DOI Artikel:
Phōtiadēs, Petros S.: IG II 11: ermēneia kai symplērōsis tou peri Phasēlitōn dikastikou psēphismatos$nElektronische Ressource
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14369#0074
ΑΕ 1922
Στίχ. 15-16: Έάν δέ τ[ις άλλη τώ]ν ά[ρ\-
χ[ώ}ν ούτω τά έςαληλιμμένα συμπληροΰμεν, άν-
τϊ των έν ταίς έκδόσεσιν: εα^ <5έ τ[ών άλλαχο]ν
α[ρ]χ[α>]ν. Νομίζομεν δέ το αλ/Ιανοΰ άπίθανον,
το αέν διότι οί του ψηφίσματος συντάκται θά
εποιοΟντο μάλλον χρήσιν του άττ. άλλοθι, το οέ
διότι θά έ'γραφον ο υ /1 άλλαχοϋ, άλλ' ά/Ι/Ιατ,ο,
Ήκασε δέ και ό σοοώτατος λνϊΐαηιονπΐζ, λόγω
του υποτιθεμένου ϊ^: εαν δέτ[ις κατ άστγυ άρχων,
ό πάντως κατ εννοιαν ορθόν διότι, καθά σαφώς τά
τε συμφραζόμενα και ή έπισειομένη μέγιστη ζη-
μία δηλοΟσι, ταύτα δεν δύνανται ν άφορώσιν ή εί^
άρ·/ήν έν Αθήναις και ούγι άλλοθι έδρεύουσαν.
ΠαρατηροΟμεν δέ μετ' επιμελή του λίθου
έξέτασιν, δτιτο ύποτιθέμενον ενταύθα Υ τοσούτον
είνε έφθαρμένον, ώσ:ε δεν δύναται νά ύποληφθή
ασφαλής ή των ΚοβθΓί; + 0-&Γ(1ηβΓ παρατήρησις
(σ. 77) δτι ίΐΐθ αρρβΓ ραιΊ οί ΙΙιθ Υ ί§ οίβειτ οη
Ιίΐθ 8ίο^νη. Ήα,εΐς αόνον μίαν πλαγίαν εν τω
μέσω γραμμήν έδυνήθημεν νά διακρίνωμεν, αύτη
οέ δύναται νά η ή μέση του ύφ ημών εΐκασθέντος
γοάυιαατο: Ν.
Στί/. 18-19: παρά τόδε, ε ί μεν καταδικάσ ει,
ή καταδίκλη ά[κυρο ς εστω. Ούτω συμπληροΰμεν
τάς μέν δυο πρώτας λέξεις οίκοθεν (πρβ. ΟΙΑ. II.
17 — 8γ11:3 147 στίχ. 50 ές.: παρά τόδε τό ψήφι-
ομα), τά δέ εξής κατ' είκασίαν του κ. Αεονάρδου.
Αλλως οί έκδόται Ηΐοΐίδ: [τούτον μη τίν ειν κα-.α-
δίκας [αλλ1 ή μεν δίκη , ά[κνρο ς εστω, Όιϋβη\)βν-
§θγ 7"2: τοϋτο δ όφε ίλεν καταδικασϋήι, τά δέ λοι-
πά ομοίως. Επίσης Ό Μϊοΐΐθΐ και οί Κοβθΐ'ίδ
— Ο&ΓάηβΓ σ.76.
Στίχ 19-20 : έ[άν δε ετι παραβαίν η ι κέ. Ού-
τω νομίζομεν συμπληρωτέον τά έςαληλιαίΛενα, άν-
τι των έν ΙΟ II 11: έ άν δε τις πα>ρα[βαίν\ηι.
Πας άλλος άρχων τω όντι,πλήν του πολεμάρ/ου,
μόνου αρμοδίου οντος, άπας δεςάμενος δίκην κατά
Φασηλιτών τίνος καί δή και είσαγαγών αυτήν εις το
δικαστήριον, ήδη και έγένετο ένοχος παραβάσεως
του ψηφίσματος" κατ'άκολουθίαν άπίθανον είνε ότι
ο νομοθέτης έδύνατο αύθις νά λέγγ): εάν οε Τίς πα-
ραβαίνη, ετι οέ μάλλον άπίθανον: εάν (5β έκβήν]αι,
δ[οκ]ήί τά έψηφισμένα, ως συνεπληρωσαν ό Ηΐοΐίδ,
ό ΒϊΙίβη^θΓΟθΓ, ό Μΐοΐιβΐ και ΚοΙ>θγ1;8 + ΟαιτΙηβΓ.
Διά ταύτα άντί του Γίς άνέγνωμεν ετί. Δύναται δέ
τις άν άπαρέσκηται τω ετι ν άναγνώ καί: εάν
(5' έ|^ς κτλ.
Συμπέρασμα.
Αύτο καθ εαυτό το ψήφίσαα, ένθεν υ,έν υπονοεί
την ύπαρςιν προτέρων τινών συμβολών προς τους
Φασηλίτας (στιχ. 13), ένθεν δέ την συνομολόγη-
σιν νεωτέρας συνθήκης, μεταβαλλούσης πως τάς
ήοη ίσχυούσας συμβολάς. Κατ' άκολουθίαν το
περί ού ήμιν ό λόγος ψήφισμα ουδέν άλλο είνε
ή το πόρισμα της δευτέρας ταύτης συνθήκης.
Κατά τούτο αί διαφοραι πάσαι, αί άυ.έσακ
.1 7 I
προκύπτουσαι έκ συμβολαίων γενομένων έν Αθή-
ναις προς Φασηλίτην, έφεςής θά δικάζωνται έν
Αθήναις καί ούδαμοϋ άλλοθι, θά λαγχάνωνται δέ
ποος τον πολέυ.αονον, υ,όνον άου,όδιον οντα. Ώς
προς τάς αύτάς δέ διαφοράς, λόγω της άποκλει-
στικής ταύτης άρμοοιότητος καί δικαιοδοσίας των
'Αθήνησι δικαστηρίων, καταργούνται έφεςής αί
εκκλητοι δίκαι. "Οσον δ' άφορα εις τάς άλλας από
συμβόλων δίκας, τάς πηγαζούσας έκ συμβολαίων
άλλοθι γενομένων, αύται θά έςακολουθήσωσι δικα-
ζόμεναι κατά τάς ήδη πρός τους Φασηλίτας ίσ~/υού-
σας συμβολάς. Ηδη, έάν οία δή ποτε άλλη
άρ/ή έν Αθήναις, παρά τόδε τό ψήφισμα, δι ού
μόνος άρμόδιος άρ/ων κηρύσσεται ό πολέμαρ/ος,
δέίηται νά δικάση ή είσαγάγη δίκην κατά Φαση-
λιτών τίνος, εί μέν καταδικάσει αυτόν, ή καταδίκη
εσται ά/.υρος καί μή ούσα, έάν δ' αύτη ήθελε
τολαησει νά παοα3η ετι αάλλον τά έψηΦίσμένα,
προβαίνουσα λ./, εις έκτέλεσιν της ά/.ύρου απο-
φάσεως, (ή, έάν καί πάλιν-ε|^ς-παραβαίνη τά έψη-
φισμένα), θά καταδικάζηται εις ζημίαν μυρίων δρα-
/μών ίερών τή Αθηνά, ϊήν τε προσήκΟυσαν δέ
νοτΐσιν ενταύθα του ο. παοαβαίνειν καί το μέγε-
θος της ζημίας λαμπρώς έπιμαρτυρεΐ ό [Άνδο-
κίδ.] κ., Αλκιβ. §18: και προς μέν τας αΛΛας πό-
λεις έν τοις συμβόλοις συντιθέμενα μη έξεΐναι
μή& εϊρξαι μήτε δησαι τον έλεΰϋερον, έάν δέ τις
παραβη, μεγάλην ζημίαν έπι τούτοις εϋεμεν.
"Εν Άθη'ναις, τη 21η ΐουλίου 1923.
77. Σ. Φωτιάδης.
9
Στίχ. 15-16: Έάν δέ τ[ις άλλη τώ]ν ά[ρ\-
χ[ώ}ν ούτω τά έςαληλιμμένα συμπληροΰμεν, άν-
τϊ των έν ταίς έκδόσεσιν: εα^ <5έ τ[ών άλλαχο]ν
α[ρ]χ[α>]ν. Νομίζομεν δέ το αλ/Ιανοΰ άπίθανον,
το αέν διότι οί του ψηφίσματος συντάκται θά
εποιοΟντο μάλλον χρήσιν του άττ. άλλοθι, το οέ
διότι θά έ'γραφον ο υ /1 άλλαχοϋ, άλλ' ά/Ι/Ιατ,ο,
Ήκασε δέ και ό σοοώτατος λνϊΐαηιονπΐζ, λόγω
του υποτιθεμένου ϊ^: εαν δέτ[ις κατ άστγυ άρχων,
ό πάντως κατ εννοιαν ορθόν διότι, καθά σαφώς τά
τε συμφραζόμενα και ή έπισειομένη μέγιστη ζη-
μία δηλοΟσι, ταύτα δεν δύνανται ν άφορώσιν ή εί^
άρ·/ήν έν Αθήναις και ούγι άλλοθι έδρεύουσαν.
ΠαρατηροΟμεν δέ μετ' επιμελή του λίθου
έξέτασιν, δτιτο ύποτιθέμενον ενταύθα Υ τοσούτον
είνε έφθαρμένον, ώσ:ε δεν δύναται νά ύποληφθή
ασφαλής ή των ΚοβθΓί; + 0-&Γ(1ηβΓ παρατήρησις
(σ. 77) δτι ίΐΐθ αρρβΓ ραιΊ οί ΙΙιθ Υ ί§ οίβειτ οη
Ιίΐθ 8ίο^νη. Ήα,εΐς αόνον μίαν πλαγίαν εν τω
μέσω γραμμήν έδυνήθημεν νά διακρίνωμεν, αύτη
οέ δύναται νά η ή μέση του ύφ ημών εΐκασθέντος
γοάυιαατο: Ν.
Στί/. 18-19: παρά τόδε, ε ί μεν καταδικάσ ει,
ή καταδίκλη ά[κυρο ς εστω. Ούτω συμπληροΰμεν
τάς μέν δυο πρώτας λέξεις οίκοθεν (πρβ. ΟΙΑ. II.
17 — 8γ11:3 147 στίχ. 50 ές.: παρά τόδε τό ψήφι-
ομα), τά δέ εξής κατ' είκασίαν του κ. Αεονάρδου.
Αλλως οί έκδόται Ηΐοΐίδ: [τούτον μη τίν ειν κα-.α-
δίκας [αλλ1 ή μεν δίκη , ά[κνρο ς εστω, Όιϋβη\)βν-
§θγ 7"2: τοϋτο δ όφε ίλεν καταδικασϋήι, τά δέ λοι-
πά ομοίως. Επίσης Ό Μϊοΐΐθΐ και οί Κοβθΐ'ίδ
— Ο&ΓάηβΓ σ.76.
Στίχ 19-20 : έ[άν δε ετι παραβαίν η ι κέ. Ού-
τω νομίζομεν συμπληρωτέον τά έςαληλιαίΛενα, άν-
τι των έν ΙΟ II 11: έ άν δε τις πα>ρα[βαίν\ηι.
Πας άλλος άρχων τω όντι,πλήν του πολεμάρ/ου,
μόνου αρμοδίου οντος, άπας δεςάμενος δίκην κατά
Φασηλιτών τίνος καί δή και είσαγαγών αυτήν εις το
δικαστήριον, ήδη και έγένετο ένοχος παραβάσεως
του ψηφίσματος" κατ'άκολουθίαν άπίθανον είνε ότι
ο νομοθέτης έδύνατο αύθις νά λέγγ): εάν οε Τίς πα-
ραβαίνη, ετι οέ μάλλον άπίθανον: εάν (5β έκβήν]αι,
δ[οκ]ήί τά έψηφισμένα, ως συνεπληρωσαν ό Ηΐοΐίδ,
ό ΒϊΙίβη^θΓΟθΓ, ό Μΐοΐιβΐ και ΚοΙ>θγ1;8 + ΟαιτΙηβΓ.
Διά ταύτα άντί του Γίς άνέγνωμεν ετί. Δύναται δέ
τις άν άπαρέσκηται τω ετι ν άναγνώ καί: εάν
(5' έ|^ς κτλ.
Συμπέρασμα.
Αύτο καθ εαυτό το ψήφίσαα, ένθεν υ,έν υπονοεί
την ύπαρςιν προτέρων τινών συμβολών προς τους
Φασηλίτας (στιχ. 13), ένθεν δέ την συνομολόγη-
σιν νεωτέρας συνθήκης, μεταβαλλούσης πως τάς
ήοη ίσχυούσας συμβολάς. Κατ' άκολουθίαν το
περί ού ήμιν ό λόγος ψήφισμα ουδέν άλλο είνε
ή το πόρισμα της δευτέρας ταύτης συνθήκης.
Κατά τούτο αί διαφοραι πάσαι, αί άυ.έσακ
.1 7 I
προκύπτουσαι έκ συμβολαίων γενομένων έν Αθή-
ναις προς Φασηλίτην, έφεςής θά δικάζωνται έν
Αθήναις καί ούδαμοϋ άλλοθι, θά λαγχάνωνται δέ
ποος τον πολέυ.αονον, υ,όνον άου,όδιον οντα. Ώς
προς τάς αύτάς δέ διαφοράς, λόγω της άποκλει-
στικής ταύτης άρμοοιότητος καί δικαιοδοσίας των
'Αθήνησι δικαστηρίων, καταργούνται έφεςής αί
εκκλητοι δίκαι. "Οσον δ' άφορα εις τάς άλλας από
συμβόλων δίκας, τάς πηγαζούσας έκ συμβολαίων
άλλοθι γενομένων, αύται θά έςακολουθήσωσι δικα-
ζόμεναι κατά τάς ήδη πρός τους Φασηλίτας ίσ~/υού-
σας συμβολάς. Ηδη, έάν οία δή ποτε άλλη
άρ/ή έν Αθήναις, παρά τόδε τό ψήφισμα, δι ού
μόνος άρμόδιος άρ/ων κηρύσσεται ό πολέμαρ/ος,
δέίηται νά δικάση ή είσαγάγη δίκην κατά Φαση-
λιτών τίνος, εί μέν καταδικάσει αυτόν, ή καταδίκη
εσται ά/.υρος καί μή ούσα, έάν δ' αύτη ήθελε
τολαησει νά παοα3η ετι αάλλον τά έψηΦίσμένα,
προβαίνουσα λ./, εις έκτέλεσιν της ά/.ύρου απο-
φάσεως, (ή, έάν καί πάλιν-ε|^ς-παραβαίνη τά έψη-
φισμένα), θά καταδικάζηται εις ζημίαν μυρίων δρα-
/μών ίερών τή Αθηνά, ϊήν τε προσήκΟυσαν δέ
νοτΐσιν ενταύθα του ο. παοαβαίνειν καί το μέγε-
θος της ζημίας λαμπρώς έπιμαρτυρεΐ ό [Άνδο-
κίδ.] κ., Αλκιβ. §18: και προς μέν τας αΛΛας πό-
λεις έν τοις συμβόλοις συντιθέμενα μη έξεΐναι
μή& εϊρξαι μήτε δησαι τον έλεΰϋερον, έάν δέ τις
παραβη, μεγάλην ζημίαν έπι τούτοις εϋεμεν.
"Εν Άθη'ναις, τη 21η ΐουλίου 1923.
77. Σ. Φωτιάδης.
9