DOI Artikel:
Kugeas, Sōkratēs: To Koinon tōn Hellēnōn kat´ epigraphēn Epidaurou (AE 1918, 128)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14368#0038
ΑΕ 1921
δτι τό ρήμα ενταύθα είναι μέσον, πράγμα, ώς
εΐπομεν, άδύνατον, και επρόκειτο δι'αύτου νά δη-
λωθή νέα πραξις, ή κλήρωσις δηλαδή των νομο-
γράφων, ώς φαίνεται πιστεύουν δ Καββαδίας, τότε
μετά τΌ εν<5ϊ/]μί/ι και προ του άποκληρούσΰωσαν
έπρεπε νά τεθή ή κατά κανόνα τιθεμένη έν τη επι-
γραφή οριζόντια κεραία (—) προ; δήλωσιν της
αρχομένης νέας διατάξεως. Άλλα δεν εχει ό'μως
ούτω τό πράγμα, και ή έ'λλειψις του σημείου της
παραγράφου μαρτυρεί την συνέχειαν της εν τη
προηγουμένη φράσει διατυπουμένης πράξεως, της
κληρώτεως δηλονότι τών αυτών αρχόντων, ήτοι
των προέδρων. Κατά ταύτα τό χάσμα τοΟτο νο-
μίζω δτι πρέπει νά άναγνωσθή και νά συμπλή-
ρωση: άποκληρονσ&ωσαν δ' ένό[ς μη πλεί]ονς έξ
ε&νους η τΐόλεω;, ώς και ή έννοια απαιτεί. Ως
πρόεδροι δηλαδή νά μή κληρώνται περισσότεροι
τοΟ ένός ες" έκάστου κοινού ή ές εκάστης πόλεως,
έν άλλαις λέξεσι νά μή έπιτρέπηται ή κλήρωτις
δύο προέδρων ανηκόντων εις τό αυτό κοινόν ή εις
τήν αυτήν πόλιν. Τήν διάταςιν δέ ταύτην, εύλο-
γωτάτην ούσαν καϊ δικαιοτάτην εϋρίσκομεν παντα-
χου σχεδόν τών αρχαίων δημοκρατικών πολιτειών,
δπου ύπάρχουσι συναρχίαι. Αρκούμαι νά παρα-
πέμψω εις τήν Αθηναίων Πολιτείαν τοΟ Αριστο-
τέλους, ό'που προκειμένου περϊ πλειόνων συναρχόν-
των τούτους κληρουσιν ενα εκ φυλής -}] άπο φυλής
ή άπλώς εκ φυλής κατ' αντίθεσιν άλλων αρχόντων
κληρουμένων έξάπάντων. {Άριστ. Άΰην Πολιτ.
22,2. 44,2.47,1,2 48,1,3 61,ι κ.λ.π. παρβ. και
Ξενοφ. Έλλψ. Β', 4,23. Πολυδ. Η,87
7ο#β3 67,7.). Ή ημέτερα αναγνωσις και συμ-
πλήρωσις του χωρίου τούτου της έπιγραφής,προ-
ϋποθέτουσα δτι ήτο δυνατόν πόλις τις νά άντεπρο-
εν τω Ίερω της Επιδαύρου μ£?ά τοΰ Ασκληπιού λατρευομένης θεάς
Τγιείας. Εικάζω δέ άτι λείΐανον τοΰ ίεροΰ τούτου νόμου τη- "Υγιείας,
περί ου γίνεται λόγος έν τη έπιγρ. 2, ε-/ομεν έν τω άποσπάσματι τω
δημοσιευθέντι υπό τοϋ Καββαδίου έν ΛΕ 1918 σ. 192 και 193 0-.*
αριθ. 10. Το περιε-/όμενον του μικρού τούτου αποσπάσματος ν/ν. προ-
φανή τον χαραχτηο* ίεροΰ νόμου και δη «ία» *Υγιείαι» (στ.1),"Λν δε
προς τούτω λάβω μεν υπ' όψιν τήν ομοιότητα του λίθου έν άιίΦοτέρα.;
ταΐς Ιπιγραφαΐς (2 και 10), τήν στοι/ηδόν γραφήν έν άμφοτέραις,
πράγμα σπανιώτατον δια τού; -/ρόνους :ΐς ου; ανάγονται αύται, τό
κοινόν σημεϊον της στίξεως διά της αλέσεως κενού διαστήματος ένός
γράμματος, τήν ομοιότητα του σ/ήματος άν μή και τ^ϋ* μεγέθους τών
γραμμάτων, θά πεισθώμεν ότι άμφότεραι αύται αί έΊαγραφαί εχουσι
στενοτάτην πρός άλλήλας σ/έσιν. "Αλλά περί τοΰ ζητη'ματος τούτου
επιφυλάσσομαι νά πραγματευθώ άλλα-/οΰ εκτενέστερο1;.
σωπεύετοέν τώ συνεδοίω υπό πλειόνων του ένός
αντιπροσώπων, οχι μόνον συμβιβάζεται πρός τήν
νέαν και υπό πάντων δεκτην γενομένην γνώμην
τοΟ \νί11ΐθ1πι, καθ' ην εκάστη πόλις δεν έ'πεμπεν
ένα μόνον άντιπρόσωπον εις τό συνέδριον άλλ'
άριθμόν αντιπροσώπων άνάλογον προς τον πλη-
θυσμόν αυτής, αλλά και ενισχύει και έπιβεβαιώ-
νει αυτήν (Γδε και ανωτέρω σ. 29. Πριν ή ό "\νί1-
Ιΐθίπι ανακάλυψη τήν ταυτότητα τών δύο εκείνων
Αττικών επιγραφών ΙΟ. II 184 και ΙΟ II 160
και τήν άναγωγήν αυτών εις τό Κοινόν τών Ελλή-
νων, πάντες σχεδόν οί ιστορικοί, Βθίοοίι, Νΐβδθ,
Κ&θΓδίκ. λ. π. επίστευον δτι ώς έν τή Αθηνα-
ϊκή συμμαχία του 4ου αιώνος, ούτω και έν τω
οπό του Φιλίππου ίδρυΟέντι κοινώ τών Ελλήνων
συνεορίω ίσ/υεν ή αρχή της ισοψηφίας, καθ' ην
πασαι αί πόλεις, είτε μεγάλαι ήσαν είτε μικραί,
είχον ένα εκάστη άντιπρόσωπον και άνά μίαν εκά-
στη ψήφον. Άλλ' άφ' δτου ό \\Ί11ιβ1ΐϊΐ εοημοσί-
ευσε τήν ανωτέρω μνημονευθεισαν πραγματείαν
επικρατεί πλέον ή γνώμη αύτου, ην και ό Κ&θΓδί
παρεδέχΟη εσχάτως, I2 σ. 283, δτι έν τώ συνε-
δρίω τών Ελλήνων έφηρμόζετο ή κατ' άναλο-
γίαν τών κατοίκων εκάστης πόλεως αντιπροσω-
πεία και ψήφος τών συμμάχων κατά το παρά-
δειγμα του Κοινού τών Βοιωτών έκλεγόντων τους
Βοιωτάρχας καϊ τούς βουλευτας κατ άναλογίαν
τοΟ πληθυσμού τών ένδεκα τοπικών διαμερισμά-
των, εις ά είχε κατανεμηθή ή Βοιωτία, παρβ.
Ηβΐίθηΐοει Οχ}ΓΓΐιγηοΙιϊει XI, καϊ Οχ^ιΊινηοΙιοδ
Ρ&ργπτ. νσ. 171 καϊ 224, το0 Κοινό0 τών Λυ-
κίων, Στράβ. ΙΔ',3,3 κ λ. π , \νί11ιβ1ιη ε. ά. σ.
21). Ενταύθα δεν θεωρώ άσκοπον νά προσθέσω
δτι καϊ έν τώ λίθω μοϊ έφάνησαν άμυδρά τινα ίχνη
γράμματος Ξ ιδίως έκ της κατωτάτης αύτου κε-
ραίας, μετά το Ο τοΟ ΔΕΝΟ. Περϊ της σημα-
σίας της λέξεως ε&νος (=Κοινόν) καϊ της σχέσεως
αυτής ένταΟθα προς τήν ακολουθούσαν λέςιν
πόλις, ήν παρηρμήνευσεν ό Καββαδίας, είπομεν
ανωτέρα) (σ. 2,2). Τό άρθρον λοιπόν τοΰτο (§ 6)
όρίζον τήν έκλογήν τών προέδρων τοΰ συνεδρίου
διατάσσει όπως πρόεδροι του συνεδρίου είναι πέντε
έκ τών συνέδρων, εκείνοι οί'τινες ήθελον κλη-
ρωθή όταν δεν υφίσταται ό έσωτερικος πόλεμος,
ούτοι δέ δεν πρέπει νά κληρώνωνται περισσότεροι
δτι τό ρήμα ενταύθα είναι μέσον, πράγμα, ώς
εΐπομεν, άδύνατον, και επρόκειτο δι'αύτου νά δη-
λωθή νέα πραξις, ή κλήρωσις δηλαδή των νομο-
γράφων, ώς φαίνεται πιστεύουν δ Καββαδίας, τότε
μετά τΌ εν<5ϊ/]μί/ι και προ του άποκληρούσΰωσαν
έπρεπε νά τεθή ή κατά κανόνα τιθεμένη έν τη επι-
γραφή οριζόντια κεραία (—) προ; δήλωσιν της
αρχομένης νέας διατάξεως. Άλλα δεν εχει ό'μως
ούτω τό πράγμα, και ή έ'λλειψις του σημείου της
παραγράφου μαρτυρεί την συνέχειαν της εν τη
προηγουμένη φράσει διατυπουμένης πράξεως, της
κληρώτεως δηλονότι τών αυτών αρχόντων, ήτοι
των προέδρων. Κατά ταύτα τό χάσμα τοΟτο νο-
μίζω δτι πρέπει νά άναγνωσθή και νά συμπλή-
ρωση: άποκληρονσ&ωσαν δ' ένό[ς μη πλεί]ονς έξ
ε&νους η τΐόλεω;, ώς και ή έννοια απαιτεί. Ως
πρόεδροι δηλαδή νά μή κληρώνται περισσότεροι
τοΟ ένός ες" έκάστου κοινού ή ές εκάστης πόλεως,
έν άλλαις λέξεσι νά μή έπιτρέπηται ή κλήρωτις
δύο προέδρων ανηκόντων εις τό αυτό κοινόν ή εις
τήν αυτήν πόλιν. Τήν διάταςιν δέ ταύτην, εύλο-
γωτάτην ούσαν καϊ δικαιοτάτην εϋρίσκομεν παντα-
χου σχεδόν τών αρχαίων δημοκρατικών πολιτειών,
δπου ύπάρχουσι συναρχίαι. Αρκούμαι νά παρα-
πέμψω εις τήν Αθηναίων Πολιτείαν τοΟ Αριστο-
τέλους, ό'που προκειμένου περϊ πλειόνων συναρχόν-
των τούτους κληρουσιν ενα εκ φυλής -}] άπο φυλής
ή άπλώς εκ φυλής κατ' αντίθεσιν άλλων αρχόντων
κληρουμένων έξάπάντων. {Άριστ. Άΰην Πολιτ.
22,2. 44,2.47,1,2 48,1,3 61,ι κ.λ.π. παρβ. και
Ξενοφ. Έλλψ. Β', 4,23. Πολυδ. Η,87
7ο#β3 67,7.). Ή ημέτερα αναγνωσις και συμ-
πλήρωσις του χωρίου τούτου της έπιγραφής,προ-
ϋποθέτουσα δτι ήτο δυνατόν πόλις τις νά άντεπρο-
εν τω Ίερω της Επιδαύρου μ£?ά τοΰ Ασκληπιού λατρευομένης θεάς
Τγιείας. Εικάζω δέ άτι λείΐανον τοΰ ίεροΰ τούτου νόμου τη- "Υγιείας,
περί ου γίνεται λόγος έν τη έπιγρ. 2, ε-/ομεν έν τω άποσπάσματι τω
δημοσιευθέντι υπό τοϋ Καββαδίου έν ΛΕ 1918 σ. 192 και 193 0-.*
αριθ. 10. Το περιε-/όμενον του μικρού τούτου αποσπάσματος ν/ν. προ-
φανή τον χαραχτηο* ίεροΰ νόμου και δη «ία» *Υγιείαι» (στ.1),"Λν δε
προς τούτω λάβω μεν υπ' όψιν τήν ομοιότητα του λίθου έν άιίΦοτέρα.;
ταΐς Ιπιγραφαΐς (2 και 10), τήν στοι/ηδόν γραφήν έν άμφοτέραις,
πράγμα σπανιώτατον δια τού; -/ρόνους :ΐς ου; ανάγονται αύται, τό
κοινόν σημεϊον της στίξεως διά της αλέσεως κενού διαστήματος ένός
γράμματος, τήν ομοιότητα του σ/ήματος άν μή και τ^ϋ* μεγέθους τών
γραμμάτων, θά πεισθώμεν ότι άμφότεραι αύται αί έΊαγραφαί εχουσι
στενοτάτην πρός άλλήλας σ/έσιν. "Αλλά περί τοΰ ζητη'ματος τούτου
επιφυλάσσομαι νά πραγματευθώ άλλα-/οΰ εκτενέστερο1;.
σωπεύετοέν τώ συνεδοίω υπό πλειόνων του ένός
αντιπροσώπων, οχι μόνον συμβιβάζεται πρός τήν
νέαν και υπό πάντων δεκτην γενομένην γνώμην
τοΟ \νί11ΐθ1πι, καθ' ην εκάστη πόλις δεν έ'πεμπεν
ένα μόνον άντιπρόσωπον εις τό συνέδριον άλλ'
άριθμόν αντιπροσώπων άνάλογον προς τον πλη-
θυσμόν αυτής, αλλά και ενισχύει και έπιβεβαιώ-
νει αυτήν (Γδε και ανωτέρω σ. 29. Πριν ή ό "\νί1-
Ιΐθίπι ανακάλυψη τήν ταυτότητα τών δύο εκείνων
Αττικών επιγραφών ΙΟ. II 184 και ΙΟ II 160
και τήν άναγωγήν αυτών εις τό Κοινόν τών Ελλή-
νων, πάντες σχεδόν οί ιστορικοί, Βθίοοίι, Νΐβδθ,
Κ&θΓδίκ. λ. π. επίστευον δτι ώς έν τή Αθηνα-
ϊκή συμμαχία του 4ου αιώνος, ούτω και έν τω
οπό του Φιλίππου ίδρυΟέντι κοινώ τών Ελλήνων
συνεορίω ίσ/υεν ή αρχή της ισοψηφίας, καθ' ην
πασαι αί πόλεις, είτε μεγάλαι ήσαν είτε μικραί,
είχον ένα εκάστη άντιπρόσωπον και άνά μίαν εκά-
στη ψήφον. Άλλ' άφ' δτου ό \\Ί11ιβ1ΐϊΐ εοημοσί-
ευσε τήν ανωτέρω μνημονευθεισαν πραγματείαν
επικρατεί πλέον ή γνώμη αύτου, ην και ό Κ&θΓδί
παρεδέχΟη εσχάτως, I2 σ. 283, δτι έν τώ συνε-
δρίω τών Ελλήνων έφηρμόζετο ή κατ' άναλο-
γίαν τών κατοίκων εκάστης πόλεως αντιπροσω-
πεία και ψήφος τών συμμάχων κατά το παρά-
δειγμα του Κοινού τών Βοιωτών έκλεγόντων τους
Βοιωτάρχας καϊ τούς βουλευτας κατ άναλογίαν
τοΟ πληθυσμού τών ένδεκα τοπικών διαμερισμά-
των, εις ά είχε κατανεμηθή ή Βοιωτία, παρβ.
Ηβΐίθηΐοει Οχ}ΓΓΐιγηοΙιϊει XI, καϊ Οχ^ιΊινηοΙιοδ
Ρ&ργπτ. νσ. 171 καϊ 224, το0 Κοινό0 τών Λυ-
κίων, Στράβ. ΙΔ',3,3 κ λ. π , \νί11ιβ1ιη ε. ά. σ.
21). Ενταύθα δεν θεωρώ άσκοπον νά προσθέσω
δτι καϊ έν τώ λίθω μοϊ έφάνησαν άμυδρά τινα ίχνη
γράμματος Ξ ιδίως έκ της κατωτάτης αύτου κε-
ραίας, μετά το Ο τοΟ ΔΕΝΟ. Περϊ της σημα-
σίας της λέξεως ε&νος (=Κοινόν) καϊ της σχέσεως
αυτής ένταΟθα προς τήν ακολουθούσαν λέςιν
πόλις, ήν παρηρμήνευσεν ό Καββαδίας, είπομεν
ανωτέρα) (σ. 2,2). Τό άρθρον λοιπόν τοΰτο (§ 6)
όρίζον τήν έκλογήν τών προέδρων τοΰ συνεδρίου
διατάσσει όπως πρόεδροι του συνεδρίου είναι πέντε
έκ τών συνέδρων, εκείνοι οί'τινες ήθελον κλη-
ρωθή όταν δεν υφίσταται ό έσωτερικος πόλεμος,
ούτοι δέ δεν πρέπει νά κληρώνωνται περισσότεροι