DOI Artikel:
Kastriōtēs, Panagiōtēs: Perikleion Ōdeion
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14369#0047
38 Καστριώτης: Περίκλειον ώδειον.
Α Ε 1922'
του σ./ετικοϋ έπιστυλίου, θά ήτο ώς εγγιστα 5,50.
Επειδή δέ εις 3.00 μ. ΰψος άπΌ του δαπέδου, έφ'
ου αί βάσεις ευρίσκονται κατά τήν βόρειον πλευράν
έπίπεδός τις διαμόρφωσις του βράχου, αποτε-
λούσα ενταύθα είδος τι εξέδρας και διαδρόμου πλά-
τους 2,50 μ., όπισθεν δέ τούτων εύρηται τοίχος
έκτισμένος δια κανονικών πωρόλιθων (όρο σχεδ.
Α. καί τομήν εν ΑΕ 1918 σ. 109) εικάζω ό'τι
2,50 μ. κάτωθεν του πατώματος του α' ορόφου θά
υπήρχε είτε διάδρομος τις (περίπατος) χρησιμεύων
προς τοποθέτησιν ξυλίνων ίσως εδωλίων, ή ώς
πρόστασις δια κλίμακα φέρουσαν εις τον 2ον οροφον
του κτιρίου, ούτος απαιτείται απαραιτήτως δι'
οικοδόμημα τοσούτων διαστάσεων, Ο δεύτερος
δ ούτος όροφος θα άνεΐχε και τήν στεγην, ήτις,
κατά τήν γνώμην μου, θάήτο πυραμιδοειδής, διότι
μόνον τοιούτο σχήμα ανταποκρίνεται προς τό επί-
θετον περικλινής, δι' ου χαρακτηρίζει αυτήν τό
γνωστόν χωρίον του Πλουτάρχου (Περ. 13). Τό
δέ φώς εις τό ώδειον θά ανήρχετο δι' ανοιγμάτων
ευρισκομένων κατά τήν περίμετρον του υπέρ τόν
βράχον εξέχοντος δευτέρου ορόφου.
«"Οσον δ' άφορα τάς εισόδους, δι' ών είσήρχετό
τις εις το ώδειον, δύο θεμέλια έκ κροκαλοπαγών
λίθων ορθογωνίου σχήματος ευρισκόμενα τό μέν
κατά τήν άνατολικήν πλευράν και εις άπόστασιν
15.00 υ,, απο της ΒΑ γωνίας, το οε κατά την
δυτικήν πλευράν εις άπόστασιν 37 μ από της Β.Β.
γωνίας, είναι πιθανόν ν' άνταποκρίνωνται προς
πρόπυλα τεθειμένα ενταύθα προ των τοίχων καίτοι
του δυτικού δυσκολεύομαι, λόγω του λοξοΟ προσα-
νατολισμού έν σχέσει προς τον άξονα του κτιρίου,
νά παραδεχθώ τόν χαρακτηρισμόν ώς προπύλου,
θείορών αυτό μάλλον ώς βάθρον μεγάλου τινός
χορηγικού" μνημείου.
«Άλλο δέ ή και δύο άλλα ακόμη πρόπυλα θά
ϋπήρχον κατά τήν νοτίαν πλευράν του κτιρίου, άν
μή ολόκληρος κιονοστοιχία ήτο προτεταγμένη του
νοτείου τοίχου ώς εν τώ Ελευσινιακω τελεστηοίω.
«"Οσον δέ δ' άφορα τέλος εις τήν χρονολογίαν
κατασκευής των ευρεθέντων λειψάνων, αύτη δέν
δύναται πάντως νά άνέλθη πέρα τοΟ 4ου αιώνος,
ώς γίνεται δήλον άφ' ενός μέν εκ της χρήσεως
ΰμηττείου μαρμάρου εν συνδυασμό» προς πώρον και
κροκαλοπαγή λίθον, άφ' ετέρου δ' έκ του τρόπου
της εργασίας, όστις δέν δεικνύει τήν τελειότητα.
εκτελέσεως, ήν βλέπομεν εις τά κτίσματα του 6ου<
και 5ου αί. Νομίζω μάλιστα ότι ή εργασία, ήν·
δεικνύουσιν αί βάσεις τών κιόνων και άλλα τινά
τμήματα του τοίχου μας ύποδηλοΐ ό'τι πρέπει νά.
κατέλθομεν αρκετούς αιώνας μετά τόν 4ον π.χ.,
οπότε, ώς επανειλημμένως έγραψε και ό κ. Κα-
στριώτης και ώς γνίυρίζομεν έκ της επιγραφής τοΟ·
Διονυσιακού θεάτρου έγένετο ή άνοικοδόμησις του-
ωδείου ύπό του Άριοβαρζάνου, άνοικοόόμησις άκο·
λουθήσασα πάντως τό άρχικον σχέδιον τοΟ Ε.
αιώνος, όπερ έφήρμοσεν ό Περικλής, άρχιτεκτο—
νουντος πιθανώς αύτου του Ικτίνου.
Ά Όρλάνδος
Τοιαύτα υπήρξαν τά αποτελέσματα της μέχρι
τούδε οκταέτους ανασκαφικής ήμών εργασίας εν τω.
ώδείω του Περικλέους. Άν άποβλέψωμεν εις τά
ευρήματα τά έκ της άνασκαφής ταύτης, δυνάμεθα,
ίσως νά είπωμεν, οτι αί δαπάναι της εταιρείας,
ήμών δέν άντημείφθησαν επαξίως, άλλ' Ό κύριος,
σκοπός της άνασκαφής ταύτης δέν ήσαν τά ευρή-
ματα, πράγμα όλως έξαρτώμενον κατά τό πλεί-
στον και έκ της τύχης, άλλ ώς έξακολούθησις:
προς τελείαν άποκάλυψιν του αρχαιοτέρου τών έν
Αθήναις έπι Περικλέους οικοδομημάτων, όπερ ή.
Αρχαιολογική έταιρεία άφειδώς έδαπάνησε, τιμώσα.
όντως αύτήν δια τά μέχρι τούδε λίαν ικανοποιητικά,
άποτελέσματα.
Ημείς θεωρουμεν ήμας ευτυχή ότι κατωρθώσα-
μεν νά καθορίσωμεν αναμφισβητήτως ουχί μόνον
τήν ακριβή θέσιν του πολυθρυλήτου οικοδομή-
ματος, ήτις μέχρι τουόε ήγνοεΐτο, άλλ' άπεκαλύ—
ψαμεν αυτό τούτο το οικοδόμημα, έστω και εν έρει-
πιώδει καταστάσει.
Άναμένομεν νυν μετ' ελπίδων ότι ή Αρχαιο-
λογική εταιρεία θέλει προβή εις τήν άπαλλο-
τρίωσιν και τών έπιπροσθουσών δύο ετι μικρών*
οικιών, αίτινες καταλαμοάνουσι τόν ύπόλο;πον·
χ_ώρον του οικοδομήματος, όπως καταστή δυνατή ή
τελεία άποκάλυψις το 9 Περικλείου ωδείου. Ούτω·
ό χώρος ούτος θέλει καταστή μετ' ολίγον παγκό-
σμιον προσκύνημα, διότι έν τω ώδείω τούτω άντή-
χησαν τά μέλη και ή φωνή τών αρίστων τής
αρχαιότητος μουσουργών!
Άθ^νησι κατα δεκέμβριον του 1922.
Παναγιώτης Καατριώτης.
Α Ε 1922'
του σ./ετικοϋ έπιστυλίου, θά ήτο ώς εγγιστα 5,50.
Επειδή δέ εις 3.00 μ. ΰψος άπΌ του δαπέδου, έφ'
ου αί βάσεις ευρίσκονται κατά τήν βόρειον πλευράν
έπίπεδός τις διαμόρφωσις του βράχου, αποτε-
λούσα ενταύθα είδος τι εξέδρας και διαδρόμου πλά-
τους 2,50 μ., όπισθεν δέ τούτων εύρηται τοίχος
έκτισμένος δια κανονικών πωρόλιθων (όρο σχεδ.
Α. καί τομήν εν ΑΕ 1918 σ. 109) εικάζω ό'τι
2,50 μ. κάτωθεν του πατώματος του α' ορόφου θά
υπήρχε είτε διάδρομος τις (περίπατος) χρησιμεύων
προς τοποθέτησιν ξυλίνων ίσως εδωλίων, ή ώς
πρόστασις δια κλίμακα φέρουσαν εις τον 2ον οροφον
του κτιρίου, ούτος απαιτείται απαραιτήτως δι'
οικοδόμημα τοσούτων διαστάσεων, Ο δεύτερος
δ ούτος όροφος θα άνεΐχε και τήν στεγην, ήτις,
κατά τήν γνώμην μου, θάήτο πυραμιδοειδής, διότι
μόνον τοιούτο σχήμα ανταποκρίνεται προς τό επί-
θετον περικλινής, δι' ου χαρακτηρίζει αυτήν τό
γνωστόν χωρίον του Πλουτάρχου (Περ. 13). Τό
δέ φώς εις τό ώδειον θά ανήρχετο δι' ανοιγμάτων
ευρισκομένων κατά τήν περίμετρον του υπέρ τόν
βράχον εξέχοντος δευτέρου ορόφου.
«"Οσον δ' άφορα τάς εισόδους, δι' ών είσήρχετό
τις εις το ώδειον, δύο θεμέλια έκ κροκαλοπαγών
λίθων ορθογωνίου σχήματος ευρισκόμενα τό μέν
κατά τήν άνατολικήν πλευράν και εις άπόστασιν
15.00 υ,, απο της ΒΑ γωνίας, το οε κατά την
δυτικήν πλευράν εις άπόστασιν 37 μ από της Β.Β.
γωνίας, είναι πιθανόν ν' άνταποκρίνωνται προς
πρόπυλα τεθειμένα ενταύθα προ των τοίχων καίτοι
του δυτικού δυσκολεύομαι, λόγω του λοξοΟ προσα-
νατολισμού έν σχέσει προς τον άξονα του κτιρίου,
νά παραδεχθώ τόν χαρακτηρισμόν ώς προπύλου,
θείορών αυτό μάλλον ώς βάθρον μεγάλου τινός
χορηγικού" μνημείου.
«Άλλο δέ ή και δύο άλλα ακόμη πρόπυλα θά
ϋπήρχον κατά τήν νοτίαν πλευράν του κτιρίου, άν
μή ολόκληρος κιονοστοιχία ήτο προτεταγμένη του
νοτείου τοίχου ώς εν τώ Ελευσινιακω τελεστηοίω.
«"Οσον δέ δ' άφορα τέλος εις τήν χρονολογίαν
κατασκευής των ευρεθέντων λειψάνων, αύτη δέν
δύναται πάντως νά άνέλθη πέρα τοΟ 4ου αιώνος,
ώς γίνεται δήλον άφ' ενός μέν εκ της χρήσεως
ΰμηττείου μαρμάρου εν συνδυασμό» προς πώρον και
κροκαλοπαγή λίθον, άφ' ετέρου δ' έκ του τρόπου
της εργασίας, όστις δέν δεικνύει τήν τελειότητα.
εκτελέσεως, ήν βλέπομεν εις τά κτίσματα του 6ου<
και 5ου αί. Νομίζω μάλιστα ότι ή εργασία, ήν·
δεικνύουσιν αί βάσεις τών κιόνων και άλλα τινά
τμήματα του τοίχου μας ύποδηλοΐ ό'τι πρέπει νά.
κατέλθομεν αρκετούς αιώνας μετά τόν 4ον π.χ.,
οπότε, ώς επανειλημμένως έγραψε και ό κ. Κα-
στριώτης και ώς γνίυρίζομεν έκ της επιγραφής τοΟ·
Διονυσιακού θεάτρου έγένετο ή άνοικοδόμησις του-
ωδείου ύπό του Άριοβαρζάνου, άνοικοόόμησις άκο·
λουθήσασα πάντως τό άρχικον σχέδιον τοΟ Ε.
αιώνος, όπερ έφήρμοσεν ό Περικλής, άρχιτεκτο—
νουντος πιθανώς αύτου του Ικτίνου.
Ά Όρλάνδος
Τοιαύτα υπήρξαν τά αποτελέσματα της μέχρι
τούδε οκταέτους ανασκαφικής ήμών εργασίας εν τω.
ώδείω του Περικλέους. Άν άποβλέψωμεν εις τά
ευρήματα τά έκ της άνασκαφής ταύτης, δυνάμεθα,
ίσως νά είπωμεν, οτι αί δαπάναι της εταιρείας,
ήμών δέν άντημείφθησαν επαξίως, άλλ' Ό κύριος,
σκοπός της άνασκαφής ταύτης δέν ήσαν τά ευρή-
ματα, πράγμα όλως έξαρτώμενον κατά τό πλεί-
στον και έκ της τύχης, άλλ ώς έξακολούθησις:
προς τελείαν άποκάλυψιν του αρχαιοτέρου τών έν
Αθήναις έπι Περικλέους οικοδομημάτων, όπερ ή.
Αρχαιολογική έταιρεία άφειδώς έδαπάνησε, τιμώσα.
όντως αύτήν δια τά μέχρι τούδε λίαν ικανοποιητικά,
άποτελέσματα.
Ημείς θεωρουμεν ήμας ευτυχή ότι κατωρθώσα-
μεν νά καθορίσωμεν αναμφισβητήτως ουχί μόνον
τήν ακριβή θέσιν του πολυθρυλήτου οικοδομή-
ματος, ήτις μέχρι τουόε ήγνοεΐτο, άλλ' άπεκαλύ—
ψαμεν αυτό τούτο το οικοδόμημα, έστω και εν έρει-
πιώδει καταστάσει.
Άναμένομεν νυν μετ' ελπίδων ότι ή Αρχαιο-
λογική εταιρεία θέλει προβή εις τήν άπαλλο-
τρίωσιν και τών έπιπροσθουσών δύο ετι μικρών*
οικιών, αίτινες καταλαμοάνουσι τόν ύπόλο;πον·
χ_ώρον του οικοδομήματος, όπως καταστή δυνατή ή
τελεία άποκάλυψις το 9 Περικλείου ωδείου. Ούτω·
ό χώρος ούτος θέλει καταστή μετ' ολίγον παγκό-
σμιον προσκύνημα, διότι έν τω ώδείω τούτω άντή-
χησαν τά μέλη και ή φωνή τών αρίστων τής
αρχαιότητος μουσουργών!
Άθ^νησι κατα δεκέμβριον του 1922.
Παναγιώτης Καατριώτης.