DOI article:
Adolf, Wilhelm: Ellēnikōn epigrammatōn exas
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0066
06
ΑάοΙΐ ΨίΗιβΙηι
ΑΕ 1924
αλ/.ο τεμάχιον έμμετρου επιγραφής της αυτής προελεύσεως; δπερ εύρεθέν προ των άνα
σκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας ύπδ χωρικοϋ τίνος και παραδοθέν τω έκ Πράγας
καθηγητή <Ι. 8£&8ΐηγ, έδημοσιεύθη κατόπιν φιλόφρονος συγκαταθέσεως αύτοϋ ύπ' έμοϋ εν
ΑΜ 1896 σ. 437- σημειωτέον δέ δτι τδ τεμάχιον τοϋτο, δπερ κατά την παρατήρησιν τοϋ
Σκιά «δυστυχώς δεν παρεδόθη εις τό έπιγραφικδν Μουσεϊον», δεν περιήλθεν ουδέποτε εις
Ίδιοκτησίαν μου. Ύποπτεύσας πρώτον δτι τδ τρίτον τεμάχιον τοϋτο εΐνε μέρος τής αυτής,
επιγραφής, επειδή μάλιστα εν μεν τω ύπ' αύτοϋ δημοσιευθέντι τμήματι προηγείται τών
έμμετρων στίχων ή λέξις Άγαΰ>]ήι, εν δέ τω ύπ' έμοϋ ή λέξις: τύχηι, δ μακαρίτης
όμως ήρνήθη τήν ϋπαρξιν σχέσεως τίνος μεταξύ τών δύο τεμαχίων, διότι, δπως λέγει, ύ
στ. 2 τοϋ ύπ' έμοϋ εκδοθέντος τεμαχίου «δεν συμφωνεί προς τήν ύπ' αύτοϋ σχεδόν
ειπείν βεβαίαν νομιζομένην συμπλήροοσιν» τοϋ ύπ' αύτοϋ δημοσιευθέντος τμήματος, ούδέ
έόυνήθη νά εΰρη «λεκτικήν συνάφειαν τοϋ τε στίχου τούτου και τοϋ επομένου». Άλλ'
έπειδή και ή γραφή τών νέων μετά φωτογραφήματος δημοσιευθέντων τεμαχίων ιιοί έφαί-
νετο όμοιοτάτη προς τήν γραφήν τοϋ τρίτου, έφ' δσον τουλάχιστον "ήδυνάμην νά άνα.·
μνησθώ ταύτης παρελθόντος τοσούτου χρόνου, ή δέ έν στ. 2 ύπδ τοϋ μακαρίτου Σκιά
γενομένη συμπλήρωοις ουδαμώς έφαίνετο έμποδίζουσα τήν προσαρμογήν τοϋ τρίτου τεμα-
χίου, ήδυνήθην δέ και τή βοήθεια τούτου ευκόλως νά αποκαταστήσω λεκτικήν συνάφειαν
μεταξύ τοϋ 2ου και 3ίου στίχου τοϋ ποιήματος, απεφάσισα νά. εξετάσω κάπως έπιμελέστερο'ν
τό ύπδ τοϋ έκδοτου τών νέων τεμαχίων άνακινηθέν ζήτημα, έφθασα δέ ταχέως εις τό
συμπέρασμα, δτι πράγματι τά τρία τεμάχια άνήκουσιν εις μίαν έπιγραφήν πιθανώς:
συμπ?α]ρουμένην ώδε:
Αγα·&[ηι] τύχηι.
Πάνα τον Έρμείου φ[ίλον νΙέ]α τρισσοϊ εταίροι
ε'ιααν έν οίοπόλοις ο[νρεσι] Θρηΐκιοι,
πάντες όμοφρονέοντ[ε]ς, ιαον ψνχαΐσι [πνέοντες]"
ών ό μεν όπλότατος Λονππος εην έχ[έφρων]}
5 [Είσιγέν]ης δέ ήνς προφερέβτατος ε[ηλετο πάντων,
[και Δι]όδωρος τεόν μέτρ[ω έ'μελψε κλέος]
[οΐς ού δ]ίδου βίοτον λι[παρδν τ' εις γήρας ίκέο&αι κτλ.].
Τοϋ άρχικοΰ γράμματος τής λέξεως πνέοντες σώζεται επί τοϋ λίθου κατά τδ·
άντίγραφόν μου μέρος τι· Ώς προς τήν γραφήν Λοϋππος πρβ. Τΐι. ΕοΜη§θϊ; ϋίβ Ονιΐιο-
^ΐ'αρίιίο Ιαίβϊηϊδοΐιβί' νΥδΓΐθΓ ΐη ^πβοΐιΐβοΐιβη Ιη8θ1ιπ£ιβη σ. 96" άπαντα δέ Αοϋππος και έν
τή έκ Θεσσαλονίκης επιγραφή Τεσσαρακονταετηρις τής καθΐ]γεσίας Κ. Σ. Κόντου (1909)
σ. 96 έπ. στ. ο και 47, πρβ. και ΒΟΗ XXIV 39(ί άρ. 48, Αονππα δέ και έν τή έκ τής
Φαζημωνίτιδος τοϋ Πόντου επιγραφή δίικίία Ροηί,ΐοα III σ. 60 άρ. 45 στ. 13.
ΆντΙ τοϋ [Ε1αιγέν]ης έν στ. 6 επίσης δυνατόν π. χ. και Διο- ή [Δειογέν]ης, πρβ.
Δειογενε[ίας] 16 III 1353 στ. 6 και Υ\Γ. δοΐιιιΐζβ, ΟααθδΙϊοηΘδ βρίο&β σ. 2. έπ. Τοϋ έν στ.
Τ συμπληρωθέντος ονόματος διασοόζεται επί τοϋ λίθου λείφανον τοϋ ιώτα πρύ τοϋ -ό<5ω-
ρος· ή δέ τελευταία συλλαβή τοϋ ονόματος τούτου ελήφθη ιυς βραχεία, μολονότι έπεται
σύμφωνο ν τοιαϋτα δέ πλημμελήματα άπαντώσιν ουχί σπανίως έν ταΐς μεταγενεστέραις
έμμέτροις επιγραφαΐς, πρβ. Κ. \ν&§ηβτ, ϋβ βρϊ^Γαηιιηαίίδ οΤί1βοι'3 ομι&θδΐίοηββ "ταηιιηα-
ίίοαβ, Είρβ. (1882) σ· 04 έπ.· τό δέ.τεόν αναμφιβόλως αποτελεί τό τέλος τοϋ προτέρου-
16 8 26
ΑάοΙΐ ΨίΗιβΙηι
ΑΕ 1924
αλ/.ο τεμάχιον έμμετρου επιγραφής της αυτής προελεύσεως; δπερ εύρεθέν προ των άνα
σκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας ύπδ χωρικοϋ τίνος και παραδοθέν τω έκ Πράγας
καθηγητή <Ι. 8£&8ΐηγ, έδημοσιεύθη κατόπιν φιλόφρονος συγκαταθέσεως αύτοϋ ύπ' έμοϋ εν
ΑΜ 1896 σ. 437- σημειωτέον δέ δτι τδ τεμάχιον τοϋτο, δπερ κατά την παρατήρησιν τοϋ
Σκιά «δυστυχώς δεν παρεδόθη εις τό έπιγραφικδν Μουσεϊον», δεν περιήλθεν ουδέποτε εις
Ίδιοκτησίαν μου. Ύποπτεύσας πρώτον δτι τδ τρίτον τεμάχιον τοϋτο εΐνε μέρος τής αυτής,
επιγραφής, επειδή μάλιστα εν μεν τω ύπ' αύτοϋ δημοσιευθέντι τμήματι προηγείται τών
έμμετρων στίχων ή λέξις Άγαΰ>]ήι, εν δέ τω ύπ' έμοϋ ή λέξις: τύχηι, δ μακαρίτης
όμως ήρνήθη τήν ϋπαρξιν σχέσεως τίνος μεταξύ τών δύο τεμαχίων, διότι, δπως λέγει, ύ
στ. 2 τοϋ ύπ' έμοϋ εκδοθέντος τεμαχίου «δεν συμφωνεί προς τήν ύπ' αύτοϋ σχεδόν
ειπείν βεβαίαν νομιζομένην συμπλήροοσιν» τοϋ ύπ' αύτοϋ δημοσιευθέντος τμήματος, ούδέ
έόυνήθη νά εΰρη «λεκτικήν συνάφειαν τοϋ τε στίχου τούτου και τοϋ επομένου». Άλλ'
έπειδή και ή γραφή τών νέων μετά φωτογραφήματος δημοσιευθέντων τεμαχίων ιιοί έφαί-
νετο όμοιοτάτη προς τήν γραφήν τοϋ τρίτου, έφ' δσον τουλάχιστον "ήδυνάμην νά άνα.·
μνησθώ ταύτης παρελθόντος τοσούτου χρόνου, ή δέ έν στ. 2 ύπδ τοϋ μακαρίτου Σκιά
γενομένη συμπλήρωοις ουδαμώς έφαίνετο έμποδίζουσα τήν προσαρμογήν τοϋ τρίτου τεμα-
χίου, ήδυνήθην δέ και τή βοήθεια τούτου ευκόλως νά αποκαταστήσω λεκτικήν συνάφειαν
μεταξύ τοϋ 2ου και 3ίου στίχου τοϋ ποιήματος, απεφάσισα νά. εξετάσω κάπως έπιμελέστερο'ν
τό ύπδ τοϋ έκδοτου τών νέων τεμαχίων άνακινηθέν ζήτημα, έφθασα δέ ταχέως εις τό
συμπέρασμα, δτι πράγματι τά τρία τεμάχια άνήκουσιν εις μίαν έπιγραφήν πιθανώς:
συμπ?α]ρουμένην ώδε:
Αγα·&[ηι] τύχηι.
Πάνα τον Έρμείου φ[ίλον νΙέ]α τρισσοϊ εταίροι
ε'ιααν έν οίοπόλοις ο[νρεσι] Θρηΐκιοι,
πάντες όμοφρονέοντ[ε]ς, ιαον ψνχαΐσι [πνέοντες]"
ών ό μεν όπλότατος Λονππος εην έχ[έφρων]}
5 [Είσιγέν]ης δέ ήνς προφερέβτατος ε[ηλετο πάντων,
[και Δι]όδωρος τεόν μέτρ[ω έ'μελψε κλέος]
[οΐς ού δ]ίδου βίοτον λι[παρδν τ' εις γήρας ίκέο&αι κτλ.].
Τοϋ άρχικοΰ γράμματος τής λέξεως πνέοντες σώζεται επί τοϋ λίθου κατά τδ·
άντίγραφόν μου μέρος τι· Ώς προς τήν γραφήν Λοϋππος πρβ. Τΐι. ΕοΜη§θϊ; ϋίβ Ονιΐιο-
^ΐ'αρίιίο Ιαίβϊηϊδοΐιβί' νΥδΓΐθΓ ΐη ^πβοΐιΐβοΐιβη Ιη8θ1ιπ£ιβη σ. 96" άπαντα δέ Αοϋππος και έν
τή έκ Θεσσαλονίκης επιγραφή Τεσσαρακονταετηρις τής καθΐ]γεσίας Κ. Σ. Κόντου (1909)
σ. 96 έπ. στ. ο και 47, πρβ. και ΒΟΗ XXIV 39(ί άρ. 48, Αονππα δέ και έν τή έκ τής
Φαζημωνίτιδος τοϋ Πόντου επιγραφή δίικίία Ροηί,ΐοα III σ. 60 άρ. 45 στ. 13.
ΆντΙ τοϋ [Ε1αιγέν]ης έν στ. 6 επίσης δυνατόν π. χ. και Διο- ή [Δειογέν]ης, πρβ.
Δειογενε[ίας] 16 III 1353 στ. 6 και Υ\Γ. δοΐιιιΐζβ, ΟααθδΙϊοηΘδ βρίο&β σ. 2. έπ. Τοϋ έν στ.
Τ συμπληρωθέντος ονόματος διασοόζεται επί τοϋ λίθου λείφανον τοϋ ιώτα πρύ τοϋ -ό<5ω-
ρος· ή δέ τελευταία συλλαβή τοϋ ονόματος τούτου ελήφθη ιυς βραχεία, μολονότι έπεται
σύμφωνο ν τοιαϋτα δέ πλημμελήματα άπαντώσιν ουχί σπανίως έν ταΐς μεταγενεστέραις
έμμέτροις επιγραφαΐς, πρβ. Κ. \ν&§ηβτ, ϋβ βρϊ^Γαηιιηαίίδ οΤί1βοι'3 ομι&θδΐίοηββ "ταηιιηα-
ίίοαβ, Είρβ. (1882) σ· 04 έπ.· τό δέ.τεόν αναμφιβόλως αποτελεί τό τέλος τοϋ προτέρου-
16 8 26