DOI Artikel:
Kugeas, Sōkratēs: To Koinon tōn Hellēnōn kat´ epigraphēn Epidaurou (AE 1918, 128)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14368#0037
30 Σ Β Κονγέα Το Κοινόν τών Ελλήνων κατ έπιγραφήν Επιδαύρου.
ΑΕ 1921
ε!ς άντιπρόσωπος έπί χιλίοις κατοίκοις (^νϋΐΐθΐιη
ε. ά. σ. 30). Αί αύται δέ άναλογίαι, αί καθορι-
σθεΐσαι ύπο του Αλεξάνδρου εν ταΐς προς τούς "Ελ-
ληνας συνθήκαις αύτοΟ, αίτινες βεβαίως θα ήσαν
ομοιαι προς τάς πρότερον ύπο του Φιλίππου κα-
θορισθείσας (τοιαΰται άναλογίαι έφηρμόζοντο και
έν άλλοις όμοσπονδιακοΐς όργανισμοΐς τών Ελλή-
νων, ώς π. γ. έν τω Κοινω τών Βοιωτών, έν τώ
Κοινώ τών Αιτωλών κ.λ.π. 8ΐϋθΙ)θάα, 258
κ. έ. 360), θά έτηροΰντο και κατά τάς υστέρας
ύπο τών διαδόχων ανανεώσεις τών προς τούς
Έλληνας συνθηκών, και δή και έν τή περιπτώ-
σει, εις ήν ανάγεται ή προκειμένη επιγραφή. Ηδη
δέ διά της περί απαρτίας διατάςεως ταύτης της ε£
Επιδαύρου επιγραφής έξηγεΐται και Ό σκοπός του
έν τή "Αττική επιγραφή Ι.Ο.ΙΙ. 160 παρουσια-
ζομένου καταλόγου, όστις ήτο ανεξήγητος και αμ-
φίβολος μέχρι τούδε (παρβ. \νί1ο1ίθη, ε. ά. σ. 36).
Στ. 20 — 21 : Περί δέ τώ\ν έν ] τω οννεδρίω
δοξάντων μή έξέστ[ω ταϊς πόλεσιν ενΰύνας λαμ-
βάνειν παρ ά τών αποστελλομένων ουνέδρω ν—
Το Α της λ. εύΰύνας είναι άνευ της οριζόντιας
γραμμής ΕΥΟΥΝΛΣ (ΐδε και ανωτέρω έν στ. 18).
Τό δέ Β τής λ. λαμβάνειν είναι έσχηματισμένον
άνευ του δευτέρου στρογγυλού ήμίσεος έν είοει Ρ
ΛΑΜΡΑΝΕΐΝ. Διά τής διατάξεως ταύτης § ο
απαγορεύεται εις τάς πόλεις νά ζητώ'σιν εύθύνας
παρά τών αντιπροσώπων αυτής δια τά έν τώ συν-
εδρία) άποφασισθέντα. Οί αντιπρόσωποι λοιπόν έν
τω συνεδρίω ήσαν ανεύθυνοι διά πάσαν έν αυτή
λαμβανομένην άπόφασιν και ή πόλις ουδέν είχε
δικαίωμα νά ζητήση λόγον παρ' αύτών οι' άπό-
φασιν του συνεδρίου, ήτις δυνατόν και νά μή ήτο
εις αύτήν άρεστή ή συμφέρουσα.
Στ. 21 —23. 1Ίροέ\δρους δέ είναι πέντε εκ
τών σ[υν]έδρων οϊ αν λάχωσιν όταν δ πόλε[μος έν-
δη ΐμήι. Ούτω συμπληρώνει ό Καββαδίας. Άλλα
και το κενόν του χάσματος, απαιτούν έννέα γράμ-
ματα περίπου, και ή 'έννοια τών συμφραζομένων
άγει εις την συμπλήρωσιν μή ένδη\μήι. Διότι ακρι-
βώς όταν παύση νά υφίσταται Ό έσωτερικός πόλε-
μος, 6 «ένδήμιος» πόλεμος, τότε θά ύπάρχη ή εύ-
καιρία τής κανονικής και ομαλής λειτουργίας τού
συνεδρίου, καθ' ήν πρόεδροι αύτοΰ ορίζονται διά
κλήρου πέντε εκ τών συνέδρων" έφ' δσον δέ διαρ-
κεί Ό κοινός τ.ε. ό Κλεομενικός πόλεμος, του συ-
νεδρίου θά προεδρεύωσιν οί ύπο τών συμβασιλέων
Αντιγόνου και Φιλίππου διορισθέντες πρόεδροι, ώς
διαλαμβάνει ό στίχ. 36.
Στ. 23: αποκλήρου οϋωααν δέ νο[μογράφο]νς
εξ έ'ΰνους ή πόλεως. Ούτω συμπληροΐ ό Καββα»
οίας τον εξ έπτά περίπου γραμμάτων κενόν '/ώρον
τού στίχου, ή δέ συμπλήρωσις αύτη εκ πρώτης
όψεως παρουσιάζεται πω; εύάρμοστος. 'Αλλ όταν
τις προσέςη καλύτερον εις τά πράγματα, βλέπει ότι
αύτη δεν είναι ορθή. Διότι το άποκληροϋμαι φέ-
ρεται παρά τοις άρχαίοις πάντοτε ώς παθητικόν,
καθώς και, κληροϋμαι και τά άλλα σύνθετα αύτοΰ
συγκληροϋμαι έπικληροϋμαι κ.τ.λ. πλην τού δια-
κληροϋμαι όπερ άπαντα και ώς μέσον παρά Δημο-
σθένει. Μόνον δέ παρά τοις μεταγενεστέροις και
παρά τούτοις σπανιώτατα ©έοεται και κατά υ,έ-
σην φωνήν. Αλλ' ενταύθα, ώς και ο κατωτέρω
έν στ. 34 τύπος «άποκληρωΦέντας προέδρους» μαρ-
τυρεί, το ρήμα είναι παθητικόν. Κατ άκολουθίαν
ύποκείμενον αυτού κατ' ανάγκην είναι οί αμέσως,
ανωτέρω αναφερόμενοι και διά κλήρου όοιζόαενοι
Γ ι I 1 Ιι ι - ι
πρόεδροι, ή δ' αιτιατική νο[μογράφο ·νς, ώς άντι-
κείμενον τού παθητικού ρήματος λαμβανομένη
είναι εντελώς ανοικονόμητος Άν δ' ύποτεθή
\ Τήν κστοχον ταύτην συμπλήοωσιν νο[μογράφ]ονς λαβών δ
Καβ/αδίας ώς άσφαλή παρεσύρθη και εις αλλα περί της υπ' άρ. 2
επιγραφής (ΑΕ 1918 σ. 125) επίσης άστοχα συμπεράσματα. Επειδή
έν τη επιγραφή εκείνη περιέχονται «Νομογράφοι Αχαιών οί τον
νόμον ται Ύγιείαι ΰ·έντες» (στ. 1-2), δ έκδοτης έκλαμβάνων τους
νομογράφους τούτους ώς μόνιμον άρχήν της Αχαϊκής Συμπολιτείας
πράγμα άμάρτυρον και άστήρικτον, ήκασεν ό'τι οί έν τη έπιγρ. 2
((Νομογράφοι Αχαιών>> ταυτίζονται προς τους έκ της συμπληρώσεο^ς
αυ'.οϋ προκύπτοντας νο[μογράφ]ονς της έπιγρ. 3 στ. 23. οί'τινες κλη.,
οούαενοι δήθεν υπό τών προέδρων ασυνέτασσον και έψήφιζον(!) τοΰς
νόμου;» (Πρακτικά ΑΕ 1918 σ. 35). ΓΙροχωρων δε περαιτέρω δ κ.
Καββαδίας ισχυρίζεται (Πρακτικά ΑΕ 1918 σ. 31) ό'τι ή επιγραφή
αύτη 3 (δηλαδή ή ανωτέρω υπό στοιχεΐον Α έν σελ. 6 σημ= ιωθεΐσα^,
«είναι αυτός ούτος ό νόμος, δν οί νομογράφοι έγραψαν και εις ιό Ιερόν
άνέθηκαν», ό αναφερόμενος έν τή έπιγρ. 2. 'Αλλά πάντα ταύτα πολϋ
άπέχουσι του ακριβούς, όπερ έν ολίγοις έχει ώς εξής; Οί νομογράφοι
δεν είναι μόνιμος και τακτική άρχή έν τω Κοινω τών Αχαιών, άλλ'
ώς συμβαίνει και έν αλλαις Ιλληνικαΐς πόλεσι, εκλέγονται εκτάκτως
διά τήν σύνταξιν ώρισμένων νόμων. Ό δε νόμος, δν κατά την έπιγρα-
φήν 2 συνέταξαν οί υπό του Κοινού τών Ά/αιών εκλεγέντες νομογρά-
φοι, δέν είναι δυνατόν;νά είναι ή επιγραφή 3 ( = Α), δι' ους λόγους
είπομεν άνο3τε'ρω, άλλ' είναι νόμος τής Ύγιείας, ώς ρητώς έν στ.
1-2 τή«ς έπιγρ. 2 δηλουται «οί τον νόμον ται Ύγιείαι ϋ-έντες», του
&έντες δηλούντος ού·/ί τού; άναθέσαντας ώς δ κ. Καββαδίας Ιρμη-
νεΰει, άλλα τούς συντάςαντας τον νόμον, τούς νομοθετήσαντας, ώς θα
έλέγομεν σήμερον. Ό νόμος λοιπόν, δν εθηκαν οί νομογράφοι της
υπ' άρ. 2 εξ "Επιδαύρου επιγραφής ται Ύγιείαι, ήτο νόμος ίερδς τής;
ΑΕ 1921
ε!ς άντιπρόσωπος έπί χιλίοις κατοίκοις (^νϋΐΐθΐιη
ε. ά. σ. 30). Αί αύται δέ άναλογίαι, αί καθορι-
σθεΐσαι ύπο του Αλεξάνδρου εν ταΐς προς τούς "Ελ-
ληνας συνθήκαις αύτοΟ, αίτινες βεβαίως θα ήσαν
ομοιαι προς τάς πρότερον ύπο του Φιλίππου κα-
θορισθείσας (τοιαΰται άναλογίαι έφηρμόζοντο και
έν άλλοις όμοσπονδιακοΐς όργανισμοΐς τών Ελλή-
νων, ώς π. γ. έν τω Κοινω τών Βοιωτών, έν τώ
Κοινώ τών Αιτωλών κ.λ.π. 8ΐϋθΙ)θάα, 258
κ. έ. 360), θά έτηροΰντο και κατά τάς υστέρας
ύπο τών διαδόχων ανανεώσεις τών προς τούς
Έλληνας συνθηκών, και δή και έν τή περιπτώ-
σει, εις ήν ανάγεται ή προκειμένη επιγραφή. Ηδη
δέ διά της περί απαρτίας διατάςεως ταύτης της ε£
Επιδαύρου επιγραφής έξηγεΐται και Ό σκοπός του
έν τή "Αττική επιγραφή Ι.Ο.ΙΙ. 160 παρουσια-
ζομένου καταλόγου, όστις ήτο ανεξήγητος και αμ-
φίβολος μέχρι τούδε (παρβ. \νί1ο1ίθη, ε. ά. σ. 36).
Στ. 20 — 21 : Περί δέ τώ\ν έν ] τω οννεδρίω
δοξάντων μή έξέστ[ω ταϊς πόλεσιν ενΰύνας λαμ-
βάνειν παρ ά τών αποστελλομένων ουνέδρω ν—
Το Α της λ. εύΰύνας είναι άνευ της οριζόντιας
γραμμής ΕΥΟΥΝΛΣ (ΐδε και ανωτέρω έν στ. 18).
Τό δέ Β τής λ. λαμβάνειν είναι έσχηματισμένον
άνευ του δευτέρου στρογγυλού ήμίσεος έν είοει Ρ
ΛΑΜΡΑΝΕΐΝ. Διά τής διατάξεως ταύτης § ο
απαγορεύεται εις τάς πόλεις νά ζητώ'σιν εύθύνας
παρά τών αντιπροσώπων αυτής δια τά έν τώ συν-
εδρία) άποφασισθέντα. Οί αντιπρόσωποι λοιπόν έν
τω συνεδρίω ήσαν ανεύθυνοι διά πάσαν έν αυτή
λαμβανομένην άπόφασιν και ή πόλις ουδέν είχε
δικαίωμα νά ζητήση λόγον παρ' αύτών οι' άπό-
φασιν του συνεδρίου, ήτις δυνατόν και νά μή ήτο
εις αύτήν άρεστή ή συμφέρουσα.
Στ. 21 —23. 1Ίροέ\δρους δέ είναι πέντε εκ
τών σ[υν]έδρων οϊ αν λάχωσιν όταν δ πόλε[μος έν-
δη ΐμήι. Ούτω συμπληρώνει ό Καββαδίας. Άλλα
και το κενόν του χάσματος, απαιτούν έννέα γράμ-
ματα περίπου, και ή 'έννοια τών συμφραζομένων
άγει εις την συμπλήρωσιν μή ένδη\μήι. Διότι ακρι-
βώς όταν παύση νά υφίσταται Ό έσωτερικός πόλε-
μος, 6 «ένδήμιος» πόλεμος, τότε θά ύπάρχη ή εύ-
καιρία τής κανονικής και ομαλής λειτουργίας τού
συνεδρίου, καθ' ήν πρόεδροι αύτοΰ ορίζονται διά
κλήρου πέντε εκ τών συνέδρων" έφ' δσον δέ διαρ-
κεί Ό κοινός τ.ε. ό Κλεομενικός πόλεμος, του συ-
νεδρίου θά προεδρεύωσιν οί ύπο τών συμβασιλέων
Αντιγόνου και Φιλίππου διορισθέντες πρόεδροι, ώς
διαλαμβάνει ό στίχ. 36.
Στ. 23: αποκλήρου οϋωααν δέ νο[μογράφο]νς
εξ έ'ΰνους ή πόλεως. Ούτω συμπληροΐ ό Καββα»
οίας τον εξ έπτά περίπου γραμμάτων κενόν '/ώρον
τού στίχου, ή δέ συμπλήρωσις αύτη εκ πρώτης
όψεως παρουσιάζεται πω; εύάρμοστος. 'Αλλ όταν
τις προσέςη καλύτερον εις τά πράγματα, βλέπει ότι
αύτη δεν είναι ορθή. Διότι το άποκληροϋμαι φέ-
ρεται παρά τοις άρχαίοις πάντοτε ώς παθητικόν,
καθώς και, κληροϋμαι και τά άλλα σύνθετα αύτοΰ
συγκληροϋμαι έπικληροϋμαι κ.τ.λ. πλην τού δια-
κληροϋμαι όπερ άπαντα και ώς μέσον παρά Δημο-
σθένει. Μόνον δέ παρά τοις μεταγενεστέροις και
παρά τούτοις σπανιώτατα ©έοεται και κατά υ,έ-
σην φωνήν. Αλλ' ενταύθα, ώς και ο κατωτέρω
έν στ. 34 τύπος «άποκληρωΦέντας προέδρους» μαρ-
τυρεί, το ρήμα είναι παθητικόν. Κατ άκολουθίαν
ύποκείμενον αυτού κατ' ανάγκην είναι οί αμέσως,
ανωτέρω αναφερόμενοι και διά κλήρου όοιζόαενοι
Γ ι I 1 Ιι ι - ι
πρόεδροι, ή δ' αιτιατική νο[μογράφο ·νς, ώς άντι-
κείμενον τού παθητικού ρήματος λαμβανομένη
είναι εντελώς ανοικονόμητος Άν δ' ύποτεθή
\ Τήν κστοχον ταύτην συμπλήοωσιν νο[μογράφ]ονς λαβών δ
Καβ/αδίας ώς άσφαλή παρεσύρθη και εις αλλα περί της υπ' άρ. 2
επιγραφής (ΑΕ 1918 σ. 125) επίσης άστοχα συμπεράσματα. Επειδή
έν τη επιγραφή εκείνη περιέχονται «Νομογράφοι Αχαιών οί τον
νόμον ται Ύγιείαι ΰ·έντες» (στ. 1-2), δ έκδοτης έκλαμβάνων τους
νομογράφους τούτους ώς μόνιμον άρχήν της Αχαϊκής Συμπολιτείας
πράγμα άμάρτυρον και άστήρικτον, ήκασεν ό'τι οί έν τη έπιγρ. 2
((Νομογράφοι Αχαιών>> ταυτίζονται προς τους έκ της συμπληρώσεο^ς
αυ'.οϋ προκύπτοντας νο[μογράφ]ονς της έπιγρ. 3 στ. 23. οί'τινες κλη.,
οούαενοι δήθεν υπό τών προέδρων ασυνέτασσον και έψήφιζον(!) τοΰς
νόμου;» (Πρακτικά ΑΕ 1918 σ. 35). ΓΙροχωρων δε περαιτέρω δ κ.
Καββαδίας ισχυρίζεται (Πρακτικά ΑΕ 1918 σ. 31) ό'τι ή επιγραφή
αύτη 3 (δηλαδή ή ανωτέρω υπό στοιχεΐον Α έν σελ. 6 σημ= ιωθεΐσα^,
«είναι αυτός ούτος ό νόμος, δν οί νομογράφοι έγραψαν και εις ιό Ιερόν
άνέθηκαν», ό αναφερόμενος έν τή έπιγρ. 2. 'Αλλά πάντα ταύτα πολϋ
άπέχουσι του ακριβούς, όπερ έν ολίγοις έχει ώς εξής; Οί νομογράφοι
δεν είναι μόνιμος και τακτική άρχή έν τω Κοινω τών Αχαιών, άλλ'
ώς συμβαίνει και έν αλλαις Ιλληνικαΐς πόλεσι, εκλέγονται εκτάκτως
διά τήν σύνταξιν ώρισμένων νόμων. Ό δε νόμος, δν κατά την έπιγρα-
φήν 2 συνέταξαν οί υπό του Κοινού τών Ά/αιών εκλεγέντες νομογρά-
φοι, δέν είναι δυνατόν;νά είναι ή επιγραφή 3 ( = Α), δι' ους λόγους
είπομεν άνο3τε'ρω, άλλ' είναι νόμος τής Ύγιείας, ώς ρητώς έν στ.
1-2 τή«ς έπιγρ. 2 δηλουται «οί τον νόμον ται Ύγιείαι ϋ-έντες», του
&έντες δηλούντος ού·/ί τού; άναθέσαντας ώς δ κ. Καββαδίας Ιρμη-
νεΰει, άλλα τούς συντάςαντας τον νόμον, τούς νομοθετήσαντας, ώς θα
έλέγομεν σήμερον. Ό νόμος λοιπόν, δν εθηκαν οί νομογράφοι της
υπ' άρ. 2 εξ "Επιδαύρου επιγραφής ται Ύγιείαι, ήτο νόμος ίερδς τής;