DOI Artikel:
Chatzēs, Antōnios Ch.: Symplērōsis Attikou psēphismatos (IG II 1317)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14364#0068
58 Χατζής : Συμπλήρωσις ' Αττικού ψηφίσματος.
Α Ε 1931
πογράφω του ΡΌαπΗΟηΓ οί στίχοι έ'χουσι τον έ-
ξης αριθμόν γραμμάτων: 1=41, 2 = 39, 3 -
29, 4 = 26, 5 = 30, 6 = 26,7 = 25 (?) 1, 8 -
25, 9 =26, 11 = 15.
Άφ' ου ό στίχο; 9 εχει 26 γράμματα, ό δέ στίχ.
11 εχει 15, κατ' ανάγκην δ στίχ. 10 θά εχη
15—26* άνω δμως των 15 (-16) δεν δύναται να
εχη, άφ' οδ ή συμπλήρωσις τοΟ τέλους τοΟ στί-
χου αν[αΰέτωσαν—έν τώι] είναι βεβαιοτάτη.
άν[αϋ'έτωσαν δε τοντο % λαβόντες οί έπιμεληταϊ
έν τώι): Ως και ανωτέρω έδηλώθη, ή συμπλήρω-
σις είναι άσφαλής' πρβ. ψήφ. Ιερ. στίχ. 8: τοντο
δε λαβόντες οί έπιμεληταϊ άναΰέτωσαν εις το ιερόν
της Βενδϊδος. 3
11 Μετά την λέξιν [β]δν(5ί(5ο[ς] ό ΚοΜθγ, ό
Μίοΐΐθΐ και ό ΚϊιόΙιπθγ σημειοΟσι κενόν άλλα
τοΟτο μετά τήν εκδοσιν των ψηφ. Ίέρ. και θερσ.
δεν δύναται νά γίνη δεκτόν.
1 "Αν αίτρεΐς ατιγμαί ίαοδυναμωσι πρός 4 γράμματα (π. ■/. [Τέ-
λεσαν), ό στί/ος εχει 26 γράμματα
2 Βεβαίως τό ψήφισμα έν ψηφίσματι δμως, δπερ έγένετο επί
Κυδήνορος (Α. Κεραμόπουλος ε. α. σ. 114, στι'-/. 8-9' πρβ. και
ΚίΓοΗηβΓ, Ρΐιΐΐοΐ \νοο1ι. 19?4, σ. 869) κείται: «έλέσθαι
?έ τρεις άνδρας, οΐτινες λαβόντες τό έ£αιρεΟέν άργνριον άνα&ή-
αονοι εις ιό ιερόν σιήλη\ν\». "Ωστε ήδύνατό τις νά θεωρήση τήν
άντωνυμίαν άναφερομένην εις τάς δρα/μας ( = άργύριον)' άλλα τότε
πρέπει »ΰτη να συναφΟή οΰ/ί πρός το ρ. άνα&έτωσαν ^ένν. στήλην),
άλλα πρός τήν μετοχήν λαβόντες.
3 Δεν δυνάμεθα δε νά γράψωμεν οννεπιμεληταϊ, ώς κείται έν
στί/ω 2' έκεϊ κείται δ ταμίας και οί οννεπιμεληταΐ (=ό ταμίας [-
επιμελητής] χαί οί συν αύτω έπιμεληταϊ, ό ταμίας και οί συνάδελφοι
αύτοϋ)· πρβ. χαί ομοιον παράδειγμα: 16 IV2 611 1)=3ΙΙ 1261 στίχ.
28—29 ίεροποιός Λ[αχ]/ών μετά των άλλων οννιεροποι[ώ]ν. Ότι
μόνον έπιμεληταϊ έχαλοΰντο οί άνδρες ούτοι, διδάσχουσιν ού μόνον
οί στί/οι 7-8 και τό ψήφ. Ίέρ. στίχ. 8, άλλα χα! άλλα ψηφί-
σματα- πρβ. προχείρως 16 IV2 620 I), 18--19 έπιμεληΰήναι ιόν
ταμίανχαϊ] το[νς επιμ]ελητ\άς, 16 II 610=3ΙΙ 1361, 16 άγορ[αν
— ] ποιεΐν ιού; επιμελητάς εν τω ίερ[ώι], 16 IV 615 I), 3-4 οί
έπιμεληταϊ χαϊ ό γραμματεύς. Έν Ν. ιΙ&1ΐΐΊ)1). ί. Μ. ΡΜΙ.
121 (1880), σ. 427 χαί ϋ3ΓβπιΙ>βΓ§-83βΗο ΌΑ λ. Ερίπιβ-
ΙβΙβϊ σ. 693 ουδέν σοβαρόν επιχείρημα προσάγεται περί του
εναντίου.
12/17. Ή συμπλήρωσις των εξ στεφάνων έγέ-
νετο κατά τδ έπϊ Ιέρωνος ψήφισμα. Ένώ δ
Βδοΐίΐι ούδένα στέφανον σημειοϊ, άλλα α-
πλώς τδ όνομα Νικίαν, δ Οδδηη σημειοϊ δύο
στεφάνους και παρατηρεί τάδε: «Νοπιβη Νικίαν
ϊηβοπρΜοηϊ δαβδοπρίαπι οοΓοηα ΙαιίΓθα οϊη^ίίιΐΓ,
0[αα1Ϊ8 3ΐίθΓ3 ρ3ΠίθΓ ΘΧ&άνθΓ80 ρ08ΐί& ΘΧδί&ί
ίηδοπρίϊοηβ 0&ΓΘΠ8». Νομίζω (μετά τοΟ ΚοΙιΙθγ
κ ά.), 5τι διά ταΟτα θά έπρεπε νά μελετήση τις έν
Παρ ισίοιςτά αντίγραφα τοΟ ΕοιίΓΐηοηΙ; καί νά άντι-
γράψη ταύτα πιστώς άνευ τών παρά Βδοΐίΐι συμ-
πληρώσεων, αίτινες παραπλανώσι τδν μελετητήν'
πλην τούτου θά ώφειλέ τις νά παραβάλη, καθ' δν
τρόπον ανωτέρω έδείξαμεν, πάντας άνευ έξαιρέσεως
τους λίθους τοΰς εύρεθέντας κατά τοΰς νεωτέρους
χρόνους προς τά αντίγραφα τοΟ Ροιιπηοηΐ;. Νομί-
ζω δέ τήν έργασίαν ού μόνον άπαραίτητον, άλλά καΐ
ούχΐ άναξίαν λόγου, διότι ούτω θά ήτοίσως δυνα,τδν
νά διορθωθώσι πολλαΐ άνακρίβειαι καΐ σφάλματα.
Έν έπιμέτρω σημειώ και τάς παρατηρήσεις
μου εις τήν ύπδ τοΟ Οδ&ηη γενομένην εκδοσιν
της έπιγραφής. Ό Οδ&ηη παρέχει διάφορον σχή-
μα τών γραμμάτων ώς πιστεύω, δεν άντιγράφει
πιστώς (σχήμα γραμμάτων μεταγενεστέρων αιώ-
νων). Παρέχει ομοίως ένιαχοΟ διάφορον άνάγνωσιν
π. χ. έν στίχω 3 κείται ΜΟΣ' ίσως τοΟτο είναι
τυπογραφικάν σφάλμα.
Ό αριθμός τών στιγμών παρ' αύτω είναι διά-
φορος" ουτω έν στίχ. 7 σημειοϊ δύο στιγμάς και
ούχΐ τρεϊς.
Έν στίχ. 3 παρέχει τάδε: ΟΥΣ... Ν' δ ΒδοΜι
συμπληρώσας ΘΥΣ[ΙηΝ ΤΩ]Ν δεν ήδύνατο βε-
βαίως νά σημειώση τδν παρά ΓοΐίπηοηΙ άριθμδν
τών στιγμών.
'Αντώνιος Χ. Χατζής.
Α Ε 1931
πογράφω του ΡΌαπΗΟηΓ οί στίχοι έ'χουσι τον έ-
ξης αριθμόν γραμμάτων: 1=41, 2 = 39, 3 -
29, 4 = 26, 5 = 30, 6 = 26,7 = 25 (?) 1, 8 -
25, 9 =26, 11 = 15.
Άφ' ου ό στίχο; 9 εχει 26 γράμματα, ό δέ στίχ.
11 εχει 15, κατ' ανάγκην δ στίχ. 10 θά εχη
15—26* άνω δμως των 15 (-16) δεν δύναται να
εχη, άφ' οδ ή συμπλήρωσις τοΟ τέλους τοΟ στί-
χου αν[αΰέτωσαν—έν τώι] είναι βεβαιοτάτη.
άν[αϋ'έτωσαν δε τοντο % λαβόντες οί έπιμεληταϊ
έν τώι): Ως και ανωτέρω έδηλώθη, ή συμπλήρω-
σις είναι άσφαλής' πρβ. ψήφ. Ιερ. στίχ. 8: τοντο
δε λαβόντες οί έπιμεληταϊ άναΰέτωσαν εις το ιερόν
της Βενδϊδος. 3
11 Μετά την λέξιν [β]δν(5ί(5ο[ς] ό ΚοΜθγ, ό
Μίοΐΐθΐ και ό ΚϊιόΙιπθγ σημειοΟσι κενόν άλλα
τοΟτο μετά τήν εκδοσιν των ψηφ. Ίέρ. και θερσ.
δεν δύναται νά γίνη δεκτόν.
1 "Αν αίτρεΐς ατιγμαί ίαοδυναμωσι πρός 4 γράμματα (π. ■/. [Τέ-
λεσαν), ό στί/ος εχει 26 γράμματα
2 Βεβαίως τό ψήφισμα έν ψηφίσματι δμως, δπερ έγένετο επί
Κυδήνορος (Α. Κεραμόπουλος ε. α. σ. 114, στι'-/. 8-9' πρβ. και
ΚίΓοΗηβΓ, Ρΐιΐΐοΐ \νοο1ι. 19?4, σ. 869) κείται: «έλέσθαι
?έ τρεις άνδρας, οΐτινες λαβόντες τό έ£αιρεΟέν άργνριον άνα&ή-
αονοι εις ιό ιερόν σιήλη\ν\». "Ωστε ήδύνατό τις νά θεωρήση τήν
άντωνυμίαν άναφερομένην εις τάς δρα/μας ( = άργύριον)' άλλα τότε
πρέπει »ΰτη να συναφΟή οΰ/ί πρός το ρ. άνα&έτωσαν ^ένν. στήλην),
άλλα πρός τήν μετοχήν λαβόντες.
3 Δεν δυνάμεθα δε νά γράψωμεν οννεπιμεληταϊ, ώς κείται έν
στί/ω 2' έκεϊ κείται δ ταμίας και οί οννεπιμεληταΐ (=ό ταμίας [-
επιμελητής] χαί οί συν αύτω έπιμεληταϊ, ό ταμίας και οί συνάδελφοι
αύτοϋ)· πρβ. χαί ομοιον παράδειγμα: 16 IV2 611 1)=3ΙΙ 1261 στίχ.
28—29 ίεροποιός Λ[αχ]/ών μετά των άλλων οννιεροποι[ώ]ν. Ότι
μόνον έπιμεληταϊ έχαλοΰντο οί άνδρες ούτοι, διδάσχουσιν ού μόνον
οί στί/οι 7-8 και τό ψήφ. Ίέρ. στίχ. 8, άλλα χα! άλλα ψηφί-
σματα- πρβ. προχείρως 16 IV2 620 I), 18--19 έπιμεληΰήναι ιόν
ταμίανχαϊ] το[νς επιμ]ελητ\άς, 16 II 610=3ΙΙ 1361, 16 άγορ[αν
— ] ποιεΐν ιού; επιμελητάς εν τω ίερ[ώι], 16 IV 615 I), 3-4 οί
έπιμεληταϊ χαϊ ό γραμματεύς. Έν Ν. ιΙ&1ΐΐΊ)1). ί. Μ. ΡΜΙ.
121 (1880), σ. 427 χαί ϋ3ΓβπιΙ>βΓ§-83βΗο ΌΑ λ. Ερίπιβ-
ΙβΙβϊ σ. 693 ουδέν σοβαρόν επιχείρημα προσάγεται περί του
εναντίου.
12/17. Ή συμπλήρωσις των εξ στεφάνων έγέ-
νετο κατά τδ έπϊ Ιέρωνος ψήφισμα. Ένώ δ
Βδοΐίΐι ούδένα στέφανον σημειοϊ, άλλα α-
πλώς τδ όνομα Νικίαν, δ Οδδηη σημειοϊ δύο
στεφάνους και παρατηρεί τάδε: «Νοπιβη Νικίαν
ϊηβοπρΜοηϊ δαβδοπρίαπι οοΓοηα ΙαιίΓθα οϊη^ίίιΐΓ,
0[αα1Ϊ8 3ΐίθΓ3 ρ3ΠίθΓ ΘΧ&άνθΓ80 ρ08ΐί& ΘΧδί&ί
ίηδοπρίϊοηβ 0&ΓΘΠ8». Νομίζω (μετά τοΟ ΚοΙιΙθγ
κ ά.), 5τι διά ταΟτα θά έπρεπε νά μελετήση τις έν
Παρ ισίοιςτά αντίγραφα τοΟ ΕοιίΓΐηοηΙ; καί νά άντι-
γράψη ταύτα πιστώς άνευ τών παρά Βδοΐίΐι συμ-
πληρώσεων, αίτινες παραπλανώσι τδν μελετητήν'
πλην τούτου θά ώφειλέ τις νά παραβάλη, καθ' δν
τρόπον ανωτέρω έδείξαμεν, πάντας άνευ έξαιρέσεως
τους λίθους τοΰς εύρεθέντας κατά τοΰς νεωτέρους
χρόνους προς τά αντίγραφα τοΟ Ροιιπηοηΐ;. Νομί-
ζω δέ τήν έργασίαν ού μόνον άπαραίτητον, άλλά καΐ
ούχΐ άναξίαν λόγου, διότι ούτω θά ήτοίσως δυνα,τδν
νά διορθωθώσι πολλαΐ άνακρίβειαι καΐ σφάλματα.
Έν έπιμέτρω σημειώ και τάς παρατηρήσεις
μου εις τήν ύπδ τοΟ Οδ&ηη γενομένην εκδοσιν
της έπιγραφής. Ό Οδ&ηη παρέχει διάφορον σχή-
μα τών γραμμάτων ώς πιστεύω, δεν άντιγράφει
πιστώς (σχήμα γραμμάτων μεταγενεστέρων αιώ-
νων). Παρέχει ομοίως ένιαχοΟ διάφορον άνάγνωσιν
π. χ. έν στίχω 3 κείται ΜΟΣ' ίσως τοΟτο είναι
τυπογραφικάν σφάλμα.
Ό αριθμός τών στιγμών παρ' αύτω είναι διά-
φορος" ουτω έν στίχ. 7 σημειοϊ δύο στιγμάς και
ούχΐ τρεϊς.
Έν στίχ. 3 παρέχει τάδε: ΟΥΣ... Ν' δ ΒδοΜι
συμπληρώσας ΘΥΣ[ΙηΝ ΤΩ]Ν δεν ήδύνατο βε-
βαίως νά σημειώση τδν παρά ΓοΐίπηοηΙ άριθμδν
τών στιγμών.
'Αντώνιος Χ. Χατζής.