DOI Artikel:
Pappadakis, Nikolaos G.: Lokrikos thesmos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0144
134
Νικολάου Γ. Παππαδάκι
ΑΕ 1924
ελλείψει τούτου άλλος, δ άγχιστα εκάστοτε τοΰ γένους, ώς δικαιούμενος νά έπιβόσκη.
και αύτός τά Ί'δια βοτά εις τό οίκεϊον ήμίτομον των κοινοτικών νομών, άλλ' δχι άλλος.
— έπι καταβολή έννομίου ίσως κατά συμπλήρωσιν δυνατήν της εν στ. 6 φθοράς.1
Τό δέ έννόμιον τότε τοϋ παρεπινόμου θά κατέβαλλον οι «γενάρχαι» εκείνοι (ίσιος μέ
ϊδιον έ'τι μετριώτερον) εις την κοινότητα, δικαιούμενοι και νά μεταβιβάζωσι την έπινο-
μίαν εις άλλον κατά βούλησιν, αν οί άγχιστεΐς δεν έξεπλήρουν τάς υποχρεώσεις των. στ.
6-6")· Ουδέν θά έφώτιζε ζωηρότερον κατάστασιν ποιμενικού κυρίως λαοΰ, έν ορεινή καί
στενή και πενιχρά χώρα πατριαρχικώς ακόμη περίπου ζώντος, από τους περιορισμούς της
έπινομίας και την άχ.ριβολογίαν ταύτην περί της διαδοχικής σειράς τών έξ έκαστου γένους
δικαιουμένων ε'ις αύτήν. Και οί περιορισμοί, σημειωτέον, δεν είναι παραχώρησις προς
τάς φύσει όλιγομελεστέρας τών εποίκων οικογενείας, συγκατατιθεμένων δηλ. και τών
παλαιών, ήδη πολυκλαδωτέρων, νά έπινέμουν δι' όλιγίστων και αύταΙ βοτών εις τάς
κοινάς νομάς· διότι χωρίζεται ακριβώς (στιχ. 17) τό έπιβάλλον της ορεινής γης εις έκατέ-
ρους. ώς νομή ιδιαιτέρα.
Αλλά δεν έ'χει ανάγκην έξάρσεως και αυτή ή ρύθμισις της έπινομίας κατά γένη η
συγγενείας, ών κύριος δικαιούχος και άπέναντι τοΰ κοινοϋ άντιπρόσο)πος δι' όλα τά εις
οικογενείας αύτοτελεΐς ηύξημένα μέλη2 είναι ό εκάστοτε αρχηγός της οικογενείας ή
γενάρχης («γονενς »)· κρίμα μόνον ότι άγνοοϋμεν τά περί τών εις κτήσιν διδομένων
κλήρων άντίστοιχα θέσμια ή πάτρια, τά προϋποτιθέμενα εις την γενικωτάτην διάταξιν
διαδόντω τους κοίλους μόρους» τοΰ στ. 18 ώς αυτονόητα! Θαρρούντως όμως δυνάμε-
θα νά δεχθώμεν και τούτων κατά γένη κατανομήν (τό σχετικόν άναπαλλοτρίωτον εϊδο-
μεν ήδη) και άνάλογον εκ τών γονέων κληρονομικην μεταβίβασιν, μόνον όχι βέβαια
και αύτήν εις ένα μόνον έκάστοτε τών κατιόντοον περιωρισμένηλ', άλλά (Έλλ,ηνιστι) κατά
έ'να τινά τρόπον ΐσην ποος ή δικαίαν διά τους και τάς «έχεπάμονας».
Εννοείται, δεν θά συμπεράνωμεν εντεύθεν καθόλου και ελλειψιν τυχόν όλως
ιδιοκτησίας ατομικής, ΰπαρξιν δηλ. οικογενειακής ακόμη μόνης· τουναντίον όχι μόνον
ουδείς βεβαιώνει, ότι παρά τήν άναδατουμένην κοινοτικήν δεν υπήρχε και άλλη ιδιόκτη-
τος, εις ήν μάλιστα κυρίως θά άφορα ή αγωνιώδης φροντίς τοΰ θεσμοΰ περί βραδύτερου
τυχόν αναδασμού, μήπως δηλ. ούτος έπεκταθή και εις τάς ιδιοκτησίας· όχι μόνον αρχή,
μεταβολής καί τής κοινοτικής εις Ίδιόκτητον εΐναι ήδη και τό έν στ. 6α δικαίωμα
εκείνο έλευθέρας διαθέσεως τής έπινομίας αύτής, έτι δέ μάλλον καί πραγματικώτερον τό
περαιτέρω δικαίωμα δουλείας επί τών έμφυτευθέντων άλλα τήν ΰπαρξιν τελείας ιδιοκτη-
σίας άποδεικνύουν θετικώς τά έν αρχή δαμόαια και τά έν στ. 12 δημευόμενα χρήματα
(δηλ. άγαθά, κυρίως γαΐαι καί ποίμνια και άγέλαι) τοΰ οιουδήποτε παραβάτου· ώστε καί
την κυριότητα μάλλον διαδίδουν, μόνον δέ όχι τό δικαίωμα απαλλοτριώσεως τών μόρων.
Ούδέ τά περί έμφυτευομένων εις τάς κοινοτικός χέρσους έκτάσεις τοΰ στ. 6 μας
άποκαλύπτουν τι πρωτόγονον τουναντίον γνωστοτάτη ή από τοϋ Τ' κυρίως αιώνος άλλά
καί έπειτα πολλάκις καί πολλαχοϋ τοιούτω τρόπω έπιθάρρυνσις καί προστασία νέωλ'
1 Θεωροϋμεν ασφαλές μετά τοϋ Τΐιϊθΐ Κ1ΪΟ "20 (1925) σκημάτοιν ιδίων, τίνα λόγον είχεν ή αυτοτελής επινομία ;
56 έ. δτι καί οί πολϊται κατέ6αλλόν τι έννόμιον εις τάς πό- Άλλά καί γενικώς φανερόν δτι οίκον ίδιον (σύνοικον, έστω.
λεις, μετριώτερον πάντως ή οί ξένοι. έπαναλαμΟάνομεν. μέ τον τοΰ «γονέως» αποτελεί πάς
2 Περί ανύπανδρου π. χ. κόρης, άνευ Ιδίου (έστω και «επίνομος*.
παρά τον τοϋ «γονέως» έν μιφ αύλη) οίκου καί βο-
Νικολάου Γ. Παππαδάκι
ΑΕ 1924
ελλείψει τούτου άλλος, δ άγχιστα εκάστοτε τοΰ γένους, ώς δικαιούμενος νά έπιβόσκη.
και αύτός τά Ί'δια βοτά εις τό οίκεϊον ήμίτομον των κοινοτικών νομών, άλλ' δχι άλλος.
— έπι καταβολή έννομίου ίσως κατά συμπλήρωσιν δυνατήν της εν στ. 6 φθοράς.1
Τό δέ έννόμιον τότε τοϋ παρεπινόμου θά κατέβαλλον οι «γενάρχαι» εκείνοι (ίσιος μέ
ϊδιον έ'τι μετριώτερον) εις την κοινότητα, δικαιούμενοι και νά μεταβιβάζωσι την έπινο-
μίαν εις άλλον κατά βούλησιν, αν οί άγχιστεΐς δεν έξεπλήρουν τάς υποχρεώσεις των. στ.
6-6")· Ουδέν θά έφώτιζε ζωηρότερον κατάστασιν ποιμενικού κυρίως λαοΰ, έν ορεινή καί
στενή και πενιχρά χώρα πατριαρχικώς ακόμη περίπου ζώντος, από τους περιορισμούς της
έπινομίας και την άχ.ριβολογίαν ταύτην περί της διαδοχικής σειράς τών έξ έκαστου γένους
δικαιουμένων ε'ις αύτήν. Και οί περιορισμοί, σημειωτέον, δεν είναι παραχώρησις προς
τάς φύσει όλιγομελεστέρας τών εποίκων οικογενείας, συγκατατιθεμένων δηλ. και τών
παλαιών, ήδη πολυκλαδωτέρων, νά έπινέμουν δι' όλιγίστων και αύταΙ βοτών εις τάς
κοινάς νομάς· διότι χωρίζεται ακριβώς (στιχ. 17) τό έπιβάλλον της ορεινής γης εις έκατέ-
ρους. ώς νομή ιδιαιτέρα.
Αλλά δεν έ'χει ανάγκην έξάρσεως και αυτή ή ρύθμισις της έπινομίας κατά γένη η
συγγενείας, ών κύριος δικαιούχος και άπέναντι τοΰ κοινοϋ άντιπρόσο)πος δι' όλα τά εις
οικογενείας αύτοτελεΐς ηύξημένα μέλη2 είναι ό εκάστοτε αρχηγός της οικογενείας ή
γενάρχης («γονενς »)· κρίμα μόνον ότι άγνοοϋμεν τά περί τών εις κτήσιν διδομένων
κλήρων άντίστοιχα θέσμια ή πάτρια, τά προϋποτιθέμενα εις την γενικωτάτην διάταξιν
διαδόντω τους κοίλους μόρους» τοΰ στ. 18 ώς αυτονόητα! Θαρρούντως όμως δυνάμε-
θα νά δεχθώμεν και τούτων κατά γένη κατανομήν (τό σχετικόν άναπαλλοτρίωτον εϊδο-
μεν ήδη) και άνάλογον εκ τών γονέων κληρονομικην μεταβίβασιν, μόνον όχι βέβαια
και αύτήν εις ένα μόνον έκάστοτε τών κατιόντοον περιωρισμένηλ', άλλά (Έλλ,ηνιστι) κατά
έ'να τινά τρόπον ΐσην ποος ή δικαίαν διά τους και τάς «έχεπάμονας».
Εννοείται, δεν θά συμπεράνωμεν εντεύθεν καθόλου και ελλειψιν τυχόν όλως
ιδιοκτησίας ατομικής, ΰπαρξιν δηλ. οικογενειακής ακόμη μόνης· τουναντίον όχι μόνον
ουδείς βεβαιώνει, ότι παρά τήν άναδατουμένην κοινοτικήν δεν υπήρχε και άλλη ιδιόκτη-
τος, εις ήν μάλιστα κυρίως θά άφορα ή αγωνιώδης φροντίς τοΰ θεσμοΰ περί βραδύτερου
τυχόν αναδασμού, μήπως δηλ. ούτος έπεκταθή και εις τάς ιδιοκτησίας· όχι μόνον αρχή,
μεταβολής καί τής κοινοτικής εις Ίδιόκτητον εΐναι ήδη και τό έν στ. 6α δικαίωμα
εκείνο έλευθέρας διαθέσεως τής έπινομίας αύτής, έτι δέ μάλλον καί πραγματικώτερον τό
περαιτέρω δικαίωμα δουλείας επί τών έμφυτευθέντων άλλα τήν ΰπαρξιν τελείας ιδιοκτη-
σίας άποδεικνύουν θετικώς τά έν αρχή δαμόαια και τά έν στ. 12 δημευόμενα χρήματα
(δηλ. άγαθά, κυρίως γαΐαι καί ποίμνια και άγέλαι) τοΰ οιουδήποτε παραβάτου· ώστε καί
την κυριότητα μάλλον διαδίδουν, μόνον δέ όχι τό δικαίωμα απαλλοτριώσεως τών μόρων.
Ούδέ τά περί έμφυτευομένων εις τάς κοινοτικός χέρσους έκτάσεις τοΰ στ. 6 μας
άποκαλύπτουν τι πρωτόγονον τουναντίον γνωστοτάτη ή από τοϋ Τ' κυρίως αιώνος άλλά
καί έπειτα πολλάκις καί πολλαχοϋ τοιούτω τρόπω έπιθάρρυνσις καί προστασία νέωλ'
1 Θεωροϋμεν ασφαλές μετά τοϋ Τΐιϊθΐ Κ1ΪΟ "20 (1925) σκημάτοιν ιδίων, τίνα λόγον είχεν ή αυτοτελής επινομία ;
56 έ. δτι καί οί πολϊται κατέ6αλλόν τι έννόμιον εις τάς πό- Άλλά καί γενικώς φανερόν δτι οίκον ίδιον (σύνοικον, έστω.
λεις, μετριώτερον πάντως ή οί ξένοι. έπαναλαμΟάνομεν. μέ τον τοΰ «γονέως» αποτελεί πάς
2 Περί ανύπανδρου π. χ. κόρης, άνευ Ιδίου (έστω και «επίνομος*.
παρά τον τοϋ «γονέως» έν μιφ αύλη) οίκου καί βο-