DOI Artikel:
Skias, Andreas: To para tēn Phylēn antron tou Panos: kata tas anaskaphas tōn etōn 1900 kai 1901
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14365#0034
24 Ίο παρά την Φυλήν αντρον τον Πανός' ϋπο Ά. Σκιά.
αε 1918
Έν τώ προτελευταίου στ ι χω ή συμπλήρωσες 12. Τεμάχιον πλακός λευκοϋ μαρμάρου άκέ-
Αήόδωρος είνε βέβαια ένεκα του διασωθέντος λει- ραιον μόνον άνωθεν. Πλ. 0,158, ύψ. 0,095, πάχ.
ψάνου το0 I. 0,036.
15: επιγραφή χπϊ μαρμάρινης πλακός.
Μέχρι του πέμπτου στίχου καταλείπεται προς σχεδόν δ' ομοίως και το προτελευταΐον γράμμα έν
οεςιάν άγραφος χώρος προς διάκρισιν των στίχων στ. 3, πιστεύω ότι ομοίως ώς Α πρέπει νά άνα-
του|έλεγείου, αλλ έν στ. 6 ό μετά το τέλος του γνωσθή και το πρώτον γράμμα τοΟ πρώτου στίχου,
ελεγειακού στίχου χώρος ε'χει καταληφθή υπό
του αυτόθι γραφέντος ονόματος Νικαγόρας, ό'περ (δ)ιβασίην, φίλε μοι Πάν,
/ν > ■ < / 2· \ ένδείκάκις γεγαώς
χωρίζεται απο των προηγουμένων γραμμάτων οια 1 · ' ' -
λ, .„ !π λγ , , ,-ν λ γ? ν φέοΐω χάριν, εύμενέως δέ
ουο στιγμών, ϋπειοη οε ο ακόλουθος στ. / οεν , , , ,
, „ , ν , λ / καΐ τ]έλος ήγάθεον
φαίνεται εμμετοος, πιστεύω οτι το μετα τας ουο „ , , ,
1 , , α \ η τ ν νυμ]φων πηγας ανάπεμπε
στιγμας μέοος του στ. υ και ό / είνε αναγραφή * ν, ΧΤ
11 - γ> - ί τ« -α δεξαμενος.—Νικαγορας
της αναθέσεως έν πεζώ λόγω, ενώ το προηγούμε- |ανέθηκενόΜνησαίουτοΰδ]αδουχησαντοςυίόςτοΐνθεοΐν.
νον έλεγειακόν επίγραμμα είνε ευχή προς τον Πάνα. .Χ0ς ταΐςδε Ιπ' αϊαις.
Ό ακολούθως όμως γεγραμμένος τελευταίος στίχος
εινε πάλιν έμμετρος, άλλ' επειδή είνε γεγραμμένος Ό άναγεγραμμένος ώς άναθέτης, πιθανώτατα δέ
διά μικρότερων γραμμάτων και έν στενώ χω ρ ω και συντάκτης του επιγράμματος Νικαγόρας είνε
προστεθειμένων. πιστεύω ότι εινε τό τελευταΐον βεβαίως ό εν τινι έξ Έλευσινος επιγραφή (ΑΕ
μέρος του επιγράμματος κατά παραδρομήν τό πρώ- 1883 σελ. 20).αποκαλούμενος ό των ιερών κήρυξ
τον παραλειφθέν, έπειτα δέ υπό του αύτοΟ χαρά- και επί της καΰέδρας σοφιστής, άνήρ γνωστός
κτου έν άνοικείω τόπω προστεθέν. Επειδή δέ έν προσέτι εκ τε του Σουιδα (έν λ. Νικαγόρας, Μαΐωρ
τω τελευταίω στίχω τό γράμμα λ της λέξεως και Μινουκιανός), του Φιλοστράτου και άλλων (ιδε
ταΐςδε εχει γραφή έξ αμελείας όμοιότατον προς Δ, τό λεξικόν Ραρθ και ΒθΠδβΙθΓ και ΟΙιπδΙ-δοΐιππάί.
3 7 18
αε 1918
Έν τώ προτελευταίου στ ι χω ή συμπλήρωσες 12. Τεμάχιον πλακός λευκοϋ μαρμάρου άκέ-
Αήόδωρος είνε βέβαια ένεκα του διασωθέντος λει- ραιον μόνον άνωθεν. Πλ. 0,158, ύψ. 0,095, πάχ.
ψάνου το0 I. 0,036.
15: επιγραφή χπϊ μαρμάρινης πλακός.
Μέχρι του πέμπτου στίχου καταλείπεται προς σχεδόν δ' ομοίως και το προτελευταΐον γράμμα έν
οεςιάν άγραφος χώρος προς διάκρισιν των στίχων στ. 3, πιστεύω ότι ομοίως ώς Α πρέπει νά άνα-
του|έλεγείου, αλλ έν στ. 6 ό μετά το τέλος του γνωσθή και το πρώτον γράμμα τοΟ πρώτου στίχου,
ελεγειακού στίχου χώρος ε'χει καταληφθή υπό
του αυτόθι γραφέντος ονόματος Νικαγόρας, ό'περ (δ)ιβασίην, φίλε μοι Πάν,
/ν > ■ < / 2· \ ένδείκάκις γεγαώς
χωρίζεται απο των προηγουμένων γραμμάτων οια 1 · ' ' -
λ, .„ !π λγ , , ,-ν λ γ? ν φέοΐω χάριν, εύμενέως δέ
ουο στιγμών, ϋπειοη οε ο ακόλουθος στ. / οεν , , , ,
, „ , ν , λ / καΐ τ]έλος ήγάθεον
φαίνεται εμμετοος, πιστεύω οτι το μετα τας ουο „ , , ,
1 , , α \ η τ ν νυμ]φων πηγας ανάπεμπε
στιγμας μέοος του στ. υ και ό / είνε αναγραφή * ν, ΧΤ
11 - γ> - ί τ« -α δεξαμενος.—Νικαγορας
της αναθέσεως έν πεζώ λόγω, ενώ το προηγούμε- |ανέθηκενόΜνησαίουτοΰδ]αδουχησαντοςυίόςτοΐνθεοΐν.
νον έλεγειακόν επίγραμμα είνε ευχή προς τον Πάνα. .Χ0ς ταΐςδε Ιπ' αϊαις.
Ό ακολούθως όμως γεγραμμένος τελευταίος στίχος
εινε πάλιν έμμετρος, άλλ' επειδή είνε γεγραμμένος Ό άναγεγραμμένος ώς άναθέτης, πιθανώτατα δέ
διά μικρότερων γραμμάτων και έν στενώ χω ρ ω και συντάκτης του επιγράμματος Νικαγόρας είνε
προστεθειμένων. πιστεύω ότι εινε τό τελευταΐον βεβαίως ό εν τινι έξ Έλευσινος επιγραφή (ΑΕ
μέρος του επιγράμματος κατά παραδρομήν τό πρώ- 1883 σελ. 20).αποκαλούμενος ό των ιερών κήρυξ
τον παραλειφθέν, έπειτα δέ υπό του αύτοΟ χαρά- και επί της καΰέδρας σοφιστής, άνήρ γνωστός
κτου έν άνοικείω τόπω προστεθέν. Επειδή δέ έν προσέτι εκ τε του Σουιδα (έν λ. Νικαγόρας, Μαΐωρ
τω τελευταίω στίχω τό γράμμα λ της λέξεως και Μινουκιανός), του Φιλοστράτου και άλλων (ιδε
ταΐςδε εχει γραφή έξ αμελείας όμοιότατον προς Δ, τό λεξικόν Ραρθ και ΒθΠδβΙθΓ και ΟΙιπδΙ-δοΐιππάί.
3 7 18