Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1920)

».

8 Κεραμόπουλλος- ΠολεμιαταΧ της έν Δηλίω μάχης. αε ιφ*

φναφόρου ή προς τά ιερατικά εργα αύτου. Ή κλάδοι έλαίας και όμοιάζουσι τοις του στεφάνου,
σκηνή τότε θά συμβαίνει προ του ναο.Ο, όστις ύπο- Εινε δ' οί κλάδοι της έλαίας ίεροι τοις χθονίοις
δηλουται δια του λίθου. Βεβαίως αργός τις λίθος, (Κοίκΐβ ΡβΊ/βΙιβ2 II 720, δ δέ ϋίθΐδ {8ίδ^Ι.ΒΙάίίβτ-
δύναται νά εινε ώς και πας άλλος άργος λίθος, 120) λέγει : «ή ήμερος και την εΐρήνην φιλόθεα
άλλ'-/ι ύποκειαεντ εικών του ιιανομένου δαφνα- έλαία αίνίττεται την ραχ άθΟΓΟπι. Καθώς ό ήπιος
φόρου ήτο αρκούσα, ίνα προσδώση εν θήβαις εις δπΌς του δένδρου αποτελεί τό κύριον συστατικόν-
τόν έν τω άετοήαατι άργόν λι'Οον τήν ιδιάζουσαν των χθονίων μειλιγμάτων, οΰτω και ό κλάδος της
σημασίαν του δίφρου της ΜαντοΟς. έλαίας έν τή χειρ! ή ό στέφανος της έλαίας έπι της

Προς πληρεστέραν κατανόησιν της παραστά- κεφαλής εινε το σύμβολον της ποθητής και έπι-
σειυς υπό τό -νεύμα τούτο ύπομιμνήσκω τινά των τευχθείσης διαλλαγής μετά των χθονίων θεών
ειρημένων : οτι ό Ρυγχών είχε ν αίρεθή, παις ετι *7^Ζ

ών, ώς δαφναφόρος, ότι ήτο αμφιθαλής παις, ότι Ι^ι1-Γ α—·.....,

κατά τήν τέλεσιν της πομπής των Λαφναφορίων, <^η^
οτε ήδοντο τά Παρθένια, παρεστάτει αύτώ ό πλη- : ' Κ ^

σιέστατος των συγγενών, όστις ήτο κατά πρώτι-
στον λόγον ό πατήρ, και οτι ό παραστάτης ούτος -
έκοάτει τήν ίεοάν άά3δον κωπώ, ήτις έ'φερε σφαί- I??·

ρας άνηρτημένας και περιεβάλλετο υπό ταινιών.

Ηδη ή περαιτέριο οδός του συλλογισμού ήτο
ενδεδειγμένη: Ό παις εινε ό Ρυγχών, ότε τό
ποώτον περιεβλήθη το άςΊ'ίουα του δαφναφόοου, ό
πωγωνοοόοος άνήρ εινε ό πατήο αύτου κοατών

τήν κωπώ. Αν ή έπι του αργού λίθου γυνή εινε ^

ίΤρΟφητίς τις -Ου ΛκΟΑΛωνος ι,ενη προς τον Οίκον £: στήλη τ0ν Κυιοάνου εκ Τανάγρας" νυν εν τω μουσίίφ Θηβών:

του Ρύγχωνος, ή αν εϊνε ή μήτηρ αύτου — διατί

έδει νά ή ό δαφναφόρος αμφιθαλής; — παραστα- Ωστε ούτιος άκροσφαλής εινε ή βάσις της έρμη--

:ούσα αύτώ κατά τήν ίερατείαν έν τοις έργοις τοις νείας τού Ρύγ/ωνος ώς δαφναφόρου. Ταύτης

μαντικοΐς, άτινα έτέλει άλλοτε ή Μαντώ, άδηλον. καταπιπτούσης, ή πολυτέλεια των ένδυμάτουν του
Ούτω τό αέτωμα δεικνύει τήν ήλικίαν, καθ' ήν ^ίν^:'*#::ί Μ^ν''/"']ί51Ι''

έγένετο δαφναφόρος ό Ρυγνων, ή δέ κάτω παοά- '\

στασις τον νοόνον, καθ' ον, δι ατελών ούτος εισέτι . · ·$ . κλ · -Φ^-'-Λ- ί ί ·.;!

" - - - - Ύ \' \ Λί ί\Λ

οαφναφοοος, έπεσε αανου,ενος που. —τ*-

I ί ι ι λ ι - ι.

Αιά νά εινε ορθή ή ερμηνεία αύτη του αετώ-
ματος και τής όλης εικόνος του Ρύγχωνος ύπε- Γ*
τέθη ώς βέβαιον και αληθές, ότι ό στέφανος αύτου
εινε δάφνης στέφανος. Άλλ' εινε τούτο αληθές;
Ό κότινος εινε φυτόν ταςιόζουτον (θεοφρ. ί φ. 1,
8,3) ήτοι έχει τά φύλλα κατά συζυγίας έκφυόμενα,
επίσης δέ και ή μύρτος, έν ώ ή δάφνη ε/ει μονή- 5' &7τό0^ανσ>χα ζαοα*τ^ οτήίης I* τω μουσεία, Θη ών.

ρη τήν έκφυσιν εκάστου φύλλου. Εις τον στέφα-

νΓν _λΠ Ερ,, «-·.,.ΰ„/,ι ~ι-ν < ~ Ρύγνωνο: και ό στέφανος έ'νουσιν ανάλογα έν τοΤς

νον .ου ί^γχωνος συμραινει μάλλον το ποωτον, ΙΛ Τ Λ '

νωαΐί οιμ,ι' ν7 ;„-/ι ~ 1 ϊ - Μικωνείοις και Πολυγνωτείοις άγγείοις 1, αλλά τό

χωρι», ομω^ να αποΛΛειηται εντελώς και ή οα©ν.ω- ' 1 '

δτ- ιαοοφυι Ά">λ' λ( «-5- ι ν \ ' αέτωμα τής στήλης αύτου ούδεαίαν έύοίσκει■ έξη-

μ^Ρτ*]· λλλ οι εις το ιματιον κεντητοί κλα- ι ι ι ι- ι , ί

οοι πάντως οέν εινε δάφνης ούτε μύρτου, έπειδή
οέν εχουσι τό όςυκόρυφον των φύλλων αύτής' εινε

1 ΚιιιΊχναιι^ΙβΓ-ΚοϊοΙιΙιοΚΙ-Ηαιίδοι· ΓαββηηιαΙ. III, πίν.
^·ν£ 110, 117.