DOI Artikel:
Adolf, Wilhelm: Ellēnikōn epigrammatōn exas
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0070
•βΟ Α(Ιο1Τ ΨΉ/ιβΙηι ΑΕ 1924
γράμματος τούτου διωρθώθη ύπ'έμοΰ ΒΟΗ 1905 σ. 405. Γ)7δ). 349. 350. 388, αΕ δέ εύχαι
αύται άφορώσιν ή άνταπόδοσιν χάριτος έκ μέρους της θεότητος, εις ην προσφέρεται το
ανάθημα, ή την δόσιν πλούτου, υγείας, εύτυχίας ή την διατήρησιν των υπαρχόντων αγαθών
συνηθέσταται δέ εινε εύχαι τοιαϋται εν τέλει των ύμνων των τε υπό τω ονόματι τοϋ
Όμηρου και τοϋ Όρφέως σωζόμενων και άλλων τινών έκ τε παπύρων και λίθων γνωριζο-
μένων, περι ών πρβ. Ε. ννΐϊηβοΐι ΕΕ IX 140 έπ., ιδίως δέ εν τοις Όρφικοΐς λεγομένοις
ύμνοις παρακαλιούνται οί θεοί ούχ! μόνον είρήνην, ϋγίειαν, δλβον άμεμφη κλπ. να παρέ-
χωσι τοις μύσταις, άλλα και άγα&ήν βιότοιο τελευτην (π.χ. XI στ. 22, Οτρίιϊοα γθο.Ε. ΑοθΙ).
Επειδή δέ ταϋτα άπαιτοϋσιν έκτενεστέραν πραγματείαν, αρκούμαι, όπως άναφέρω τό τέλος
ένός μόνον των ύμνων τούτ(ον, τοϋ εις ΠερσεΓρόνην άπευθυνομένου (XXIX) στ. 17 έπ., ίνα
γένηται φανερά ή όμοιότηςτών τοιούτων ευχών και των έν ταΐς άναθημάτικαΐς έπιγραφαΐς
.έκφραζο μένων:
κλϋ&ι, μάχαιρα &εά, καρπούς <5' άνάπεμπ από γαίης
ειρήνη βάλλουσα και ήπιόχειρ' ύγιείτ]
και βίω εϋόλβω, λιπαρόν γήρας κατάγοντι
προς σον χώρον, ανασσα, και εύδύνατον Πλούτωνα.
Πρβ. και Κ. Ζϊθ^Ιθγ, Εΐι. Μ. ΕΧΥΠΙ 345 έπ. και Α. Βΐβίβποΐι, ΚΊβΐιιβ δοΐιηίίβιι σ. 117 έπ.
Περι Νικαγόρα τοΰ υίοϋ τοϋ Μνησαίου, γεγονότος κατά Σουΐ'δαν κατά Φίλιππον
τον Καίσαρα (244 έ'ως 24!) μ. Χρ.) πρβ. ΥΥ. ν. Οΐιπβίδ Οβδοΐι. ά. §πβο1ι. ΕΐΙ., πιώοθειγΙ).
νοπ \ν. δοΐιιηίά αηά Ο. δΐϋΐιΐϊη II6 (1 924) σ. 771' κατ' είκασίαν τοϋ Ε, Οτο&ο' δ ύπό τοϋ
Σου'ίδα αναφερόμενος Νικαγόρα Πρεσβευτικός προς Φίλιππον των 'Ρωμαίων βασι-
λέα σφζεται έν τοις Αριστείδου τοϋ υήτορος φερόμενος ως λόγος 35 (Κβίΐ). "Οτι ό
Μνησαϊος ό Νικαγόρα πατήρ δεν ήτο πλέον έν ζωή, ότε ό Νικοκράτης άνέθηκε τω Πανί
τό ανάθημα τούτο, προκύπτει έκ τοϋ δαδουχήσαντος, πρβ. \ν. ϋϊίΙβηΟθΓ^θΓ, Ηβπηθδ 1885
σ. 21" ό δέ Νικαγόρας τότε δέν ειχεν ακόμη προαχΟη εις τό αξίωμα τοϋ ίεροϋ κήρυκος.
Ότι ό όμώλ'υμος έκγονος αύτοϋ Νικαγόρας Μινουκιανοϋ Αθηναίος δαδονχος των άγιω-
τάτων Έλευσϊνι μυστηρίων, όστις ίστορήσας τάς σύριγγας εξέφρασε τον προς αΰτάς
θαυμάσιων και την προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντϊνον ευγνωμοσύνη ν και την προς
τον Πλάτωνα άφοσίχοσιν αύτοϋ διά των επιγραφών ΟΟΙ 720. 721, ήλΟεν εις την
Αϊγυπτον κατ' έντολήν τοϋ Κωνσταντίνου ούχ! όπως ό ΕβίΓοηηβ ένόμισεν (μετά. λόγου
τότε) έν τοις έτεσι 306 έως 315 μ Χρ., άλλα έν 326, άπέδειξεν ό 3. ΒβΠΙβι, Οοιηρίββ
ΓβικΙαΒ άβ ΓΑο&άβιηίβ αββ ίηδοπρίϊοηβ 1922 σ. 282 έπ. Επειδή δέ ό πάππος αυτού Νικα-
γόρας ο Μνησαίου ήκμασεν έπ! Φιλίππου (244 έως 249 μ.Χρ.), ό δέ πατήρ αύτοϋ Μινου-
κιανός κατά Σουΐδαν έπϊ Γαλλιηνού (2(10 εως 268), φαίνεται ότι γέρων ων έξετέλεσε τό
έν 32(! μ. Χ. εις Αϊγυπτον ταξείδιον αύτοϋ Νικαγόρας ό Μινουκιανοϋ.
(ϊ. Έν ΑΕ 1922 σ. 100 ό κ. Νικόλαος Ί. Γιαννόπουλος έδημοσίευσε τό εξής
έκ Κεφαλληνίας έπιτύμόιον επίγραμμα:
Κυιντιανην άλοχόν
με πε-ριχλείτοιο
Σέλευκου
ή πατρίς άντ' έρατας
[ϋ·ά]ψε ααοψροσύνας.
(Ψηφίσματι) β(ουλης) κ(αι) δζήμον).
γράμματος τούτου διωρθώθη ύπ'έμοΰ ΒΟΗ 1905 σ. 405. Γ)7δ). 349. 350. 388, αΕ δέ εύχαι
αύται άφορώσιν ή άνταπόδοσιν χάριτος έκ μέρους της θεότητος, εις ην προσφέρεται το
ανάθημα, ή την δόσιν πλούτου, υγείας, εύτυχίας ή την διατήρησιν των υπαρχόντων αγαθών
συνηθέσταται δέ εινε εύχαι τοιαϋται εν τέλει των ύμνων των τε υπό τω ονόματι τοϋ
Όμηρου και τοϋ Όρφέως σωζόμενων και άλλων τινών έκ τε παπύρων και λίθων γνωριζο-
μένων, περι ών πρβ. Ε. ννΐϊηβοΐι ΕΕ IX 140 έπ., ιδίως δέ εν τοις Όρφικοΐς λεγομένοις
ύμνοις παρακαλιούνται οί θεοί ούχ! μόνον είρήνην, ϋγίειαν, δλβον άμεμφη κλπ. να παρέ-
χωσι τοις μύσταις, άλλα και άγα&ήν βιότοιο τελευτην (π.χ. XI στ. 22, Οτρίιϊοα γθο.Ε. ΑοθΙ).
Επειδή δέ ταϋτα άπαιτοϋσιν έκτενεστέραν πραγματείαν, αρκούμαι, όπως άναφέρω τό τέλος
ένός μόνον των ύμνων τούτ(ον, τοϋ εις ΠερσεΓρόνην άπευθυνομένου (XXIX) στ. 17 έπ., ίνα
γένηται φανερά ή όμοιότηςτών τοιούτων ευχών και των έν ταΐς άναθημάτικαΐς έπιγραφαΐς
.έκφραζο μένων:
κλϋ&ι, μάχαιρα &εά, καρπούς <5' άνάπεμπ από γαίης
ειρήνη βάλλουσα και ήπιόχειρ' ύγιείτ]
και βίω εϋόλβω, λιπαρόν γήρας κατάγοντι
προς σον χώρον, ανασσα, και εύδύνατον Πλούτωνα.
Πρβ. και Κ. Ζϊθ^Ιθγ, Εΐι. Μ. ΕΧΥΠΙ 345 έπ. και Α. Βΐβίβποΐι, ΚΊβΐιιβ δοΐιηίίβιι σ. 117 έπ.
Περι Νικαγόρα τοΰ υίοϋ τοϋ Μνησαίου, γεγονότος κατά Σουΐ'δαν κατά Φίλιππον
τον Καίσαρα (244 έ'ως 24!) μ. Χρ.) πρβ. ΥΥ. ν. Οΐιπβίδ Οβδοΐι. ά. §πβο1ι. ΕΐΙ., πιώοθειγΙ).
νοπ \ν. δοΐιιηίά αηά Ο. δΐϋΐιΐϊη II6 (1 924) σ. 771' κατ' είκασίαν τοϋ Ε, Οτο&ο' δ ύπό τοϋ
Σου'ίδα αναφερόμενος Νικαγόρα Πρεσβευτικός προς Φίλιππον των 'Ρωμαίων βασι-
λέα σφζεται έν τοις Αριστείδου τοϋ υήτορος φερόμενος ως λόγος 35 (Κβίΐ). "Οτι ό
Μνησαϊος ό Νικαγόρα πατήρ δεν ήτο πλέον έν ζωή, ότε ό Νικοκράτης άνέθηκε τω Πανί
τό ανάθημα τούτο, προκύπτει έκ τοϋ δαδουχήσαντος, πρβ. \ν. ϋϊίΙβηΟθΓ^θΓ, Ηβπηθδ 1885
σ. 21" ό δέ Νικαγόρας τότε δέν ειχεν ακόμη προαχΟη εις τό αξίωμα τοϋ ίεροϋ κήρυκος.
Ότι ό όμώλ'υμος έκγονος αύτοϋ Νικαγόρας Μινουκιανοϋ Αθηναίος δαδονχος των άγιω-
τάτων Έλευσϊνι μυστηρίων, όστις ίστορήσας τάς σύριγγας εξέφρασε τον προς αΰτάς
θαυμάσιων και την προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντϊνον ευγνωμοσύνη ν και την προς
τον Πλάτωνα άφοσίχοσιν αύτοϋ διά των επιγραφών ΟΟΙ 720. 721, ήλΟεν εις την
Αϊγυπτον κατ' έντολήν τοϋ Κωνσταντίνου ούχ! όπως ό ΕβίΓοηηβ ένόμισεν (μετά. λόγου
τότε) έν τοις έτεσι 306 έως 315 μ Χρ., άλλα έν 326, άπέδειξεν ό 3. ΒβΠΙβι, Οοιηρίββ
ΓβικΙαΒ άβ ΓΑο&άβιηίβ αββ ίηδοπρίϊοηβ 1922 σ. 282 έπ. Επειδή δέ ό πάππος αυτού Νικα-
γόρας ο Μνησαίου ήκμασεν έπ! Φιλίππου (244 έως 249 μ.Χρ.), ό δέ πατήρ αύτοϋ Μινου-
κιανός κατά Σουΐδαν έπϊ Γαλλιηνού (2(10 εως 268), φαίνεται ότι γέρων ων έξετέλεσε τό
έν 32(! μ. Χ. εις Αϊγυπτον ταξείδιον αύτοϋ Νικαγόρας ό Μινουκιανοϋ.
(ϊ. Έν ΑΕ 1922 σ. 100 ό κ. Νικόλαος Ί. Γιαννόπουλος έδημοσίευσε τό εξής
έκ Κεφαλληνίας έπιτύμόιον επίγραμμα:
Κυιντιανην άλοχόν
με πε-ριχλείτοιο
Σέλευκου
ή πατρίς άντ' έρατας
[ϋ·ά]ψε ααοψροσύνας.
(Ψηφίσματι) β(ουλης) κ(αι) δζήμον).