DOI Artikel:
Xanthudidēs, Stephanos A.: Krētikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14367#0087
ΑΕ 1920
Ξανΰουδίδης' Κρητικοί έπιγραφαί. 77
σως ό'τι ήτο ή "Ελτνναία. "Οτι πόλις ελληνικών
χρόνων εκείτο εις την θέσιν ταύτην, Ιξηκρίβωσα
έπιτοπίως μετά βεβαιότητος* διότι και όστρακα
ελληνικών μελαμβαφών άγγείων ευρίσκονται κα-
τεσπαρμένα εις τούς πέριξ του μετοχίου Ζαγου-
ριάνους άγρούς, και οί χωρικοί μοί έμαρτύρησαν
-οτι έηΤι Τουρκοκρατίας προ δεκάδων ετών έξήγον
μεγάλους ςεστούς πώρινους λίθους (πελέκια, ώς
λέγονται εν Κρήτη) άνευ άσβεστου έκτισμένους.
Και ή θέσις δέ καλείται Ελληνικά, ώς συνειθί-
ζουσιν οί έπιχώριοι νά καλώσι τά ερείπια αρχαίων
συνοικισμών και τούς επ' αυτών άγρούς Ελλη-
νικά χωράφια.
Α
Μεγάλη και παχεια πλάξ κογχυλιάτου λίθου
τεθραυσμένη εις δύο τεμάχια προσαρμοζόμενα
^είκ. 5) είνε ελλιπής κατ* το δεξιόν άκρον και
εχει σημαντικήν βλάβην της ένεπιγράφου επιφα-
νείας μάλιστα εις το κάτω μέρος. Το σωζόμενον
όλικόν μήκος είνε μέτρα 2,40, ύψος 0,46 και
πάχος 0,21. Ανω εχει άναθύρωσιν ΰψ. 0,09.
Το υψος τών γραμμάτων εϊνε περι τά 2 έκατ.
Ή επιγραφή είνε λίαν έλλιπής, διότι πλήν τών
έφθαρμένων εκ της άποσαθρώσεως της επιφανείας
και ήφανισμένων γραμμάτων είχε και συνέχειαν
και δεξιά και άριστερά μή σωθεισαν.
Ή γραφή άρχαϊκή κρητική βουστροΌ-ηοον γε-
γραμμένη έ'χει γράμματα κανονικά μεν και βα-
θέως κεχαραγμένα και δπωσοΟν καλλίγραφα εις
τάς πρώτας γραμμάς, κατωτέρω όμως και μάλι-
στα εις τάς τρεις τελευταίας σειράς εινε μεγαλύ-
τερα άλλ' άβαθέστερα και αραιότερα και μάλλον
ακανόνιστα.
Ή επιγραφή σώζει ένδεκα γραμμάς, μίαν εις
το περιθώριον άνω μέ διεύθυνσιν έκ δεξιών προς τά
άριστερά, δέκα δέ βουστροφηδόν ε'ιςτό κύριονσώμα,
της πρώτης πάλιν γραμμής αρχομένης άπό δε-
ξιών, ο σημαίνει, οτι ή γραμμή του περιθωρίου
άνήκεν εις άλλο τμήμα ή παράγραφον του νόμου.
ΣημεΤον στίξεως έχει ή έπιγραφή γραμμήν κά-
Οετον | , όπως δηλ. και αί έπιγραφαί του 11υ-
θίου της Γόρτυνος 1. Τό σημεΐον τούτο εχει τεθή
1 ϋοω. ΟοιηρδΓβίίϊ, Ι.Θ ϋ<⣧ι άί Οοι·Ιγη&, ΜΠαηο 1893
από σελ. 17 και έξη ς.
έν τη ημετέρα έπιγραφή ουχί κατά λογικόν τινα
κανόνα, άλλά σχεδόν τυχαίως και ενίοτε μάλιστα
μεταξύ λέξεων ή μορίων, τά όποια στενώς συν-
δέονται προς άλληλα. Εις έπτά τοιαύτα σημεία
παρετήρησα ίχνη ερυθρού χρώματος, έν ώ εις
ουδέν γράμμα παρετηρήθη το έρυθρόν χρώμα-
μόνον άρα εις τάς διαιρετικάς ταύτας γραμμάς
είχον θέσει τό χρώμα ουχί δέ εις τά άλλα γράμ-
ματα.
Βλέπομεν έν πρώτοις ότι αί έπιγραφαί δεν ήσαν
τεταγμέναι κατά στήλας, ό'πως είς τήν Μεγ. Έπι-
γραφήν Γόρτυνος και τάς παρ' αυτήν, άλλ' έν
μακρά συνεχεία όπως είς τάς έπιγραφάς τοΟ Πυ-
θίου, διά τούτο δέ και ή ημετέρα έπιγραφή, μο-
λονότι καλύπτει τόσον μέγαν λίθον, είναι έλλιπής
εκατέρωθεν, και τό έξ αυτής κέρδος διά τήν νομο-
θεσίαν της πόλεως μικρότερον.
Η έπιγραφή είναι προφανώς τεμάχιον νόμου
περί αίκιών, αί δέ άναφερόμεναι ποιναί είναι άπαξ
μεν δέκα δραχμών, κατά τάς άλλας δέ περιπτώ-
σεις μόνον πέντε.
Η πρώτη γραμμή ή έν τώ περιθωρίω είναι έκ
τοΟ τέλους παραγράφου πάλιν περι αίκιών, και
λέγεται έν αυτή οτι, αν ένεκα πληγής αίμορρα-
γήση ή ρις (ρωώσει) ή ζημία είνε πέντε δραχμών,
άν όμως ρυή αίμα (πολύ, έξ ού και κίνδυνος σο-
βαρώτερος) ή ζημία θά ήτο βεβαίως μεγαλυτέρα.
Είς τήν δευτέραν γραμμήν εχομεν τήν άρχήν
άλλης παραγράφου του περί αίκιών νόμου παρά
τοΤ: Έλτυνιευσι' τό σω^ουιενον αέοος λέγει ό'τι
ο άρχων χειρών άδικων (ος κ' άρκσει μάκας) θά
καταβάλη δέκα δραχμάς.
Είς τήν τρίτην γραμμήν ώρίζετο, ώς φαίνεται,
τό χρονίλόν όριον εντός του οποίου έπρεπε νά κα-
ταβληθή ή ζημία και ή τιμωρία του κόσμου, άν
δεν έφρόντιζε περί της εισπράξεως του άναλογουν-
τος είς τήν πάλιν μέρους, διότι φαίνεται ό'τι της
ζημίας τών δέκα δραχμών το έτερον μέρος (τό
ήμισυ) κατεβάλλετο είς το δημόσιον, Ό δέ κόσμος
ώφειλε νά το είσπράξη, άλλως έθεωρειτο αυτός
υπεύθυνος" το άρχειν χειρών άδικων θά ήτο αδί-
κημα γινόμενον ουχί μόνον κατά του παθόντος
άλλά και κατά της πόλεως.
Είς τήν τετάρτην γραμμήν λέγεται ό'τι ό παί-
σας άμυνόμενος δεν ήτο ένοχος (άνατον ήμεν).
Ξανΰουδίδης' Κρητικοί έπιγραφαί. 77
σως ό'τι ήτο ή "Ελτνναία. "Οτι πόλις ελληνικών
χρόνων εκείτο εις την θέσιν ταύτην, Ιξηκρίβωσα
έπιτοπίως μετά βεβαιότητος* διότι και όστρακα
ελληνικών μελαμβαφών άγγείων ευρίσκονται κα-
τεσπαρμένα εις τούς πέριξ του μετοχίου Ζαγου-
ριάνους άγρούς, και οί χωρικοί μοί έμαρτύρησαν
-οτι έηΤι Τουρκοκρατίας προ δεκάδων ετών έξήγον
μεγάλους ςεστούς πώρινους λίθους (πελέκια, ώς
λέγονται εν Κρήτη) άνευ άσβεστου έκτισμένους.
Και ή θέσις δέ καλείται Ελληνικά, ώς συνειθί-
ζουσιν οί έπιχώριοι νά καλώσι τά ερείπια αρχαίων
συνοικισμών και τούς επ' αυτών άγρούς Ελλη-
νικά χωράφια.
Α
Μεγάλη και παχεια πλάξ κογχυλιάτου λίθου
τεθραυσμένη εις δύο τεμάχια προσαρμοζόμενα
^είκ. 5) είνε ελλιπής κατ* το δεξιόν άκρον και
εχει σημαντικήν βλάβην της ένεπιγράφου επιφα-
νείας μάλιστα εις το κάτω μέρος. Το σωζόμενον
όλικόν μήκος είνε μέτρα 2,40, ύψος 0,46 και
πάχος 0,21. Ανω εχει άναθύρωσιν ΰψ. 0,09.
Το υψος τών γραμμάτων εϊνε περι τά 2 έκατ.
Ή επιγραφή είνε λίαν έλλιπής, διότι πλήν τών
έφθαρμένων εκ της άποσαθρώσεως της επιφανείας
και ήφανισμένων γραμμάτων είχε και συνέχειαν
και δεξιά και άριστερά μή σωθεισαν.
Ή γραφή άρχαϊκή κρητική βουστροΌ-ηοον γε-
γραμμένη έ'χει γράμματα κανονικά μεν και βα-
θέως κεχαραγμένα και δπωσοΟν καλλίγραφα εις
τάς πρώτας γραμμάς, κατωτέρω όμως και μάλι-
στα εις τάς τρεις τελευταίας σειράς εινε μεγαλύ-
τερα άλλ' άβαθέστερα και αραιότερα και μάλλον
ακανόνιστα.
Ή επιγραφή σώζει ένδεκα γραμμάς, μίαν εις
το περιθώριον άνω μέ διεύθυνσιν έκ δεξιών προς τά
άριστερά, δέκα δέ βουστροφηδόν ε'ιςτό κύριονσώμα,
της πρώτης πάλιν γραμμής αρχομένης άπό δε-
ξιών, ο σημαίνει, οτι ή γραμμή του περιθωρίου
άνήκεν εις άλλο τμήμα ή παράγραφον του νόμου.
ΣημεΤον στίξεως έχει ή έπιγραφή γραμμήν κά-
Οετον | , όπως δηλ. και αί έπιγραφαί του 11υ-
θίου της Γόρτυνος 1. Τό σημεΐον τούτο εχει τεθή
1 ϋοω. ΟοιηρδΓβίίϊ, Ι.Θ ϋ<⣧ι άί Οοι·Ιγη&, ΜΠαηο 1893
από σελ. 17 και έξη ς.
έν τη ημετέρα έπιγραφή ουχί κατά λογικόν τινα
κανόνα, άλλά σχεδόν τυχαίως και ενίοτε μάλιστα
μεταξύ λέξεων ή μορίων, τά όποια στενώς συν-
δέονται προς άλληλα. Εις έπτά τοιαύτα σημεία
παρετήρησα ίχνη ερυθρού χρώματος, έν ώ εις
ουδέν γράμμα παρετηρήθη το έρυθρόν χρώμα-
μόνον άρα εις τάς διαιρετικάς ταύτας γραμμάς
είχον θέσει τό χρώμα ουχί δέ εις τά άλλα γράμ-
ματα.
Βλέπομεν έν πρώτοις ότι αί έπιγραφαί δεν ήσαν
τεταγμέναι κατά στήλας, ό'πως είς τήν Μεγ. Έπι-
γραφήν Γόρτυνος και τάς παρ' αυτήν, άλλ' έν
μακρά συνεχεία όπως είς τάς έπιγραφάς τοΟ Πυ-
θίου, διά τούτο δέ και ή ημετέρα έπιγραφή, μο-
λονότι καλύπτει τόσον μέγαν λίθον, είναι έλλιπής
εκατέρωθεν, και τό έξ αυτής κέρδος διά τήν νομο-
θεσίαν της πόλεως μικρότερον.
Η έπιγραφή είναι προφανώς τεμάχιον νόμου
περί αίκιών, αί δέ άναφερόμεναι ποιναί είναι άπαξ
μεν δέκα δραχμών, κατά τάς άλλας δέ περιπτώ-
σεις μόνον πέντε.
Η πρώτη γραμμή ή έν τώ περιθωρίω είναι έκ
τοΟ τέλους παραγράφου πάλιν περι αίκιών, και
λέγεται έν αυτή οτι, αν ένεκα πληγής αίμορρα-
γήση ή ρις (ρωώσει) ή ζημία είνε πέντε δραχμών,
άν όμως ρυή αίμα (πολύ, έξ ού και κίνδυνος σο-
βαρώτερος) ή ζημία θά ήτο βεβαίως μεγαλυτέρα.
Είς τήν δευτέραν γραμμήν εχομεν τήν άρχήν
άλλης παραγράφου του περί αίκιών νόμου παρά
τοΤ: Έλτυνιευσι' τό σω^ουιενον αέοος λέγει ό'τι
ο άρχων χειρών άδικων (ος κ' άρκσει μάκας) θά
καταβάλη δέκα δραχμάς.
Είς τήν τρίτην γραμμήν ώρίζετο, ώς φαίνεται,
τό χρονίλόν όριον εντός του οποίου έπρεπε νά κα-
ταβληθή ή ζημία και ή τιμωρία του κόσμου, άν
δεν έφρόντιζε περί της εισπράξεως του άναλογουν-
τος είς τήν πάλιν μέρους, διότι φαίνεται ό'τι της
ζημίας τών δέκα δραχμών το έτερον μέρος (τό
ήμισυ) κατεβάλλετο είς το δημόσιον, Ό δέ κόσμος
ώφειλε νά το είσπράξη, άλλως έθεωρειτο αυτός
υπεύθυνος" το άρχειν χειρών άδικων θά ήτο αδί-
κημα γινόμενον ουχί μόνον κατά του παθόντος
άλλά και κατά της πόλεως.
Είς τήν τετάρτην γραμμήν λέγεται ό'τι ό παί-
σας άμυνόμενος δεν ήτο ένοχος (άνατον ήμεν).