και τοΰ βίου αύ-
τού δλοκλήρου παρέσχε ζών παράδειγμα, όπό-
σον τό δαιμόνων άρχαΐον έλλην. πνεύμα δύ-
ναται νά εξευγενίσει και έξυψώσϊ) τήν ψυχήν
και διάνοιαν τών άνθρώπων.
Ούδέν έθνικόν, κοινωνικόν και πολιτικόν
έν Ελλάδι ζήτημα εύρέ ποτε τύν σοφόν καΐ
σφενδάμνινον πρεσβύτην ξένον και άδιάφορον,
αλλά παντοιοτρόπως πάντοτε συνέζει καΐ συν-
έδρα, ώς αληθής αρχαίος πολίτης, μετά της
συγχρόνου γενεάς, μετά νεανικής δέ τόλμης
και μέχρις έσχάτων ακόμη άπεδύετο εις τήν
πολιτική ν παλαίστραν και άνεμιγνύετο εις πάν
ζωτικόν έθνικόν ζήτημα, θεωρών, ώς ό Σόλων»
άτιμον τό ζην άπραγμόνως καΐ μή συναγοχνίζε-
σθαι τούς κοινούς και εύγενεϊς αγώνας.
Ούτω βλέπομεν τον γηραιόν Καθηγητήν
έπι κεφαλής τής έλλην. νεολαίας κατά τούς
δεινούς περι γλώσσης αγώνας, έπι κεφαλής
δέ τοϋ έλλην. λαοϋ κατά τήν άξιομνημόνευτον
έκείνην έν τώ πεδίω τοϋ "Αρεως έπαναστά-
τιδα τοϋ Αυγούστου προ επταετίας ήμέραν,
οπότε ό Έλλην. λαός έδιδε τύν ιερόν και θείον
εκείνον δρκον τής έθνικής άναγεννήσεως.
Ή δέ πάλη αύτη ή άρχέμαχος καΐ σώμα
πρύς σώμα ώς παλαιστοϋ έν κονίστρα παθών
και συμφερόντων ποικίλων και παντοδαπών,
έν ι'ι αυτός ήγωνίζετο τύν καλλίνικον τής αρε-
τής άγώνα, προσείλκυε μεν πρύς αύτύν πλη-
θύν θαυμαστών και συναγοον ιστών, αλλά συγ-
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣ
Μετά βαθύτατου άλγους έ'μαθον οι απαν-
ταχού της γης "Ελληνες τον θάνατον τοϋ γε-
ραροϋ και σοφοΰ Καθηγητού των Ελληνικών
Γραμμάτων, Γεωργίου Μιοτριώτου. Ίδιαί-
τατα δ' ήλγησαν έπι τούτω και έθλίβησαν οί
εταίροι της Άρχαιολ. Εταιρείας, ής ό μεταστάς
έτύγχανεν από μακροτάτου χρόνου εταίρος, εΐτα
δε σύμβουλος, τέλος δ' από επταετίας αντι-
πρόεδρος.
Ό Γεώργιος Μιστριώτης γενηθεις τώ 1840
εν Τριπόλει της Αρκαδίας έσπούδασεν εν τω
Έθνικω ημών Πανεπιστημίω, εν ω πλειστάκις
βραβευθείς έν διαγωνισμοϊς, απεστάλη εΐτα εις
Γερμανίαν, όπου διήκουσε των μαθημάτων των
κρατίστων τότε Ελληνιστών, τοϋ Βοικχίου έν
Βερολίνω και Έρμάννου έν Λειψία ώς και
πολλών έτι άλλων περιφανών διδασκάλων. Και
έκεΐ δέ βραβευθείς διά τό σπουδαιότατον αύ-
τοΰ περί τοϋ Ομηρικού ζητήματος σύγγραμμα
έτιμήθη μεγάλως, κατελθών δ'είς Ελλάδα δι-
ωρίσθη έν τω άνωτάτω ημών έθν. Παιδευτη-
ρίορ Καθηγητής, έν τώ όποίφ έπι ήμισυν αιώνα
ώς ζωογόνος εστία φωτός και ώς άσβεστος δάς
ένθουσιασμού έφώπζε και έθέρμαινε γενεάς
όλας ελληνοπαίδων.
Διότι ό Γεώργιος Μιστριώτης, μακράν πά-
σης σχο?Λχστικότητος και ξηράς περι τό γράμμα
έρεύνης, ήν βαθύς και εύρύς ερμηνευτής τοϋ
πνεύματος καΐ τοϋ αισθητικού κάλλους των αρ-
χαίων Ποιητών και Συγγραφέων, οί δέ ώραϊοι
αυτού καΐ γλαφυροί Πρόλογοι μαρτυροϋσι περί
της ποιητικής αύτού ψυχής και εύγενοϋς δια-
νοίας, ήτις αίρεται διηνεκώς πρύς τά μεγάλα
και υψηλά.
Θαυμαστής μέγας τοΰ Σοφοκλέους, τοϋ Αι-
σχύλου, τοϋ Πλάτωνος και τοϋ Θουκυδίδου δι'
όλου τοϋ βίου και έν παντι τόπω και χρύνω
άνύμνει τό μεγαλεΐον και τό άφθιτον εκείνων
πνευματικόν κάλλος, παρορμών την έλληνικήν
νεότητα εις μίμησιν προς τά άίδια και ανυπέρ-
βλητα έκεϊνα πρότυπα. Ώς δ'ό άθάνατος Κο-
ραής, ομοίως καΐ ό μεταστάς πολύκλαυστος και
ότρηρύς ημών διδάσκαλος κατενόησε την ύπερ-
φυά ήΰοποών δύναμιν της αρχαίας φιλολογίας,
ούτω δέ δεν περιώριζε τήν διδασκαλίαν εις
άπλήν θεωρίαν, άλλ' έμπράκτοίς και διά τών
έργων και διά τοϋ ήθους και τοΰ βίου αύ-
τού δλοκλήρου παρέσχε ζών παράδειγμα, όπό-
σον τό δαιμόνων άρχαΐον έλλην. πνεύμα δύ-
ναται νά εξευγενίσει και έξυψώσϊ) τήν ψυχήν
και διάνοιαν τών άνθρώπων.
Ούδέν έθνικόν, κοινωνικόν και πολιτικόν
έν Ελλάδι ζήτημα εύρέ ποτε τύν σοφόν καΐ
σφενδάμνινον πρεσβύτην ξένον και άδιάφορον,
αλλά παντοιοτρόπως πάντοτε συνέζει καΐ συν-
έδρα, ώς αληθής αρχαίος πολίτης, μετά της
συγχρόνου γενεάς, μετά νεανικής δέ τόλμης
και μέχρις έσχάτων ακόμη άπεδύετο εις τήν
πολιτική ν παλαίστραν και άνεμιγνύετο εις πάν
ζωτικόν έθνικόν ζήτημα, θεωρών, ώς ό Σόλων»
άτιμον τό ζην άπραγμόνως καΐ μή συναγοχνίζε-
σθαι τούς κοινούς και εύγενεϊς αγώνας.
Ούτω βλέπομεν τον γηραιόν Καθηγητήν
έπι κεφαλής τής έλλην. νεολαίας κατά τούς
δεινούς περι γλώσσης αγώνας, έπι κεφαλής
δέ τοϋ έλλην. λαοϋ κατά τήν άξιομνημόνευτον
έκείνην έν τώ πεδίω τοϋ "Αρεως έπαναστά-
τιδα τοϋ Αυγούστου προ επταετίας ήμέραν,
οπότε ό Έλλην. λαός έδιδε τύν ιερόν και θείον
εκείνον δρκον τής έθνικής άναγεννήσεως.
Ή δέ πάλη αύτη ή άρχέμαχος καΐ σώμα
πρύς σώμα ώς παλαιστοϋ έν κονίστρα παθών
και συμφερόντων ποικίλων και παντοδαπών,
έν ι'ι αυτός ήγωνίζετο τύν καλλίνικον τής αρε-
τής άγώνα, προσείλκυε μεν πρύς αύτύν πλη-
θύν θαυμαστών και συναγοον ιστών, αλλά συγ-