74 Χατζής· Εις Αρσινόης πάπυρους.
ΑΕ 1920
Στίχ. 1-2. εις τώ Μίκρωνος=είς το Μίκρωνος. 1 Στίχ. ^· ^αί άκωντας-με άκοντας.
το Μίκρωνος : τούτο φαίνεται, δτι είναι ή κα- άκωντας: Ό Ν. Χαβιαρας νομίζει, δτι το άκων-
τάλυμά τι, εν ω διέμενεν ό επιστολογράφος (τυρβ. τας κείται άντι του άκοντα· τούτο δεν δέχομαι.
προχείρως 1¥ίί&οΐϋ8Μ ε. ά. σ. 72 : εν τώί Πρω- Νομίζοί, δτι και ένταυθα εχομεν έτερον νεοελ-
τάρχου κατα[λ]ύματ[ι......](.... εις δε) ... τα 77ρα>- ληνικόν στοιχεΐον' άκοντας=άκουσίως· πρβ. τά νυν
τάρχου καταλύσω), ή τόπος τις" Μενε/Ιάου κατά Στέ- θέλοντας, βλέποντας και κάνοντας, τρώγοντας,
φανον τον Βυζάντιον πόλις Αιγύπτου· Ό Μθΐηθίίθ τρέχοντας, πηδώντας κ.λ.π. Όμοιον νομίζω το έν
έν τη έκοόσει Στεφάνου του Βυζαντίου λ. Μενέ- παπύρω παρά ΐνίί/ΰοινβΐϋΐ σ. 107, 17 γράφοντας
λαος αναγράφει και άλλας τοπωνυμίας έν γενική (=γράφοντε'ς).
(Ζΐία(5οχου, Ειληΰυίας, Λητοΰς, Χαιρέου 3, "Οτι πολλά νομιζόμενα νεοελληνικά στοιχεία
κου, Άγαμου δαίμονος, Άργέου, Νικίου, Άντι- είναι παλαιά κληρονομιά, έδίδαξαν άλλοι τε
νόου, Καλλίου, Κωβίου, Σωφάνους, Τισάρχου, και εσχάτως Ό ΒιΐΓθδοΙι: Γέγοναν αηά αηάθΓθδ
Φίλωνος, Αγκυρών, Άκανΰών κ. ά.). Έτι πρβ. ναΐ£έΪΓ£Πθ<3ΐπ8θ]ι έν Κΐΐθΐη. Μιΐ8. 46 (1891),
τά βυζαντιακά τά Στουδίου, τά Άμαντίου κ.ά.π. 3 σ. 193 κ. έ.
Μετά τά είρημένα την άνάγνωσιν του Ν. Χα- ένίγ[κ]ι: ίχνος του κ (την κάθετον κεραίαν) σα-
βιαρα [εις τον Μίκρωνος— εις τόνΜίκρωνα) θεωρώ φως διακρίνω.
άπιθανωτάτην. Πώς θά γραφή ή λέςΊς αύτη ; Ό Ν. Χαβια-
Το όνομα Μικρών μόνον άπας" συνήντησα, πρβ. ρας εγραψεν ένέγκη· άλλ'ή γνώμη είναι τολμηρά"
Ραρβ-ΒβΊΐ8βΙβν έν λ. Μίκρων. ένταυθα μόνον ίωτακισμο! είναι πιθανοί. Το ένίγκι,
[π]ρδς: του πρώτου γράμματος φαίνονται πολλά ώς νομίζω, κείται άντι του ένείγκη ή ένήγκη. Το
ίχνη, αλλά δεν δύναμαι νά βεβαιώσω, δτι δντίυς ένείγκη είναι άττικόν' πρβ. ΙΟ II Αάά. 57 β 9
π εκείτο. (συνενείγκτ])· Μθ^θγ3 σ. 385,604, Κπ1ιηθΐ·-Β1εί88
Στί/. 3. εντω/Ιας = έντολάς. Ον. Ογ. II 559, ΜθΐδίθΓΐιαηδ3 σ. 183' πρβ. και
οπιονωστις: τον δύναται και ώς μ νά άναγνω- Ηβνιυβνάβη Σθχ. λ. ένειγκεϊν. Ό τύπος ομως
σθη' την άνάγνωσιν του Ν. Χαβιαρα. δεν δύνα- οδτος ενωρίς εξαφανίζεται. Το ένήγκη, όπερ πιθα-
μαι νά δεχθώ. νώτερον νομίζω, ερμηνεύω ώς έξης: το ένέγκω εν
Υποθέτω, οτι πιθαν'ώτατα υποκρύπτεται αίγυ- τοις ύστέροις χρόνοις θεωρηθέν ώς σύνθετον
πτιακΌν κύριον όνομα (Όπιονώστις -η'Οπιομώστις)· (εν-έγκω} εδέχθη έσωτερικώς χρονικήν αΰςησιν'
πολλά αιγυπτιακά κύρια ονόματα λήγουσιν εις π?β· τό ποντικον άπονεγκάζω ( = άπδ-άναγκάζω:
— (σ)τις' πρβ. Στοτοήτις, Άλμέντις, Δακοΰτις, Βαλαβάνης, Ζώντα μνημ. σ 136) και το διαλεκτι-
Πετο υ βάστις, Τσονεσόντις, 'Έριεϋτις κ. ά. (πρβ. κον νά κατηφέρη [κατέφερον-κατήφερα και έκατη-
^ίίΙΰΟΐϋδΗ, ε. ά. Ιηάθχ ηοιηίηιιπι). φερα-νά κατηφέρω)· ή χρονική αύξησις έξετόπισε
Στί/. 4. α^αν βουληύΧϊς=έάν μη βούλησης· την συλλαβικήν και είσεπήδησε και εις την υποτα-
βμοια σφάλματα παρά ΨίίΙϋΟΐυδΗ ε. ά σ. 144 κ.έ. κτικήν πρβ. δμοιον έν παπύρω παρά λνίί1ίθ\ν8ΐπ
έρ&ΐν^έλΰεϊν πρβ. τά νεοελληνικά ήρ$α[=ήλ- ε. ά.σ. 34, 8 άνηλώσαν Μαι/8βν Οι-απιπι. £Πθθ1ι.
&ον), νά ερΰω ( = ελ&ω), αδερφός κ. α. π. Ρειρ. σ. 345, ΟνοηβΜ Μθπι. Ογ3ΒΟ. Ηθγο. 286.
Τέλος παρατηρώ, δτι δ άόρ. ύποτ. ένηγκη έν-
1 "Εχων τις ύπ' όψει τόν παρα \νϊί1ίο\ν8ΐ£Ϊ 'έ. α. πάπυρον άρ. ταθθα κείται άντι μέλλοντος οριστικής* τούτο πά-
49 (τώ άνθριόπου = του άνθοώπου) θα ύπέθετεν, οτι ενοαεν ενταύθα ., * / λ ' ~ ο v ~ <~ν*ι
- \ ■ Λ , . . ,,, ' . , λιν είναι σύνηθες εν τω βυ^,αντιακω ελληνισμω
το αυτο σφάλμα (τω Μικρωνος = του Μικρωνος)" αλλ ο πάπυρος 1 11 ' 1
49 ε χει γραφτκ.υπό "Αραβος. [εϋρΐ] σε=εύρήσει σε)· πρβ. και Γ. Χατζηδάκη
2 Στέ». βυζάντ.· αΧαιρέου, πόλις Αΐγυπτία, κατ' ελλειψιν τον ΜΝΕ Α' 598 7 5
πόλις».
3 Βεβαίως ό τόπος ώνο-χάσθη άπό χτ^ατός τίνος του Μίχρωνος· Στίχ. 7. Χρόνης: Τοΰτο πιθανώς είναί ύποκορίστί"
πρβ. τον Μακρυγιάννη (=συνοιχία νυν έν Αθήναις άπό χτήματος του κδς τύπος τθ0 Πολυχρόνιος" πρβ. Φΐλθκράτης-Κρά-
στρατηγοϊί Μακρυγιάννη), του Λεβίδη (= συνοικία Αθηνών οΰτω; νττι ' γ V ' . Α I. τ » ~.
. , . ' 1 , '\ ,Α - - ο,. , ; ^,. ; τ??ςκ.ά.· Πολυχρόνιος και Χρονιίο ς είναι αρχαία
ερμηνευτεον το χωρίον της Αρχαόιας το Λεριδη — το Λεβίδιον, το ' 1
Χλομοΰτσι=:τοΰ Χλομούτση κ.α.π.) πρβ. Ραρβ-ΒβηδβΙβΤ.
ΑΕ 1920
Στίχ. 1-2. εις τώ Μίκρωνος=είς το Μίκρωνος. 1 Στίχ. ^· ^αί άκωντας-με άκοντας.
το Μίκρωνος : τούτο φαίνεται, δτι είναι ή κα- άκωντας: Ό Ν. Χαβιαρας νομίζει, δτι το άκων-
τάλυμά τι, εν ω διέμενεν ό επιστολογράφος (τυρβ. τας κείται άντι του άκοντα· τούτο δεν δέχομαι.
προχείρως 1¥ίί&οΐϋ8Μ ε. ά. σ. 72 : εν τώί Πρω- Νομίζοί, δτι και ένταυθα εχομεν έτερον νεοελ-
τάρχου κατα[λ]ύματ[ι......](.... εις δε) ... τα 77ρα>- ληνικόν στοιχεΐον' άκοντας=άκουσίως· πρβ. τά νυν
τάρχου καταλύσω), ή τόπος τις" Μενε/Ιάου κατά Στέ- θέλοντας, βλέποντας και κάνοντας, τρώγοντας,
φανον τον Βυζάντιον πόλις Αιγύπτου· Ό Μθΐηθίίθ τρέχοντας, πηδώντας κ.λ.π. Όμοιον νομίζω το έν
έν τη έκοόσει Στεφάνου του Βυζαντίου λ. Μενέ- παπύρω παρά ΐνίί/ΰοινβΐϋΐ σ. 107, 17 γράφοντας
λαος αναγράφει και άλλας τοπωνυμίας έν γενική (=γράφοντε'ς).
(Ζΐία(5οχου, Ειληΰυίας, Λητοΰς, Χαιρέου 3, "Οτι πολλά νομιζόμενα νεοελληνικά στοιχεία
κου, Άγαμου δαίμονος, Άργέου, Νικίου, Άντι- είναι παλαιά κληρονομιά, έδίδαξαν άλλοι τε
νόου, Καλλίου, Κωβίου, Σωφάνους, Τισάρχου, και εσχάτως Ό ΒιΐΓθδοΙι: Γέγοναν αηά αηάθΓθδ
Φίλωνος, Αγκυρών, Άκανΰών κ. ά.). Έτι πρβ. ναΐ£έΪΓ£Πθ<3ΐπ8θ]ι έν Κΐΐθΐη. Μιΐ8. 46 (1891),
τά βυζαντιακά τά Στουδίου, τά Άμαντίου κ.ά.π. 3 σ. 193 κ. έ.
Μετά τά είρημένα την άνάγνωσιν του Ν. Χα- ένίγ[κ]ι: ίχνος του κ (την κάθετον κεραίαν) σα-
βιαρα [εις τον Μίκρωνος— εις τόνΜίκρωνα) θεωρώ φως διακρίνω.
άπιθανωτάτην. Πώς θά γραφή ή λέςΊς αύτη ; Ό Ν. Χαβια-
Το όνομα Μικρών μόνον άπας" συνήντησα, πρβ. ρας εγραψεν ένέγκη· άλλ'ή γνώμη είναι τολμηρά"
Ραρβ-ΒβΊΐ8βΙβν έν λ. Μίκρων. ένταυθα μόνον ίωτακισμο! είναι πιθανοί. Το ένίγκι,
[π]ρδς: του πρώτου γράμματος φαίνονται πολλά ώς νομίζω, κείται άντι του ένείγκη ή ένήγκη. Το
ίχνη, αλλά δεν δύναμαι νά βεβαιώσω, δτι δντίυς ένείγκη είναι άττικόν' πρβ. ΙΟ II Αάά. 57 β 9
π εκείτο. (συνενείγκτ])· Μθ^θγ3 σ. 385,604, Κπ1ιηθΐ·-Β1εί88
Στί/. 3. εντω/Ιας = έντολάς. Ον. Ογ. II 559, ΜθΐδίθΓΐιαηδ3 σ. 183' πρβ. και
οπιονωστις: τον δύναται και ώς μ νά άναγνω- Ηβνιυβνάβη Σθχ. λ. ένειγκεϊν. Ό τύπος ομως
σθη' την άνάγνωσιν του Ν. Χαβιαρα. δεν δύνα- οδτος ενωρίς εξαφανίζεται. Το ένήγκη, όπερ πιθα-
μαι νά δεχθώ. νώτερον νομίζω, ερμηνεύω ώς έξης: το ένέγκω εν
Υποθέτω, οτι πιθαν'ώτατα υποκρύπτεται αίγυ- τοις ύστέροις χρόνοις θεωρηθέν ώς σύνθετον
πτιακΌν κύριον όνομα (Όπιονώστις -η'Οπιομώστις)· (εν-έγκω} εδέχθη έσωτερικώς χρονικήν αΰςησιν'
πολλά αιγυπτιακά κύρια ονόματα λήγουσιν εις π?β· τό ποντικον άπονεγκάζω ( = άπδ-άναγκάζω:
— (σ)τις' πρβ. Στοτοήτις, Άλμέντις, Δακοΰτις, Βαλαβάνης, Ζώντα μνημ. σ 136) και το διαλεκτι-
Πετο υ βάστις, Τσονεσόντις, 'Έριεϋτις κ. ά. (πρβ. κον νά κατηφέρη [κατέφερον-κατήφερα και έκατη-
^ίίΙΰΟΐϋδΗ, ε. ά. Ιηάθχ ηοιηίηιιπι). φερα-νά κατηφέρω)· ή χρονική αύξησις έξετόπισε
Στί/. 4. α^αν βουληύΧϊς=έάν μη βούλησης· την συλλαβικήν και είσεπήδησε και εις την υποτα-
βμοια σφάλματα παρά ΨίίΙϋΟΐυδΗ ε. ά σ. 144 κ.έ. κτικήν πρβ. δμοιον έν παπύρω παρά λνίί1ίθ\ν8ΐπ
έρ&ΐν^έλΰεϊν πρβ. τά νεοελληνικά ήρ$α[=ήλ- ε. ά.σ. 34, 8 άνηλώσαν Μαι/8βν Οι-απιπι. £Πθθ1ι.
&ον), νά ερΰω ( = ελ&ω), αδερφός κ. α. π. Ρειρ. σ. 345, ΟνοηβΜ Μθπι. Ογ3ΒΟ. Ηθγο. 286.
Τέλος παρατηρώ, δτι δ άόρ. ύποτ. ένηγκη έν-
1 "Εχων τις ύπ' όψει τόν παρα \νϊί1ίο\ν8ΐ£Ϊ 'έ. α. πάπυρον άρ. ταθθα κείται άντι μέλλοντος οριστικής* τούτο πά-
49 (τώ άνθριόπου = του άνθοώπου) θα ύπέθετεν, οτι ενοαεν ενταύθα ., * / λ ' ~ ο v ~ <~ν*ι
- \ ■ Λ , . . ,,, ' . , λιν είναι σύνηθες εν τω βυ^,αντιακω ελληνισμω
το αυτο σφάλμα (τω Μικρωνος = του Μικρωνος)" αλλ ο πάπυρος 1 11 ' 1
49 ε χει γραφτκ.υπό "Αραβος. [εϋρΐ] σε=εύρήσει σε)· πρβ. και Γ. Χατζηδάκη
2 Στέ». βυζάντ.· αΧαιρέου, πόλις Αΐγυπτία, κατ' ελλειψιν τον ΜΝΕ Α' 598 7 5
πόλις».
3 Βεβαίως ό τόπος ώνο-χάσθη άπό χτ^ατός τίνος του Μίχρωνος· Στίχ. 7. Χρόνης: Τοΰτο πιθανώς είναί ύποκορίστί"
πρβ. τον Μακρυγιάννη (=συνοιχία νυν έν Αθήναις άπό χτήματος του κδς τύπος τθ0 Πολυχρόνιος" πρβ. Φΐλθκράτης-Κρά-
στρατηγοϊί Μακρυγιάννη), του Λεβίδη (= συνοικία Αθηνών οΰτω; νττι ' γ V ' . Α I. τ » ~.
. , . ' 1 , '\ ,Α - - ο,. , ; ^,. ; τ??ςκ.ά.· Πολυχρόνιος και Χρονιίο ς είναι αρχαία
ερμηνευτεον το χωρίον της Αρχαόιας το Λεριδη — το Λεβίδιον, το ' 1
Χλομοΰτσι=:τοΰ Χλομούτση κ.α.π.) πρβ. Ραρβ-ΒβηδβΙβΤ.