DOI Artikel:
Dragatsēs, Iakōvos Ch.: To en Peiraiei sērangion
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14370#0013
ΤΟ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΣΗΡΑΓΓΙΟΝ
ΥΠΟ ΙΑΚΩΒΟΥ Χ. ΔΡΑΓΑΤΣΗ.
Έν τή τοπογραφία του Πειραιώς πολλά ήσαν τά ακαθόριστα ή αορίστως ανα-
φερόμενα και μετ' αμφιβολίας σημειούμενα, τό πλείστον ένεκα της παραμορφώσεως τοϋ
εδάφους της αρχαίας πόλεως δια της έπι τών λειψάνων πολλών μνημείων άνοικοδομή-
σεως τών νεαπέρων οικοδομημάτων, ιδία εις τά περι τους λιμένας και εις άρκετήν άπ'
αυτών άπόστασιν. Δια μακράς όμως μελέτης και ανασκαφικής εργασίας ού μικράς κατωρ-
Οώθη νά όρισθώσι πολλά τούτ(ον και άρθή πάσα αμφιβολία άπ' αυτών υπό τών έξετα
σάντων επαρκώς τά κατά τον Πειραιά.
Μεταξύ τών αορίστους αναφερομένων σημείων της τοπογραφίας της πόλεως,
προέχουσαν θέσιν έν τή αοριστία κατεΐχεν ή ονομασία τοϋ Σηραγγίου, κατασκευάσμα-
τος αναφερομένου ύπό τών παλαιών συγγραφέων, ου όμως ή Οέσις ώρίζετο υπό τών
νεωτέρων προ τοΰ <Ιυάθϊοη, ότέ μεν προς την Χερσόνησον τοΰ Πειραιώς (Άκτήν), όπως
παρά τοϋ Ιιθειίίβ, ό όποιος τίθησιν αυτό παραδόξως κατά την είσοδον τοΰ λιμένος, ένθα
σημειοΐ καΐ την Ζέαν, άλ?ιθτε δε έν Φρεαττοΐ ή άλλαχοΰ. Μόνος ό ΜΐΙοΙιηδίθΓ και
ιιετ' αύτοΰ ό ΗίΓ8θΜθ1ά (ΚίΐΓΐβη νοη Αίτίΐίίΐ I Ηβίτ σελ. 61) παραδέχονται, ότι ήτο έπι
της Μουνιχίας, δεν όρίζουσιν όμως αυτό ακριβώς, παραδέχονται δέ μεγά,λην έκτασιν της
Μουνιχίας φέρουσαν τό όνομα τοϋτο.
"Ηδη όμως μετά πολλάς έρευνας και άνασκαφήν, ήν εκεί ενήργησα, καθωρίσθη
οριστικώς από μακρότατου χρόνου ή θέσις αύτοΰ και έφάνη ακριβώς ποΰ ήτο ζοΰτο, τΐ
περιελάμβανε και διατι φέρει τό όνομα Σηράγγιον.
Ό λόφος τής Μουνιχίας (Καστέλλας) διά τών απότομων και βραχωδών αύτοΰ
κλιτΰων κατέρχεται προς την θάλασσαν τό μεν προς Α., ένθα σχηματίζεται ό ομώνυμος
λιμήν (Φανάρι, Τουρκολίμανο, ή τοΰ Κουμουνδούρου), τό δέ προς Ν. άποτομώτρρον
και εις πολύ μείζονα έκτασιν, καταλήγων εις γλώσσαν βραχώδη μέχρι τής εισόδου τής
Ζέας (Πασά - Λιμανιού). Ό λόφος ούτος προς πάντα τά μέρη αύτοΰ έπιβεβαιοΐ τά ύπό
τοΰ Στράβωνος περί αύτοΰ λεγόμενα, ότι είνε: «κοίλος και υπόνομος πολύ μέρος
φύσει τε καϊ επίτηδες, ώστε οικηθείς δέχεσΰ'αι» (Στρ. Θ, 395). Πανταχού τοΰ λόφου
παρουσιάσθησαν ορύγματα έν τω βράχω έξειργασμένα και οικήσεις και δεξαμεναι και
σπηλαιώδη ανοίγματα Τών ορυγμάτων τούτων γνωστόν τό κατά την όδόν θεάτρου και
εύθύς υπέρ τό θέατρον τής Μουνιχίας, ού τά ίχνη έξηφανίσθησαν έντελώς, ένθα άνευ-
ρέθη ή μεγάλη επιγραφή τών τειχών τής Μουνιχίας έν τή οικία Άλεγιζάκη, (ΑΕ 1900
σ. 91-102), γνωστότατον τό παρά τήν κορυφήν τοΰ λόφου ύπό την όνομασίαν «Σπηλιά
τής Αρετούσας» και σειρά άλλων μικροτέρων κατά τήν δυτικήν αύτοΰ κλιτΰν, εις τινα
τών οποίων εϊχομεν κατέλθει, τά όποια δυστυχώς κατεστράφησαν ή μετεβλήθησαν εις
βόθρους τών έπ' αυτών οικιών.
ΥΠΟ ΙΑΚΩΒΟΥ Χ. ΔΡΑΓΑΤΣΗ.
Έν τή τοπογραφία του Πειραιώς πολλά ήσαν τά ακαθόριστα ή αορίστως ανα-
φερόμενα και μετ' αμφιβολίας σημειούμενα, τό πλείστον ένεκα της παραμορφώσεως τοϋ
εδάφους της αρχαίας πόλεως δια της έπι τών λειψάνων πολλών μνημείων άνοικοδομή-
σεως τών νεαπέρων οικοδομημάτων, ιδία εις τά περι τους λιμένας και εις άρκετήν άπ'
αυτών άπόστασιν. Δια μακράς όμως μελέτης και ανασκαφικής εργασίας ού μικράς κατωρ-
Οώθη νά όρισθώσι πολλά τούτ(ον και άρθή πάσα αμφιβολία άπ' αυτών υπό τών έξετα
σάντων επαρκώς τά κατά τον Πειραιά.
Μεταξύ τών αορίστους αναφερομένων σημείων της τοπογραφίας της πόλεως,
προέχουσαν θέσιν έν τή αοριστία κατεΐχεν ή ονομασία τοϋ Σηραγγίου, κατασκευάσμα-
τος αναφερομένου ύπό τών παλαιών συγγραφέων, ου όμως ή Οέσις ώρίζετο υπό τών
νεωτέρων προ τοΰ <Ιυάθϊοη, ότέ μεν προς την Χερσόνησον τοΰ Πειραιώς (Άκτήν), όπως
παρά τοϋ Ιιθειίίβ, ό όποιος τίθησιν αυτό παραδόξως κατά την είσοδον τοΰ λιμένος, ένθα
σημειοΐ καΐ την Ζέαν, άλ?ιθτε δε έν Φρεαττοΐ ή άλλαχοΰ. Μόνος ό ΜΐΙοΙιηδίθΓ και
ιιετ' αύτοΰ ό ΗίΓ8θΜθ1ά (ΚίΐΓΐβη νοη Αίτίΐίίΐ I Ηβίτ σελ. 61) παραδέχονται, ότι ήτο έπι
της Μουνιχίας, δεν όρίζουσιν όμως αυτό ακριβώς, παραδέχονται δέ μεγά,λην έκτασιν της
Μουνιχίας φέρουσαν τό όνομα τοϋτο.
"Ηδη όμως μετά πολλάς έρευνας και άνασκαφήν, ήν εκεί ενήργησα, καθωρίσθη
οριστικώς από μακρότατου χρόνου ή θέσις αύτοΰ και έφάνη ακριβώς ποΰ ήτο ζοΰτο, τΐ
περιελάμβανε και διατι φέρει τό όνομα Σηράγγιον.
Ό λόφος τής Μουνιχίας (Καστέλλας) διά τών απότομων και βραχωδών αύτοΰ
κλιτΰων κατέρχεται προς την θάλασσαν τό μεν προς Α., ένθα σχηματίζεται ό ομώνυμος
λιμήν (Φανάρι, Τουρκολίμανο, ή τοΰ Κουμουνδούρου), τό δέ προς Ν. άποτομώτρρον
και εις πολύ μείζονα έκτασιν, καταλήγων εις γλώσσαν βραχώδη μέχρι τής εισόδου τής
Ζέας (Πασά - Λιμανιού). Ό λόφος ούτος προς πάντα τά μέρη αύτοΰ έπιβεβαιοΐ τά ύπό
τοΰ Στράβωνος περί αύτοΰ λεγόμενα, ότι είνε: «κοίλος και υπόνομος πολύ μέρος
φύσει τε καϊ επίτηδες, ώστε οικηθείς δέχεσΰ'αι» (Στρ. Θ, 395). Πανταχού τοΰ λόφου
παρουσιάσθησαν ορύγματα έν τω βράχω έξειργασμένα και οικήσεις και δεξαμεναι και
σπηλαιώδη ανοίγματα Τών ορυγμάτων τούτων γνωστόν τό κατά την όδόν θεάτρου και
εύθύς υπέρ τό θέατρον τής Μουνιχίας, ού τά ίχνη έξηφανίσθησαν έντελώς, ένθα άνευ-
ρέθη ή μεγάλη επιγραφή τών τειχών τής Μουνιχίας έν τή οικία Άλεγιζάκη, (ΑΕ 1900
σ. 91-102), γνωστότατον τό παρά τήν κορυφήν τοΰ λόφου ύπό την όνομασίαν «Σπηλιά
τής Αρετούσας» και σειρά άλλων μικροτέρων κατά τήν δυτικήν αύτοΰ κλιτΰν, εις τινα
τών οποίων εϊχομεν κατέλθει, τά όποια δυστυχώς κατεστράφησαν ή μετεβλήθησαν εις
βόθρους τών έπ' αυτών οικιών.