DOI Artikel:
Keramopulos, Antōnios D.: Peri tōn basilikōn taphōn tēs akropoleōs tōn Mykēnōn
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14365#0065
αε 1918 Περί των βασιλικών τάφων της ακροπόλεως των Μυκηνών ύπδ Λ. Κεραμοπούλου. 55
είκ. 4 άρ. 5), άλλα δέ γραμμικον έγχάρακτον κό-
σμον (διπλαΐ ή τριπλαι αί γραμμαι) κατά το είω-
θός έν τω είδει τούτω των Μυκηνών (είκ. 1, άρ.
3, είκ. 4 άρ. 4)* άλλα όστρακα (είκ. 1 άρ. 1, 2,
4} εχουσι πηλόν έρυθρον ή έρυθροκίτρινον, γάνωμα
μέλαν ή οίνόχρουν και γραμμάς λευκά; άλαμπεΐς
"ή τριγωνικά ή κτενοειδή κοσμήματα δια τοιούτων
γραμμών (ψευδοκαμαρα'ίκά)' άλλα εχουσι πηλόν
έρυθρον ή λευκάζοντα, γραμμάς δέ ή ζώνας ή γω-
νιώδη κοσμήματα οίνόχροα άλαμπή (είκ. 2άρ. 1,
3). Γπάρχει δέ και αγγείου πυθ·μήν εκ τεμαχίων
συγκολληθείς παχέων έξ ακαθάρτου πηλού διάτρη-
τος ώς διάφραγμα κλιβάνου (είκ. 3, 2 ~ρβ- και
βοϊιΐίβπιαηιι Μγ<3θηθ8 σ. 170). Ή βάσις.του πυθ-
μένος έξεΐχεν ε'ξω πέριξ, άλλ' άπεθραύσθη και είνε
άγνωστον πόσον ές"είχε' τά ανερχόμενα τοιχώματα
του άγγείου είνε άσβεστω έπαληλιμμένα ες"ω (πρβλ.
'Αρχ. Έφ. 1910, 207). Ίσως τούτο το αγγειον
ήτο άνθοδόχον, οία γινώσκομεν έκ των μυκηναϊ-
κών ή μινωικών έργων τέχνης (π. χ. ΟοΙΙ.
1 2
Μγοθΐι.2 39 άρ. 390, ϊσούντας Α Ε 1889 σ. 169
πίν. 10, 35, ΕηΗινάηειΙβν ΟθίπΐΏβη III, 50, Οοί-
ΙΗ,βίη ΑΙΙι. Μίίί. 1909, 101). Έτερου υψηλού αγ-
γείου πιθοειδους πυθμήν ές" ερυθρού πηλού ^είκ. 3,ι)
φέρει εςω γάνωμα καστανουν άραιόν και λευκήν
εύρεΐαν ζώνην κάτω, έτέραν δέ στενοτέραν υψηλό-
τερον. Έπΐ της επιφανείας εντός και εκτός λείψανα
άσβέστου έπικεκολλημένα άφθονα. "Αλλα (είκ. 4
και 5) άνήκουσιν εις τους τελευταίους μυκηναϊκούς
χρόνους ίέτερόστομοι αμφορείς, ύψίποδες κύλικες,
σκύφοι κλ.) μετά κοσμημάτων έκ στίλβοντος βεο-
νικίου. Έν είνε αίγινητικόν έκ πρασίνου πηλοΟ
μετά γραμμικών κοσμημάτων ώς συνήθως.
Άλλ' άφ' ού τό σπήλαιον ήτο άνοικτόν, υπαρ-
χόντων τών τάφων, ών τουλάχιστον ό Α' εινε νεώ-
τερος αύτου, εις τί ήτο χρήσιμον; Ουδέν τεκμή-
ριον εύρον ταφής έν αύτώ, ώστε νά γίνηται πιστευ-
τόν, ότι ήτο σπηλαιώδης τάφος* τουναντίον δέ αί
άλλεπάλληλοι πυραϊ άντίκεινται προς τοιαύτην
έκδοχήν. Μοι φαίνεται λοιπόν πιθανόν, ό'τι τό σπή-
3
4
4." "Οατρακα δ&εν και τα της είκ. 1,
22 1 19
είκ. 4 άρ. 5), άλλα δέ γραμμικον έγχάρακτον κό-
σμον (διπλαΐ ή τριπλαι αί γραμμαι) κατά το είω-
θός έν τω είδει τούτω των Μυκηνών (είκ. 1, άρ.
3, είκ. 4 άρ. 4)* άλλα όστρακα (είκ. 1 άρ. 1, 2,
4} εχουσι πηλόν έρυθρον ή έρυθροκίτρινον, γάνωμα
μέλαν ή οίνόχρουν και γραμμάς λευκά; άλαμπεΐς
"ή τριγωνικά ή κτενοειδή κοσμήματα δια τοιούτων
γραμμών (ψευδοκαμαρα'ίκά)' άλλα εχουσι πηλόν
έρυθρον ή λευκάζοντα, γραμμάς δέ ή ζώνας ή γω-
νιώδη κοσμήματα οίνόχροα άλαμπή (είκ. 2άρ. 1,
3). Γπάρχει δέ και αγγείου πυθ·μήν εκ τεμαχίων
συγκολληθείς παχέων έξ ακαθάρτου πηλού διάτρη-
τος ώς διάφραγμα κλιβάνου (είκ. 3, 2 ~ρβ- και
βοϊιΐίβπιαηιι Μγ<3θηθ8 σ. 170). Ή βάσις.του πυθ-
μένος έξεΐχεν ε'ξω πέριξ, άλλ' άπεθραύσθη και είνε
άγνωστον πόσον ές"είχε' τά ανερχόμενα τοιχώματα
του άγγείου είνε άσβεστω έπαληλιμμένα ες"ω (πρβλ.
'Αρχ. Έφ. 1910, 207). Ίσως τούτο το αγγειον
ήτο άνθοδόχον, οία γινώσκομεν έκ των μυκηναϊ-
κών ή μινωικών έργων τέχνης (π. χ. ΟοΙΙ.
1 2
Μγοθΐι.2 39 άρ. 390, ϊσούντας Α Ε 1889 σ. 169
πίν. 10, 35, ΕηΗινάηειΙβν ΟθίπΐΏβη III, 50, Οοί-
ΙΗ,βίη ΑΙΙι. Μίίί. 1909, 101). Έτερου υψηλού αγ-
γείου πιθοειδους πυθμήν ές" ερυθρού πηλού ^είκ. 3,ι)
φέρει εςω γάνωμα καστανουν άραιόν και λευκήν
εύρεΐαν ζώνην κάτω, έτέραν δέ στενοτέραν υψηλό-
τερον. Έπΐ της επιφανείας εντός και εκτός λείψανα
άσβέστου έπικεκολλημένα άφθονα. "Αλλα (είκ. 4
και 5) άνήκουσιν εις τους τελευταίους μυκηναϊκούς
χρόνους ίέτερόστομοι αμφορείς, ύψίποδες κύλικες,
σκύφοι κλ.) μετά κοσμημάτων έκ στίλβοντος βεο-
νικίου. Έν είνε αίγινητικόν έκ πρασίνου πηλοΟ
μετά γραμμικών κοσμημάτων ώς συνήθως.
Άλλ' άφ' ού τό σπήλαιον ήτο άνοικτόν, υπαρ-
χόντων τών τάφων, ών τουλάχιστον ό Α' εινε νεώ-
τερος αύτου, εις τί ήτο χρήσιμον; Ουδέν τεκμή-
ριον εύρον ταφής έν αύτώ, ώστε νά γίνηται πιστευ-
τόν, ότι ήτο σπηλαιώδης τάφος* τουναντίον δέ αί
άλλεπάλληλοι πυραϊ άντίκεινται προς τοιαύτην
έκδοχήν. Μοι φαίνεται λοιπόν πιθανόν, ό'τι τό σπή-
3
4
4." "Οατρακα δ&εν και τα της είκ. 1,
22 1 19