DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0160
ΊδΟ
"Αποστόλου Σ. Άρβανιτοπούλον.
Α Ε 1924
393 (είκ. 6· ΜΕ 45) Στήλη μαρμάρου ύπομέλανος, κάτω μόνον άποκεκομμένη
και ελλείπουσα ούχΐ πολΰ, κατά δε τάς άκμάς άπεσχισμένη* άνω ?α']γει εις ίκανώς προε-
ξέχον όριζόντιον γεΐσον μετά κυματίου, τά πολλά άποσχισθέν έπι της επάνω επιφανείας
τοΰ γείσου τούτου υπάρχει κυκλικός τόρμος βαθύς προς άρμογήν πλίνθου συμφυούς
μαρμάρινα) άγάλματι τοΰ Ηρακλέους, μεγέθους τρίτου περίπου τοΰ τελείου ανθρώπου.
— Ύψ. 0.50, πλάτ. 0"235, πάχ. 0Ό9. Απεκόμισα οπόθεν την ύπ' αριθ. 391.
Ύπό τό γεΐσον έχαράχθη ή επιγραφή βαθέως και λίαν επιμελώς· ΰψ. γραμμ.,
ένιαχοϋ άποτριβέντων, 0Ό11-0Ό.19, διάστιχ. 0Ό04.
Π]α[ν]σα[νίας, Δι-
ονονσόπα[τρ-
ος Μελανθ[ί]ο[ν
Π]ολύξενος [Μ-
5 ν]ασάρχου' [Παρ-
μ]ενί[ω]ν Άφ[θ]ο[νή-
τ]ον Α[ν]σικλή/ς
Ά]φθονήτου [Πα
ν]σανίας, Φιλ[ώ·
10 τας, Εύκρατ[ίδ-
ας Άγελόχο[ν
Κ]λεόδημος, {(Μ)-
νασι[γ]ένης, [Φι-
λ[ώ]τας Σωπά[τ-
15 ρο]ν Δη[μ]όφιλ[ο]ς
Θυμ]ίλ[ον] άν[έθ-
ηκ]α[ν Ήρα]κλε[ϊ.
Ιάντα τά έν άγκύλαις τεθέντα γράμ-
εγνώσθησαν άσφαλτος έκ περισωθέν-
:>δών Ιχνών μόνον έν τέλει τοΰ στίχ.
}χει ίχνος Α, άλλ' ούχι ανοικτών σκε-
γράφει συνήθως το Α ο χαράκτης, οΰ
ένεκα ή έσω κεραία φαίνεται έκ σφάλματος ή
ϋ = άοι0. 393 κατάλογο; αναθέτων. , / ό_ λ « „_
εκ μεταγενεστερας τριοης προελυουσα- αν ήτο
δντως Α, θά είχομεν Αρνασιγένης, όπερ παρά τό Άρναγόρας κττ. δεν θά ήτο όλως
«προσδόκητον. Τό έν στίχ. 1-2 όνομα δηλοΐ προφοράν τοΰ Υ ω; ω (γαλλ.), αποκλίνον-
τος προς τό ον προς έκφρασιν τούτου έ'γραψεν ό χαράκτης σαφώς ΟΥ αντί Υ. Τών
γραμμάτων τό σχήμα εΐναι όμοιον τω τοΰ προηγουμένου άριθμοϋ, τοΰ ϊ όντος τριών,
ούχι δύο, οριζοντίων χαραγών, και της έσω κεραίας τοΰ Α πανταχού ευθείας- έκ τούτων
εμφαίνεται ότι ή επιγραφή αΰτη είναι κατά τινας δεκάδας ετών άρχαιοτέρα εκείνης.
Ότι δέ πρόκειται περί κοινής εισφοράς προς ποίησιν και άνίδρυσιν τοΰ περι-
γραφέντος αγαλματίου, καθίσταται εμφανές, παραβαλλομένων και τών έν τω προηγου-
μένω αριθμώ λεχθέντων επίσης δήλον είναι ότι οί έν στίχ. 1-2 είναι δύο αδελφοί, εν,
στίχ. 5-8 έτεροι δύο, έν στίχ. 8-11 τρεις αδελφοί και έν στίχ. 12-15 έτεροι τρεις. Μετά
τον στίχ. 17 έπερατοΰτο ή επιγραφή" διότι έσώθη ίκανόν διάστημα κενόν.
"Αποστόλου Σ. Άρβανιτοπούλον.
Α Ε 1924
393 (είκ. 6· ΜΕ 45) Στήλη μαρμάρου ύπομέλανος, κάτω μόνον άποκεκομμένη
και ελλείπουσα ούχΐ πολΰ, κατά δε τάς άκμάς άπεσχισμένη* άνω ?α']γει εις ίκανώς προε-
ξέχον όριζόντιον γεΐσον μετά κυματίου, τά πολλά άποσχισθέν έπι της επάνω επιφανείας
τοΰ γείσου τούτου υπάρχει κυκλικός τόρμος βαθύς προς άρμογήν πλίνθου συμφυούς
μαρμάρινα) άγάλματι τοΰ Ηρακλέους, μεγέθους τρίτου περίπου τοΰ τελείου ανθρώπου.
— Ύψ. 0.50, πλάτ. 0"235, πάχ. 0Ό9. Απεκόμισα οπόθεν την ύπ' αριθ. 391.
Ύπό τό γεΐσον έχαράχθη ή επιγραφή βαθέως και λίαν επιμελώς· ΰψ. γραμμ.,
ένιαχοϋ άποτριβέντων, 0Ό11-0Ό.19, διάστιχ. 0Ό04.
Π]α[ν]σα[νίας, Δι-
ονονσόπα[τρ-
ος Μελανθ[ί]ο[ν
Π]ολύξενος [Μ-
5 ν]ασάρχου' [Παρ-
μ]ενί[ω]ν Άφ[θ]ο[νή-
τ]ον Α[ν]σικλή/ς
Ά]φθονήτου [Πα
ν]σανίας, Φιλ[ώ·
10 τας, Εύκρατ[ίδ-
ας Άγελόχο[ν
Κ]λεόδημος, {(Μ)-
νασι[γ]ένης, [Φι-
λ[ώ]τας Σωπά[τ-
15 ρο]ν Δη[μ]όφιλ[ο]ς
Θυμ]ίλ[ον] άν[έθ-
ηκ]α[ν Ήρα]κλε[ϊ.
Ιάντα τά έν άγκύλαις τεθέντα γράμ-
εγνώσθησαν άσφαλτος έκ περισωθέν-
:>δών Ιχνών μόνον έν τέλει τοΰ στίχ.
}χει ίχνος Α, άλλ' ούχι ανοικτών σκε-
γράφει συνήθως το Α ο χαράκτης, οΰ
ένεκα ή έσω κεραία φαίνεται έκ σφάλματος ή
ϋ = άοι0. 393 κατάλογο; αναθέτων. , / ό_ λ « „_
εκ μεταγενεστερας τριοης προελυουσα- αν ήτο
δντως Α, θά είχομεν Αρνασιγένης, όπερ παρά τό Άρναγόρας κττ. δεν θά ήτο όλως
«προσδόκητον. Τό έν στίχ. 1-2 όνομα δηλοΐ προφοράν τοΰ Υ ω; ω (γαλλ.), αποκλίνον-
τος προς τό ον προς έκφρασιν τούτου έ'γραψεν ό χαράκτης σαφώς ΟΥ αντί Υ. Τών
γραμμάτων τό σχήμα εΐναι όμοιον τω τοΰ προηγουμένου άριθμοϋ, τοΰ ϊ όντος τριών,
ούχι δύο, οριζοντίων χαραγών, και της έσω κεραίας τοΰ Α πανταχού ευθείας- έκ τούτων
εμφαίνεται ότι ή επιγραφή αΰτη είναι κατά τινας δεκάδας ετών άρχαιοτέρα εκείνης.
Ότι δέ πρόκειται περί κοινής εισφοράς προς ποίησιν και άνίδρυσιν τοΰ περι-
γραφέντος αγαλματίου, καθίσταται εμφανές, παραβαλλομένων και τών έν τω προηγου-
μένω αριθμώ λεχθέντων επίσης δήλον είναι ότι οί έν στίχ. 1-2 είναι δύο αδελφοί, εν,
στίχ. 5-8 έτεροι δύο, έν στίχ. 8-11 τρεις αδελφοί και έν στίχ. 12-15 έτεροι τρεις. Μετά
τον στίχ. 17 έπερατοΰτο ή επιγραφή" διότι έσώθη ίκανόν διάστημα κενόν.