DOI article:
Archaiologika chronika
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0208
198
Γερογιάννη: Ό έν 'Ησζείρω 'Ρωμ. σταθμός αά Ώίαπαπί
Λ Ε 1924
μόζεται εις τό σώμα σχηματίζων καθέτους παραλ-
λήλους πτυχάς. Είνε δέ ό χαών στολιδωτός και
έτερομάσχαλος άφίνων γιιμνόν τον δεξιόν ώμον
και μέγα μέρος τοϋ δεξιοϋ στήθους, τοϋτο δέ εΐνε
ίδιον της τέχνης της παρακμής ήτις δια της δια-
θέσως ταύτης έζήτει να επίδειξη τον άμαζόνειον
της θεάς χαρακτήρα (πρβ. Αηη. άβΐΐ Ιιΐδί. 1849
ία ν. Η. Οία Εάά. 5613β ).
ο : Άγαλμάτιον 'Α(>τέμιδος' νώτα.
Ή χλαμύς, ώς και εν τώ περιφήμω άγάλματι
των Βερσαλλιών,χρησιμοποιείται και ενταύθα παρά
τής θεας ώς ζώνη, καΐ τό μεν εν τών άκρων αυ-
τής σύρεται εκ τών όπισθεν επί τοϋ άριστεροϋ
ώμου προς τά εμπρός και διερχόμενον υπό την
ζώνην πίπτει επί τοϋ άριστεροϋ σκέλους, ενώ το
ά'λλο άκρον συναποτελοϋν τον δεσμόν τής ζώνης
υπό την δεξιάν μασχάλην πίπτει συμμετρικώς επί
τοϋ αντιθέτου σκέλους.
ΈπΙ τών νώτων φέρει ή θεά την φαρέτραν)
ταύτης δέ δ τελαμών είνε ορατός επί τοϋ στήθους
διήκων διαγωνίως έκ δεξιών προς αριστερά.
Δια τής ύψοομένης δεξιάς, προσεπάθει, ώς φαί-
νεται, ή θεά νά εξαγάγη βέλος εκ τής φαρέτρας,
εν δέ τη αριστερά χειρι, τής οποίας δ σωζόμενος
βραχίων τείνει προς τά κάτω, θά έκράτει πιθανώς
τόξον ώς εν τώ άγάλματι τοϋ Λούβρου.
Έκ τοϋ σωζομένου κορμοϋ δεν δυνάμεθα
ασφαλώς νά κρίνωμεν άν ή θεά έξεικονίζεται εν
άπόλυτω ηρεμία ή έν καταστάσει κινήσεως.Κίνησιν
προς τά πρόσω ύποδηλοϊ ίσως ή τών ποδών στά-
σις, ενώ άφ' ετέρου αΐ κάθετοι πιυχαί είνε έ'ν-
δειξις απολύτου ηρεμίας. Οΰτε ή επί την φαρέ-
τραν κίνησις τής χειρός είνε ασφαλές σημεϊον τής
ζωηρότητος τής παραστάσεο:ς, διότι τοιαύτη πςά'
ξις συμβιβάζεται με όλως ήρεμον στάσιν (Ηβίί-
πθγ αρ.. 40, ΒβοΙίθΓ «Αυ§ιΐ8ΐθΐιηι» πίν. 45
ΟΙ&γ&ο 569. 1214 Α).
Πολύ δέ δλιγώτερον δύναται νά χρησιμεύση
ώς ε ν δ ε ι ξ ι ς ήρεμου στάσιως τό βραχύ τοϋ χιτώνος-
Τοϋ ήκρωτηριασμένου τούτου αγάλματος τής Αρ-
τέμιδος διά την έλλειψιν θετικών στοιχείων δεν δυ-
νάμεθα νά προοδιορίσωμεν μετά βίβαιόιηιος τό
πρωτότυπον, πολλήν δμως δεικνύει δμοιόιητα
προς τον τύπον τοϋ αγάλματος τοϋ Λούβρου.
Κωνατ. Γερογιάννης.
ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΤΤΑΒΟΥ ΕΝ ΤΗ. ΝΕΑ· ΕΛΛΑΔΙ
Έκτος τών πολλών τεκμηρίων, άτινα μαρτυ-
ροϋσι περί χής συγγενείας τής άρχαίας καΐ τής
νεωτέρας Ελληνικής ψυχής, νομίζω οτι υπάρχει
καΐ άλλη τις ενδειξις, ήτις πιθανώτατα υποδει-
κνύει την επιβίωσιν γνωστότατης άρχαίας συνή-
θειας ή τουλάχιστον μαρτυρεί περί δμοιοτάτης
ψυχικής αφετηρίας, εξ ης άμφόιεραι αί συνήθειαι
έξεπήγασαν. Πρόκειται περί τής άρχαίας παιδιάς
αοττάβον, τής υπό τών εν Σικελία Δωριέων ώς
γνωστόν έφευρεθείσης και τόση ν διάδοσιν ανά
τον άρχαϊον Έλληνικόν κόσμον λαβούσης.
Ώς οί παναθηναϊκοί άμφορεϊς και μετά την
θριαμβευτικήν έπικράτησιν τοϋ ερυθρομόρφου ρυ-
θμού έξηκολούθησαν έν τούτοις διά λόγους εθι-
μοτυπίας νά κατασκευάζωνται κατά την παλαιάν
μελανόμορφον τεχνοτροπίαν, ούτω και ή Δωρική
φρασεολογία κατά τήν παιδιάν τοϋ κοττάβου
παρέμεινεν άναλλοίωτος, είτε μεταξύ Ιώνων είτε
έν τη περιοχή τής Αττικής και ταϊς άπεράντοις
τών φυλών τούτων άποικίαις έπαίζετο τό ώς άνω
παίγνιον. Τοϋτο μαρτυρεί ή γνωστή επιγραφή επί
τοϋ ψυκτήρος τής Πετρουπόλεως, τοϋ υπό τοϋ
ονομαστού Αθηναίου αγγειογράφου Ευφρονίου
υπογεγραμμένου, ήν ή εταίρα Σμικρά εκφωνεί:
«τίν τάνδε λατάσσω Λέαγρε».
Γερογιάννη: Ό έν 'Ησζείρω 'Ρωμ. σταθμός αά Ώίαπαπί
Λ Ε 1924
μόζεται εις τό σώμα σχηματίζων καθέτους παραλ-
λήλους πτυχάς. Είνε δέ ό χαών στολιδωτός και
έτερομάσχαλος άφίνων γιιμνόν τον δεξιόν ώμον
και μέγα μέρος τοϋ δεξιοϋ στήθους, τοϋτο δέ εΐνε
ίδιον της τέχνης της παρακμής ήτις δια της δια-
θέσως ταύτης έζήτει να επίδειξη τον άμαζόνειον
της θεάς χαρακτήρα (πρβ. Αηη. άβΐΐ Ιιΐδί. 1849
ία ν. Η. Οία Εάά. 5613β ).
ο : Άγαλμάτιον 'Α(>τέμιδος' νώτα.
Ή χλαμύς, ώς και εν τώ περιφήμω άγάλματι
των Βερσαλλιών,χρησιμοποιείται και ενταύθα παρά
τής θεας ώς ζώνη, καΐ τό μεν εν τών άκρων αυ-
τής σύρεται εκ τών όπισθεν επί τοϋ άριστεροϋ
ώμου προς τά εμπρός και διερχόμενον υπό την
ζώνην πίπτει επί τοϋ άριστεροϋ σκέλους, ενώ το
ά'λλο άκρον συναποτελοϋν τον δεσμόν τής ζώνης
υπό την δεξιάν μασχάλην πίπτει συμμετρικώς επί
τοϋ αντιθέτου σκέλους.
ΈπΙ τών νώτων φέρει ή θεά την φαρέτραν)
ταύτης δέ δ τελαμών είνε ορατός επί τοϋ στήθους
διήκων διαγωνίως έκ δεξιών προς αριστερά.
Δια τής ύψοομένης δεξιάς, προσεπάθει, ώς φαί-
νεται, ή θεά νά εξαγάγη βέλος εκ τής φαρέτρας,
εν δέ τη αριστερά χειρι, τής οποίας δ σωζόμενος
βραχίων τείνει προς τά κάτω, θά έκράτει πιθανώς
τόξον ώς εν τώ άγάλματι τοϋ Λούβρου.
Έκ τοϋ σωζομένου κορμοϋ δεν δυνάμεθα
ασφαλώς νά κρίνωμεν άν ή θεά έξεικονίζεται εν
άπόλυτω ηρεμία ή έν καταστάσει κινήσεως.Κίνησιν
προς τά πρόσω ύποδηλοϊ ίσως ή τών ποδών στά-
σις, ενώ άφ' ετέρου αΐ κάθετοι πιυχαί είνε έ'ν-
δειξις απολύτου ηρεμίας. Οΰτε ή επί την φαρέ-
τραν κίνησις τής χειρός είνε ασφαλές σημεϊον τής
ζωηρότητος τής παραστάσεο:ς, διότι τοιαύτη πςά'
ξις συμβιβάζεται με όλως ήρεμον στάσιν (Ηβίί-
πθγ αρ.. 40, ΒβοΙίθΓ «Αυ§ιΐ8ΐθΐιηι» πίν. 45
ΟΙ&γ&ο 569. 1214 Α).
Πολύ δέ δλιγώτερον δύναται νά χρησιμεύση
ώς ε ν δ ε ι ξ ι ς ήρεμου στάσιως τό βραχύ τοϋ χιτώνος-
Τοϋ ήκρωτηριασμένου τούτου αγάλματος τής Αρ-
τέμιδος διά την έλλειψιν θετικών στοιχείων δεν δυ-
νάμεθα νά προοδιορίσωμεν μετά βίβαιόιηιος τό
πρωτότυπον, πολλήν δμως δεικνύει δμοιόιητα
προς τον τύπον τοϋ αγάλματος τοϋ Λούβρου.
Κωνατ. Γερογιάννης.
ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΤΤΑΒΟΥ ΕΝ ΤΗ. ΝΕΑ· ΕΛΛΑΔΙ
Έκτος τών πολλών τεκμηρίων, άτινα μαρτυ-
ροϋσι περί χής συγγενείας τής άρχαίας καΐ τής
νεωτέρας Ελληνικής ψυχής, νομίζω οτι υπάρχει
καΐ άλλη τις ενδειξις, ήτις πιθανώτατα υποδει-
κνύει την επιβίωσιν γνωστότατης άρχαίας συνή-
θειας ή τουλάχιστον μαρτυρεί περί δμοιοτάτης
ψυχικής αφετηρίας, εξ ης άμφόιεραι αί συνήθειαι
έξεπήγασαν. Πρόκειται περί τής άρχαίας παιδιάς
αοττάβον, τής υπό τών εν Σικελία Δωριέων ώς
γνωστόν έφευρεθείσης και τόση ν διάδοσιν ανά
τον άρχαϊον Έλληνικόν κόσμον λαβούσης.
Ώς οί παναθηναϊκοί άμφορεϊς και μετά την
θριαμβευτικήν έπικράτησιν τοϋ ερυθρομόρφου ρυ-
θμού έξηκολούθησαν έν τούτοις διά λόγους εθι-
μοτυπίας νά κατασκευάζωνται κατά την παλαιάν
μελανόμορφον τεχνοτροπίαν, ούτω και ή Δωρική
φρασεολογία κατά τήν παιδιάν τοϋ κοττάβου
παρέμεινεν άναλλοίωτος, είτε μεταξύ Ιώνων είτε
έν τη περιοχή τής Αττικής και ταϊς άπεράντοις
τών φυλών τούτων άποικίαις έπαίζετο τό ώς άνω
παίγνιον. Τοϋτο μαρτυρεί ή γνωστή επιγραφή επί
τοϋ ψυκτήρος τής Πετρουπόλεως, τοϋ υπό τοϋ
ονομαστού Αθηναίου αγγειογράφου Ευφρονίου
υπογεγραμμένου, ήν ή εταίρα Σμικρά εκφωνεί:
«τίν τάνδε λατάσσω Λέαγρε».