DOI Artikel:
Pappadakis, Nikolaos G.: Lokrikos thesmos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0143
Α Ε 1924
Λοκρικός θεσμός
133
θέντα περί της θαυμαστής εις πυκνότητα και πλοκήν περιόδου 7-1υ.1 Άλλ' ούδέ ύ τρό-
πος τοϋ αναδασμού καθ' έαυτόλ' ουδέ ή «κύρωσις» τοϋ θεσμοϋ δι' αρχαϊκών έτι ποινών
(Ρερρέτω αυτός και γενεά κλπ. 12 —13) ουδέ αί όμοιαι καΐ συναφείς άρα! και εύχαΐ 15
έ εΐναι δσον εκ πρώτης όψεως (ραίνονται «πρωτόγονα».
Ή δ) α] άναδατουμένη γή διχοτομείται μεν κατά τό διφυές τοϋ πληθυσμού—τό
ήμισυ μόνον θάνήκη πλέον εις τους παλαιούς κατοίκους,™ έτερον ήμισυ εις τους εποίκους
(1Π-17)—, άλλα μόνα τά :«οΐ/Ια» αύτής, δηλ. τα καλλιεργήσιμα προφανώς, κατατέμ-
νονται και εις μερίδια και διανέμονται εις έκάστους ρητώς· εκ δε τής αντιθέσεως πρύ-
δηλον, ότι ή λοιπή χώρα, λοιπόν ή ορεινή, μένει αδιαίρετος, κοινοτική έκατέρου ήμί-
ο_εος τής ενιαίας πάντοτε βέβαια κοινότητος, και δή ως κοινή βέβαια νομή έκατέρων,
δεκτική και εμφυτεύσεων. Και ταύτα μέν, Οά εϊπη πάς τις, κανονικά και συνήθη γενι-
κώς εις τάς κοινοτικάς γεωνομίας.2
Άλλα πρώτον και τά μερίδια εκείνα δέν δίδονται ώς ιδιοκτησία τελεία, φαίνεται,
άφοΰ μόνον ανταλλαγή των ρητώς επιτρέπεται (18 έ.), ούδέ λέξις όμως περί κυριότητος
τελείας ή ελευθέρας διαθέσεως αυτών έκ τών συνήθων εις τά πωλητήρια και τάς δΐΰρεας
«κόμη (π. χ. Κάσσανδρος δίδωσι τον άγρύν... Περδίκκα... και έκγόνοις έν πατρικοϊς,
κυρίοις ονοι κεκτήσ&αι και άλλάσσεσΰ·αι και άποδόοϋ'αι, νϋν 8γ 11 -3 ;>.*>2)· ώστε
μεταπώλησις τών μόρων απαγορεύεται κατά πάσαν πιθανότητα και συμφώνως προς τά
γνωστά και περι Λοκρών τών Έπιζεφυρίων 8 (άλλα και τών λοιπών κατά τό εικός). Τόσω
δέ μάλλον πιθανόν τό άναπαλλοτρίωτον τών μύρων, καθ'όσον και ή τελική διάταξις,
νά γίνεται ενώπιον τοϋ (άρμοδίου) άρχοντος ή ανταλλαγή, νοείται άριστα άν σκοπή
νά προλάβη και άλλας μέν καταχρήσεις περι τους (ισονς βε6. ύποθετέους) κ/νήρους, ιδία
δέ πωλήσεις περικεκαλυμμένας: πάσα άνταλλαγή Οά είναι έγκυρος, άρκεΐ νά γίνεται
άντί τοϋ άρχοϋ.
Άλλα ίδιορρύθμως κυρίως κανονίζεται και άληθώς πρωτογόνως ή νομή τής κοι-
νοτικής άδιαιρέτου (διχοτομημένης άπλώς) ορεινής γης (3-6)- χάριν προδήλως κοινής
«παρκείας περιορίζεται ή έπινομία·» ταύτης, όχι όμως, ώς Οά προσεδόκα τις, κατ' αριθ-
μόν βοσκήμάτων έκάστου έπινόμον, αλλά, άορίστου άφινομένου τοϋ ποσοϋ τών βοτών,
κατ' αριθμόν τών συνεπινόμων οικείων έκάστου δικαιούχου της νομής- φα-
Λ'ερόν δηλ. ότι τό μέν κύριον δικαίωμα τοϋ έπινέμεσθαι τάς κοινοτικάς νο[ΐάς (δι' ών
«χουσι βοτώλ') δίδεται εις μόνους τους αρχηγούς τών οικογενειών (γονεϋοι 4 έ.), παρ'
έ'καστον όμως τούτων ορίζεται υπό τοϋ θεσμού και εις άκόμη τών κατιόντων αύτοϋ ή έν
1 "Αν αμέτρητους οίώ.α: υπολογίζουν οί σοφοί δτι οι νόμοι κωλύουσιν, ώσπερ έν Λοκροϊς νόμος έστ'ι μή
έχρειάσθη ό έξ άλαλου γινόμενος άνθρωπος δια νά φθάση πιυλεϊν, εάν μή φανεράν άτυχίαν δείξη σνμΟεΟηκυΐαν
εις μόρφωσιν τής άρτιας προ:άσεως, αιώνα τουλάχιστον ετι δϊ τονς άοχαίονς κλήρους διασφζιι**, (πρβλ. Οΐιΐίίΐΐΐΐοΐ"
Ινα άσκήσεοος τής νομογραφίας Οά ομολογηθή δτι προϋ- ΚΕ2 αρθ. Ι.Ο0ΓΪ8 άνατ. σ. 03)- άλλά και έξ 'Λρκαδικοϋ
ποΟέτει περίοδος τόσον κατάπυκνος και περίπλοκος. Όρχομενον και πολύ βραδύτερον ΙΟ.Υ2 334 = 8^11' 490)
2 Πρβλ. Άριστοτ. Πολιτ* Δ' 9.7 = σ. 1330°, «άναγ- 11 έ.. ένθα ϊδέ τά τοϋ ΗΐΙΙβΓ, και ά.
καϊον εί; δύο μέρη διηρήσΟαι τήν χώραν και τήν μέν -Ι Ή σαφής σημασία τοϋ ενώπιον (πρβλ. έκ περισ-
είναι κ >ινήν, τήν δέ τών Ιδιωτών· και άναπτυγμένως ιδία σοϋ και ΙΧ'-' 302Α 4 αντί ταγον και ιδία κρητικάς έπιγρ.)
Λ. ΥνΊΙΙιοΙηι. 8ϊίζ. Βογ. νΠβη. ΑΚ'ίκΙ. 1914 άρχ3=Ν. Βοΐ Οά συνηγορεί, δτι ή αύιή πρόΟεσις υπόκειται και έν Ίλ.
ΐΓ&Κβ III άρ. 15 και ΟιΙΪΓίΧΙκΙ Ρΐ'ΟρΓ. ΓοιιοΪογο 344 και έ. ©' 233 [Τρώων άν&' εκατόν οτήαεοΟαι), αν δέν υπήρχε και
;{ Γνωστότατη ή έξ ευνόητου συμφέροντος τής πολι- τό τελείως άδελφόν &»τα' μόνον ή έννοια τοϋ ζνγίζίιν,
τείας ά,ταγόρευσις τοϋ πωλεΐν τον «πρώτον κλήοον* του- ίηϊοχαθμον δέν χρειάζεται,
λάχιστον, κατά πάντα χρόνον και δχι μόνον έν Σπάρτη· κατ' 5 Πρϋλ. άνωτ. σελ. 120 και σημ. 1.
'Λριστ. πολ Β' 7, 6 = σελ. 1265Β «τήν ούσίαν πωλεΐν
Λοκρικός θεσμός
133
θέντα περί της θαυμαστής εις πυκνότητα και πλοκήν περιόδου 7-1υ.1 Άλλ' ούδέ ύ τρό-
πος τοϋ αναδασμού καθ' έαυτόλ' ουδέ ή «κύρωσις» τοϋ θεσμοϋ δι' αρχαϊκών έτι ποινών
(Ρερρέτω αυτός και γενεά κλπ. 12 —13) ουδέ αί όμοιαι καΐ συναφείς άρα! και εύχαΐ 15
έ εΐναι δσον εκ πρώτης όψεως (ραίνονται «πρωτόγονα».
Ή δ) α] άναδατουμένη γή διχοτομείται μεν κατά τό διφυές τοϋ πληθυσμού—τό
ήμισυ μόνον θάνήκη πλέον εις τους παλαιούς κατοίκους,™ έτερον ήμισυ εις τους εποίκους
(1Π-17)—, άλλα μόνα τά :«οΐ/Ια» αύτής, δηλ. τα καλλιεργήσιμα προφανώς, κατατέμ-
νονται και εις μερίδια και διανέμονται εις έκάστους ρητώς· εκ δε τής αντιθέσεως πρύ-
δηλον, ότι ή λοιπή χώρα, λοιπόν ή ορεινή, μένει αδιαίρετος, κοινοτική έκατέρου ήμί-
ο_εος τής ενιαίας πάντοτε βέβαια κοινότητος, και δή ως κοινή βέβαια νομή έκατέρων,
δεκτική και εμφυτεύσεων. Και ταύτα μέν, Οά εϊπη πάς τις, κανονικά και συνήθη γενι-
κώς εις τάς κοινοτικάς γεωνομίας.2
Άλλα πρώτον και τά μερίδια εκείνα δέν δίδονται ώς ιδιοκτησία τελεία, φαίνεται,
άφοΰ μόνον ανταλλαγή των ρητώς επιτρέπεται (18 έ.), ούδέ λέξις όμως περί κυριότητος
τελείας ή ελευθέρας διαθέσεως αυτών έκ τών συνήθων εις τά πωλητήρια και τάς δΐΰρεας
«κόμη (π. χ. Κάσσανδρος δίδωσι τον άγρύν... Περδίκκα... και έκγόνοις έν πατρικοϊς,
κυρίοις ονοι κεκτήσ&αι και άλλάσσεσΰ·αι και άποδόοϋ'αι, νϋν 8γ 11 -3 ;>.*>2)· ώστε
μεταπώλησις τών μόρων απαγορεύεται κατά πάσαν πιθανότητα και συμφώνως προς τά
γνωστά και περι Λοκρών τών Έπιζεφυρίων 8 (άλλα και τών λοιπών κατά τό εικός). Τόσω
δέ μάλλον πιθανόν τό άναπαλλοτρίωτον τών μύρων, καθ'όσον και ή τελική διάταξις,
νά γίνεται ενώπιον τοϋ (άρμοδίου) άρχοντος ή ανταλλαγή, νοείται άριστα άν σκοπή
νά προλάβη και άλλας μέν καταχρήσεις περι τους (ισονς βε6. ύποθετέους) κ/νήρους, ιδία
δέ πωλήσεις περικεκαλυμμένας: πάσα άνταλλαγή Οά είναι έγκυρος, άρκεΐ νά γίνεται
άντί τοϋ άρχοϋ.
Άλλα ίδιορρύθμως κυρίως κανονίζεται και άληθώς πρωτογόνως ή νομή τής κοι-
νοτικής άδιαιρέτου (διχοτομημένης άπλώς) ορεινής γης (3-6)- χάριν προδήλως κοινής
«παρκείας περιορίζεται ή έπινομία·» ταύτης, όχι όμως, ώς Οά προσεδόκα τις, κατ' αριθ-
μόν βοσκήμάτων έκάστου έπινόμον, αλλά, άορίστου άφινομένου τοϋ ποσοϋ τών βοτών,
κατ' αριθμόν τών συνεπινόμων οικείων έκάστου δικαιούχου της νομής- φα-
Λ'ερόν δηλ. ότι τό μέν κύριον δικαίωμα τοϋ έπινέμεσθαι τάς κοινοτικάς νο[ΐάς (δι' ών
«χουσι βοτώλ') δίδεται εις μόνους τους αρχηγούς τών οικογενειών (γονεϋοι 4 έ.), παρ'
έ'καστον όμως τούτων ορίζεται υπό τοϋ θεσμού και εις άκόμη τών κατιόντων αύτοϋ ή έν
1 "Αν αμέτρητους οίώ.α: υπολογίζουν οί σοφοί δτι οι νόμοι κωλύουσιν, ώσπερ έν Λοκροϊς νόμος έστ'ι μή
έχρειάσθη ό έξ άλαλου γινόμενος άνθρωπος δια νά φθάση πιυλεϊν, εάν μή φανεράν άτυχίαν δείξη σνμΟεΟηκυΐαν
εις μόρφωσιν τής άρτιας προ:άσεως, αιώνα τουλάχιστον ετι δϊ τονς άοχαίονς κλήρους διασφζιι**, (πρβλ. Οΐιΐίίΐΐΐΐοΐ"
Ινα άσκήσεοος τής νομογραφίας Οά ομολογηθή δτι προϋ- ΚΕ2 αρθ. Ι.Ο0ΓΪ8 άνατ. σ. 03)- άλλά και έξ 'Λρκαδικοϋ
ποΟέτει περίοδος τόσον κατάπυκνος και περίπλοκος. Όρχομενον και πολύ βραδύτερον ΙΟ.Υ2 334 = 8^11' 490)
2 Πρβλ. Άριστοτ. Πολιτ* Δ' 9.7 = σ. 1330°, «άναγ- 11 έ.. ένθα ϊδέ τά τοϋ ΗΐΙΙβΓ, και ά.
καϊον εί; δύο μέρη διηρήσΟαι τήν χώραν και τήν μέν -Ι Ή σαφής σημασία τοϋ ενώπιον (πρβλ. έκ περισ-
είναι κ >ινήν, τήν δέ τών Ιδιωτών· και άναπτυγμένως ιδία σοϋ και ΙΧ'-' 302Α 4 αντί ταγον και ιδία κρητικάς έπιγρ.)
Λ. ΥνΊΙΙιοΙηι. 8ϊίζ. Βογ. νΠβη. ΑΚ'ίκΙ. 1914 άρχ3=Ν. Βοΐ Οά συνηγορεί, δτι ή αύιή πρόΟεσις υπόκειται και έν Ίλ.
ΐΓ&Κβ III άρ. 15 και ΟιΙΪΓίΧΙκΙ Ρΐ'ΟρΓ. ΓοιιοΪογο 344 και έ. ©' 233 [Τρώων άν&' εκατόν οτήαεοΟαι), αν δέν υπήρχε και
;{ Γνωστότατη ή έξ ευνόητου συμφέροντος τής πολι- τό τελείως άδελφόν &»τα' μόνον ή έννοια τοϋ ζνγίζίιν,
τείας ά,ταγόρευσις τοϋ πωλεΐν τον «πρώτον κλήοον* του- ίηϊοχαθμον δέν χρειάζεται,
λάχιστον, κατά πάντα χρόνον και δχι μόνον έν Σπάρτη· κατ' 5 Πρϋλ. άνωτ. σελ. 120 και σημ. 1.
'Λριστ. πολ Β' 7, 6 = σελ. 1265Β «τήν ούσίαν πωλεΐν