DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14278#0149
Α Ε 1017
θεσσαλικοί έπιγραφαν νπο Α. Άρβανιτοπονλον. 137
φήν φαίνεται 6τι υπήρχε συνέχεια, εις έτι τουλά-
χιστον στίχος οπό τον άκριβώς παρατεθέντα.
'.Αρ*#. 352 (ΜΕ 82). Στήλη, μαρμάρου λευ-
κοφαίου, χάτω μόνον άποκεκομμένη και ελλείπουσα
άνω λήγει εις ελάχιστα προεΗέ/ον γεΐσον και άν-
θέμιον μετ ατέ/νως ανάγλυφων συνήθων κοσμη-
μάτων, ων ή κατά το μέσον άκανθα έχει σχήμα
βουκρανίου. —Ύψ. 0 84, πλάτ. Ο "28, πάχ. 0 08.
Ή έπιγραφή εχαρά/θη ύπό το γεΐσον άβαθώς
και χαλώς' ΰψ. γραμμ. 0 009-0018, διάστι/
0 007.
"Ιππαρχος
Εΰπατρίδου.
σημειωτέον δτι την στηλην ταυτην μετά των
δύο επομένων, συλλέςας ο πρώτο; στρατιωτικός
αστυνόμος Δομίνικου κατά παραγγελίαν μου έν
άρχή' του έτους 1913ου, δέν κατέγραψεν άκριβώς.
πόθεν έκόμισε' διότι εκεί ήρθησαν τότε και έκ των
πλησιο/ώρων τόπων άρ/αϊά τινα μνημεία.
Άριΰ: 353 (ΜΕ 98). Βάθρο ν παραλληλεπί-
πεδον. φαιόχρου μαρμάρου, έκ τεσσάρων τμημά-
των, αρμοζόντων άλλήλοις, σχηματισθέν, άνω και
οπίσω αποκεκομμένον και έλλεΐπον' διατηρείται
άν<υ διάζωμα καί ΐ/νη προτομής πιθανώς' αί περι-
σωθεϊσαι εδρχι έζηργάσθησαν λεΐαΐ' το σχήμα αυ
τοΟ, ϊνδέν μετεςηργάσθη υπότών μεταγενεστέρων,
θά ήτο λίαν ασύνηθες, δέν φέρει δε το μνημεΐον
τούτο ουδέν τών συμβόλων καΐ τοΟ είδους τών
επιτύμβιων·—Τψ. 032, πλατ. 0298, πα/, σω-
θένΟ 128
' Κπί του έμπροσθεν διαζώματος έχαράνθη ή επι-
γραφή, βαθέως καΐ επιμελώς· ΰψ. γραμμ. 0 018-
0028" ίσωε εί/ε συνέχείαν αυτή κατά τάς πλα-
γίας έδρας, οδ ένεκα θά έχαραχτηρίζετο πιθανώς
ώς αναθηματικός βωμός. ΑΝΧΟΥ
I οΟτο όύναται ποικίλως να έρμηνευθη, ή ώς
όνομα, περίπου Ανχον σα . ίκανώς περίεργου, ή
μάλλον ώς επίρρημα άννοΰ. σύνηθες μετα του
άγχά&ΐ, άγχι εν έλεγείοις' πρβ. ΙΟ IX., 64;> καί
της έμής Περιγραφής τών στηλών (Δημητριάδος·)
Παγασών I σ. 128. τέρμα ονόματος, π. ·/.
Έν άνχον ή όμοιου, ουσ/ερώς δύναται νά έρμη-
νευθη.
Άριϋ·. 354 (είκ. 40 ΜΕ 80). Στήλη, λευ-
κού" μαρμάρου, ακέραιος, πλην μικρών άποτριβών'
έποιήθη έν σχήαατι περίπου ναίσκου' δύο παρα-
στάδες εκατέρωθεν, φέρουσαι ανάγλυφους κλαδί-
σκους μεθ ελίκων, ανέχουσιν άπλοϋν έπιστύλιον
και άετωμα μετ ακρωτηρίων, κεκοσμημένων αύ-
τών τε κα·. τοΟ συνενούντος αΰτά πλαισίου δΓ άνα-
γλύφων άνθεμωτών και ελικοειδών κοσμημάτων
έπΐ του μέσου του τυμπάνου παρίσταται ανάγλυφος
μικρά χεφαλή Μεδούσης. όμοιου σχήματος, ώς
και τών λοιπών κοσμημάτων, της εν Λ Κ 1916
89-90 περιγραφείσης, 'Κν τώ βαθύσματι παρε-
στάθησαν τρεις άνθρωποι κατενώπιον. όρθο'ι ιστά-
μενοι, έν μέσω μέν άνήρ, φορών /ιτώνα και Ιμά-
τιον βραχύ, την μέν άριστεράν χαταβιβάζων, την
δέ δεζιάν τ,έριον προς τό στήθος, έν τω ίματίω ένέ-
χων άμφοτέρας, οεςιάθεν αΰτοϋ' νεανίας, φορών χι-
τώνα, χλαμύδα και ειδός τι ένδρομίδιυν, φέρων
συνημμένας τάς χείρας παρά τό μέσον του σώμα-
τος, άριστερόθεν δέ γυνή, φοροΟσα χιτώνα ποδήρη
και ίμάτιον, ήρμένον όπισθεν της κεφαλής ώς πέ-
πλον, ό'νπερ κρατεί δια της αριστεράς, ΰψοΟσα την
οεζιάν παρά την σιαγόνα, κατά το σύνηθες σχήμα
προς ενδειζιν θλίψεως' πάντων τά πρόσωπα άπε-
σχίσθησαν υπό τών μεταγενεστέρων, επίτηδες προ-
φανώς1 ή τέ/νη είναι βάναυσος τών ύστερον μλ
χρόνων. — Τψ. 0 48, πλ. 040, πάχ. 011.
Επιγραφή ν έ'φερεν έπ'ι του έπιστυλίου, συνεχι-
ζομένην πιθανώς χαί έπ·. του κάτω πλαισίου, ί% ού
πατουσιν οί παριστάμενοι1 τά γράμματα όμως
άπετρίβησαν 5λως και δεν συνάγεται ουδέν τα-ρε:
ές αυτών.
Ταΐς Χυρετίαις άνηκουσι καϊ αί έςής έπι-
γραφαί:
Άρι&. 354» (ΙΟ IX, 382«ΑΕ 1913 183·
ΜΕ 96) «(δείνα δεΤνος | και δείνα] | Ήρακ)χίδον
τον έατ(ώ\ν | νίον δείνα| | \μνήμης /ιχρ'.ν ».
Άριϋ>. 354β (ΙΟ IX, 380-ΑΕ 1913 183
Μ Κ Ι28| Α ριστίοη· Καλλικρ άτο \ νς· ηρως
χρήστε γαΐ ρε .
θεσσαλικοί έπιγραφαν νπο Α. Άρβανιτοπονλον. 137
φήν φαίνεται 6τι υπήρχε συνέχεια, εις έτι τουλά-
χιστον στίχος οπό τον άκριβώς παρατεθέντα.
'.Αρ*#. 352 (ΜΕ 82). Στήλη, μαρμάρου λευ-
κοφαίου, χάτω μόνον άποκεκομμένη και ελλείπουσα
άνω λήγει εις ελάχιστα προεΗέ/ον γεΐσον και άν-
θέμιον μετ ατέ/νως ανάγλυφων συνήθων κοσμη-
μάτων, ων ή κατά το μέσον άκανθα έχει σχήμα
βουκρανίου. —Ύψ. 0 84, πλάτ. Ο "28, πάχ. 0 08.
Ή έπιγραφή εχαρά/θη ύπό το γεΐσον άβαθώς
και χαλώς' ΰψ. γραμμ. 0 009-0018, διάστι/
0 007.
"Ιππαρχος
Εΰπατρίδου.
σημειωτέον δτι την στηλην ταυτην μετά των
δύο επομένων, συλλέςας ο πρώτο; στρατιωτικός
αστυνόμος Δομίνικου κατά παραγγελίαν μου έν
άρχή' του έτους 1913ου, δέν κατέγραψεν άκριβώς.
πόθεν έκόμισε' διότι εκεί ήρθησαν τότε και έκ των
πλησιο/ώρων τόπων άρ/αϊά τινα μνημεία.
Άριΰ: 353 (ΜΕ 98). Βάθρο ν παραλληλεπί-
πεδον. φαιόχρου μαρμάρου, έκ τεσσάρων τμημά-
των, αρμοζόντων άλλήλοις, σχηματισθέν, άνω και
οπίσω αποκεκομμένον και έλλεΐπον' διατηρείται
άν<υ διάζωμα καί ΐ/νη προτομής πιθανώς' αί περι-
σωθεϊσαι εδρχι έζηργάσθησαν λεΐαΐ' το σχήμα αυ
τοΟ, ϊνδέν μετεςηργάσθη υπότών μεταγενεστέρων,
θά ήτο λίαν ασύνηθες, δέν φέρει δε το μνημεΐον
τούτο ουδέν τών συμβόλων καΐ τοΟ είδους τών
επιτύμβιων·—Τψ. 032, πλατ. 0298, πα/, σω-
θένΟ 128
' Κπί του έμπροσθεν διαζώματος έχαράνθη ή επι-
γραφή, βαθέως καΐ επιμελώς· ΰψ. γραμμ. 0 018-
0028" ίσωε εί/ε συνέχείαν αυτή κατά τάς πλα-
γίας έδρας, οδ ένεκα θά έχαραχτηρίζετο πιθανώς
ώς αναθηματικός βωμός. ΑΝΧΟΥ
I οΟτο όύναται ποικίλως να έρμηνευθη, ή ώς
όνομα, περίπου Ανχον σα . ίκανώς περίεργου, ή
μάλλον ώς επίρρημα άννοΰ. σύνηθες μετα του
άγχά&ΐ, άγχι εν έλεγείοις' πρβ. ΙΟ IX., 64;> καί
της έμής Περιγραφής τών στηλών (Δημητριάδος·)
Παγασών I σ. 128. τέρμα ονόματος, π. ·/.
Έν άνχον ή όμοιου, ουσ/ερώς δύναται νά έρμη-
νευθη.
Άριϋ·. 354 (είκ. 40 ΜΕ 80). Στήλη, λευ-
κού" μαρμάρου, ακέραιος, πλην μικρών άποτριβών'
έποιήθη έν σχήαατι περίπου ναίσκου' δύο παρα-
στάδες εκατέρωθεν, φέρουσαι ανάγλυφους κλαδί-
σκους μεθ ελίκων, ανέχουσιν άπλοϋν έπιστύλιον
και άετωμα μετ ακρωτηρίων, κεκοσμημένων αύ-
τών τε κα·. τοΟ συνενούντος αΰτά πλαισίου δΓ άνα-
γλύφων άνθεμωτών και ελικοειδών κοσμημάτων
έπΐ του μέσου του τυμπάνου παρίσταται ανάγλυφος
μικρά χεφαλή Μεδούσης. όμοιου σχήματος, ώς
και τών λοιπών κοσμημάτων, της εν Λ Κ 1916
89-90 περιγραφείσης, 'Κν τώ βαθύσματι παρε-
στάθησαν τρεις άνθρωποι κατενώπιον. όρθο'ι ιστά-
μενοι, έν μέσω μέν άνήρ, φορών /ιτώνα και Ιμά-
τιον βραχύ, την μέν άριστεράν χαταβιβάζων, την
δέ δεζιάν τ,έριον προς τό στήθος, έν τω ίματίω ένέ-
χων άμφοτέρας, οεςιάθεν αΰτοϋ' νεανίας, φορών χι-
τώνα, χλαμύδα και ειδός τι ένδρομίδιυν, φέρων
συνημμένας τάς χείρας παρά τό μέσον του σώμα-
τος, άριστερόθεν δέ γυνή, φοροΟσα χιτώνα ποδήρη
και ίμάτιον, ήρμένον όπισθεν της κεφαλής ώς πέ-
πλον, ό'νπερ κρατεί δια της αριστεράς, ΰψοΟσα την
οεζιάν παρά την σιαγόνα, κατά το σύνηθες σχήμα
προς ενδειζιν θλίψεως' πάντων τά πρόσωπα άπε-
σχίσθησαν υπό τών μεταγενεστέρων, επίτηδες προ-
φανώς1 ή τέ/νη είναι βάναυσος τών ύστερον μλ
χρόνων. — Τψ. 0 48, πλ. 040, πάχ. 011.
Επιγραφή ν έ'φερεν έπ'ι του έπιστυλίου, συνεχι-
ζομένην πιθανώς χαί έπ·. του κάτω πλαισίου, ί% ού
πατουσιν οί παριστάμενοι1 τά γράμματα όμως
άπετρίβησαν 5λως και δεν συνάγεται ουδέν τα-ρε:
ές αυτών.
Ταΐς Χυρετίαις άνηκουσι καϊ αί έςής έπι-
γραφαί:
Άρι&. 354» (ΙΟ IX, 382«ΑΕ 1913 183·
ΜΕ 96) «(δείνα δεΤνος | και δείνα] | Ήρακ)χίδον
τον έατ(ώ\ν | νίον δείνα| | \μνήμης /ιχρ'.ν ».
Άριϋ>. 354β (ΙΟ IX, 380-ΑΕ 1913 183
Μ Κ Ι28| Α ριστίοη· Καλλικρ άτο \ νς· ηρως
χρήστε γαΐ ρε .