DOI Artikel:
Papaspyridou, Semnē: Pelikē tou Ethnikou mouseiou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14369#0065
ΑΕ 1922
Το αεστόν και εύ'ρωστον σώμα της γυναικός
μας ενθυμίζει τάς Κόρας του Ερεχθείου και τας
«Έργαστίνας» της Ζωφόρου, το δέ πρόσωπον
αυτής με τήν άδράν, δξείαν ρίνα και το έξογκω-
μένον κάτω χείλος, εκφράζει όλην τήν εντασιν
των αισθημάτων, άτινα γεννώνται εις τήν ψυχήν
της, κατόπιν της αναχωρήσεως του προσφιλούς.
Δεν ε/ει όμως ενδώσει εις τήν θλίψιν της άλλ' εκ-
φράζει ενέργειαν και αποφασιστικότητα, οπιος φαί-
νεται έκ τών ζωηρών κινήσεων τών χειρών και έκ
της όλης φυσιογνωμίας της. "Εχει ένδιαφέρουσαν
συζήτησιν μέ τον προ αυτής νεανίαν, όστις προφα-
νώς είναι ό φίλος ή Ό ακόλουθος του πολεμιστου
και δίδει εις αυτόν τάς τελευταίας οδηγίας περί
τών Φροντίδων του δια τον άναχωρουντα.
Ώς προς τον γέροντα παρατηρουμεν ότι ή νω-
χελής πως στάσις του είναι ασυμβίβαστος μέ τήν
σοβαρότητα της περιστάσεως, εις τό πρόσωπον του
όμως (είκ. 3) εδωκεν ό τεχνίτης ίδιαιτέραν προ-
3: ή χεφαλή τον γέροντος πατρός.
σοχήν.Είναι ή σοβαρά στιγμή καθ'ήν, ό'πως φαίνε-
ται από τά ήμιάνοικτα '/είλη του, ομιλεί προς τον
υίόν του, και εις τήν λάμψιν, ήτις φωτίζει το
βλέμμα του, νομίζει τις ότι διακρίνει έκφραζο-
μένην προς αυτόν τήν σύστασίν του, όπως μη
φανή κατώτερος τών προγόνων του.
Εντελώς ΐδιαίτερον χαρακτηριστικών του αγγείου
τούτου είναι τό ό'τι ή παράστασις είναι εντελώς απο-
κεντρωτική. Άν και πρόκειται, δηλαδή, περι μιας
υποθέσεως, της αναχωρήσεως του προ του γέροντος
νεανίου, ό τεχνίτης έδιχοτόμησεν εις δύο τήν πα-
ράστασιν, ενώ φυσικώτερον θα ήτο, εάν ή γυνή
μετά του γυμνού νεανίου, άπέβλεπον εις τό άλλο
σύμπλεγμα" τούτο θά κατωρθοΰτο εύκολώτατα
έαν ό γέρων και 6 προ αύτου νέος έτοποθετοΟντο
εις το μέσον, εκατέρωθεν δέ αυτών τά δύο άλλα
πρόσωπα, άτινα θά άπέβλεπον εις το κέντρον. Ή·
διάταξις αύτη είναι συνηθέστατη, γενική σχεδόν,
εις τά άγγεΐα τά έχοντα χωριστήν παράστασιν έπΐ.
εκάστης όψεως και όχι έκτυλισσομένην πέριξ του·
αγγείου, προ πάντων εις τάς σκηνάς γυναικωνίτου,
τον άποχαιρετισμόν του εφήβου, τάς μουσικάς
συγκεντρώσεις. Και άν ακόμη συμβή ή καθη-
μένη νά τοποθετηθή εις τό άκρον, τότε ή μία
τουλάχιστον εκ τών άλλων εικονίζεται κατενώπιον,
ή κατά 3/4, ούτως ώστε νά συνδέη τήν καθημένην
προς τάς άλλας. Κατά τον πρώτον τρόπον απο-
φεύγεται επιτυχώς ή παράταξις πολλών όρθιων
μορφών πρό της καθημένης, πράγμα τό όποιον
φέρει μονοτονίαν και ζημιώνει τήν παράστασιν.
Ο τεχνίτης ημών, άγνωστον διατί, δεν ήκο-
λούθησε τον κανόνα τοΟτον. Είναι πιθανόν ότι, ώς
αληθής καλλιτέχνης, δέν ηθέλησε νά χρησιμο-
ποιήση τήν τυπικήν και ψυχράν πλέον καταστα-
σαν συμμετρίαν, ί'σως δμως και νά έ'διυσεν ές
αρχής ίδιαιτέραν σημασίαν εις τήν συνομιλίαν της.
γυναικός μετά του νεανίου και δέν έτόλμησε νά
τους άποχωρίση.
Ποία είναι τά ενώπιον ήμών πρόσωπα δέν είναι
εύ/ολον νά ααντεύση τις, ούτε οοόνιαον ν άνα-
ζητήση. Διότι είναι πασίγνωστον οτι, ίδιαιτέριυς
εις τήν παράστασιν ταύτην, οί αγγειογράφοι, άφου-
πρώτον είκονίσωσι τήν σκηνήν, έπιθέτουσιν έπειτα
έπιγραφάς προς δήλωσιν τών προσώπων, πολλά-
κις τας τυχούσας ή έκείνας, αίτινες έρχονται πρώ-
ται εις τόν νουν των και άν άκόμη αύται δέν συνυ_.
πήρξαν ποτέ μυθολογικώς. Ούτω τά πρόσωπα του
άγγείου ήμών δύνανται νά είναι Πηλεύς, Άχιλ-
λεΰς, θέτις και Πάτροκλος (Έθν. Μουσείου 507,
0.0 671), ή Λυκομήδης, Νεοπτόλεμος, Δηϊδάμεια
(Κθϊηαοΐι. ΚβρθΓίοΐΓθ ν&8. I σ. 304) ή Πρίαμος,
18 9 23
Το αεστόν και εύ'ρωστον σώμα της γυναικός
μας ενθυμίζει τάς Κόρας του Ερεχθείου και τας
«Έργαστίνας» της Ζωφόρου, το δέ πρόσωπον
αυτής με τήν άδράν, δξείαν ρίνα και το έξογκω-
μένον κάτω χείλος, εκφράζει όλην τήν εντασιν
των αισθημάτων, άτινα γεννώνται εις τήν ψυχήν
της, κατόπιν της αναχωρήσεως του προσφιλούς.
Δεν ε/ει όμως ενδώσει εις τήν θλίψιν της άλλ' εκ-
φράζει ενέργειαν και αποφασιστικότητα, οπιος φαί-
νεται έκ τών ζωηρών κινήσεων τών χειρών και έκ
της όλης φυσιογνωμίας της. "Εχει ένδιαφέρουσαν
συζήτησιν μέ τον προ αυτής νεανίαν, όστις προφα-
νώς είναι ό φίλος ή Ό ακόλουθος του πολεμιστου
και δίδει εις αυτόν τάς τελευταίας οδηγίας περί
τών Φροντίδων του δια τον άναχωρουντα.
Ώς προς τον γέροντα παρατηρουμεν ότι ή νω-
χελής πως στάσις του είναι ασυμβίβαστος μέ τήν
σοβαρότητα της περιστάσεως, εις τό πρόσωπον του
όμως (είκ. 3) εδωκεν ό τεχνίτης ίδιαιτέραν προ-
3: ή χεφαλή τον γέροντος πατρός.
σοχήν.Είναι ή σοβαρά στιγμή καθ'ήν, ό'πως φαίνε-
ται από τά ήμιάνοικτα '/είλη του, ομιλεί προς τον
υίόν του, και εις τήν λάμψιν, ήτις φωτίζει το
βλέμμα του, νομίζει τις ότι διακρίνει έκφραζο-
μένην προς αυτόν τήν σύστασίν του, όπως μη
φανή κατώτερος τών προγόνων του.
Εντελώς ΐδιαίτερον χαρακτηριστικών του αγγείου
τούτου είναι τό ό'τι ή παράστασις είναι εντελώς απο-
κεντρωτική. Άν και πρόκειται, δηλαδή, περι μιας
υποθέσεως, της αναχωρήσεως του προ του γέροντος
νεανίου, ό τεχνίτης έδιχοτόμησεν εις δύο τήν πα-
ράστασιν, ενώ φυσικώτερον θα ήτο, εάν ή γυνή
μετά του γυμνού νεανίου, άπέβλεπον εις τό άλλο
σύμπλεγμα" τούτο θά κατωρθοΰτο εύκολώτατα
έαν ό γέρων και 6 προ αύτου νέος έτοποθετοΟντο
εις το μέσον, εκατέρωθεν δέ αυτών τά δύο άλλα
πρόσωπα, άτινα θά άπέβλεπον εις το κέντρον. Ή·
διάταξις αύτη είναι συνηθέστατη, γενική σχεδόν,
εις τά άγγεΐα τά έχοντα χωριστήν παράστασιν έπΐ.
εκάστης όψεως και όχι έκτυλισσομένην πέριξ του·
αγγείου, προ πάντων εις τάς σκηνάς γυναικωνίτου,
τον άποχαιρετισμόν του εφήβου, τάς μουσικάς
συγκεντρώσεις. Και άν ακόμη συμβή ή καθη-
μένη νά τοποθετηθή εις τό άκρον, τότε ή μία
τουλάχιστον εκ τών άλλων εικονίζεται κατενώπιον,
ή κατά 3/4, ούτως ώστε νά συνδέη τήν καθημένην
προς τάς άλλας. Κατά τον πρώτον τρόπον απο-
φεύγεται επιτυχώς ή παράταξις πολλών όρθιων
μορφών πρό της καθημένης, πράγμα τό όποιον
φέρει μονοτονίαν και ζημιώνει τήν παράστασιν.
Ο τεχνίτης ημών, άγνωστον διατί, δεν ήκο-
λούθησε τον κανόνα τοΟτον. Είναι πιθανόν ότι, ώς
αληθής καλλιτέχνης, δέν ηθέλησε νά χρησιμο-
ποιήση τήν τυπικήν και ψυχράν πλέον καταστα-
σαν συμμετρίαν, ί'σως δμως και νά έ'διυσεν ές
αρχής ίδιαιτέραν σημασίαν εις τήν συνομιλίαν της.
γυναικός μετά του νεανίου και δέν έτόλμησε νά
τους άποχωρίση.
Ποία είναι τά ενώπιον ήμών πρόσωπα δέν είναι
εύ/ολον νά ααντεύση τις, ούτε οοόνιαον ν άνα-
ζητήση. Διότι είναι πασίγνωστον οτι, ίδιαιτέριυς
εις τήν παράστασιν ταύτην, οί αγγειογράφοι, άφου-
πρώτον είκονίσωσι τήν σκηνήν, έπιθέτουσιν έπειτα
έπιγραφάς προς δήλωσιν τών προσώπων, πολλά-
κις τας τυχούσας ή έκείνας, αίτινες έρχονται πρώ-
ται εις τόν νουν των και άν άκόμη αύται δέν συνυ_.
πήρξαν ποτέ μυθολογικώς. Ούτω τά πρόσωπα του
άγγείου ήμών δύνανται νά είναι Πηλεύς, Άχιλ-
λεΰς, θέτις και Πάτροκλος (Έθν. Μουσείου 507,
0.0 671), ή Λυκομήδης, Νεοπτόλεμος, Δηϊδάμεια
(Κθϊηαοΐι. ΚβρθΓίοΐΓθ ν&8. I σ. 304) ή Πρίαμος,
18 9 23